เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 105

เธอรู้ว่าเขาชอบอยู่คนเดียว แต่เหตุผลหลักๆเลยก็คือเธอต่อต้านที่จะอยู่ห้องเดียวกับเขา อาจจะเป็นเพราะที่นี่เป็นเมืองเหยียนเฉิงเป็นที่ที่ใกล้กับคุณย่าเธอมากที่สุด

แต่ไม่รอให้เธอลังเล หนานกงเฉินก็ดึงแขนเธอแล้วลากเธอเข้าไปในห้องจากนั้นก็ปิดประตูลง

"อยู่นอกบ้าน ก็ควรจะดูแลกันและกันไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณแอบซุกคนไว้ข้างห้องจะทำยังไง?"

ไป๋มู่ชิงหมดคำพูดพร้อมจ้องกลับเขา "หนานกงเฉิน คุณดูสภาพร่างกายฉันตอนนี้แค่จะเลี่ยงสามียังไม่ได้เลย ยังจะซุกคนอีกเหรอ?"

"ใครจะรู้?" หนานกงเฉินปล่อยเธอลงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเปลี่ยนชุดนอนเดินออกมา จากนั้นก็เดินตรงไปนอนลงที่เตียง

หลังจากที่นอนลงแล้วแต่ไป๋มู่ชิงยังนั่งอยู่ที่โซฟาอย่างนั้นเลยเอ่ยขึ้นว่า "คุณไม่ง่วงเหรอ?"

ตื่นแต่เช้าแล้วเดินทางมาทั้งวันขนาดนี้ ไป๋มู่ชิงก็ต้องง่วงสิ เธอลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปล้างตัวในห้องอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดนอนที่ทางโรงแรมเตรียมไว้

เตียงที่นี่กว้างสองเมตร นอนสองคนโดนที่ไม่เบียดยังได้เลย ไป๋มู่ชิงมองไปที่หนานกงเฉินที่กำลังพักสายตาอยู่ แล้วเดินอ้อมขึ้นไปนั่งอีกฝั่ง

เธอนอนลงข้างขอบเตียง โทรศัพท์ที่หนานกงเฉินวางอยู่บนโต๊ะชาดังขึ้น ดังไปพักหนึ่งก็ไม่เห็นหนานกงเฉินจะขยับตัว ไป๋มู่ชิงเลยลุกไปหยิบโทรศัพท์ให้เขา

แต่หนานกงเฉินกลับเอ่ยขึ้นมา "ไม่ต้อง" พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปทางโต๊ะชา

ไม่รู้ว่าใครโทรหาเขา เหมือนจะนัดกินข้าว ไป๋มู่ชิงได้ยินแค่เขาปฏิเสธคนอื่นอย่างมีมารยาทไป

หนานกงเฉินเดินไปคุยโทรศัพท์ไปทางระเบียง พอเขาเดินไปถึงระเบียงก็คุยจบพอดี เขาเดินกลับมาแต่ไม่ได้เดินอ้อมไปอีกฝั่งแต่กลับดึงผ้าห่มฝั่งไป๋มู่ชิงขึ้นแล้วนอนลงไป

ไป๋มู่ชิงขยับถอยให้เขาอย่างเอือมระอาแล้วหันหลังให้เขานอนหลับไป

หนานกงเฉินนอนลงข้างตัวเธอแล้วเอื้อมมือไปวางลงที่หน้าท้องน้อยเธออย่างเบามือ

นี่เป็นครั้งแรกเลย ไป๋มู่ชิงรู้สึกเกรงตัวไปหมดไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นหรือกลัวกันแน่

หนานกงเฉินรู้สึกได้ถึงการตอบสนองของเธอเลยยันตัวหันขึ้นถามเธอ "เป็นอะไร? เกรงเหรอ?"

"จะไม่เกรงได้ยังไง?" ไป๋มู่ชิงพูดพึมพำ

"เกรงทำไม? กลัวว่าผมจะลงมือกับเด็กเหรอ?"

ไป๋มู่ชิงไม่ตอบเพราะเธอก็กำลังคิดเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงเกรง? เป็นเพราะโดนเขาทำจนตกใจ แล้วเก็บซ่อนความกลัวไว้เหรอ?

