เยี่ยเจิ้นถิงทำหน้าเย็นชาและเดินผ่านเธอไปในทันที เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่หลังของเขาด้วยหน้าตาเฉยเมย คนที่ชนเธอเมื่อกี้คือเขาหรือ พื้นที่ใหญ่ขนาดนี้ ด้านข้างเขายังมีบอดี้การ์ดสี่คนคุ้มกันอยู่ เขาจะมาชนเธอได้ยังไง หรือว่า…ตั้งใจเดินมาชน “เฟิงเชียนเสวี่ย เธอเดินไม่ดูทางหรือ” เฮ่อเหวินเจ๋อแผดเสียงร้องออกมาด้วยความโมโห “ขอโทษๆ!” เฟิงเชียนเสวี่ยชี้ไปทางเยี่ยเจิ้นถิงและอธิบายเสียงแผ่ว “เมื่อกี้ประธานคนใหญ่คนคนโตเดินมาชนฉัน ฉันเลยไม่ทันระวัง...” “คุณยังโยนความผิดให้คนอื่นอีกหรือ...” “ผู้จัดการเฮ่อ” เยี่ยฮุยพูดขัดเฮ่อเหวินเจ๋อและถามอย่างเย็นชาว่า “คุณกำลังโทษประธานเยี่ยหรือ” “ไม่ๆๆ ผมจะกล้าได้ยังไง...” เฮ่อเหวินเจ๋อรีบอธิบาย “ผมกำลังโทษเธอ...ไม่ใช่ ผมกำลังโทษตัวผมเอง ผมเดินไม่ดูทางเอง” “นั่นมันแน่อยู่แล้ว” เยี่ยฮุยพยักหน้าด้วยความพอใจและพูดตักเตือนด้วยท่าทางจริงจัง “คราวหน้าก็เดินระวังหน่อย โดยเฉพาะที่ห้องอาหาร อย่ากินทิ้งกินขว้าง!” “ครับ!” เฮ่อเหวินเจ๋อก้มหัวอย่างนอบน้อม เมื่อเห็นท่าทางขี้ขลาดของเฮ่อเหวินเจ๋อ เฟิงเฉียนเสวี่ยก็แอบทำท่าทางดีใจกับตัวเอง ผู้ชายนิสัยเสียคนนี้ ในที่สุดก็เจอยาแรงเข้าสักที ต่อไปนี้เขาคงไม่มารังควานเธออีกแล้วล่ะ! เมื่อเห็นท่าทางแอบดีใจของเฟิงเชียนเสวี่ย มุมปากของเยี่ยเจิ้นถิงก็โค้งขึ้นเล็กน้อย เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขารับโทรศัพท์ “พูดมา!” “ประธานเยี่ยครับ จับเสือดำได้แล้ว แต่บนตัวเขาไม่มีชิปอยู่ คาดว่าเขาอาจจะฝังไว้ที่อื่น ผมทำทุกทางแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมสารภาพ อาจจะต้องใช้มาตรการพิเศษ!” “คนประเภทนี้ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ ไม่มีประโยชน์ที่จะทรมานเขาเพื่อให้เขาสารภาพ” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่ง “ตรวจสอบกล้องในศูนย์การค้าเซิ่งต้า ดูว่ามันถูกส่งต่อไปยังผู้สมรู้ร่วมคิดคนอื่นหรือไม่” “ครับ จะสืบเดี๋ยวนี้!” … เมื่อเธอกลับจากทำงาน แม่จูก็ได้เตรียมมื้อดึกหอมกรุ่นไว้ให้แล้ว ครอบครัวทั้งห้าคนรับประทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข ซื่อเป่าน้อยบินมาเกาะที่ไหล่ของเย่ว์เย่ว์และใช้หัวน้อยๆ ของมันถูกับแก้มอ้วนของเยวเยว่ เย่ว์เย่ว์เอาเมล็ดแตงโมให้มันกินหนึ่งเม็ดแต่มันกินแบบไม่มีความสุขเหมือนปกติ มันส่ายหัวและเรอตลอดเวลา เย่ว์เย่ว์มองไปที่ถาดอาหารของมัน เหมือนว่าจะไม่ลดลงไปเลย เธอรีบพูดขึ้น “หม่ามี๊ ซื่อเป่าน้อยยังไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ มันเรอตลอดเวลาเลย มันป่วยหรือเปล่าคะ” “เกิดอะไรขึ้น” เฟิงเชียนเสวี่ยลูบหัวที่มีขนนุ่มของซื่อเป่าน้อยแต่มันดึงหัวกลับไป และทำท่าทางกระสับกระส่าย “จะเป็นไปได้ไหมว่ามันตกใจกลัวตั้งแต่ตอนอยู่ที่ศูนย์การค้าแล้วยังไม่หายดี” แม่จูพูด “คืนนี้พามันไปหาหมอเถอะ” “อืม ต้องไปตรวจดูสักหน่อย” เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้า หลงหลงมองดูซื่อเป่าน้อยและขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้วพูดออกมา “หม่ามี๊ ที่จริงแล้วซื่อเป่าน้อยกลืนทองแผ่นหนึ่งเข้าไปก็เลยทำให้มันไม่สบาย” “ทอง?” เฟิงเชียนเสวี่ยประหลาดใจมาก “ใช่ครับ ทองแผ่นใหญ่เท่านี้...” หลงหลงใช้มือทำขนาดให้ดู “ขนาดประมาณนิ้วก้อยของผม” “ในบ้านของพวกเราเหมือนจะไม่มีทองรูปร่างแบบนั้นนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกงงงวย “ไม่ใช่ในบ้านของพวกเรา ตอนอยู่ที่ศูนย์การค้ามีคุณลุงสวมชุดสีดำและสวมหน้ากากคนหนึ่งเอาบางอย่างให้ผม...” หลงหลงอธิบาย “เธอดูการ์ตูนมากไปหรือเปล่า” เฉินเฉินมองไปที่หลงหลงอย่างไม่สบอารมณ์ “เรื่องจริงนะ...” หลงหลงรีบอธิบายเหตุการณ์ในวันนั้นอย่างละเอียด และทุกคนในครอบครัวก็ตกตะลึง “ฮ่าๆๆ...” แม่จูหัวเราะอย่างหนัก “หลงหลง เรื่องที่หนูแต่งสนุกมากเลย” “ผมบอกแล้วว่าเขาดูการ์ตูนมากเกินไป” เฉินเฉินมองไปที่หลงหลงอย่างไม่สบอารมณ์อีกครั้งและตั้งใจกินข้าวต่อ “ทำไมทุกคนไม่เชื่อผมเลย…” หลงหลงหน้าแดงก่ำขึ้นมาด้วยความกังวล “หม่ามี๊ หม่ามี๊เชื่อผมไหม” “เชื่อสิ!” เฟิงเชียนเสวี่ยคีบปีกไก่ใส่ถ้วยให้หลงหลงหนึ่งชิ้น “กินข้าวเสร็จแล้วเราค่อยพาซื่อเป่าน้อยไปหาหมอกัน” “ใช่ พาซื่อเป่าน้อยไปหาหมอก่อน” เย่ว์เย่ว์ไม่สนใจว่าความจริงเป็นอย่างไร เธอสนใจเพียงแค่ซื่อเป่าน้อยเท่านั้น หลงหลงทำหน้าบึ้ง เขารู้สึกเศร้ามาก … เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เฟิงเชียนเสวี่ยและลูกๆ ทั้งสามคนพาซื่อเป่าน้อยไปหาสัตวแพทย์ สัตวแพทย์ตรวจดูและบอกว่ามันอาหารไม่ย่อย เนื่องจากกินสิ่งแปลกปลอมลงไป ให้กินยาถ่ายก็หายแล้ว หลงหลงเบะปากและพูดในใจ หึ รอซื่อเป่าน้อยอึทองแผ่นนั้นออกมาทุกคนก็จะรู้แล้วว่าผมพูดเรื่องจริงหรือไม่!