ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 916

เส้นประสาทที่ตึงเครียดของญาธิดาผ่อนคลายโดยสมบูรณ์ในนาทีนี้ เธอกอดภวินท์แน่น ไม่นานน้ำตาก็เปียกเสื้อของเขา

ภวินท์ชะงักไปในตอนแรก ก่อนจะกอดเธอแน่นเหมือนอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน

“ธิดา คุณไม่เป็นไรนะ”

เสียงแหบแห้งของภวินท์ดังขึ้นเหนือศีรษะของเธอ ญาธิดาฝังอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ฉันไม่เป็นไร”

ทั้งสองกอดกันสักพักก่อนแยกจากกันอย่างอาลัยอาวรณ์

ภวินท์จูงมือของญาธิดาและพูดด้วยเสียงหนัก “ไปกันเถอะ”

ญาธิดานิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ “เดี๋ยวก่อน”

ภวินท์หันหน้ากลับมามองเธอซึ่งเดินไปยังคอกสุนัขที่อยู่ก่อนหน้านี้

ภวินท์เพิ่งสังเกต ไม่รู้ว่าเมื่อไร เด็กชายกำลังนั่งยองๆ ข้างสุนัขสีครีมตัวใหญ่ และกำลังลูบขนสกปรกบนตัวมันเบาๆ

ขนของสุนัขสีครีมตัวใหญ่สกปรกมากจนแทบมองสีไม่ออก แต่เด็กน้อยกลับไม่รังเกียจเลย

เห็นญาธิดาเดินเข้ามา เด็กน้อยเพียงเงยหน้าขึ้นมองเธอโดยไม่พูดอะไร จากนั้นรีบถอนสายตาตัวเองไปจดจ่อที่การลูบสุนัขสีครีมตัวใหญ่

ญาธิดาเดินเข้าไปย่อตัวลงตรงหน้าเขา สุนัขสีครีมตัวใหญ่เห็นเธอก็กระดิกหางให้เธออย่างแสนรู้

ญาธิดาไม่สนใจคราบบนสุนัขตัวใหญ่เลย เอามือลูบหัวมัน แล้วมองเด็กน้อยด้วยสายตาอ่อนโยน “ไปกับพวกเราเถอะ”

เด็กน้อยไม่ตอบ ยังคงลูบตัวสุนัขสีครีมตัวใหญ่อยู่อย่างนั้น

ญาธิดาถอนใจและพูดอีกครั้ง “ออกไปจากที่นี่นะ เราจะให้สภาพแวดล้อมที่ดีที่สุดแก่เธอ”

เธอเงยหน้าขึ้นมองสภาพแวดล้อมอันสกปรกรอบตัว แววตามีร่องรอยแห่งความหม่นหมอง