ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 859

“สบายใจได้” ภวินท์โอบกอดเธอพลางมองเธอนิ่ง ๆ “พวกเราได้แฮ็คเข้าไปในคอมพิวเตอร์ของทิวัตถ์และสกัดกั้นข้อมูลที่เขาส่งให้นพเก้าเอาไว้ได้ ดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงยังไม่รู้ว่าทิวัตถ์ถูกพวกเราควบคุมตัวแล้ว”

ทันทีที่สัญญาณเตือนภัยทางคอมพิวเตอร์ของทิวัตถ์ดังขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าตัวเองถูกเปิดโปงแล้ว ดังนั้นเขาเลยพาญาธิดาขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า คิดอยากจะตายไปพร้อมกันกับญาธิดา

แถมเขายังเตรียมแผนสำรองไว้อีกด้วย ทันทีที่สัญญาณเตือนภัยดังขึ้นเขาก็กดส่งข้อมูลของญาธิดาส่งไปให้นพเก้าทันที

ถ้านพเก้าได้ข้อมูลนี้ไปญาธิดาคงตกอยู่ในอันตรายแน่นอน

โชคดีที่พวกเขาคาดการณ์ไว้แล้วล่วงหน้าว่าทิวัตถ์จะทำแบบนี้จึงได้สกัดกั้นข้อมูลเอาไว้ก่อน

ญาธิดาโล่งใจ ตราบใดที่ไม่ส่งผลกระทบต่อองค์กรก็พอแล้ว

เธอเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงทุบหน้าอกของภวินท์เบา ๆ แล้วเขียนบอกเขาว่า “ฉันยังไม่ได้ถามคุณเลยว่าตอนนั้นคุณไปเจอฉันที่ดาดฟ้าได้ยังไง?”

ภวินท์ยิ้มน้อย ๆ “ฉันไปกับเอลล่า”

ญาธิดาเบิกตากว้าง “คุณสะกดรอยตามฉัน!”

แถมยังพาเอลล่าไปด้วยอีก!

ภวินท์ถอนหายใจและจูบลงบนหน้าผากของเธอ “สถานการณ์ก่อนหน้านี้มันอันตรายขนาดนั้น ฉันจะวางใจให้เธออยู่กับทิวัตถ์ได้ยังไงล่ะ”

ญาธิดาไม่พูดอะไร มีแต่ความหวานที่เกาะกุมในหัวใจ

อย่างน้อยภวินท์ก็ห่วงใยเธอ และยอมเสี่ยงชีวิตมาตามหาเธอ

อาการเจ็บที่คอของญาธิดาไม่ได้รุนแรงมากนัก หลังจากพักผ่อนไม่กี่วันเธอก็สามารถพูดได้ตามปกติ

วันนี้เธอยังคงนึกถึงศัตรูที่ยังซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทำให้รู้สึกไม่สบายใจจนต้องเอ่ยถามขึ้นว่า :

“แล้วขั้นต่อไป พวกคุณมีแผนการยังไงต่อไป?”

“ยังไม่พูดเรื่องนี้ตอนนี้ ฉันจะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”

ญาธิดาถูกภวินท์จูงออกไป และก่อนจะออกไปก็ได้พาเอลล่าไปด้วย

ทั้งสามคนขึ้นรถ หลังจากญาธิดามองดูเส้นทางเธอก็รู้สึกถึงบางอย่างขึ้นมา

“นี่กำลังจะไปozone?”

แววตาของเธอดูเหมือนกำลังเย้ยหยันเล็กน้อย เมื่อภวินท์เห็นแบบนั้นก็พูดขึ้นเบา ๆ ว่า “เอาน่า นี่มันก็สองปีมาแล้ว เธอก็อยากโกรธจรณ์อีกเลย เขาก็ลำบากใจเหมือนกัน เธอก็อย่าคิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเขาอีกเลยนะ”

ระหว่างการสนทนารถก็ค่อย ๆ หยุดลง ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องโถง ยังไม่ทันได้ก้าวเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงดังออกมาแว่ว ๆ

“โชคดีที่ย้ายออกมาจากบ้านพักได้ทันเวลา เลยไม่ถูกพ่อลักพาตัวด้วยอีกคน ถ้าไม่ใช่เพราะผมอยู่ที่นี่ ป่านนี้แผนการของพวกคุณคงจะล้มเหลวไปแล้ว” เสียงบ่นของอีธานดังแว่วมา

ญาธิดารีบเดินเข้าไปบิดหูของอีธานพลางตะโกนพูดว่า “ดีจริง ๆ ที่แท้ลูกก็ร่วมมือกับพวกเขาด้วยเหรอ นี่ลูกร่วมมือกับพ่อเพื่อหลอกแม่งั้นเหรอ?”

อีฑานหน้าบูดบึ้งด้วยความเจ็บปวด แต่เพราะรู้ว่าตอนนี้ญาธิดากำลังโมโห เขาจึงทำได้แค่ยอมรับผิด “เจ็บ ๆ ๆ...แม่ครับ พวกเราทำไปเพราะหวังดีกับแม่นะ อีกอย่างที่คุณพ่อต้องหายไปสองปีก็เพื่อจะจัดการเรื่องนี้ให้มันเร็วขึ้นไม่ใช่หรือไง”

เอลล่าที่อยู่ข้าง ๆ พยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ คุณพ่อทำลงไปก็เพื่อจะได้จบเรื่องทุกอย่างเร็ว ๆ ถึงได้เลือกที่จะปิดบังแม่ไง”

จรณ์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำหน้าหนักใจ พลางแอบบ่นเจ้าเด็กสองคนนี้ว่าถึงกับยอมขายชื่อของตัวเองเพื่อจะปกป้องพ่อ

เมื่อญาธิดาได้ยินแบบนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าที่ยิ่งโกรธมากกว่าเดิม “ที่แท้พวกเธอก็รู้กับทุกคน และปิดบังฉันคนเดียว...”

เธอหันกลับมาจ้องภวินท์ “งั้นที่คุณหายไปสองปีก็เพื่อจะกลับมาโกหกฉันเหรอ?”

เอลล่ารีบพูดแทรกขึ้นมาทันที “แม่คะ แม่อย่าโกรธเลยนะคะ เรื่องนี้จะโทษคุณพ่อไม่ได้นะคะ เพราะลุงจรณ์ขอให้คุณพ่อแกล้งทำเป็นความจำเสื่อมเพื่อแฝงตัวเข้าไปภายในองค์กรของศัตรู”

จรณ์กุมขมับ เอาเลย ตอนนี้แม้แต่เขาก็ถูกขายไปด้วยอีกคนแล้ว

ญาธิดายิ้มเยาะคล้ายกำลังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกภวินท์ดึงตัวเข้าไปกระแทกเข้าที่หน้าอกแสนอบอุ่นของเขา

น้ำเสียงรักใคร่เอ็นดูของภวินท์ดังมาจากเหนือศีรษะ “ฉันผิดไปแล้วธิดา ไว้ฉันจะให้เธอลงโทษโอเคไหม?”