"ในเมื่อผมตกลงที่จะให้คุณคลอดแล้ว ก็จะไม่ทำอะไรไม่ดีอีก เพราะยังไงเขาก็ลูกผม" หนานกงเฉินวางมือไปที่ท้องน้อยของเธออีกครั้งแล้วเอ่ยข้างหูเธอว่า "ทำตัวสบายๆ ผมไม่ทำร้ายเขาหรอก"

เมื่อในยืนเขาพูดอย่างนี้ไป๋มู่ชิงก็รู้สึกโล่งอกไม่น้อย แต่เมื่อเธอปล่อยตัวสบายๆก็ทำให้หนานกงเฉินไม่พอใจแล้วลงโทษกัดลงไปที่คอเธอ "ในใจคุณ ผมเป็นคนใจดำจริงๆ"

ไป๋มู่ชิงสะดุ้งเฮือกไปเมื่อถูกเขากัดแล้วหันไปพูดว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะคุณขู่บังคับฉันแบบนี้ ฉันจะเกรงได้ยังไง?"

หนานกงเฉินมองไปที่เธอแล้วพยักหน้า "ก็ได้ ผมผิดเอง"

"ก็ต้องเป็นความผิดของคุณสิ" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างไม่เก่งใจ "คุณรอก่อน รอเด็กโตแล้วฉันจะบอกการกระทำที่แสนโหดร้ายของคุณให้เขาทั้งหมด ทำให้เขาเกลียดคุณไปตลอดชีวิต"

"คุณกล้าเหรอ!"

"ทำไมฉันจะไม่กล้า?" ขอแค่เธอได้ดูแลเด็กจนโต เธอก็รู้สึกพอใจแล้ว

"นี่เธอกำลังทำให้ครอบครัวแตกแยกนะ" หนานกงเฉินนำมือที่วางอยู่บนท้องน้อยไปที่เอวแล้วจักจี้ขู่เธอไปด้วย "ถ้าอีกหน่อยผมแตกหักกับลูก ผมจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่ ผมจะทำให้คุณชดใช้อย่างสาสม แถมจะ……"

ไป๋มู่ชิงถูกเขาจักจี้จนรู้สึกแย่แล้วดันมือเขาออกแล้วพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า "หนานกงเฉิน คุณอย่าทำฉัน ตอนนี้ฉันไม่สะดวก……!"

"ก็เลือกเวลานี้ที่คุณไม่สะดวกนี่ไง คุณก็จะหนีไม่ได้"

"นาย……โรคจิต!"

"ใครให้คุณยั่วผมล่ะ?" หนานกงเฉินพูดจบก็แกล้งเธอต่อ แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาพอดีเขาเลยต้องไปหยิบโทรศัพท์จากหัวเตียงมากดรับสาย

ก็ยังคงเป็นบทสนทนาที่ดูมีมารยาทเหินห่าง มองไปด้านข้างอันเย็นชาของเขาช่างต่างกับหนานกงเฉินที่กอดแกล้งเธอเมื่อหนึ่งนาทีก่อนอย่างสิ้นเชิง

แค่พูดไม่กี่คำ ไป๋มู่ชิงได้ยินว่า "ขอโทษนะครับคุณโจว ผมมากับภรรยา ตกดึกมาจะทานข้าวกับเธอ……ไม่ครับ……เธอขี้อายน่ะครับ ไม่ชอบทานข้าวกับคนแปลกหน้า……ขอบคุณครับ……สวัสดีครับ"

หลังจากที่หนานกงเฉินวางสายไปเขาก็ปิดเครื่องด้วยเลย

"ยุ่งเหรอ?" ไป๋มู่ชิงหันมาใช้แขนยันหัวไว้แล้วเอ่ยถามขึ้น

"เปล่า แค่นักธุรกิจที่อยากถือโอกาสนัดกินข้าว" หนานกงเฉินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ

"ทำไมคุณไม่ตอบตกลงล่ะ?"

"ก็บอกไปแล้วหนิ จะอยู่กับภรรยา"

"พูดได้น่าฟังจริงๆ ทั้งๆที่ตัวเองไม่อยากไป ยังเอาฉันมาอ้างแล้วปฏิเสธเขาอีก" เธอไม่เชื่อหรอกว่าหนานกงเฉินจะปฏิเสธโอกาสแบบนี้เพื่อเธอ นี่ไม่สมกับเขาเลย

"งั้นคุณหมายความว่าไม่ต้องการให้ผมอยู่ด้วย?" หนานกงเฉินทอดมองมาพร้อมเลิกคิ้ว

ไป๋มู่ชิงจ้องตอบเขา "ฉันยังไงก็ได้"

