ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 842

ภวินท์เหลือบมองเธอ สายตาของเขาเผยให้เห็นความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด “ไม่จำเป็นหรอก ผมไม่ได้อยากกินข้าวกับคุณ”

ญาธิดายักไหล่ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร เอลล่าที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเยาะออกมา แล้วก็พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “คุณลุงก็เป็นแค่ส่วนเกินเท่านั้นแหละ ไม่มีใครสนใจหรอกว่าคุณลุงจะกินรึเปล่า”

พอพูดจบเธอก็เลิกคิ้วใส่แม่ของตัวเอง “แม่คะ ไม่ง่ายเลยกว่าหนูจะจองร้านนี้ได้ พวกเราไปกันเถอะ”

ภวินท์มองเธอด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง แล้วก็เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณญาธิดาขอให้ฉันมาทำธุระให้แท้ๆ แล้วหนูทำท่าทางแบบนี้ใส่ฉันเลยเหรอ? ”

“การจะเลี้ยงข้าวแขกมันเป็นเรื่องของหนูกับแม่ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลุงเลย แม่ติดหนี้บุญคุณลุง ลุงก็ไปทวงกับแม่เอาเองสิ คุณลุงคะ พวกเราไม่ได้สนิทกันสักหน่อย！”

เธอมองตรงไปที่สายตาที่เยือกเย็นของภวินท์ เธอไม่ได้แค่ไม่แสดงความหวาดกลัวออกมา แถมยังดูดื้อรั้นอีกต่างหาก เธอยืดคอออกไปแล้วพูดกับเขาอย่างไม่อ้อมค้อม “คุณลุงก็น่าจะรู้อยู่แล้วนะคะ ว่าหนูไม่มีพ่อ ก็เลยไม่ค่อยได้รับการสั่งสอนเท่าไหร่”

“เอลล่า！”

สีหน้าของญาธิดาเปลี่ยนไปทันที ลงจากรถไปคว้าแขนของเด็กน้อยแล้วดุว่า “ห้ามพูดจามั่วซั่ว！”

เอลล่าสะบัดตัวออก เธอหันหลังให้ภวินท์แล้วก็แอบขยิบตาให้เธอ แล้วจู่ๆ น้ำเสียงของเธอก็ดูโมโหขึ้นมาทันที “แล้วหนูพูดอะไรผิดล่ะ หนูได้มีพ่อแค่ปีเดียวเอง ถ้าเกิดว่าเขารักหนูจริง ก็คงไม่ปล่อยให้หนูเป็นเด็กไม่มีพ่อแบบนี้หรอก”

เธอพูดไปด้วยแล้วก็แอบสังเกตปฏิกิริยาของภวินท์อย่างระมัดระวัง สายตาที่ลึกซึ้งของเขาดูไม่ได้มีอารมณ์ร่วมใดๆ เหมือนกับว่าไม่ได้เก็บคำพูดเมื่อกี้ไปใส่ใจเลย

แต่ว่าญาธิดากลับได้แต่ชะงักอยู่กับที่ แล้วก็มองไปที่เอลล่าอย่างมึนงง

เธอรู้ว่าเอลล่าจงใจพูดให้ภวินท์ได้ยิน แต่ว่าเธอก็ยังรู้สึกปวดใจอย่างอธิบายไม่ถูกอยู่ดี อีธานกับเอลล่าลำบากกับเธอมามากจริงๆ แล้วก็ได้รับความไม่เป็นธรรมตั้งมากมาย

เธอไม่เหมาะสมจะเป็นแม่คนเลยจริงๆ ……

พอเห็นว่าสีหน้าของเธอเริ่มแย่ เอลล่าก็ไม่กล้าเล่นละครอีกต่อไป เธอรีบพุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอ แล้วก็ปลอบด้วยเสียงของเด็กน้อย “ไม่มีพ่อแล้วยังไงกัน เพราะยังไงหนูก็มีแม่ที่ดีที่สุดในโลกอยู่แล้วนี่”

ญาธิดามีภูมิคุ้มกันอยู่แล้ว พอรู้ว่าเธอจงใจพูดให้ตัวเองมีความสุข ก็เลยพยายามฝืนยิ้มออกมา

เอลล่าก็สบายใจขึ้น แล้วก็เคาะประตูรถตามแผนการเดิม “คุณลุงที่ยังไม่ยอมไปสักที รบกวนลงจากรถหน่อยได้ไหมคะ? ”

ไม่ยอมไปสักที……

พอภวินท์ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาก็หม่นหมองลงในทันที

“คุณลุงคะ ตอนนี้คุณลุงมีทางเลือกสองทาง ก็คือหนึ่ง คว้าโอกาสที่จะได้กินอาหารร่วมกันมื้อนี้ หรือสอง หายไปจากสายตาของพวกเราซะ”พอเอลล่าพูดจบ ก็ดึงญาธิดาให้เดินเข้าไปในร้านอาหาร

ภวินท์มองดูแผ่นหลังของสองคนนั้น แล้วริมฝีปากบางก็เม้มเป็นเส้นตรงอย่างไม่รู้ตัว เท้าของเขาขยับเดินตามสองคนนั้นไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เมื่อกี้หนูพูดเกินไปหน่อย แม่เป็นคนใจกว้างอยู่แล้ว อย่าเก็บมาใส่ใจเลยนะคะ ถ้าพี่ชายรู้ต้องส่งหนูไปสั่งสอนที่ozoneอีกแน่นอนเลย” เอลล่าทำสีหน้าออดอ้อน ลดเสียงลงและพยายามทำเสียงกระเง้ากระงอดใส่ญาธิดา

ญาธิดาอดกลอกตาไม่ได้ “ลูกนี่ช่างเป็นดราม่าควีนจริงๆ เลยนะ เห็นแม่เป็นผู้กำกับรึไงกัน? ”

“นี่มันเรียกว่าการที่นักแสดงฝึกฝนตัวเองต่างหาก ตัวประกอบที่ไม่ขโมยซีนไม่ใช่นักแสดงที่ดีหรอกนะ”

สองแม่ลูกคุยกันจนมาถึงที่นั่ง แล้วก็เห็นว่าภวินท์เดินตามมาด้านหลัง ทั้งสองคนส่งสายตาให้กัน แผนการดำเนินมาถึงขั้นตอนนี้แล้ว ตอนนี้พวกเธอก็เริ่มสบายใจลงเล็กน้อย

เอลล่าตั้งใจทำเป็นเมินภวินท์ แต่ว่าความจริงแล้วเธอรู้สึกตื่นเต้นมาก จนนิ้วเท้าแทบจะจิกพื้นรองเท้าเป็นรูหมดแล้ว

ญาธิดาเงยหน้าขึ้นมาคุยกับภวินท์อยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับการต้อนรับเท่าไหร่นัก อีกฝ่ายเหมือนกับว่าไม่อยากจะสนใจเธอเลย สุดท้ายเธอก็เลยทำได้แค่ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป