“ขอทุกคนอย่าถ่ายรูปตามใจชอบ นี่เป็นการละเมิดสิทธิ์ในการถ่ายภาพ” เฉินเฉิน ลูกคนโตเตือนอย่างเย็นชา “พี่สาวคนสวยถ่ายรูปกับผมได้นะครับ ไม่ต้องถ่ายกับพี่ชายแล้ว” หลงหลง ลูกคนรองพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ให้แค่พี่สาวคนสวยนะครับ!” “ชู่ว ลดเสียงลงหน่อยสิ พวกเธอเสียงดังจนซื่อเป่าตื่นแล้ว!” เย่ว์เย่ว์ ลูกคนสุดท้องยื่นมือเล็กๆ อ้วนๆ ออกมาทำทำทาง ‘ชู่ว’ ให้ทุกคนลดเสียงลง ซื่อเป่าตัวน้อยกำลังหลับใหลอยู่บนไหล่ของเธอ มันผงกหัวน้อยๆ ของมันขึ้นลงราวกับกำลังตกปลาอยู่ “น่ารักมากเลย เพื่อนตัวน้อย ฉันขอถ่ายรูปกับพวกเธอได้ไหม” ผู้หญิงที่อยู่บริเวณนั้นกรูกันเข้ามา “ขอโทษนะครับ พวกเราไม่ถ่ายรูป” เฉินเฉิน ลูกคนโตพูดออกมาอย่างเย็นชา “ได้แล้ว ต้าเป่า เอ้อเป่า ซานเป่า ยายซื้อตั๋วเสร็จแล้ว เข้าไปได้แล้วลูก” แม่จูถือตั๋วไว้และจูงมือเด็กๆ ทั้งสามคนเข้าไปในสวนสนุก เฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นไปชั้นบน ชั้นสามมีร้านของใช้สำหรับเด็กกำลังลดราคา เธอรีบเบียดเข้าไปในฝูงชนเพื่อเลือกเสื้อผ้าลดราคาบนราวแขวน ในเวลานี้ มีกลุ่มชายร่างสูงในชุดสูทสีดำและรองเท้าหนัง กำลังเดินมาอย่างมีระเบียบ ทุกคนถอยออกสามเมตร เพื่อเปิดทางให้กับพวกเขา เหล่าคุณแม่ที่กำลังเลือกเสื้อผ้าลดราคาอยู่ต่างถูกดึงดูดสายตาไปชั่วขณะ ทุกคนหยุดทำสิ่งที่ทำอยู่โดยไม่ได้ตั้งใจ เอียงคอมองออกไปด้านนอกและเริ่มพูดคุยกัน ”พวกเขาเป็นใครกัน ทำไมดูยิ่งใหญ่ขนาดนี้” ”ว้าว หนุ่มหล่อสูงกันมาก หนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรกันทั้งนั้น ทั้งชุดสูทและรองเท้าหนัง ช่างหล่อและดูดีอะไรเช่นนี้ เลือกใครก็ได้มาสักหนึ่งคนไปเป็นนายแบบกลางคืนต้องเป็นอันดับต้นๆแน่” พอได้ยินคำพูดนี้ ในใจของเฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกประหม่าขึ้นมา นายแบบกลางคืน อันดับต้นๆ หรือว่าจะเป็นโฮสต์หนุ่มลูกหนี้ ”พวกเธอดูผิดแล้ว คนกลุ่มนั้นเป็นบอดี้การ์ดของประธานกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียน” คุณแม่ที่ยังสาว ไว้ผมหน้าม้าเรียบๆ พูดอย่างภูมิใจ “สามีของฉันทำงานที่กลุ่มบริษัทเซิ่งเทียน ประธานบริษัทของพวกเขามีบอดี้การ์ดสิบแปดคน ทุกคนจะมีสัญลักษณ์ตัวเอสสีทองเพื่อแสดงถึงยศอยู่ที่บ่า!” เธอหยุดลังเลและพูดเสริมออกไปว่า “ดูจากสถานการณ์แล้ว ประธานน่าจะอยู่ที่นี่!” “ว้าว!” คุณแม่ที่ยังสาวท่านหนึ่งจินตนาการถึงผู้ชาย “บอดี้การ์ดหล่อขนาดนี้ ประธานจะหล่อขนาดไหนกัน!” “ปกติแล้ว บอดี้การ์ดจะสูงและหล่อ แต่เจ้านายของพวกเขาอาจจะเตี้ยและขี้ริ้วขี้เหร่” “ใช่ๆ” ในความคิดของเฟิงเชียนเสวี่ย ปรากฏใบหน้าที่หล่อเหลาและทำให้ใครๆ ต่างหลงใหลของเยี่ยเจิ้นถิง เตี้ย ไม่ได้รับความนิยมและยากจนงั้นหรือ สามคำนี้เหมือนจะไม่ใกล้เคียงกับเขาเลย กลุ่มชายชุดดำยืนทำแนวป้องกันอยู่ที่หน้าประตูร้านอาหารอิตาเลียนฝั่งตรงข้าม ยกการ์ดขึ้นและประจำการอยู่ที่ประตู ทันใดนั้น ชายร่างสูงตรงที่ดูหยิ่งยโสก็เดินเข้าไป เฟิงเชียนเสวี่ยมองเห็นด้านหลังของเขาจากที่ไกลๆ ก็ไม่ใช่แค่เยี่ยเจิ้นถิง ประธานจากกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนหรอกหรือ ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีความรู้สึกเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อนอีกแล้ว เธอเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน ** ภายในโซนเด็กเล่น เด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน แม่จูอยู่ข้างๆ เล่นเป็นเพื่อนพวกเขา มีพ่อแม่หลายคนมาคุยกับพวกเขา แม่จูคุยกับพวกเขาอย่างสนุกสนาน หลงหลงเพิ่งจะทำธุระในห้องน้ำเสร็จ เขาสอดมือเล็กๆ ของเขาไว้ในกระเป๋าเสื้อและเดินออกมา จู่ๆ เขาก็เห็นคราบเลือดแวววับอยู่ที่พื้น ดวงตากลมโตของเขาเหมือนกับเม็ดองุ่นที่กำลังมองไปรอบๆ แปลงจัง ทำไมตรงนี้ถึงมีเลือดได้ หลงหลงรู้สึกสงสัยจึงเดินตามรอยเลือดไป เขาพบชายชุดดำที่กำลังบาดเจ็บนอนอยู่ในห้องเก็บเครื่องมือ หลงหลงหยุดเดินอย่างระมัดระวัง ชายชุดดำสวมหน้ากากอนามัยและหมวกแก๊ปยอดแหลมปิดบังใบหน้า บาดแผลของเขายังคงมีเลือดไหลออกมา เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เขาจึงยกมีดในมือขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นว่าคนๆ นี้อายุ 3 ขวบ เขาก็ลดความระมัดระวังลง “คุณลุงต้องการความช่วยเหลือไหมครับ” หลงหลงถามออกมาด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว “ไปให้พ้น ไอ้หนู!” ชายชุดดำตะโกนออกมาด้วยเสียงต่ำ หลงหลงปิดปากเงียบและหยิบปลาสเตอร์ยาลายการ์ตูนออกมาจากกระเป๋าเสื้อส่งให้เขา “อันนี้ให้คุณลุงนะ” ชายชุดดำกลอกตาหนึ่งที เลือดของเขาออกเยอะขนาดนี้ พลาสเตอร์ยาอันนี้จะช่วยอะไรได้ “เลือดออกเยอะทำให้ตายได้นะ รีบไปโรงพยาบาลเถอะครับ” หลงหลงพูดเตือนและหันหลังเดินกลับไป “เอ้อหลง เอ้อหลง!” ซื่อเป่ากระพือปีกบินมาหาหลงหลง หลงหลงยกมือเล็กๆ ของเขาขึ้นมา ซื่อเป่าก็บินมาเกาะนิ่งๆ บนหลังมือของเขา คนหนึ่งคนและนกหนึ่งตัวก็เดินออกไป พวกเขาดึงดูดสายตาของคนจำนวนมากในทันที “ว้าว เด็กคนนี้น่ารักมากเลย!” “นกแก้วที่อยู่บนมือของเขาก็น่ารักมากเลย ไม่ซนเลย” …