ตามมาด้วยเสียงอุทาน ญาธิดาเห็นอย่างรวดเร็วว่าร่างสีครีมคือสุนัขสีครีมตัวใหญ่!
ญาธิดารูม่านตาหดเล็ก จดจำได้ทันทีว่าสุนัขสีครีมตัวใหญ่ตัวนี้คือตัวที่ติดตามเด็กน้อยในตอนนั้น
เธอมองไปรอบๆ โดยอัตโนมัติ แต่ไม่พบเด็กน้อยคนนั้น
ตอนที่ญาธิดาหันมองหาเด็กน้อย ช่วงเวลาที่ทุกคนไม่ทันตั้งตัวสุนัขสีครีมตัวใหญ่ก็กระโจนเข้าหามาเลน่าด้วยความรวดเร็ว จากนั้นแยกเขี้ยวอันแหลมคมกัดเข้าที่น่องของมาเลน่า
มาเลน่าที่วันนี้สวมชุดแต่งงานหางปลาสีขาว เนื้อผ้าบางมาก คมเขี้ยวจึงทะลุผ่านเนื้อผ้าในทันที ทิ้งรอยฟันลึกสี่ซี่บนน่องของมาเลน่า
ทันใดนั้นเลือดสีแดงสดก็ซึมเปื้อนชุดแต่งงานสีขาว มาเลน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความเจ็บไหลออกมา
“บัดซบ มันมาจากไหน รีบฆ่ามันให้ตายซะ!”
มาเลน่าสะบัดขา พยายามจะไล่สุนัขสีครีมตัวใหญ่ออกไป แต่การกระทำนี้ทำให้ฟันของสุนัขกัดลึก ทำให้เธอทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“มาเลน่า!” เห็นมาเลน่าบาดเจ็บ ทีน่าพลันกรีดร้องเสียงลั่น ตะคอกด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม “ทุกคนมัวทำอะไรอยู่ รีบเอาสุนัขเวรนี่ออกไปสิ!”
เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกะทันหันเกินไป จนกระทั่งหลังจากเสียงตะคอกของทีน่าทุกคนถึงได้สติ นักเลงจำนวนมากก้าวเข้ามา ทั้งสถานที่เกิดความวุ่นวาย บรรดาแขกก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ทยอยกันกลับไป
ญาธิดารู้สึกเช่นกันว่าเวลานี้มีดคมที่อยู่ข้างหลังตัวเองคลายออก นักเลงที่เฝ้าอยู่ตาลีตาลานไปหามาเลน่า
มีโอกาส!
ภวินท์ที่สังเกตการณ์เคลื่อนไหวของญาธิดาอยู่ตลอดหรี่ตาลง และก้าวเข้าหาญาธิดา กอดญาธิดาไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่ง ฉวยโอกาสที่บริเวณงานกำลังสับสนวุ่นวาย เลี่ยงฝูงชนหนาแน่นและหายตัวไปท่ามกลางทะเลมนุษย์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...