ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 963

บาทหลวงเป็นเจ้าภาพให้กับงานแต่งงานของคนมามากมาย มีความชำนาญในขั้นตอนกระบวนการสุดๆ หลังจากที่ถามความสมัครใจของมาเลน่าเสร็จก็หันมองไปที่ภวินท์

“คุณเต็มใจยอมรับผู้หญิงตรงหน้าของคุณเป็นภรรยาหรือไม่?”

ภวินท์ขมวดคิ้ว กำลังจะเปิดปากเตรียมพูดปฏิเสธ ในตอนนี้มาเลน่ายิ้มเล็กน้อย ตรงเข้าไปข้างๆหูของเขา พูดขึ้นเบาๆ“วิน คุณคิดให้ดีๆนะ ฉันไม่รังเกียจที่จะเลี้ยงดูคนพิการเอาไว้ในคฤหาสน์ตระกูลสมิท”

ภวินท์สายตาเฉียบคม รู้ว่ามาเลน่ากำลังเอาระเบิดที่อยู่ที่ขาของเขามาข่มขู่เขา

ถ้าเป็นตามปกติ ต่อให้เขาจะขาหายไปหนึ่งข้าง ก็ไม่มีทางเลือกที่จะแต่งงานกับมาเลน่าแน่นอน แต่ตอนนี้……

เขาสีหน้าหนักใจ ธิดาอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าเกิดมาเลน่าทำให้มันระเบิดจริงๆ เธอจะต้องพุ่งกระโจนเข้ามาอย่างไม่ลังเลแน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็จะเปิดเผยตำแหน่งของตัวเองแน่ๆ

พอเห็นสีหน้าของภวินท์ มาเลน่าก็ยิ้มอย่างพอใจ

ถ้าภวินท์เสียขาของตัวเองไปจริงๆ ก็จะไม่สามารถหนีไปจากคฤหาสน์ตระกูลสมิทได้อีกต่อไป

ในเมื่อภวินท์อยากจะออกไปจากที่นี่ขนาดนี้ ก็จะไม่มีทางยอมเสียขาข้างนี้ไปแน่นอน แล้วก็จะยอมแต่งงานกับเธอแต่โดยดี

ขอแค่แต่งงานกับเธอแล้ว ภวินท์ก็จะถูกเธอผูกมัดอยู่ข้างกายของตัวเองตลอดไป

พอคิดถึงตรงนี้ มาเลน่าก็ยิ้มอย่างสะใจมากขึ้น

ภวินท์ไม่ได้ตอบคำถามของบาทหลวงอยู่นานสองนาน ภายในงานก็นิ่งเงียบไปทันที มีคนจำนวนไม่น้อยจ้องมองภาพที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น

ก่อนหน้านี้มาเลน่าก็มีคนรักมาไม่น้อย ถึงขนาดที่เพื่อที่จะให้ได้คนคนนั้นมา ถึงกับบีบบังคับจนเขาฆ่าตัวตาย

แต่ถึงจะก่อเรื่องยังไง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่มาเลน่าบอกว่าจะแต่งงานกับผู้ชายสักคน

พวกเขายังได้ยินมาอีกว่า เดิมทีผู้ชายคนนี้มีภรรยาอยู่แล้ว แต่ก็ยังถูกมาเลน่าแย่งชิงไปอีก

พอคิดถึงตรงนี้ บรรดาผู้คนก็รู้สึกเสียดายภรรยาของผู้ชายคนนี้อยู่ไม่น้อย

การที่ได้เห็นสามีของตัวเองไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ไม่รู้ว่าจะรู้สึกสิ้นหวังขนาดไหนกัน

แต่ก็ช่วยไม่ได้ ใครให้เธอดันมาเจอกับคนของตระกูลสมิธกันล่ะ

เหล่าบรรดาแขกในงานแม้ว่าจะมีความคิดแตกต่างกันออกไป รู้สึกเห็นอกเห็นใจภรรยาของภวินท์อยู่นิดๆ แต่ที่นี่เป็นถิ่นของตระกูลสมิธ ไม่มีใครกล้ามาแสดงความคิดเห็นวิพากษ์วิจารณ์มาเลน่าที่นี่แม้แต่คนเดียว

บาทหลวงพูดถามภวินท์อีกหนึ่งรอบ ทำลายความเงียบในตอนนี้ลง“คุณจะเต็มใจยอมรับผู้หญิงตรงหน้าของคุณเป็นภรรยาหรือไม่?”

ภวินท์ขมวดคิ้ว ขยับริมฝีปาก

มาเลน่าเห็นสีหน้าของเขา มุมปากก็ยกโค้งขึ้นมาอย่างบรรลุความประสงค์ของตัวเอง

แต่ในตอนนี้เอง เสียงผู้หญิงที่เย็นชาเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

“รอเดี๋ยว”

เสียงนี้แม้ว่าจะไม่ดังมาก แต่ก็โดดเด่นขึ้นมาเป็นพิเศษท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบ ทุกคนต่างก็หันมองไปตามเสียง

เห็นอีกฝ่ายสวมชุดเดรสทางการสีดำ ที่หัวสวมหมวกหนึ่งใบ ใบหน้าภายใต้ผ้าบางๆสีดำดูคลุมเครือไม่ชัดเจน แต่กลับยังคงทำให้คนสังเกตเห็นถึงริมฝีปากที่ละเอียดอ่อนและสันจมูกที่งดงามอยู่

มาเลน่าขมวดคิ้ว กำลังที่จะให้ลูกน้องไล่ผู้หญิงที่มาขัดจังหวะในงานแต่งงานของเธอคนนี้ออกไปนั้น ญาธิดาก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ

หลังจากที่เห็นใบหน้าที่อยู่ภายใต้ปีกหมวกใบนั้นแล้ว มาเลน่าก็สีหน้าหนักอึ้ง คิดไม่ถึงว่าญาธิดาจะใจกล้า วิ่งแจ้นมาก่อเรื่องถึงที่งานแต่งงานของตัวเองได้ขนาดนี้

เธอยิ้มออกมาช้าๆ“บังเอิญจริงๆ คนคนนี้ก็คือภรรยาคนก่อนของวินนั่นเอง”

มาเลน่าพูดเน้นคำว่าภรรยาคนก่อน แววตาดูถูกเหยียดหยาม

ตอนนี้ญาธิดากำลังอยู่ในถิ่นของคฤหาสน์ตระกูลสมิทก็เลยทำให้มาเลน่าไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

พอเจอกับการเยาะเย้ยของมาเลน่า ญาธิดายกปากยิ้ม แววตาเผยให้เห็นถึงความสวยสง่า เธอลุกขึ้นอย่างสง่างาม ค่อยๆเดินมาอยู่ตรงหน้าของภวินท์อย่างช้าๆ สายตาจ้องมองเขา