เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 104

อยู่ดีๆหนานกงเฉินถึงกลับคำอาจจะเป็นเพราะว่าเห็นว่าเธอไม่ควรจะรู้จักตระกูลหนานกงมากกว่านี้มั้ง

ทั้งสองเดินไปทางบ้านใหญ่ ไป๋มู่ชิงเดินตามหลังเขาอยู่ มองตามฝีเก้าที่มั่นคงนั้น เหมือนนิสัยของเขาเลย

เธอเดินตามรอยเท้าเขาอย่างไม่รู้ตัวเหมือนนางเอกในละคร เดินทับรอยเท้าเขาไปเรื่อยๆเหมือนฉากโรแมนติกในละครความรู้สึกแบบนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน

เธอคิดถึงขั้นที่เขาอยู่ๆหยุดเก้าเท้าแล้วเธอที่เดินอยู่ข้างหลังก็ชนเขาไปแบบนี้ก็จะเกิดความรู้สึกที่พุ่งพล่านเหมือนในละครอย่างนั้น

แต่ความจริงกลับโหดร้าย……

เมื่อเธอก้าวไปข้างหน้าก็เพิ่งสังเกตุเห็นว่านั่นเป็นแสงสะท้อนวิบวับจากสระน้ำ เธอรีบเบรกขาตัวเองไว้แต่ก็ไม่ทัน เธอกรีดร้องขึ้นแล้วตัวก็เซลงไป

เธอรีบหลับตาลงคิดว่าตัวเองจะตกน้ำไปเหมือนครั้งก่อน หนานกงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆก็รีบดึงตัวเธอไว้

อีกแค่นิดเดียวก็ตกลงไปแล้ว อันตรายจริงๆ!

มองไปที่สีหน้าซีดขาวของเธอ หนานกงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ "ถ้าผมพาคุณไปในภูเขาไฟ คุณก็คงคิดที่จะจุ๋มหัวลงไปสินะ"

ไป๋มู่ชิงดึงสติกลับมา ความโรแมนติกในใจหายไปในชั่วพริบตา ไม่เหมือนกับในละครสักนิด

"คุณตั้งใจเหรอ?" ไป๋มู่ชิงจ้องมองไปที่เขา

"แล้วคุณจะเดินตามรอยเท้าผมทำไม?" หนานกงเฉินไม่ตอบแต่กลับถาม

"เพราะฉันอยากเลียนแบบท่าทางของคุณ ก็เริ่มจากการเดินไง"

"ยัยโง่ ท่าทางนั้นมันมีมาแต่เกิด คนอื่นจะเลียนแบบได้ยังไง" หนานกงเฉินใช้มือปัดไปที่จมูกเธอแล้วก้มลงไปมองไปที่ท้องน้อย "คุณโง่ขนาดนี้ ผมล่ะเป็นห่วงลูกชายผมจริงๆ"

"เขาว่ากันว่าความฉลาดของลูกมาจากพ่อทั้งนั้น"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงดี" หนานกงเฉินปล่อยตัวเธอแล้วหันหลังเดินต่อไป

ไป๋มู่ชิงสังเกตุเห็นสีหน้าที่ประหลาดไปของเขา เพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดเลยรีบตามอธิบายไปว่า "เปล่านะ ฉันหมายความว่าไม่ว่าลูกจะเหมือนคุณหรือฉันก็คงไม่โง่หรอก……"

เมื่อกี้เธอกำลังพูดอะไร นี่กำลังยอมรับว่าตัวเองโง่แล้วในเวลาเดียวกันก็กำลังชมเขาว่าฉลาด? ถึงเธอจะคิดว่าเขาฉลาดจริงก็ชมเขาต่อหน้าแบบนี้ไม่ได้

หนานกงเฉินเหมือนไม่ได้ยินแถมยังรีบก้าวเดินเร็วกว่าเดิม

เมื่อทั้งสองกลับถึงบ้านใหญ่ทุกคนก็กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามา ท่าทางของเซิ่งเคอที่กำลังจะดื่มนมก็หยุดลงแล้วทำเสียงประหลาดใจว่า "เอ๋ ทำไมพี่ชายตื่นเช้าขนาดนี้? แถมยังลากพี่สะใภ้มาได้ด้วย"

ผู่เหลียนเหยาที่นั่งอยู่ข้างๆก็มองสำรวจไปที่สองแล้วเผลอยิ้มออกมา "พี่สะใภ้กำลังท้องอยู่ พี่ชายก็ต้องเป็นห่วงสิ"

คุณหญิงไอเสียงเบาขึ้นเป็นคำเตือน

เรื่องที่ทำลายอำนาจของท่านแบบนี้จะทำให้คนทั้งบ้านรู้ได้ยังไง?

เซิ่งเคอกับผู่เหลียนเหยารีบหุบปากลงแล้วไม่กล้าพูดอะไรอีก

ไป๋มู่ชิงกล่าวทักทายคุณหญิงขึ้นอย่างมีมารยาทแล้วไม่รู้จะทำยังไงต่อยังโชคดีหนานกงเฉินที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นว่า "คุณย่าครับ พวกเราขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ"

พูดจบก็ยกมือขึ้นวางบนบ่าของไป๋มู่ชิง ไป๋มู่ชิงเลยรีบเดินตามเขาขึ้นไป

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เสร็จแล้ว ไป๋มู่ชิงลงมาถึงชั้นล่างทุกคนก็แยกย้ายไปทำธุระของตัวเองแล้ว

บนโต๊ะอาหารมีแค่หนานกงเฉินกับไป๋มู่ชิงสองคน ไป๋มู่ชิงเดินไปนั่งลงตรงข้ามเขา ทอดมองไปที่เขารับประทานอาหารเช้าไปด้วยแล้วก็เปิดดูหนังสือพิมพ์ไปด้วย

เธอก้มหน้าลงไปแล้วเริ่มรับประทานอาหารเช้า

ในห้องอาหารเงียบสงัดมีแค่เสียงกระทบของช้อนกับจานเท่านั้น พอเงียบขนาดนี้ ไป๋มู่ชิงก็เริ่มคิดไปเรื่อย สิ่งที่คิดมากที่สุดก็เป็นเพราะความฝันเมื่อคืนก่อนนั้น

เธอฝันว่าหนานกงเฉินถูกเธอฆ่ากับมือ แล้วโรคของเขาก็กำเริบ แปลกจัง

"วันมะรืนผมจะไปที่เมืองเหยียนเฉิง คุณจะไปด้วยหรือเปล่า?" ในความเงียบเสียงของหนานกงเฉินก็ดังขึ้นมา

มือของไป๋มู่ชิงที่คีบตะเกียบหยุดลง เมืองเหยียนเฉิง?

ถึงเธอจะชอบที่นั่นมาก แล้วอยากกลับไปอีกครั้งแต่ถ้าไปพร้อมกับหนานกงเฉิน……

เธอแอบสูดหายใจเข้าแล้วตอบไม่ตรงคำถาม "เมื่อคืนฉันฝัน ฉันฝันว่าตัวเองฆ่าคุณกับมือ"

หนานกงเฉินไม่คิดว่าเธอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจ "หมายความว่ายังไง? นี่เกี่ยวอะไรกับการไปเมืองเหยียนเฉิงด้วยกัน?"

ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นแล้วมองกลับไปที่เขา "ฉันกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้วฆ่าคุณซะ"

"ฆ่าผมทำไม?"

"ไม่รู้ ก็แค่อยากฆ่าคุณ"

หนานกงเฉินหัวเราะออกมา "วางใจเถอะ คุณฆ่าผมไม่ได้หรอก"

"คุณมั่นใจขนาดนั้นเลยหรอ?"

"แน่นอน"