ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 962

ความรู้สึกนี้มันคุ้นมากๆ ข้างในเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย หันมองตามสายตาไปด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ต่อมา เขาก็เห็นญาธิดาสวมใส่ชุดเดรสพิธีการสีดำกำลังนั่งอยู่ท่ามกลางผู้คนอย่างกะทันหันไม่ทันตั้งตัว

แม้ว่าหมวกบางๆจะปกปิดใบหน้าของเธอจนคลุมเครือ มองใบหน้าไม่ค่อยชัด แต่ภวินท์พอเห็นแล้วก็จำได้ทันทีว่าเป็นเธอ

หลังจากที่ภวินท์ปรากฏตัวออกมา สายตาของญาธิดาก็จับจ้องไปที่เขาอยู่ตลอดเวลา ในเวลานี้ก็สบกับสายตาอึ้งตะลึงของเขาเข้า มุมปากยิ้มอย่างเย้ยหยัน จากนั้นก็ขยับริมฝีปาก พูดชื่อของภวินท์โดยที่ไม่ส่งเสียง

“วิน ฉันมาแล้ว”

ภวินท์อ่านริมฝีปากของเธอออก ดวงตาเป็นประกาย ในใจกลับรู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะมาในเวลานี้

ก่อนหน้านี้เขาเป็นฝ่ายเลือกที่จะอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลสมิทรั้งมาเลน่าเอาไว้ ก็เพื่อที่จะให้ญาธิดาได้สามารถออกจากยุโรปไปได้อย่างปลอดภัย

แต่ตอนนี้เธอดันกลับมาซะอย่างนั้น ที่นี่อันตรายมากๆ เธอไม่ควรจะมาเลย

กลัวว่าจะถูกคนสังเกตเห็นความผิดปกติเข้า ภวินท์ก็เลยไม่ได้จ้องมองนาน หันสายตาของตัวเองกลับมาทันที

ไม่นาน เสียงดนตรีก็ดังขึ้น มาเลน่าควงแขนของทีน่าปรากฏขึ้นมาอยู่ตรงหน้าของผู้คนด้วยสีหน้ามีความสุข

ดอกไม้มากมายหลากสีสันร่วงตกลงมาจากเด็กโปรยดอกไม้ มาเลน่าก็ยิ้มบางๆ ค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าของภวินท์อย่างช้าๆเหมือนกับเจ้าสาวทั่วๆไปในโลกนี้

ทีน่าปล่อยมือของมาเลน่า เดินไปกลับยังตำแหน่งของตัวเองอย่างเงียบสงบ มาเลน่าเงยหน้าขึ้นมามองผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แววตาลุ่มหลงคลั่งไคล้อย่างถึงที่สุด

วันนี้ ในที่สุดเธอจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ใฝ่ฝันหาสักที

พอคิดว่าในอนาคตตัวเองจะได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับเขาแล้ว ภายในใจของมาเลน่าก็รู้สึกหวานหยดขึ้นมา ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ นับตั้งแต่วันนี้ไปก็จะกลายเป็นสามีของตัวเองแล้ว