"ผมหลงตัวเองอีกแล้วสิ" หนานกงเฉินรู้สึกถูกทำร้ายความรู้สึก แต่เขาก็ชินแล้วกับเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของผู้หญิงคนนี้ เลยไม่ได้พูดต่อแต่กอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดเหมือนเดิมพร้อมลูบไปที่ท้องน้อยของเธออย่างเบามือ "เพื่อลูก ผมทนได้"

เขาทน เขาทนกับความเหินห่างของเธอ เขาทนกับสายตาที่เคืองแค้นของเธอ อาจจะไม่ใช่เพราะลูกทั้งหมด อาจจะเพราะความรู้สึกในใจด้วย

ความรู้สึกที่เขามีให้เธอ เยอะจนเขาไม่สามารถควบคุมได้แล้ว เป็นผู้หญิงคนแรกที่นอกจากจูจูที่ทำให้ใจเขาเต้นแรงได้!

ไป๋มู่ชิงก็ยิ้มอย่างขมขื่นในใจ เพื่อลูก เธอก็ทนเหมือนกัน!

หลังจากที่นอนกลางวันตื่นมาก็สี่โมงแล้ว หนานกงเฉินตื่นก่อน เขายกข้อมือขึ้นมาดูเวลาแล้วก้มมองไป๋มู่ชิงที่อยู่ในอ้อมกอดเห็นว่าเธอยังหลับอยู่เลยพูดยิ้มๆว่า "คุณแน่ใจเหรอว่าจะนอนต่อไปแบบนี้?"

ไป๋มู่ชิงหมอนที่แขนเขาอย่างงัวเงีย พอได้ยินก็พูดขึ้นก็ยกมือขึ้นขยี้ตาแล้วค่อยๆชินกับสภาพแวดล้อมล้อมๆ "ไปกินข้าวได้หรือยัง? ฉันหิวแล้ว"

เมื่อตื่นขึ้นมา สิ่งเดียวที่เธอรู้สึกเลยก็คือหิว

"ตอนนี้เพิ่งสี่โมงเอง ยังอีกนานกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น" หนานกงเฉินเอ่ยไปพร้อมคิดไปด้วย "เหมือนตอนเที่ยงคุณจะกินไปไม่น้อยนะ"

ไป๋มู่ชิงรู้สึกเกรงใจขึ้นมาเพราะตอนเที่ยงเธอก็กินเยอะกว่าเขาแต่นี่เพิ่งสี่โมงก็หิวแล้ว มันก็ดูยังไงๆอยู่ แต่เพื่อที่จะได้ไม่เสียหน้าเธอก็แสร้งพูดอย่างมีเหตุผลพร้อมมองไปที่เขา "คุณชายหนานกง ถึงคุณจะไม่เคยดูแลคนท้อง คุณก็น่าจะรู้ว่าคนท้องต้องกินเพื่อคนสองคน ฉันคิดว่าฉันเป็นคนท้องที่กินน้อยที่สุดแล้วนะ"

หนานกงเฉินมองไปที่เธออย่างขบขัน "ใจเย็นๆ ผมไม่ได้จะห้ามคุณกิน ลุกขึ้นเถอะ เราไปดื่มชาบ่ายกัน"

"ไปกินที่ถนนของกินไหม" ไป๋มู่ชิงจงใจถามแล้วมองไปที่เขา

พอได้ยินว่าถนนของกิน สีหน้าของหนานกงเฉินก็หมองลงมา เขาไม่อยากให้ประวัติศาสตร์มืดมนนี้ซ้ำรอยแน่!

เมื่อสังเกตุเห็นว่าไป๋มู่ชิงกำลังกลั้นหัวเราะอยู่ เขาก็รู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจแกล้งเขาเลยตอบให้ได้ดั่งใจเธอว่า "ใช่ ไปถนนของกินกัน"

"แน่ใจ?" ไป๋มู่ชิงยิ้มได้ใจ

"ก็ดูว่าคุณจะใจดำหรือเปล่า" หนานกงเฉินโยนคำถามไปให้เธอ

ไป๋มู่ชิงนิ่งคิดไป เขาหมายความว่าเธอจะทำใจให้เขาไปกินหรือเปล่า พูดจากใจจริง เธอก็ทำไม่ได้หรอก เรื่องชาบูกี่วันก่อนที่โดนกฎตระกูลลงโทษ เธอไม่อยากกลับไปรับโทษของกฎตระกูลอีก

"ช่างเถอะ" เธอพูด

หนานกงเฉินมองเห็นสีหน้าที่ผิดหวังของเธอแล้วพูดขึ้นว่า "งั้นผมไปกับคุณ คุณกินคนเดียว?"

