เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 111

"อย่ากังวลเลย เขาไม่ตายหรอก" เขาปลอบด้วยความอ่อนโยน

“จะไม่ตายได้ยังไง เลือดเขาไหลเยอะขนาดนี้”

“ถ้าหากเขาตายไป เธอเป็นภรรยาของฉัน แล้วก็กำลังท้องอยู่ ฉันจะขับรถชนมันให้ตายเลยก็ได้ อย่างมากก็แค่ได้รับโทษ ข้อหาการป้องกันตัวผิดพลาดทำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย ไม่เห็นมีไรมากเลย”

“ผิดพลาดทำให้ผู้อื่นถึงแก่ตาย......แล้วมีโทษจำคุกกี่ปี?” สิ่งที่เธอห่วงที่สุดก็คือเรื่องนี้

เพราะเธอไม่ต้องการให้หนานกงเฉินต้องติดคุกเพราะเธอ และไม่กล้าคิดด้วยว่าถ้าคนอย่างหนานกงเฉินโดนจับเข้าคุกมันจะเป็นอย่างไร เขาจะรับมือกับความลำบากนั้นได้หรือเปล่า?

“ขอทานนั้นเป็นคนลงมือก่อน อาจจะไม่ติดคุกก็ได้” เขาหาข้ออ้างไปมั่วเพื่อปลอบใจเธอไม่ให้กังวลไปมากกว่านี้

“จริงหรอ?”

“อื้ม”

ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็เบาใจลงนิด แค่ไม่ต้องคิดคุกก็พอ! เธอคิดแบบนั้น

หนานกงเฉินเดินไปที่หน้าซิ้งค์น้ำ กดน้ำมาแก้วหนึ่งมายัดใส่มือของเธอ“ดื่มน้ำหน่อย จะได้ดีขึ้น อย่าคิดไปเอง”

ไป๋มู่ชิงมองหน้าเขา รับแก้วน้ำจากมือเขามาดื่ม น้ำอุ่นๆที่ดื่มเข้าไป ทำให้ใจอุ่นไปด้วย ทำให้เธอดูใจเย็นลงไม่น้อย

หลังจากที่ใจเย็นลงแล้ว เธอก็นึกขึ้นได้สิ่งที่จะถามเขา จึงเงยหน้าขึ้นมองแล้วถามว่า“จริงสิ นายทำไมถึงอยู่ที่นั่นล่ะ”

หนานกงเฉินเอนตัวพิงกับเก้าอี้ แล้วเก็บความไม่เป็นธรรมชาตินั้นไว้ แล้วตอบว่า：“ขับรถผ่านไปพอดีน่ะ”

“งั้นหรอ? บังเอิญขนาดนั้นเลย?”

“อืม”หนานกงเฉินตอบรับ เขาไม่ได้บอกเธอ ว่าแท้จริงแล้วเขาขับรถตามเธอมาตลอด หลังจากที่ขับผ่านเธอไป ก็ตัดสินใจกลับบ้านขณะนั้นเอง ที่เขาเอะใจกับขอทานที่อยู่ข้างถนน ไม่รู้เพราะอะไร เขาตีรถกลับที่ไฟแดงข้างหน้า อ้อมไปอยู่ข้างหลังของเธออีกครั้ง

อาจจะเป็นเพราะเราทั้งสองมีจิตที่เชื่อมโยงกัน พอเขามองเห็นขอทานคนนั้นก็รู้สึกว่าเธออาจจะเป็นอันตราย ในตอนที่เขากำลังตีรถกลับ เธอกำลังโดนสัตว์เดียรฉานนั้นลวนลามอยู่

“ขอบคุณนะ”ไป๋มู่ชิงพูดด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้งใจ ถ้าไม่ใช่เขา เธอต้องแย่แน่ๆ

“แค่ขอบคุณจะมีประโยชน์อะไร”หนานกงเฉินมองเธอแล้วพูด“ต้องรู้จักปกป้องตัวเองให้เป็นถึงจะมีประโยชน์สิ”

ไป๋มู่ชิงก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด เธอก็คิดไม่ถึงว่าถนนเส้นนั้นจะมีขอทาน ยิ่งคิดไม่ถึงว่าขอทานนั้นจะทำร้ายเธอ ถ้ารู้ตั้งแต่แรก เธอไม่เดินออกบ้านคนเดียวหรอก

“ฉันก็แค่.....อยากไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ข้างหน้านู้น”เธอก้มหน้าแล้วตอบด้วยเสียงเบาๆ

“ทางเปลี่ยวขนาดนี้ ถึงเธอแค่จะไปซื้อของ ก็ไม่ควรที่จะไปคนเดียว？”

“ต่อไปฉันจะไม่ไปคนเดียวอีก”

