มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำในวันจันทร์ เฟิงเฉียนเสวี่ยยุ่งมากทันทีที่เธอมาถึงบริษัท และมีเวลาพักหายใจระหว่างรับประทานอาหารกลางวันเท่านั้น เธอไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานแผนกบริหารที่ชั้นยี่สิบเอ็ด ซึ่งเป็นห้องอาหารของบริษัท ทันทีที่ออกจากลิฟต์เธอก็ได้พบกับประธานเยี่ยเจิ้นถิง ร่างสูงผอมเพรียวเดินออกมาจากลิฟต์พร้อมรัศมีของผู้มีอำนาจ บรรยากาศรอบๆ ก็ตึงเครียดขึ้นมาในทันที พนักงานทุกคนถอยห่างออกมา ก้มหน้าลงและไม่กล้ามองเขา เฟิงเชียนเสวี่ยแอบมองไปด้านข้าง เธอสบตาเข้ากับดวงตาเข้มและเงียบสงบของเยี่ยเจิ้นถิงพอดี เธอรีบก้มหน้าลงทันที หัวใจเต้นแรงเหมือนจะออกมาจากอก เมื่อกี้ปีศาจเยี่ยมองมาที่ฉันหรือ “ไม่ต้องสนใจผม ทุกคนทำตัวตามสบายเถอะ” หายากมากที่เยี่ยเจิ้นถิงจะพูดสักหนึ่งประโยค เหล่าพนักงานรู้สึกประหลาดใจมาก นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินประธานพูด ทุกคนยังคงตื่นเต้นไม่หยุด เยี่ยเจิ้นถิงนั่งริมหน้าต่าง โดยมีบอดี้การ์ดสองคนอยู่ด้านหลังและให้เยี่ยฮุยไปรับอาหารให้เขา เฟิงเชียนเสวี่ยแอบมองไปที่เขาอย่างตั้งใจ แสงแดดที่ส่องผ่านหน้าต่างจากพื้นจรดเพดาน เขาหล่อเหลาราวกับพระเจ้า! ถ้าเกิดว่าชายคนนี้เป็นพ่อของลูกฉันจะดีแค่ไหนกันเชียว! ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวของเขา เฟิงเฉียนเสวี่ยถึงกับผงะ เธอรีบขัดจังหวะความคิดของเธอและนั่งลงที่โต๊ะของเพื่อนร่วมงานในแผนกบริหารของเธอพร้อมกับอาหารในมือ ทันทีที่เธอนั่งลง เฮ่อเหวินเจ๋อที่น่ารำคาญก็เข้ามาแทรก “ไฮ!” เฟิงเชียนเสวี่ยกลอกตาไปหนึ่งที เธอย้ายไปที่นั่งด้านข้างเพื่อให้ห่างจากเฮ่อเหวินเจ๋อ “ทำไมคุณกินน้อยขนาดนี้” เฮ่อเหวินเจ๋อถามออกมาด้วยใบหน้าทะเล้น “กินเยอะๆ หน่อย อาหารในโรงอาหารของเรามีให้เลือกมากกว่าบุฟเฟ่ต์ของโรงแรมห้าดาวอีกและยังฟรีด้วย” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ได้สนใจเขา เธอก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไป “เอ้ะ วันนี้เป็นวันอะไรกัน ทำไมท่านประธานถึงมาทานข้าวที่ห้องอาหาร” พนักงานหญิงคนหนึ่งที่ชื่ออาเฟินถามออกมาเสียงเบา “ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ปกติท่านประธานไม่เคยมาที่ห้องอาหารเลยนะ” พนักงานหญิงอีกคนหนึ่งที่ชื่ออาลี่ว์เหลือบมองโต๊ะในแนวทแยงมุม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ท่านประธานอยู่ที่นี่แล้วบรรยากาศตึงเครียดมาก ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเลย" “ใช่ๆ มือของฉันสั่นไปหมดแล้ว” อาอวิ๋นก้มหน้าลงตลอดเวลา “โถ่ พวกคุณไม่ต้องเกร็งกันขนาดนั้นหรอก” เฮ่อเหวินเจ๋อทำตัวตามสบาย “ถึงแม้ภายนอกท่านประธานจะดูเย็นชา แต่จริงๆ แล้วท่านประธานเป็นคนสบายๆ มาก” “ผู้จัดการเฮ่อเหมือนจะสนิทกับท่านประธานมากเลยนะครับ” เพื่อนร่วมงานชายคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างสงสัย “ครั้งที่แล้วผมเห็นคุณทักทายท่านประธานด้วย” “ใช่สิ ความสัมพันธ์ของผมกับท่านประธานน่ะไม่ธรรมดาอยู่แล้ว...” เฮ่อเหวินเจ๋อพูดบางอย่างที่ดูมีความหมายแฝงอยู่ในนั้น แต่ก็ลังเลที่จะพูดออกมา “มิน่าล่ะ ผู้จัดการเฮ่อเข้าบริษัทมาไม่นานก็ได้เลื่อนขั้นอย่างรวดเร็ว ที่แท้เป็นเพราะรู้จักกับท่านประธานนี่เอง” พนักงานชายไม่กี่คนรีบเอาอกเอาใจเฮ่อเหวินเจ๋อในทันที “ผู้จัดการเฮ่อ ต่อไปนี้ฝากดูแลผมด้วยนะครับ!” “สบายใจเถอะ ตราบใดที่พวกคุณตั้งใจทำงานในเซิ่งเทียน อนาคตยังมีโอกาสที่จะก้าวหน้าอีกมากมาย” เฮ่อเหวินเจ๋อพูดออกมาด้วยความได้ใจ เฟิงเชียนเสวี่ยทนไม่ไหวกับพฤติกรรมน่าเอือมระอาของเขาจึงยกอาหารและเดินออกไป เฮ่อเหวินเจ๋อรีบตามเธออกไป “เฟิงเชียนเสวี่ย รอเดี๋ยว!” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเอือมระอาเป็นอย่างมาก เธอจึงเร่งฝีเท้าของเธอ แต่เฮ่อเหวินเจ๋อก็ยังรีบตามเธอไปและเดินไปขวางด้านหน้าของเธอ “คุณจะรีบไปไหน ไปด้วยกันสิ” “ผู้จัดการเฮ่อคะ คุณกับฉันไม่ได้สนิท...” “เฟิงเชียนเสวี่ยพูดยังไม่ทันจบ จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาชนเธอจากทางด้านหลัง เธอกระโจนไปด้านหน้า สปาเกตตีโบโลเนสในจานที่ยังทานไม่หมดกระเด็นไปที่หน้าของเฮ่อเหวินเจ๋อทั้งหมด ราวกับหน้ากากที่กำลังเลื่อนลมาอย่างช้าๆ “โอ้” เพื่อนร่วมงานข้างๆ อุทานออกมาด้วยความตกใจ เฮ่อเหวินเจ๋อนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็โกรธมากราวกับเป็นตัวตลก เขารีบใช้มือเช็ดสปาเกตตีโบโลเนสบนใบอย่างรวดเร็ว “ฟู่” เฟิงเชียนเสวี่ยกลั้นขำไม่ไหว แต่ก็รู้สึกว่าเสียมารยาทเกินไปจึงขอโทษออกไปทันที “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้มีคนเดินมาชนฉัน ก็เลย...” ขณะที่เธอพูด เธอก็หันไปมองโดยไม่รู้ตัว นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเยี่ยเจิ้นถิง!