เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักมาก หน้าสวยอมชมพูราวกับตุ๊กตา ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายราวกับดวงดาว เขามีความรู้สึกว่ารักและห่วงใยเธออย่างบอกไม่ถูก เมื่อมองไปที่เธอ หัวใจที่หนาวเหน็บของเขาก็นุ่มนวลขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้... ซื่อเป่าน้อยบินไปบินมาอยู่ภายในรถ มันสำลักในลำคอที่มีขนดกและตะโกนออกมาด้วยเสียงสูง “ซานเป่า ซานเป่า!” “มานี่เร็ว!” เย่ว์เย่ว์ยื่นมือออกไป ขมวดคิ้วและพูดออกไปอย่างเคร่งขรึม “ถ้าเธอยังไม่มาอีกฉันจะโกรธแล้วนะ!” แต่ถึงอย่างนั้น ซื่อเป่าน้อยก็ไม่ได้บินมาหาเธอ แต่ไปยืนบนบ่าของเยี่ยเจิ้นถิงแทน เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วและยื่นมือไปจับซื่อเป่าน้อยไว้ ซื่อเป่าน้อยตกใจมาก มันกระพือปีกและพยายามดิ้นให้หลุด ขนของมันหลุดออกมาสองถึงสามเส้น มันยังถ่ายอุจจาระออกมาแล้วร่วงใส่เสื้อคลุมของเยี่ยเจิ้นถิงอีก! “เอ่อ...” หน้าของเยี่ยฮุยนิ่งค้าง หน้าของบอดี้การ์ดซีดลงในทันที คุณต้องรู้ว่า เยี่ยเจิ้นถิงเป็นโรครักความสะอาดขั้นสุด... นกตัวนี้ตายแน่! แน่นอนว่าใบหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนเป็นไม่สบอารมณ์ในทันที ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่ดูอ่อนโยน มือที่จับซื่อเป่าน้อยอยู่ก็รัดแน่นยิ่งขึ้น คอของซื่อเป่าน้อยแข็งท่อ ดวงตากลอกขึ้นด้านบนและลิ้นน้อยๆ ของมันก็ห้อยออกมา! “อ๊าก รีบปล่อยซื่อเป่าน้อยนะ!” เย่ว์เย่ว์รีบพุ่งตัวเข้าไป พยายามใช้มือเล็กอ้วนๆ ของตัวเองแยกมือของเยี่ยเจิ้นถิงออก “ปล่อยมันไปนะ ปล่อยมันไป!” “เด็กน้อย...” เยี่ยฮุยรีบดึงเย่ว์เย่ว์ออกไป เยี่ยเจิ้นถิงมองไปที่ใบหน้าที่แดงก่ำและดวงตาที่มีน้ำตาไหลรินของเย่ว์เย่ว์ ความรู้สึกที่อยากจะระบายความโกรธในดวงตาของเขาค่อยๆ จางหายไป เขายังปล่อยมือเขาออกอีกด้วย ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกด้วยความตื่นตระหนกจนไปชนเข้ากับอ้อมอกของเย่ว์เย่ว์ เย่ว์เย่ว์รีบร้อนปกป้องซื่อเป่าน้อยไว้ที่หน้าอกของเธอ เธอมองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยความโกรธเคือง เธอก้าวขาสั้นๆ ลงจากรถและวิ่งไปทางเข้าของห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว “อ้าว เด็กน้อย!” เยี่ยฮุยตะโกนออกไปแต่เย่ว์เย่ว์ไม่ได้สนใจเขา เขาไม่วางใจจึงสั่งบอดี้การ์ดคนหนึ่ง “นายตามเธอไป ดูให้แน่ใจว่าเธอได้เจอกับผู้ปกครองของเธอแล้ว!” “ครับ!” … รถขับออกไปอย่างช้าๆ เยี่ยเจิ้นถิงถอดเสื้อคลุมออกและปัดขนนกตามร่างกายของเขาออก หลังจากนั้นก็ใช้ทิชชูเปียกเช็ดทำความสะอาดมือทั้งสองข้างอย่างละเอียดถี่ถ้วน เยี่ยฮุยสังเกตท่าทางของเขา ถึงแม้ว่าภายนอกจะดูเย็นชา แต่บรรยากาศต้องการฆ่าระหว่างดวงตาของเขาหายไปแล้ว เยี่ยฮุยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา “สาวน้อยคนนั้นน่ารักมาก” “ตาใสมาก!” หายากมากที่เยี่ยเจิ้นถิงจะพูดออกมาสักประโยคหนึ่ง “ใช่ครับ ไม่รู้ว่าคนแบบไหนถึงให้กำเนิดเจ้าหญิงตัวน้อยที่น่ารักขนาดนี้ออกมา...” ** ทันที่เย่ว์เย่ว์วิ่งไปถึงบันไดเลื่อน เธอก็ได้ยินเสียงของเฟิงเชียนเสวี่ย “ซานเป่า ซานเป่า” “หม่ามี๊คะ หนูอยู่นี่” เย่ว์เย่ว์กอดซื่อเป่าน้อยและวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับก้อนเนื้อเล็กๆ ที่พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ย จนเฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะล้มลงไปอยู่ที่พื้น “หนูทำให้หม่ามี๊ตกใจมาก” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์ไว้แน่น ลูบผมของของเธอและถามเธอด้วยความกังวล “ซานเป่า ลูกได้รับบาดเจ็บที่ไหนหรือได้เจอคนไม่ดีที่ไหนไหม” “ซานเป่าไม่บาดเจ็บที่ไหน แต่ว่า...” เย่ว์เย่ว์พลันนึกถึงชายบนรถคนเมื่อกี้ เขาถือว่าเป็นคนไม่ดีไหมนะ ดูเหมือนว่าจะใช่! แต่ว่า ซื่อเป่าน้อยไปอึบนบ่าของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธแต่เขาก็ยังปล่อยซื่อเป่าออกมา คงจะไม่ใช่คนไม่ดีหรอก “แต่ว่าอะไร” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบถามออกไป “ซื่อเป่าน้อยไปอึใส่คุณลุงคนหนึ่ง...” เย่ว์เย่ว์ใช้มือเล็กๆ อ้วนๆ ของเธอทำท่าทางพร้อมกับอธิบาย “แต่ว่าคุณลุงคนนั้นไม่ได้ทำร้ายซื่อเป่าน้อย...” “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ต่อไปนี้อย่าวิ่งไปทั่วอีกนะ รู้หรือยัง” “ค่ะ” ที่ห่างออกไปไม่ไกล บอดี้การ์ดเมื่อเห็นว่าสาวน้อยเดินจูงมือออกไปกับแม่ของเธอก็วางใจและเดินออกไป เนื่องจากระยะทาง บอดี้การ์ดเห็นเพียงด้านหลังของเฟิงเชียนเสวี่ยและแจ็กเกตยีนสีขาว มองไม่เห็นหน้าตาของเธอ...