หนานกงเฉินชะงัก แล้วพูดว่า“ถ้าแค่ดูแลตัวแค่นี้เองยังทำไม่ได้ เธอก็กลับตระกูลหนานกงไปเลยไม่ดีกว่าหรอ”

“ฉันบอกแล้งไงว่าคราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีก”ไป๋มู่ชิงพูดอย่างร้อนรน

กลับบ้านตระกูลหนานกงงั้นหรอ ไม่มีทาง! กว่าเขาจะออกจากที่นั่นได้ไม่ใช่จะง่ายๆ

หนานกงเฉินเห็นเธอปฏิเสธอย่างทันควัน ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ในเมื่อนี่คือสิ่งเราตกลงกันก่อนแล้ว

ถ้าให้พูดตามจริง สิ่งที่เขาเห็นวันนี้ ทำให้เขาอยากพาเธอกลับบ้านตระกูลหนานกงมาก อย่างน้อยเธออยู่บ้านนั้น เธอก็ปลอดภัยกว่านี้

ไป๋มู่ชิงที่เห็นว่าเขาโกรธ ก็รีบอธิบายว่า：“นี่มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่ใช่ว่าคนขอทานทุกคนจะโรคจิตสักหน่อย”

หนานกงเฉินเหนื่อยที่จะเถียงเธอต่อ พูดกับเธอด้วยสีหน้าจริงจังว่า“ถ้าคราวหน้ายังเป็นแบบนี้อีก ก็เตรียมตัวกลับบ้านตระกูลหนานกงกับฉันได้เลย”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้ารับ

หนานกงเฉินพูดต่ออีกว่า“มีอีกอย่าง ตอนนี้เธอกำลังท้อง แค่ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องไปฝืนดูแลเด็กกำพร้าพวกนั้น”

พอไป๋มู่ชิงได้ยินเขาพูดแบบนั้นรีบเงยหน้าตอบ“ไม่ ฉันดูแลพวกเขาได้ อีกอย่างพวกเขาเป็นเด็กน่ารัก แทบจะไม่เคยทำให้ฉันต้องเป็นห่วงเลย”

“ไม่ได้”

“ฉัน......”

อยู่ดีๆเลขาเหยียนก็เดินเข้ามา ไป๋มู่ชิงเห็นดังนั้นจึงหยุดที่จะพูดต่อ

เลขาเหยียนมองไปที่ทั้งสอง ถามอย่างเป็นห่วงว่า“คุณสองคนไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

“อืม ไม่เป็นอะไร” ไป๋มู่ชิงตอบเสร็จก็รีบถามขึ้นว่า“ขอทานคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?”

“สมองได้รับการกระทบกระเทือน แต่หมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว”เลขาเหยียนตอบ

“จริงหรอ?”ไป๋มู่ชิงโล่งอก

พ้นขีดอันตรายแล้ว ก็แสดงว่าหนานกงเฉินก็ไม่ได้ผิดข้อหาขับรถชนผู้อื่นเสียชีวิต แล้วก็ไม่ต้องติดคุก ดีแล้วล่ะ!

หนานกงเฉินเห็นสายตาที่ดูโล่งอกขึ้นของเธอ ก็พูดอย่างยิ้มๆว่า：“ทำไมเธอดูดีใจกว่าฉันอีกล่ะ?

“ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะฉัน ฉันไม่อยากทำให้คุณต้องเดือนร้อนไปด้วยนะ”ไป๋มู่ชิงตอบอย่างดีใจ

เลขาเหยียนพูดขึ้นอีกว่า：“คุณชายเฉิน ทางโรงพยาบาลผมจัดการให้แล้ว รถก็ส่งไปให้เขาดูแลแล้ว แล้วทางนี้ล่ะ? สอบปากคำรึยัง?งั้นทางนี้ให้ผมจัดการต่อแล้วพวกคุณกลับไปพักเถอะ”

“ทุกอย่างจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมจะส่งพวกคุณกลับไปก่อน”เลขาเหยียนพูด

ไป๋มู่ชิงเดินตามหนานกงเฉินออกจากสถานีตำรวจ เลขาเหยียนได้ขับรถมาจอดที่หน้าประตูและเปิดประตูรถให้ทั้งสอง

ไป๋มู่ชิงมองไปที่รถ แล้วไปที่หนานกงเฉิน อยู่ดีๆก็ไม่รู้ว่าตัวเองควรขึ้นรถดีไหม ถ้าเลขา

เหยียนส่งเธอกับหนานกงเฉินกลับบ้านตระกูลหนานกงจะทำยังไง? ถ้าเขาจะออกจากที่นั่นอีกคงยากมากแน่ๆ

เลขาเหยียนที่เห็นเธอไม่ยอมขึ้นรถ ก็จับกระตูรถไว้แล้วพูดว่า：“คุณผู้หญิงมีอะไรหรือเปล่าครับ? ยังไม่อยากกลับบ้านอีกหรอครับ?”

