“นายรับแขกแล้วหรือ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามออกไปอย่างตื่นเต้น “แบบครั้งเดียวหรือแบบเหมาทั้งคืนล่ะ แล้วเท่าไร” “เธอรู้มากจังนะ!” เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “เคยผ่านมาเยอะล่ะสิ” “ฉันเคยผ่านคุณมาแค่คนเดียว” เฟิงเชียนเสวี่ยโพล่งออกไป พอพูดจบ เธอก็กระแอมไอเล็กน้อยและพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “อย่าออกนอกเรื่องสิ ฉันกำลังถามนายอยู่ ได้เท่าไร” “เหมาทั้งคืน หนึ่งหมื่น!” เยี่ยเจิ้นถิงพยายามปลุกปั่นเธอ เขาที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดในวงการธุรกิจและจุดสูงสุดของชีวิตตั้งนานแล้ว รู้สึกว่าทุกอย่างดูน่าเบื่อไปหมด แต่ว่าตอนนี้ ผู้หญิงซื่อบื้อคนนี้ได้เข้ามาเพิ่มความสนุกสนานให้กับชีวิตที่น่าเบื่อของเขา เยี่ยฮุยที่ฟังอยู่ข้างๆ เขารู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก ประธานเยี่ยกำลังคุยธุรกิจกับหุ้นส่วนคนใหม่อยู่หรือ เหมาคืนคืออะไร แล้วหนึ่งหมื่นหมายถึงอะไร นี่เป็นรหัสลับหรือ “ดีมากเลย นายโอนเงินห้าพันหยวนให้ฉันก่อนเลย!” เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นเต้นเล็กน้อย หาเงินได้แล้ว หาเงินได้แล้ว กำลังจะหาเงินได้แล้ว “ที่ไหนจะมีเก็บเงินก่อนแล้วค่อยทำธุระกัน ฟ้าสางแล้วเราค่อยว่ากันใหม่” เยี่ยเจิ้นถิงตัดสายโทรศัพท์ไป เฟิงเชียนเสวี่ยได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง “ตู๊ดๆ” ก็รู้สึกโมโห ชายคนนี้ไม่พูดอะไรสักคำและก็กดตัดสายไปเลย เขาคงไม่ได้คิดจะเบี้ยวหนี้หรอกใช่ไหม อีกความคิดหนึ่ง เขาเซ็นสัญญา รับโทรศัพท์ แล้วยังรายงานสถานการณ์แบบไม่บ่นอะไรสักคำอีก คงไม่ได้คิดจะเบี้ยวหนี้หรอก รออีกสักหน่อยแล้วกัน กลับไปนอนก่อน ไม่แน่ว่าพอตื่นมาแล้วเงินอาจจะเข้าบัญชีแล้วก็ได้! … คืนนั้น เฟิงเชียนเสวี่ยนอนไม่หลับและพลิกตัวไปมา มีบางครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เงินยังไม่เข้าบัญชี เลย ตอนนี้เป็นเวลาสองนาฬิกา รออีกสักหน่อยแล้วกัน หกโมงเช้า เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งผล็อยหลับไป ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ได้รับข้อความ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากใต้หมอนทันทีและเปิดดู เงินห้าพันหยวนเข้าบัญชีแล้ว! เธอลุกขึ้นนั่งด้วยความตื่นเต้น เยี่ยมไปเลย ในที่สุดเงินก้อนแรกก็เข้าบัญชีแล้ว! เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับข้อความในทันที [ฉันได้รับเงินแล้ว ลำบากหน่อยนะ คืนนี้ก็สู้ๆ นะ และก็ตั้งใจทำงานล่ะ!] [ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ เมื่อคืนตอนที่เธอบอกให้ฉันจ่ายค่าบิลหนึ่งแสนแปดหมื่นหยวน เธอบอกว่าสามารถหักจากหนี้ได้เลย] โฮสหนุ่มลูกหนี้ตอบกลับข้อความ [ฉันกลัวว่านายจะใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายแล้วเก็บเงินไม่อยู่ นายโอนเงินมาให้ฉันแบบตรงเวลาทุกวันก็พอแล้ว ฉันจะหักจากหนึ่งแสนแปดหมื่นหยวนนั้นให้เอง นายไม่ต้องกังวล] [โอเค!] [คืนนี้ก็สู้ๆ นะ ถ้านายทำได้ดีฉันจะซื้ออาหารเสริมมาให้นายบำรุงร่างกาย] […] เมื่อได้รับเงินแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกตื่นเต้นจนนอนไม่หลับอีกแล้ว พวกเธอพึ่งย้ายมาจากชนบท ยังมีของใช้ในชีวิตประจำวันอีกมากมายที่ยังไม่ครบ วันนี้เป็นวันหยุดพอดี เธอตั้งใจว่าจะพาแม่จูกับลูกๆ ทั้งสามคนออกไปซื้อของใช้ที่ห้างสรรพสินค้า เมื่อก่อนเฟิงเชียนเสวี่ยก็เป็นเด็กที่โดนเลี้ยงมาแบบตามใจ เฟิงเชียนหยางผู้เป็นพ่อของเธอตามใจเธอทุกอย่าง อยากให้เธอเป็นเจ้าหญิงตลอดไป แต่ว่า โลกนี้ยากจะคาดเดา อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น... ตระกูลเจียพบเจอกับการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิด เฟิงเชียนเสวี่ยจากที่เคยเป็นเจ้าหญิงที่โดนโอ๋ตลอดเวลาได้เปลี่ยนเป็นคุณแม่ลูกสาม ในฐานะแม่ ตอนนี้เธอสนใจว่าห้างสรรพสินค้าใดมีสินค้าลดราคา สินค้าใดคุ้มราคา และสินค้าใดมีราคาถูกแต่คุณภาพสูง ศูนย์การค้าเซิ่งต้า เฟิงเชียนเสวี่ยสวมแจ็กเกตผ้ายีนที่บางเบา เธอใส่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเสื้อ พับแขนเสื้อขึ้น และเตรียมเข้าสู่ ‘สนามรบ’ “ต้าเป่า เอ้อเป่า ซานเป่า หม่ามี๊จะไปซื้อของนะ เด็กๆ อยู่ที่สนามเด็กเล่นกับคุณยาย อย่าวิ่งไปไกลนะลูก หม่ามี๊ซื้อของเสร็จแล้วจะกลับมารับลูกๆ นะ เข้าใจใช่ไหม” “รู้แล้วค่ะ/ครับ!” เด็กน้อยทั้งสามคนตอบออกมาพร้อมกัน ในเวลานี้ มีคนกลุ่มหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปและวิดีโอเด็กๆ ทั้งสามคน ผู้หญิงไม่กี่คนยังคุยกันอย่างตื่นเต้น “ว้าว เด็กๆ ทั้งสามคนนี้เป็นลูกครึ่งแฝดกันหรือ น่ารักคาวาอี้มากเลย!” “ใช่ๆ ผมหยิกและดวงตาสีดำเป็นประกายของพวกเขาเหมือนเจ้าชายและเจ้าหญิงในเทพนิยายเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นเด็กๆ ที่น่ารักและสวยงามขนาดนี้...” “บนไหล่ของเจ้าหญิงตัวน้อยมีนกแก้วตัวเล็กๆ อยู่ด้วย ไอหยา เหมือนว่ามันกำลังหลับอยู่ ฮ่าฮ่าฮ่า มันน่ารักมากเลย” ไม่ว่าเด็กๆ ทั้งสามคนจะเดินไปที่ไหนก็จะดึงดูดสายตาของผู้คนที่อยู่รอบๆ เสมอ เพราะเหตุนี้ ทุกครั้งที่ไปสถานีรถไฟหรือสถานที่ที่มีคนอยู่เยอะ เฟิงเชียนเสวี่ยจะสวมหน้ากากอนามัยและหมวกให้เด็กๆ ทุกครั้ง เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจจนเกินไป