“เธอคิดว่าหนึ่งคืนฉันสามารถทำเงินได้เท่าไหร่” ชายคนนั้นนั่งควงแก้วไวน์แดงอู่บนโซฟา เขามองไปที่เธออย่างสงบสติอารมณ์ “ถ้าเกิดว่าไม่ได้รับงานล่ะ” “หน้าตาอย่างนายแค่พยายามขึ้นอีกหน่อยคงจะได้เป็นตัวท็อปในยามราตรี” เฟิงเชียนเสวี่ยมองประเมินร่างกายเขา พลางใช้สายตามองไปที่ส่วนต่างๆ ของร่างกายเขา “ฉันเคยได้ยินมาว่าซื้อบริการครั้งหนึ่งประมาณสี่ถึงห้าพันหยวน ถ้าซื้อแบบทั้งคืนก็ประมาณแปดพันถึงหนึ่งหมื่นหยวน นายทำงานอย่างน้อยคืนละหนึ่งหมื่นหยวนได้ไหม” “ถ้างั้น ฉันแบ่งให้เธอคืนละห้าพันหยวนก็พอแล้วหรือ” ชายคนนั้นยกมุมปากขึ้นยิ้มแบบมีเลศนัยมากกว่าเดิม “เธอหวังน้อยจริงๆเลย” “ใครบอกนาย!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบตะโกนออกไป “บอกว่าอย่างน้อย อย่างน้อยไง นายต้องให้เงินฉันอย่างน้อยคืนละห้าพันหยวนเพื่อชดเชยการกระทำที่ผิดพลาดของนายในตอนนั้น นายต้องตั้งใจทำงานหาเงินเยอะๆ รู้ไหม” “เงินไม่ใช่ปัญหา” ชายคนนี้ใจป้ำมาก หลังจากนั้นเขาก็ถามขึ้นมาอย่างสงสัย “แต่ว่า เมื่อกี้เธอรู้ได้ยังไงว่าฉันเป็นใคร” “รอยสักหัวหมาป่าที่เอวของนายไง หรือว่ามันเป็นของปลอม” เฟิงเชียนเสวี่ยกลัวว่าเขาจะปฏิเสธ “งั้นเธอก็ไม่รู้ว่าหน้าตาฉันเป็นยังไงเหรอ” ชายคนนั้นมองเธออย่างมีเล่ห์เหลี่ยม “คงจะเป็นผีที่รู้ว่านายหน้าตาเป็นยังไง” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ “คืนนั้นฉันดื่มจนเมา ก็เลยมองเห็นหน้านายไม่ชัด” ผู้ชายคนนั้นจิบไวน์และยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร “นายอย่าคิดตุกติกนะไม่งั้นฉันจะไปฟ้องร้องนายที่ผู้จัดการของนาย” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดออกมา “ยังมีอีกนะ ฉันเคยได้ยินว่านายเป็นกะเทย ถ้าเกิดว่าสืบรู้แล้วนายก็ไม่ต้องคิดที่จะทำงานที่นี่อีกแล้ว” ชายคนนั้นถึงกับช็อก เขาชำเลืองมองมาอย่างอันตราย “กะเทย?” “หึ! กลัวละสิ?” เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋า เธอรีบเขียนสัญญาง่ายๆ ลงไป “นี่ บนกระดาษแผ่นนี้เขียนไว้ชัดเจนแล้วนะ เริ่มจากวันนี้ ภายในสามเดือน นายต้องมอบรายได้ครึ่งหนึ่งของนายในทุกๆ วันให้กับเฟิงเชียนเสวี่ยเพื่อชดเชยการกระทำในปีนั้น นายเซ็นชื่อและประทับลายนิ้วมือลงไปก็จะถือว่าสัญญาของเราสำเร็จแล้ว!” เธอพูดไปพลางยัดปากกาเข้าไปในมือของชายคนนั้น “โฮสต์หนุ่มที่คุณตามหาอยู่มีผมคนเดียวหรือ” ชายคนนั้นมองตัวหนังสือที่หงิกงอบนสัญญาและเลิกคิ้วขึ้น “ไม่ใช่ว่าเธอมีสัญญาลักษณะนี้หลายฉบับหรอกนะ” “นายจะบ้าหรือ นายคิดว่าฉันชอบซื้อหนุ่มบาร์โฮสต์มากนักหรือไง เมื่อตอนนั้นเป็นเหตุสุดวิสัย ฉันโตมาจนขนาดนี้แล้วฉันพึ่งเคยมีอะไรกับคุณแค่คนเดียว!” เฟิงเชียนเสวี่ยโมโหจนโพล่งออกมา พอพูดจบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาในทันที มุมปากของชายคนนั้นยกขึ้นจนเกิดร่อง เขาเซ็นชื่อในสัญญาด้วยความใจเย็น แต่ตัวหนังสือเหมือนไก่เขี่ยไม่มีผิด ดูไม่ออกเลยว่าเขียนอะไรลงไป เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าเท่านี้ยังไม่ได้ผล จึงดึงมือของชายคนนั้นออกไป แล้วกัดเข้าที่นิ้วหัวแม่มือของเขา พอมีเลือดออกมาแล้วเธอก็นำนิ้วหัวแม่มือของชายคนนั้นประทับลงไปบนกระดาษ “ฮ่าฮ่า!” เธอมองสิ่งที่เกิดขึ้นกับสัญญา เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นอย่างมาก “ตกลงกันแล้วนะ นายอย่ากลับคำล่ะ เอารายได้ของวันนี้มาให้ฉันก่อน!” “วันนี้ฉันยังไม่ได้รับใครเลย ฉันจะเอารายได้มาจากไหน” จู่ๆ ชายคนนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนและโอบที่เอวของเธอ ริมฝีปากบางเซ็กซี่ของเขาแตะที่แก้มเธอ และกระซิบที่ข้างหูว่า “ทำไมเธอไม่ซื้อฉันล่ะ ฉันจะลดให้เธอห้าสิบเปอร์เซ็นต์...” “นาย ฝันไปเถอะ!” เฟิงเชียนเสวี่ยหนีออกมาจากอ้อมแขนเขาอย่างกระเสือกกระสน เธอหยิบสัญญาขึ้นมาและผลักตัวเองออกไปอีกฝั่งหนึ่งด้วยความหวาดกลัว “นายอย่าคิดอะไรเลอะเทอะนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หน้าที่ของนายคือตั้งใจทำงานเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์เพื่อมาใช้หนี้!” “เธอไม่เสียดายหรือ” ชายคนนั้นหรี่ตาลงและมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง “นายเป็นแค่บ่อเงินบ่อทองของฉัน มีอะไรที่ฉันจะต้องเสียดายกัน” เฟิงเชียนเสวี่ยหยิบโทรศัพท์ออกมา “เรามาแลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้ดีกว่า จะได้ติดต่อกันได้” ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ของเธอไปกดเบอร์ตัวเอง ขณะที่กำลังจะบันทึกชื่อ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ดึงโทรศัพท์ออกไปบันทึกว่า ’โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ! ชายคนนั้นขมวดคิ้วและแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบชื่อนี้