“ฉัน......ฉันกลับเองได้”เธอพูดอย่างติดติดขัดขัด

เลขาเหยียนมองไปที่หนานกงเฉิน เพื่อให้เขาพูดหรือทำอะไรสักอย่างกับเธอ

ในที่สุดหนานกงเฉินก็พูดกับไป๋มู่ชิงว่า：“ขึ้นรถเถอะ ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านของเธอทีเดียวเลย”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่หนานกงเฉินอย่างไม่ไว้วางใจ หนานกงเฉินเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย จะบังคับพาฉันกลับบ้านตระกูลหนานกงก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้

“ทำไม?ไม่อยากขึ้นงั้นหรอ?”หนานกงเฉินเหล่ตา มองเธอ "หรือเธออยากโดนขอทานข้างถนนลวนลามอีกรอบ?"

"ไม่ใช่นะ"ไป๋มู่ชิงรีบส่ายหัว แค่นึกถึงตอนที่โดนขอทานคนนั้นกอดจับไปทั่วเธอก็กลัวมาก ท้องไส้ปั่วป่วนไปหมด

ตอนที่เธอไม่รู้จะตัดสินใจยังไงนั้น ก็มีรถคันหนึ่งค่อยๆขับเข้ามาใกล้สถานีตำรวจ และนั่นคือรถของซูวยาหยง

รถจอดปุป ซูวยาหยงก็เปิดประตูลงมาจากรถทันที จับแขนของไป๋มู่ชิงไว้แล้วพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "ลูกสาวของแม่ แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้อยู่บ้าน จะไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าทำไม แล้วดูลูกสิ......"

เธอเช็ดน้ำตาบนใบหน้าแล้วพูดต่อว่า "ดีแล้วที่ลูกกับเด็กในท้องไม่เป็นอะไร ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ลูกจะให้แม่บอกกับคุณผู้หญิงยังไง!"

ไป๋มู่ชิงทำแค่มองเธอ ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เพราะเธอรู้ว่าแค่ซูวยาหยงคนเดียวก็สามารถเล่นละครตบตานี้ได้

เป็นไปตามคาด ซูวยาหยงทำได้โดยที่ไม่ต้องให้ไป๋มู่ชิงช่วย ตามด้วยหันไปหาหนานกงเฉินแล้วพูดอย่างรู้สึกผิดว่า "ขอโทษด้วยนะคุณชายเฉิน ที่ฉันไม่ได้ดูแลยิ่งอันดีๆ เด็กคนนี้จิตใจดีเกินไป ดื้ออยากอยู่กับเด็กกำพร้า แต่คุณชายเฉินไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี ไม่ให้เธอไปที่ไหนไปเรื่อยแน่นอน"

ไป๋มู่ชิงรู้สึกถึงมือของซูวยาหยงที่จับแขนเธอไว้เริ่มออกแรงจิกแขนของเธอ ถึงหน้าจะดูยิ้มให้ แต่ใจคงโมโหเป็นฟืนเป็นไฟไปแล้ว

ซูวยาหยงมารับคนเองกับมือ หนานกงเฉินก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่พูดเรียบๆว่า "หวังว่าครั้งนี้คุณแม่จะทำได้อย่างที่พูดนะครับ"

"แน่นอน ทำได้แน่นอน......"ซูวยาหยงรีบพยักหน้ารับ กลัวว่าหนานกงเฉินจะเอาไป๋มู่ชิงกลับไปเหมือนคราวที่อยู่ที่สนามบินอีก

"งั้นก็ดี"หนานกงเฉินมองไปที่ไป๋มู่ชิงเล็กน้อย แล้วเดินขึ้นรถไป

เมื่อรถสตาร์ทขึ้น เลขาเหยียนเลื่อนกระจกลง หนานกงเฉินไม่ได้มองออกไป มีแต่ซูวยาหยงที่ยิ้มและโบกมือให้ "คุณชายเฉินกลับดีๆนะคะ"

มองดูรถที่ค่อยขับออกไปจากสถานีตำรวจ ในใจของไป๋มู่ชิงรู้สึกเหมือนมีอะไรค่อยหายไป ค่อยๆรู้สึกถึงความวูบโหวงในใจ

ยังไม่ทันได้คิดอะไรมาก ความคิดทุกอย่างก็ถูกเสียงด่าที่อยู่ข้างตัดทิ้งไป

"ยัยนี่! ขึ้นรถเดี๋ยวนี้! " พอหนานกงเฉินไปแล้ว ซูวยาหยงก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากที่ควงแขนไว้ก็เปลี่ยนเป็นกระชากทันที

