ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 904

“เด็กประหลาดเหรอ”

ญาธิดาแววตาสงสัย แล้วสายตาของภวินท์ก็มองเข้ามา

เมื่อเห็นทั้งสองคนมองเข้ามา ขวัญตาจึงผ่อนลมหายใจที่ปั่นป่วนให้ราบเรียบ และหลังจากแน่ใจว่ารอบด้านไม่มีใครกำลังเฝ้าดูพวกเขาอยู่ จึงพูดถึงภาพที่เพิ่งเห็นมา

ญาธิดาตกตะลึง “ที่นี่จะมีเด็กขอทานได้ยังไง เธอแน่ใจนะว่าเธอมองไม่ผิด”

ขวัญตาพยักหน้าและพูดอย่างมั่นใจ “มองไม่ผิดแน่นอน และดูท่าทางเหมือนว่าเขาจะหิวมานานแล้ว ก่อนไปฉันเอาช็อกโกแลตให้เขาไปหนึ่งอันด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ญาธิดาก็ครุ่นคิด “หรือว่าจะแอบเข้ามาจากข้างนอก”

วินาทีต่อมา ภวินท์ปฏิเสธสิ่งที่เธอพูดและไตร่ตรอง “เวรยามของตระกูลสมิธเข้มงวดมากจนแม้แต่แมลงวันสักตัวยังบินเข้ามาไม่ได้ นับประสาอะไรกับเด็กตัวโตขนาดนั้น”

“ผมคิดว่า...” ภวินท์นิ่งไปครู่หนึ่ง “เกรงว่าเด็กคนนี้ น่าจะอยู่ในตระกูลสมิธตลอดมา”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ญาธิดาก็จิตใจขุ่นมัว

พูดอย่างนี้แสดงว่าคนในตระกูลสมิธ ต้องรู้การมีอยู่ของเด็กคนนี้

เด็กคนนี้มีสถานะอะไรกันแน่ แล้วทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ในฐานะเด็กขอทาน

ทั้งสามคนในบริเวณนี้ต่างนิ่งเงียบ พวกเขาต่างมีลางสังหรณ์ลางๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะแตะความลับที่คนไม่รู้ของตระกูลสมิธเข้าแล้ว

หวนนึกถึงฤติกรรมและการแสดงออกของเด็ก ขวัญตาก็เดาได้ข้อหนึ่ง “ฉันรู้สึกตลอดว่าเด็กคนนั้นค่อนข้างแตกต่างจากคนปกติ ตัวเขาดูเหมือนว่าจะมีลักษณะเหมือนสัตว์...”

เธอยังจำแววตาดุร้ายของเด็กคนนั้นได้ ราวกับว่าอาณาเขตของตัวเองถูกคนภายนอกบุกรุก พยายามแยกเขี้ยวกางเล็บขับไล่ขวัญตา