ผ่านไปนานสองนาน เสียงร้องไห้ของขวัญตาก็ค่อยๆเบาลง จนกระทั่งจางหายไป
“ธิดา เธอพูดถูก ฉันควรจะปล่อยวางลงได้แล้ว”
เธอเงยหน้าขึ้นมา ร้องไห้จนสองตาแดง แต่ญาธิดากลับเห็นความโล่งสบายใจในตาที่อ่อนแอคู่นั้น
ญาธิดาแอบถอนหายใจออกมา ขอแค่ขวัญตาสามารถคลี่คลายปมภายในใจของตัวเองได้ก็ดีมากแล้ว
ส่วนธีทัต……
เชื่อว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว ธีทัตก็จะสามารถปล่อยวางเรื่องที่ผ่านไปแล้วพวกนี้ได้เหมือนกัน
ขวัญตาเช็ดคราบน้ำตาที่ใบหน้า ทำการตัดสินใจแล้ว“ธิดา รอเรื่องของสหพันธ์การค้ายุโรปเสร็จสิ้นลงแล้ว ฉันก็จะกลับไปที่เมือง Jด้วยกันกับพวกเธอ”
ที่เธอมาที่นี่ก่อนหน้านี้ ก็เพื่อที่จะหนีเรื่องระหว่างตนเองกับธีทัต ตอนนี้เรื่องของทุกคนต่างก็จบสิ้นลงแล้ว ตัวเองก็จะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วเหมือนกัน
เธอไม่ได้กลับไปที่เมือง Jสองปีเต็มๆ คนในครอบครัวกับเพื่อนของเธอต่างก็อยู่ที่นั่นกันหมด
ถึงเวลาที่จะกลับไปแล้ว
ญาธิดาแววตาดีอกดีใจ กอดขวัญตาเอาไว้แน่นด้วยความตื่นตัว“ขวัญ ดีจังเลย อันอันจะต้องดีใจมากแน่ๆ!”
จริงๆแล้วหลังจากที่วีริศตาย ญาธิดาก็เป็นกังวลสภาพจิตใจของอัญมณีเป็นอย่างมาก
กว่าเธอจะฟื้นฟูกลับมาแข็งแรงแบบในตอนนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าเกิดว่ากลับไปเหี่ยวเฉาเหมือนเมื่อก่อนอีก ก็ไม่ใช่เรื่องดีต่ออันอันแล้ว
จู่ๆญาธิดาก็นึกอะไรขึ้นมาได้ โบกมือ พูดสัญญากับขวัญตาอย่างจริงจัง“ขวัญ เธอวางใจได้ อยู่ที่เมือง J ตราบใดที่มีฉันอยู่ด้วย ธีทัตจะไม่มีทางได้เข้าใกล้มาอีกแม้แต่ก้าวเดียว!”
เธอจะไม่ให้เรื่องในสมัยก่อนมันเกิดขึ้นอีกครั้งแน่นอน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...