“ฉันจะส่งเลขบัญชีธนาคารของฉันไปให้นาย ก่อนเที่ยงคืนของทุกวันนายต้องโอนเงินมาให้ฉัน รู้แล้วใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยจัดการบางอย่างในโทรศัพท์และพูดตักเตือนเขาไปด้วย เวลาเดียวกับที่เธอพูดจบ โทรศัพท์ของชายคนนั้นก็ส่งเสียงแจ้งเตือนข้อความดัง “ติง” เมื่อมองดูหมายเลขบัญชีธนาคารบนหน้าจอ ริมฝีปากบางที่ดูโดดเดี่ยวและเย็นชาของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย น่าสนใจ! ในเวลานี้ โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเฮ่อเหวินเจ๋อ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รับสายด้วยความโมโห และด่าออกไป “คุณไม่ต้องเร่งฉันแล้ว ฉันไม่มีเงินจ่ายบิลหรอก ฉันไม่ทำงานที่เซิ่งเทียนแล้วก็ได้ เท่านี้ได้หรือยัง” หลังจากตะโกนออกไป เธอวางสายในทันที ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ เมื่อคิดว่างานที่เธอเพิ่งหาได้ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว เธอรู้สึกหดหู่มากและทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา เธอยกไวน์ด้านหน้าของชายคนนั้นขึ้นมาดื่มจนหมดแล้ว หลังจากนั้นเธอก็เรอออกมาและเริ่มบ่น “เป็นเพราะนาย นายทำให้ฉันหางานไม่ได้เลย กว่าจะหางานได้หนึ่งงานแต่ก็ยังถูกคนน่ารังเกียจเรียกเก็บเงินอีก” “หืม?” ชายคนนั้นถามกลับ “ในเซิ่งเทียนมีคนเรียกเก็บเงินเธอหรือ” “พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ” ตอนแรกเฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากสนใจเขา แต่ก็เปลี่ยนใจและรีบถามเขาออกไป “จริงสิ นายลงรายการซื้อเป็นชื่อนายได้ไหม บิลราคาประมาณแสนกว่าหยวน “ได้สิ!” “ดีมากเลย!” … เฟิงเชียนเสวี่ยให้ชายคนนั้นช่วยลงชื่อในบิลของห้องเธอ ทั้งหมด 183,888หยวน เธอเจ็บใจจนอยากจะร้องไห้ แต่สิ่งสำคัญตอนนี้คือต้องรักษางานไว้ให้ได้ เธอฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้งเพราะต้องคิดถึงค่านมผงของลูกๆ ทั้งสามคน เธอพูดกับชายคนนั้นหนึ่งประโยค “ขอบใจนะ หักจากเงินชดเชยของคุณได้เลย!” หลังจากนั้นเธอก็ไปทักทายเพื่อนร่วมงานของเธอ “ฉันจ่ายค่าบิลแล้วนะ เพื่อนร่วมงานทุกคนมีความสุขกันไหมคะ” “มีสิๆ ขอบใจนะเชียนเสวี่ย” เพื่อนร่วมงานของเธอตอบกลับมาซ้ำๆ “เธอจ่ายค่าบิลแล้วจริงๆ หรือ ตามที่บอกมาทั้งหมดมันหนึ่งแสนกว่าหยวนเลยนะ” เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งไม่เชื่อ “จริงสิ แพงมากเลย ฉันใช้บัตรเครดิตจนเต็มหมดแล้ว ต่อไปนี้คงต้องกินแกลบแล้วล่ะ ฮือๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างขมขื่น “แต่ว่าพวกคุณมีความสุขก็ดีแล้ว!” “นี่...” เพื่อนร่วมงานหลายคนทนไม่ไหว ทุกคนต่างมองไปที่เฮ่อเหวินเจ๋อ “เฟิงเชียนเสวี่ยถ่อมตัวเกินไปแล้ว เงินเท่านี้ยังไม่เท่ากับที่คุณซื้อกระเป๋าเลย คุณจะรูดบัตรเครดิตได้อย่างไร” เฮ่อเหวินเจ๋อยิ้มเยาะเย้ย “แต่ว่าต้องขอบคุณคุณนะ ครั้งหน้าผมเลี้ยงเอง” เฟิงเชียนเสวี่ยกัดฟันของเธอด้วยความเกลียดชังต่อชายไร้ยางอายและต่ำช้าคนนี้ แต่เพื่องานนี้ เธอทำได้เพียงเมินเฉยและขอตัวกลับก่อน “เชียนเสวี่ย ฉันมีรถ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเอง ขอบใจมากนะ” เฟิงเชียนเสวี่ยออกมาจากห้องและหันกลับไปมองที่บาร์อีกครั้ง ชายคนนั้นไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว คาดว่าคงจะออกไปรับแขกแล้ว เขาเป็นผู้ชายที่ ’ทำงานตลอดเวลา’ จริงๆ เลย! เธอส่งข้อความให้เขา “ฉันไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานล่ะ รับแขกหลายๆ คนหน่อยจะได้ใช้หนี้ครบและเป็นอิสระเร็วขึ้น!” ภายในห้อง เมื่อเยี่ยเจิ้นถิงเห็นข้อความของเธอ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นมุม ผู้หญิงคนนี้ซื่อบื้อจริงๆ ! “ประธานเยี่ย เสือดำปรากฏตัวแล้ว!” เยี่ยฮุยเข้ามารายงาน “ผมให้คนสะกดรอยตามเขาไปแล้ว ดูว่าเขาได้ติดต่อกับใครหรือไม่” “อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น!” “ครับ” เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ได้รับข้อความจาก ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ก็รู้สึกไม่สบายใจ คงไม่ใช่ว่าชายหนุ่มคนนี้จะเบี้ยวไม่จ่ายหนี้หรอกนะ ถ้าเกิดว่าเขาคิดจะเบี้ยวหนี้จริง อาศัยตอนที่ยังออกมาได้ไม่ไกลก็ยังกลับไปหาเขาได้ เธอจึงรีบโทรหาเขา ภายในห้อง ขณะที่เยี่ยเจิ้นถิงกำลังเตรียมตัวจะออกไปเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขาอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มและรับโทรศัพท์: “ฮัลโหล!" “ทำไมนายไม่ตอบข้อความฉัน นายคิดจะหนีใช่ไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยถามออกไป “นี่ก็กำลังยุ่งกับการหาเงินมาใช้หนี้ไม่ใช่หรือ” เยี่ยเจิ้นถิงสวมบทบาทอย่างรวดเร็ว