"ไม่ต้องดีกว่า" ไป๋มู่ชิงตอบด้วยสีหน้ามุ่งมั่น ถึงยังไงก็ไม่มีสารประโยชน์อะไรกับร่างกายอยู่ดี แถมเธอยังเป็นคนท้องอีก ครั้งก่อนก็ตามใจปากตัวเองไปแล้ว ครั้งนี้ระวังไว้ดีกว่า

"ก็ได้" หนานกงเฉินตบไปที่มือเธอเบาๆ "คนท้องก็ควรกินอาหารที่มีประโยชน์ ลุกขึ้น เดี๋ยวผมเลี้ยงชาบ่ายคุณเอง"

ไม่รอให้ไป๋มู่ชิงตอบ หนานกงเฉินก็ลากเธอออกจากผ้าห่ม "ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็ว"

ทีแรกไป๋มู่ชิงยังอยากนอนต่ออีกนิด แต่ก็ต้องหยุดความคิดนี้ลงเพราะโดนบังคับให้ลุกขึ้น

พอเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วออกจากโรงแรม หนานกงเฉินก็พามาที่ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งแล้วสั่งขนมต่างๆให้เธอก่อนแล้วยื่นเมนูไปที่หน้าไป๋มู่ชิง "คุณดูสิว่ายังอยากกินอะไรก็สั่งเลย"

ไป๋มู่ชิงมองไปที่ออเดอร์ที่เขาสั่งแล้วเบิกตากว้าง "เยอะขนาดนี้ คุณเลี้ยงหมูหรอ?"

"ผมรู้สึกว่าเลี้ยงคุณกับเลี้ยงหมูไม่ต่างอะไรกัน" หนานกงเฉินพูดอย่างไม่ปิดบัง

"คุณนั่นแหละหมู" ไป๋มู่ชิงมองตาขวางใส่เขาด้วยความไม่พอใจ เธอไม่ชอบให้คนอื่นว่าเรียกว่าหมู

ตอนเด็กเธอใช้นามสกุลเดียวกับคุณแม่ก็คือจู แล้วตามด้วยเสว เป็นจูเสว เดิมทียังน่าฟังอยู่แต่กลับถูกเพื่อนๆล้อแล้วเรียกว่าเลือดหมูแทน เป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้เธอทะเลาะกับเพื่อนๆอยู่หลายครั้ง

จากนั้นคุณแม่พาเธอไปที่บ้านตระกูลไป๋ถึงได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นชื่อตอนนี้ แล้วเธอก็หลุดพ้นจากเสียงล้อกลั่นแกล้งของคนอื่น

"เป็นอะไร? โกรธหรอ?" ไป๋มู่ชิงสังเกตุเห็นสีหน้าที่ไม่พอใจของหนานกงเฉิน เลยคิดในใจว่า อะไรกัน? แค่นี้ก็โกรธหรอ?

"เปล่า" หนานกงเฉินดึงสติกลับมาแล้วพูดว่า "ขนมที่นี่อร่อยไม่แพ้กับที่ถนนของกิน คุณกินเยอะๆได้เลย"

เมื่อกี้นี้เขาแค่นึกถึงภาพความหลังบางอย่าง แต่ก่อนก็เคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดแล้วจ้องเขาว่า: นายนั่นแหละหมู

ทำไมท่าทางของทั้งสองถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ เหมือนเป็นคนคนเดียวกันเลย

"ถึงจะอร่อยแค่ไหน แต่เยอะขนาดนี้ก็กินไม่หมดหรอก" ไป๋มู่ชิงหันไปพูดกับพนักงานว่า "แค่นี้พอค่ะ ขอบคุณค่ะ"

น้ำชากับขนมก็เสิร์ฟมาอย่างรวดเร็ว วางเต็มโต๊ะไปหมด ไป๋มู่ชิงมองกวาดของกินที่เต็มโต๊ะน้ำลายก็เริ่มไหล

เธอหันมองไปที่หนานกงเฉิน "ทำไมคุณยังไม่กินล่ะ?"

"คุณกินเถอะ" หนานกงเฉินไม่หิว แต่เมื่อเห็นสภาพเธอที่น้ำลายไหลอย่างนั้นก็รู้สึกดีใจ เขามาไม่ผิดที่จริงๆ

"งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ" ไป๋มู่ชิงยื่นตะเกียบไปคีบเผือกหวานมากินแล้วพยักหน้าใส่เขา "ใช่ อร่อยมาก คุณก็รีบกินสิ"