ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 972

แต่พึ่งจะมีความสุขได้ไม่นาน พอนึกถึงเรื่องระเบิดเวลาที่ข้อเท้าของภวินท์ขึ้นมานั้น ญาธิดาก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที

“ใช่สิ จรณ์ คือว่าวินเขา……”

ญาธิดาเล่าเรื่องระเบิดให้จรณ์ฟัง สีหน้าของจรณ์ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาย่อตัวลงหน้าภวินท์เพื่อตรวจสอบดู หลังจากนั้นก็ยืนขึ้น พร้อมกับส่ายหน้าและขมวดคิ้ว “ผมก็ยังไม่เคยเห็นระเบิดรุ่นนี้เลย……น่าจะพึ่งพัฒนามาได้ไม่นานเท่าไหร่”

ญาธิดามองเขา แล้วก็ถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน “คุณไม่มีวิธีเลยเหรอ?”

“ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีหรอกนะ แต่ถ้าเกิดอยากจะปลดระเบิดออกมาอย่างปลอดภัย พวกเราต้องใช้เวลาหน่อย”จรณ์ปลอบใจเธอ

ตามขั้นตอนทั่วไป ก็แค่ต้องถอดสายไฟที่เกี่ยวข้องในระเบิดออกเพื่อหยุดไม่ให้ระเบิด แต่ความยากลำบากมันก็อยู่ตรงนี้แหละ ภายนอกของระเบิดลูกนี้มันแข็งมาก ยากที่จะทำลายออก

และพวกเขาก็ไม่สามารถสำรวจข้างในของมันได้ แล้วถ้าเกิดพยายามใช้แรงเปิดออกล่ะก็ ต้องเสี่ยงที่จะระเบิดอย่างแน่นอน

แน่นอนว่าญาธิดาเข้าใจในสิ่งที่จรณ์พูดดีอยู่แล้ว แต่เธอก็แค่รู้สึกกระวนกระวาย เพราะถึงยังไงมันก็เป็นลูกระเบิดที่มีความเสี่ยงจะระเบิดได้ตลอดเวลา เธอหวังว่าภวินท์จะได้หลุดออกมาจากวิกฤตนี้อย่างเร็วที่สุด

จรณ์เดินเข้าไปตบไหล่เธอเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าเกิดว่ากลับไปถึงเมือง Jเมื่อไหร่ พวกเราต้องมีทางออกอย่างแน่นอน”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามเก็บความกังวลของตัวเองไป แล้วก็พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว”

เรื่องของตระกูลสมิทได้บทสรุปแล้ว บวกกับเรื่องระเบิดที่ข้อเท้าของภวินท์อีก คนกลุ่มนี้ก็ไม่มีกระจิดกะใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปนานๆ พวกเขาเก็บกระเป๋าแล้วก็จองตั๋วเครื่องบินกลับเมือง Jไฟล์ทที่เร็วที่สุด

ระหว่างทางนั้น สีหน้าของญาธิดาก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก บรรยากาศภายในรถก็ค่อนข้างอึดอัด

พอมาถึงสนามบิน จรณ์ก็ไปเช็คอิน และเด็กน้อยทั้งสองคนก็เข็นกระเป๋าเดินทางของตัวเองไปจุดตรวความปลอดภัย แต่พอพึ่งจะตรวจกระเป๋าเสร็จ หันกลับมาก็ไม่เจอภวินท์กับญาธิดาแล้ว

ตอนแรกพวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ นึกว่าเดี๋ยวสองคนนั้นคงกลับมา แต่จนถึงขั้นตอนการตรวจตั๋ว เด็กน้อยทั้งสองคนก็เริ่มร้อนใจขึ้นมา

โทรไปก็ไม่มีคนรับสาย