ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 829

กว่าเธอจะเก็บของลงมาชั้นล่าง คุณครูผู้สอนมืออาชีพก็ได้จัดเนกไทหลากหลายแบบ พร้อมกระดานไวท์บอร์ดเอาไว้รอแล้ว พร้อมกับมองเธอด้วยสีหน้าบอกว่าต้องเสียสละเพื่อความถูกต้อง

หลังจากเลิกเรียนเธอก็เตรียมตัวจะรีบไปพบกับอลิสาที่บ้านตระกูลพิลากุล แต่คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันได้ออกจากบ้านก็ได้ยินเสียงรีบร้อนของป้าจันทร์ดังมาจากทางเข้า “คุณคะ คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ”

มีคนบุกเข้ามาในบ้านพัก?

หลังจากถูกโจมตีหลายครั้งทำให้บอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่หน้าประตูได้รับบาดเจ็บกันไปหลายราย

และเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้การบาดเจ็บล้มตายเกิดขึ้นซ้ำ ๆ คราวก่อนหลังกลับมาจากตีนเขาเธอก็ได้ปลดบอดี้การ์ดเฝ้าประตูออกไปหมดแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าบุกเข้ามาถึงถิ่นของภวินท์?

เธอเดินออกไปตรงประตูทางเข้าและเห็นป้าจันทร์กำลังพยายามขวางนิธิศอยู่

“คุณมาทำอะไรที่นี่? ที่นี่มันบ้านตระกูลสถิรานนท์นะ!” เธอตื่นตัวทันทีพร้อมกับเอ่ยถามนิธิศด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูไม่ดีนัก

เมื่อนิธิศเห็นเธอปรากฏตัวแววตาเขาก็เปลี่ยนไปทันที โชคดีที่เขาไม่ได้คิดจะทำร้ายป้าจันทร์ เขายื่นโทรศัพท์ให้เธอและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ธิดาขอคุยด้วยตามลำพังได้ไหม”

เธอยังคงวางท่าทีระแวดระวัง แต่ดูจากท่าทางจริงจังของเขาดูไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง เธอจึงหันไปมองป้าจันทร์และบอกให้พาเขาไปที่ห้องรับแขก

ญาธิดาวางท่าทางเป็นนายหญิงของบ้าน นั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยและรักษาระยะห่างจากเขาพอสมควร เธอถามด้วยเสียงเย็นชาว่า “คุณนิดมีเรื่องด่วนอะไรถึงต้องบุกมาบอกฉันถึงที่บ้านแบบนี้เหรอคะ?”

นิธิศเหลือบมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง หลังจากมั่นใจว่าเหล่าคนรับใช้ไม่ได้วางท่าทีสนใจบทสนทนาของพวกเขา เขาถึงได้ปลดล็อกโทรศัพท์ยื่นให้เธอ

“นี่เป็นข้อความที่ผมได้รับเมื่อเช้าวันนี้ ผมได้ให้คนช่วยถอดรหัสทั้งหมายเลขโทรศัพท์และตำแหน่งที่อยู่แล้ว คุณภวินท์น่าจะก้าวข้าไปติดกับดักของคนอื่นเข้าแล้ว”

ญาธิดามองดูเนื้อหาในโทรศัพท์และรู้สึกจุกในลำคอ

ข้อความ MMS บนมือถือแบบเก่าปรากฏบนโทรศัพท์ มันเป็นภาพแคปหน้าจอบันทึกการสนทนาบนไลน์ ซึ่งมองออกได้ไม่ยากว่าฝ่ายหนึ่งในนั้นเป็นไลน์ของภวินท์จริง ๆ แม้แต่วิธีการพูดก็เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน

ด้านล่างของภาพยังแนบข้อความมาด้วยหนึ่งประโยค : หลังจากคืนนี้ไปญาธิดาก็เป็นของคุณแล้ว

ญาธิดาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะตวัดสายตาหันไปมองนิธิศ ราวกับว่าต้องการจับพิรุธบางอย่างจากตัวเขา

“คุณนิด ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์นำข่าวนี้มาให้ แต่วินไม่มีทางเข้าไปตกหลุมพรางของใครง่าย ๆ หรอกค่ะ อีกอย่าง...” เธอนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย “ทำไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย?”

“ในสายตาของธิดาผมดูไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอ?” นิธิศฝืนยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

ญาธิดาไม่ใช่ไม่เชื่อข้อความนี้เสียทีเดียว เพียงแต่เธอไม่อยากเชื่อใจนิธิศง่ายเกินไปก็เท่านั้น ตอนนี้เธอรู้สึกกังวลใจกระวนกระวายแทบทนไม่ไหวแล้ว

เมื่อเห็นเธอพยายามซ่อนอารมณ์ของตัวเอง นิธิศจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงขมขื่นว่า

“ผมยอมรับว่าผมรู้สึกดีกับคุณ แต่ผมก็ไม่เคยใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสมเพื่อจะแย่งคุณจากภวินท์เลย ผมสามารถแข่งขันกับเขาอย่างเปิดเผย แต่ไม่มีทางทำร้ายเขาด้วยวิธีน่ารังเกียจแบบนี้ และไม่มีทางทำร้ายคุณเพื่อเอามาเป็นข้อต่อรองแน่นอน”

“ความจริงเป็นยังไงคงต้องรอตรวจสอบก่อน ขอบคุณคุณนิดที่อุตส่าห์มาบอก คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

ในขณะที่พูดตอบเขาอย่างเฉยเมย เธอก็รีบส่งข้อความหาพายุเพื่อขอกำหนดการเดินทางของวันนี้ทันที แต่ผลลัพธ์ที่ได้กลับไม่มีใครรู้ว่าภวินท์ไปที่ไหน

นิธิศนั่งขมวดคิ้วอยู่ที่โซฟา เขาไม่ได้บังคับให้เธอเชื่อเขาแต่กลับเตือนเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ผมรู้ว่าที่ผมสารภาพรักกับคุณก่อนหน้านี้มันเกินสมควรและส่งผลกระทบต่อคุณมาก แต่ครั้งนี้สถานการณ์มันต่างกัน