“เข้าไปค้นหา!” จู่ๆ ชายที่สวมชุดสูทเรียบร้อยกลุ่มหนึ่งก็เข้าไปสำรวจบริเวณรอบๆ อย่างเร่งรีบ หลงหลงหันกลับไปมองที่ห้องน้ำ จะเกี่ยวข้องกับชายคนนั้นไหมนะ เขากำลังยืนนิ่งค้างอยู่ จู่ๆ ชายชุดดำก็พุ่งออกมา เขาใช้มือที่เต็มไปด้วยเลือดยัดของบางอย่างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของหลงหลงและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ไอ้หนู ฉันจะกลับมาตามหาเธอ!” ชายชุดดำรีบวิ่งไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายชุดสูทกลุ่มหนึ่งก็วิ่งตามเขาไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าจิ้มลิ้มของหลงหลงนิ่งค้างด้วยความตกตะลึง ว้าว นี่คือการแสดงเป็นตำรวจและโจรในภาพยนตร์หรือ เท่มากเลย! เมื่อได้สติกลับมา หลงหลงก็หยิบกล่องเล็กๆ ที่ดูวิจิตรงดงามออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เมื่อเปิดกล่องดู ภายในกล่องมีชิปสีทองขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลืองบรรจุอยู่ เขามองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน เอ้ะ นี่คืออะไรน่ะ พอมองดูแล้วไม่เหมือนทอง แต่เหมือนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ต้าเป่ามักจะพกติดตัวไว้ “เมล็ดแตงโม เมล็ดแตงโม!” “หลงหลงกำลังจดจ่ออยู่กับการคิดว่าสิ่งนั้นคืออะไร จู่ๆ นกแก้วที่ชื่อว่าซื่อเป่าก็อ้าปากและกินชิปเข้าไปเหมือนกับกินเมล็ดแตงโม “…” หลงหลงอึ้งจนพูดไม่ออก เขารีบตีหัวสีเขียวๆ ของซื่อเป่าน้อยและตะโกนออกมาว่า “ซื่อเป่าน้อย รีบคายออกมา รีบคายออกมาเร็ว...” “ฮือๆๆ!” ซื่อเป่าน้อยไม่เพียงแต่ไม่คายออกมา มันตกใจและกลืนชิปนั้นลงไป “โอ๊ย!” หลงหลงโกรธมาก เขาจับหางของซื่อเป่าน้อยขึ้นมากลับหัวของมันและเหวี่ยงมันขึ้นลง “อันนี้กินไม่ได้ รีบคายออกมา รีบคายออกมา...” ซื่อเป่าน้อยโดนเหวี่ยงจนเวียนหัวกลอกตาขาว แม้แต่ลิ้นสีชมพูอ่อนนุ่มของมันก็โผล่ออกมา “โอ๊ย เอ้อร์เป่าเธอกำลังทำอะไร” เย่ว์เย่ว์กรีดร้องและรีบพุ่งตัวมาแย่งซื่อเป่าน้อยไป เธอปั๊มหัวใจให้ซื่อเป่าน้อยอย่างระมัดระวังและกระซิบถามว่า “เธอรังแกซื่อเป่าน้อยของฉันทำไม ฉันจะฟ้องหม่ามี๊!” “ไม่ใช่นะ เย่ว์เย่ว์...” “หลงหลงห้ามรังแกซื่อเป่าน้อยนะ” เฉินเฉินวางมาดเป็นพี่คนโตและดุเขาอย่างจริงจัง “ฉัน...มัน...” หลงหลงชี้ไปที่ตัวเองและชี้ไปที่ซื่อเป่าน้อย ซื่อเป่าน้อยโดนเหวี่ยงจนหมดสติไป มันนอนนิ่งอยู่บนอกของเย่ว์เย่ว์ แลบลิ้นออกมาและหอบหายใจ ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถอธิบายให้เข้าใจได้แล้ว หลงหลงจึงต้องกลืนความลับนี้ลงไปด้วยความคับข้องใจ ** ภายในห้องส่วนตัวของร้านอาหารอิตาเลียน เยี่ยเจิ้นถิงนั่งหันหลังให้กับประตูและจิบไวน์แดงอย่างสง่างาม แสงและเงาที่ตัดกันทำให้หลังของเขาดูสูงตรงและเพรียวบาง นำพามาซึ่งความรู้สึกน่าเกรงขามและน่าเคารพนับถือ “เยี่ยฮุย ผู้ช่วยส่วนตัวของประธานเยี่ยรีบมารายงาน “ประธานเยี่ย เสือดำหนีไปแล้วครับ!” เขาหยุดควงแก้วไวน์ในมือและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง “ไร้ประโยชน์!” “ครับ...” เยี่ยฮุยพยักหหน้า เขาแทบจะไม่กล้าหายใจ “ชิปเอ็กซ์มีข้อมูลลับเกี่ยวกับเทคโนโลยีใหม่ล่าสุดของบริษัท ถ้าเกิดข้อมูลรั่วไหน ผลลัพธ์ที่ตามมาคงมากเกินกว่าที่เราจะจินตนาการได้ ต้องเอากลับมาให้ได้!” “ครับ” เยี่ยฮุยก้มหัวรับคำสั่ง “จะต้องจับเสือดำให้ได้ภายในสามวัน!” เยี่ยเจิ้นถิงยืนขึ้นและเดินออกไป ร่างเพรียวบางดูสง่างามมากขึ้นภายใต้แสงไฟ บรรยากาศอันกดดันนี้ทำให้รู้สึกเหมือนอากาศรอบๆ กำลังลดลงไป ทุกคนต่างหายใจด้วยความระมัดระวัง คนกลุ่มหนึ่งมาถึงที่จอดรถใต้ดินและขึ้นรถโรลส์-รอยซ์ เรธ ขณะที่คนขับรถกำลังจะออกรถนั้น เยี่ยเจิ้นถิงก็พูดออกมาว่า “เดี๋ยวก่อน!” คนขับเบรกรถในทันที เยี่ยฮุยมองตามสายตาของเยี่ยเจิ้นถิงไป เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านหลัง เกือบจะโดนล้อรถม้วนเข้าไป เขารีบลงจากรถเพื่อตรวจสอบทันที “หนูน้อย ทำไมมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ” “ซื่อเป่าน้อยของหนูบินลงมา หนูกำลังไล่ตามมัน...” “ซื่อเป่าน้อย อย่าเพ่นพ่าน หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เย่ว์เย่ว์กำลังคิดจะกระโจนเข้าไปจับซื่อเป่าน้อย แต่จู่ๆ มันก็บินเข้าไปในรถ เย่ว์เย่ว์ตามมันเข้าไปในทันที ขณะที่เงยหน้าขึ้น เธอสบสายตาเข้ากับดวงตาสีเข้มและดูเย็นชาคู่หนึ่ง เธออดไม่ได้ที่จะตกใจ! ผู้ชายคนนี้ดูดุและน่ากลัวมาก จะใช่คนไม่ดีที่หม่ามี๊เคยพูดให้ฟังหรือเปล่า เย่ว์เย่ว์มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความกังวลและถอยกลับโดยไม่รู้ตัว เยี่ยเจิ้นถิงก็กำลังมองไปที่เธอ เขาที่เย็นชาดั่งภูเขาน้ำแข็งมาโดยตลอด แต่ในเวลานี้กลับเสียการควบคุม สายตาของเขาค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น