ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 952

“แม่……”

ไรอันพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก สายตาสับสนไม่เข้าใจ

ไรอันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว พอเวลาผ่านไปนาน ถึงขนาดที่ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของตัวเองก็เริ่มเลือนรางไม่ค่อยชัดเจนแล้ว

เขาไม่รู้ว่าแม่เป็นยังไง แล้วก็ไม่เคยมีใครบอกกับเขาเลยด้วย ว่าการที่มีแม่มันเป็นความรู้สึกแบบไหน

แต่หลังจากที่มาถึงเมือง J เขาก็เห็นท่าทางที่อ่อนโยนที่ญาธิดามีต่ออีธานกับเอลล่า ในใจก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา

แน่นอนว่าน้าญาธิดาก็ดีกับเขามาก แต่ว่า เขาก็ปรารถนาที่จะมีแม่เป็นของตัวเองสักคนเหมือนกัน

ขวัญตาพอเห็นว่าไรอันไม่ได้ตอบกลับมาอยู่นานสองนาน ก็นึกว่าเขาไม่ตกลงเห็นด้วย แววตาก็รู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่ได้บีบบังคับเขา แค่พูดขึ้นมา“ไม่เป็นไร ถ้าเกิดนายไม่เต็มใจล่ะก็ ฉัน……”

ไม่รอให้ขวัญตาพูดจบ จู่ๆไรอันก็เคลื่อนไหว น้ำตาพลั่งพลูออกมากระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของขวัญตา พูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก“ผมเองก็จะได้มีแม่เป็นของตัวเองเหมือนกันเหรอ?”

ผ่านการฝึกฝนมาอยู่สักช่วงเวลาหนึ่ง ไรอันจากเดิมที่พูดจาติดขัดไม่ค่อยชัดเจน ก็เริ่มพัฒนาถึงระดับที่พูดประโยคทั้งประโยคออกมาได้แล้ว

โดยเฉพาะตอนที่พูดประโยคนี้ เสียงของไรอันชัดแจ๋วเป็นพิเศษ

ขวัญตาอึ้งตะลึงไป ได้ยินเสียงที่คลุมเครือและสั่นไหวของไรอัน

เธอกอดไรอันไว้แน่น พยักหน้าอย่างหนักแน่น“แน่นอนอยู่แล้ว ไรอัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแม่ก็คือแม่ของลูก”

เด็กน้อยร้องห่มร้องไห้อยู่นานสองนานอยู่ภายในอ้อมกอดของเธอ ก่อนจะค่อยๆหยุดลงอย่างช้าๆ

วันต่อมา

ขวัญตาพาไรอันไปทำธุรการ เอาชื่อเข้ามาอยู่ในทะเบียนบ้านของตัวเอง

ดีที่ของเธอเป็นทะเบียนบ้านแบบคนเดียว ไม่อย่างนั้นล่ะก็จะต้องวิ่งแจ้นทำเรื่องอยู่หลายต่อหลายรอบแน่ๆ