ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 828

ตอนนิธิศกลับถึงบ้าน นพเก้ากำลังนั่งสบาย ๆ อยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น “ฉันนึกว่าญาธิดาจะออกไปเดินเล่นกับคุณกับลูกซะอีก ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความสามารถของคุณสูงเกินไปนะ”

ยิ่งพูดถึงเรื่องนี้เขาก็ยิ่งโกรธทำให้ท่าทีที่แสดงต่อนพเก้าก็แย่เอามาก ๆ เหมือนกัน “คุณเข้ามาได้ยังไง?”

เมื่อเผชิญหน้ากับเจตนาร้ายที่แฝงอยู่ในดวงตาของเขา เธอก็เลิกคิ้วขึ้นเบา ๆ “ถึงยังไงฉันก็นับว่าเป็นรุ่นพี่ของอลิสานะ พวกเราจบมาจากที่เดียวกัน และแน่นอนว่าแต่ละคนย่อมมีความสามารถความถนัดของตัวเอง”

เมื่อกี้ได้ยินเธอพูดแบบนั้น นิธิศหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะแผ่รังสีอันตรายออกมา “บอกเบื้องลึกเบื้องหลังมาให้หมด ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่อยากร่วมมือกับคุณแล้ว”

“ทำไม คุณกลัวเหรอ?” นพเก้ายังคงไม่ยอมลุกขึ้นและเอาแต่เล่นเนกไทของเขาอย่างหยอกเย้าและพูดด้วยเสียงหวานหยาดเยิ้ม “ตั้งแต่คุณเลือกที่จะยืนข้างเดียวกันกับฉัน คุณก็ไม่มีที่ว่างให้หันหลังกลับแล้วล่ะ”

วินาทีต่อมานิธิศบีบคางของเธอแน่น ในแววตาเต็มไปด้วยไอสังหาร “ตอนนี้คุณก็เหมือนตั๊กแตนในกำมือของฉัน ถ้าฉันอยากจะกำจัดคุณจริง ๆ ฉันไม่จำเป็นต้องพิจารณาถึงคนที่อยู่เบื้องหลังของคุณด้วยซ้ำ”

นพเก้าตกใจ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านิธิศกำลังเตือนเธออยู่ และเขาจับจุดอ่อนของเธอได้แล้ว

ozoneไม่ตามฆ่าเธอก็ขอบคุณฟ้าดินแล้ว จิ้งจอกเฒ่าวีริศนั่นไม่มีทางยอมบาดหมางกับนิธิศเพื่อเธอแน่ ถ้านิธิศตัดสินใจที่จะกำจัดเธอ เธอก็มีแต่ต้องตายสถานเดียว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอรีบฉีกยิ้มประจบสอพลอเขาทันที พลางค่อย ๆ ดึงมือใหญ่ของเขาออกจากคางแล้วเอนตัวซบนิธิศ

“วันนี้เค้าอุตส่าห์มาเพื่อคุณนิดเลยนะ ทำไมคุณถึงใจร้ายมาข่มขู่เค้าแบบนี้ล่ะ”

นิธิศพ่นลมหายใจออกก่อนจะผลักเธอออกให้พ้นทางแล้วนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้ามืดมนน่าหวาดกลัว

นพเก้าจัดแจงท่าทางตัวเองให้มั่น หลังจากปรับสีหน้าแล้วก็เดินเข้าไปนั่งลงตรงข้ามเขา

“ฉันรู้ความสามารถของอลิสาดี อีกไม่นานลูกชายของคุณก็จะหายเป็นปกติไม่ต่างจากเด็กทั่วไป ถ้าถึงตอนนั้นเกรงว่าคุณคงจะต้องเสียหมากเพียงตัวเดียวที่จะทำให้ได้ใกล้ชิดกับญาธิดาไปแล้วล่ะคะ”

