ขวัญตาค่อยๆ ยิ้มและส่ายหน้า “สบายใจได้ ฉันไม่เป็นอะไร เพราะถึงยังไงที่นี่ก็เป็นบริษัท เขาไม่กล้าทำอะไรหรอก”
ญาธิดาถึงได้รู้สึกโล่งใจ เธอยังแอบกังวลว่าธีทัตจะทำอะไรขวัญตาหรือเปล่า แต่โชคดีว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้งสองคนก็เดินออกมาจากบริษัทกรเวช ญาธิดาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แม้แต่ธีทัตเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอันอันตอนอยู่ที่บ้าน……”
ตอนแรกพวกเธอก็นึกว่า ธีทัตจะพอรู้อะไรบ้าง
ตอนนี้มาดูแล้วคิดว่าก่อนที่นาราจะลงไม้ลงมือกับอันอัน ต้องมีการวางแผนเตรียมการมาล่วงหน้าอย่างแน่นอน
ขวัญตาปลอบใจว่า “วางใจเถอะ ในเมื่อธีทัตบอกว่ากำลังตรวจสอบเรื่องนี้อยู่ เชื่อว่าผลต้องออกมาอย่างรวดเร็วอย่างแน่นอน”
ญาธิดาพยักหน้า
ไม่ว่าจะยังไง ธีทัตก็คือพี่ชายแท้ๆ ของอันอัน
เกิดเรื่องขึ้นกับอันอัน เขาไม่มีทางที่จะนั่งเฉยอย่างแน่นอน
“ตอนนี้ พวกเราแค่ต้องอยู่เป็นเพื่อนอันอันก็พอแล้ว เรื่องอื่นก็ให้ธีทัตเป็นคนจัดการไปแล้วกัน”ขวัญตาตอบง่ายๆ
เพราะถึงยังไงพวกเธอก็ไม่ได้อยู่ที่บ้านตระกูลกรเวช ไม่สามารถติดต่อกับนาราได้อยู่แล้ว
ทำได้แค่ต้องเชื่อใจธีทัต
“ไปกันเถอะ พวกเราไปหาอันอันกัน”
……
ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ตอนที่ธีทัตกลับมาถึงคอนโดใกล้บริษัทนั้น ก็เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
ปกติที่เขาไม่กลับบ้านกรเวช ก็เพราะว่าสะดวก ก็เลยซื้อคอนโดที่อยู่ใกล้บริษัทเอาไว้
ตอนนี้เขามีอาการปวดท้อง เหงื่อผุดออกมาตามหน้าผากที่ซีดเผือด ธีทัตค้นกล่องยา แล้วก็เจอยาโรคกระเพาะอย่างคุ้นเคยแล้วก็กินลงไปพร้อมน้ำอุ่น
เพราะการพักผ่อนที่ไม่สม่ำเสมอเป็นเวลาหลายปี ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากปัญหากระเพาะอาหารอย่างรุนแรง
เพราะอาการปวดหายไป ธีทัตก็เปิดประตูห้องนอน
เขาไม่ได้เปิดไฟ และภายใต้แสงจันทร์สลัว เขามองเห็นร่างบนเตียงอย่างคลุมเครือ
เหมือนกับได้ยินเสียงทางฝั่งนี้ คนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วก็พูดด้วยเสียงที่หวาน “ทัต กลับมาแล้วเหรอคะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...