ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 996

พายุไม่ได้หลบทำให้รอยนิ้วมือแดงระเรื่อปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที

“พายุ นายเบื่ออันอันเร็วขนาดนี้เลยเหรอ นายรู้หรือเปล่า ว่าสิ่งที่นายทำมันทำร้ายอันอันมากแค่ไหน!”

พายุไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงแค่เบือนหน้าหลบไปข้าง ๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากอย่างประชดประชัน

ยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้ของเขาญาธิดาก็ยิ่งโมโห

“พายุ นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า”

ญาธิดาโกรธจนเริ่มร้อนใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องหย่า บางทีอันอันอาจจะไม่ต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ก็ได้

อีกอย่างตอนนี้อันอันป่วยหนักขนาดนี้ แต่พายุกลับไม่เคยไปเยี่ยมเธอเลย

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังออกเที่ยวดื่มเหล้าโอบกอดผู้หญิงคนอื่นแบบนี้อีก

พายุนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ซึ่งมันทำให้ญาธิดายิ่งโมโหกว่าเดิมจนเริ่มจะขาดสติไร้เหตุผล

อันอันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ

พวกเธอผ่านความทุกข์ยากมาด้วยกันมากมาย

แต่ตอนนี้กลับกลายต้องเป็นแบบนั้นเพราะพายุ

เมื่อนึกถึงสภาพของอันอันในตอนนี้ญาธิดาก็ยิ่งปวดร้าวในใจ

เธอเอื้อมมือออกไปอยากจะตบหน้าพายุอีกสักครั้ง

ทว่ามือเพิ่งจะเหวี่ยงลงมาได้เพียงครึ่งทาง แขนของเธอก็ถูกภวินท์คว้าเอาไว้เสียก่อน

เขาขมวดคิ้วเป็นปมและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ธิดา พอแล้ว”

ภวินท์กอดญาธิดาไว้ในอ้อมแขน ญาธิดาซุกตัวซบลงบนอกของเขาก่อนจะค่อย ๆ สงบลง

สักพักเธอก็เงยหน้าขึ้นมองพายุด้วยสายตาเย็นชา

“พายุ ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ”

“ฉันเสียความรู้สึกกับนายแทนอันอันจริง ๆ”

ญาธิดามองลึกเข้าไปในดวงตาของพายุก่อนจะหันตัวเดินจากไป

ภวินท์ยืนนิ่งอยู่กับที่พักหนึ่งโดยไม่พูดอะไร

เขาไม่รู้จะพูดอะไร

ภวินท์ก้าวออกไปข้างหน้าก่อนจะตบไหล่ของพายุเบา ๆ และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ภวินท์กับญาธิดากลับออกไป ผู้หญิงที่ซุกตัวหลบอยู่ตรงมุมก็เดินกลับออกมาหาเขาอีกครั้ง ก่อนจะแนบตัวชิดกับตัวของพายุเบา ๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อยอิ่ง