นิธิศปฏิเสธคำพูดของเธอแต่ก็ส่งสายตาให้เธอพูดต่อไป

“คุณนิด คราวก่อนฉันตั้งใจไปที่บ้านพักเพื่อสืบข่าวให้คุณโดยเฉพาะ ตอนนี้ภวินท์กับญาธิดาต่างก็เข้ากันไม่ได้มองหน้ากันไม่ติด ฉันว่าคุณใช้โอกาสนี้เข้าไปสร้างความขัดแย้งระหว่างทั้งสองคนน่าจะดีกว่า”

แววตาของนิธิศดูกระเหือดกระหายมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาหยิบบัตรเครดิตออกจากกระเป๋าตังค์ของตัวเองแล้วผลักมันไปวางตรงหน้าเธอ "ถ้าเรื่องนี้สำเร็จ เธอจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการกว่านี้"

ปลายนิ้วของนพเก้าขยับเล็กน้อย หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพักสุดท้ายก็ไม่ได้รับมันไว้ แถมยังฉีกยิ้มหวานอธิบายกับเขาไปว่า “คุณนิด สิ่งที่ฉันต้องการคุณให้ไม่ได้ พวกเราร่วมมือกันก็เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถ้าคุณเอาเปรียบหรือทำลายผลประโยชน์ของฉัน นั่นไม่ใช่แค่เงิรเล็ก ๆ น้อย ๆ จะสามารถทดแทนได้”

นิธิศเลิกคิ้วอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ ก่อนจะเก็บบัตรเครดิตของตัวเอง “ฉันมีเงื่อนไขแค่อย่างเดียว รีบจัดการให้เร็วที่สุด”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจำเป็นต้องขอของสิ่งหนึ่งจากคุณก่อน” สีหน้าเคร่งขรึมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

ทางด้านบ้านพัก ห้องนั่งเล่นเงียบสนิทจนแม้แต่เสียงเข็มหล่นพื้นก็ได้ยินอย่างชัดเจน ญาธิดามองใบหน้าเคร่งขรึมของภวินท์อย่างรู้สึกผิด

“หลังจากจัดการเรื่องของต้นกล้าเสร็จแล้ว ฉันสัญญาว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของคนอื่นอีก หวังว่าคุณภวินท์จะใจกว้าง อย่าถือสาเอาเรื่องกับฉันเลยนะ” เธอมองภวินท์ด้วยแววตาน่าสงสารพลางพูดอวยเขาจนโอเวอร์

อีธานกับเอลล่าก็รอเผือก ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนรอดูเรื่องสนุกโดยไม่กลัวว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต คุณแม่ที่ปกติเอาแต่ดุพวกเขาอย่างกับแม่เสือ ตอนนี้กลับเชื่องอย่างกับลูกแมวเห็นแล้วพวกเขาก็แอบสะใจอยู่เหมือนกัน

ภวินท์ทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของเธอ กวาดสายตามองพนักงานร้านชุดสูทก่อนจะถามเสียงเย็นชาว่า “พวกเธอจะยืนนิ่งอยู่ทำไม?”

ยิ่งพวกพนักงานได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งก้มหน้าต่ำลงกว่าเดิม คุณภวินท์กับคุณญาธิดาทะเลาะกันแบบนี้พวกเธอไม่กล้าเข้าไปยุ่ง ทำไมทุกข์ต้องมาตกที่พวกเธอด้วย

สุดท้ายคนที่เป็นหัวหน้าก็จำต้องก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ มองไปที่ญาธิดาและเอ่ยถามอย่างสุภาพ “ขอนุญาตนะคะคุณธิดา ตอนนี้จะเริ่มการสอนได้หรือยังคะ?”

“เดี๋ยวก่อน!” ญาธิดาส่ายหน้าไปมาไม่หยุด มองไปทางภวินท์ด้วยสายตาขอร้องอ้อนวอนและเอ่ยถามด้วยใบหน้าเหมือนจะร้องไห้ “เรื่องนี้ไม่มีโอกาสเหลือให้แก้ตัวแล้วเหรอ?”