ไป๋มู่ชิเลิกมองตามหนานกงเฉิน แล้วหันไปมองซูวยาหยง เธอสะบัดมือออกแล้วเดินขึ้นรถ

ถึงแม้ว่าไป๋ยิ่งอันจะเหมือนกับไป๋มู่ชิงยังไง ทั้งสองก็เป็นคนละคนอยู่ดี ถ้าอยู่ๆก็เปลี่ยนเขาสองคนอาจจะทำให้คนอื่นสงสัยได้

ดังนั้นเธอจึงวางแผนเสร็จทุกอย่าง รอให้ไป๋มู่ชิงคลอดลูกให้เสร็จก็จะเป็นเวลาอีกสี่เดือน สี่เดือนนี้ถ้าหากว่าคนๆหนึ่งมีหน้าตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยคงไม่แปลก อีกอย่าง พอถึงเวลานั้นหนานกงเฉินก็จำเอกลักษณ์บนตัวของไป๋มู่ชิงไม่ค่อยได้แล้ว

ถึงตอนนั้นให้ไป๋ยิ่งอันอุ้มเด็กกลับไปที่ตระกูลหนานกง ถึงแม้ว่าเธอจะแสดงได้ไม่ค่อยเหมือน ก็อ้างว่าเป็นเพราะอาการหลังคลอด มาปิดบังตัวเองได้

"วันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นแค่อุบัติเหตุ"ไป๋มู่ชิงพูด

"ถ้าไม่ใช่เพราะเธอรั้นที่จะย้ายออกมา มันจะเกิดเรื่องพวกนี้ได้ยังไง?"ซูวยาหยงพูดอย่างโมโหว่า "หลังจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกต้องอยู่ที่บ้านเท่านั้น ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด"

"ไม่......"

"แกมีสิทธิ์พูดว่าไม่งั้นหรอ?"ซูวยาหยงไม่รอเธอตอบก็แทรกขึ้นมาว่า "แกอยากให้ทุกอย่างที่ฉันทำมันสูญเปล่าหรือยังไง? ฉันขอเตือนแกไว้นะ ถ้าพลาดโอกาสนี้ไป แกได้เห็นดีกับฉันแน่"

ซูวยาหยงโมโหจนเอามือเสยผม คิดได้ก็พูดขึ้นว่า "ไม่ได้การล่ะ ถ้าจะตัดขาดความสัมพันธ์ของเธอกับหนานกงเฉิน ฉันต้องส่งเธอไปคลอดลูกที่ต่างประเทศ"

ไป๋มู่ชิงได้ยินดังนั้นก็รีบพูดขึ้นว่า "อย่าเลย ต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปเจอกับหนานกงเฉินอีกเด็ดขาด ครั้งนี้เป็นเพราะเกิดอุบัติเหตุ เขาบังเอิญผ่านมาเห็น ไม่อย่างงั้นฉันคง......"

ไป๋มู่ชิงเงียบไป ไม่อย่างงั้นล่ะ? ไม่อย่างงั้นตอนนี้เธอจะมีสภาพเป็นยังไง

โชคดีที่หนานกงเฉินบังเอิญผ่านมา โชคดีจริงๆ

แต่ว่า......ทำไมเรื่องถึงบังเอิญขนาดนี้ล่ะ?เธอกำลังจะโดนขอทานนั้นลวนลาม แล้วเขาก็ปรากฏตัวขึ้นทันที หรือว่า......?

เธอรีบสะบัดความคิดนั่นออกจากหัว เป็นไปไม่ได้ เขาจะมาหาเธอที่หมู่บ้านจินหวาได้ยังไง? อีกอย่างมาโดยไม่ซุ่มไม่เสียงอีก? มันไม่เหมือนนิสัยของเขาเลย ดังนั้นเธอจะคิดแบบนี้ไม่ได้ อย่าคิดให้ความหวังตัวเองแล้วรู้สึกไปเอง

"ฉันสาบาน ต่อจากนี้จะไม่เจอกับเขาอีกเด็ดขาด " เธอแทบจะสะดุดลมหายใจเมื่อพูดคำนี้ออกมา

ซูวยาหยงก็เห็นเธอเหมือนไม่ได้พูดเล่น ถ้าไม่งั้นล่ะก็ หึ เธอพูดเตือนอีกครั้ง "เธอเป็นคนพูดเองนะ อย่าลืมสิ่งที่พูดล่ะ"

ไป๋มู่ชิงถูกพากลับบ้านตระกูลไป๋ ไป๋ยิ่งอันที่ถือผลไม้นั่งดูโทรทัศน์บนโซฟาก็รีบเด้งตัวขึ้นนั่งตัวตรงทันที มองไป๋มู่ชิงแล้วพูดขึ้นว่า "เธอกลับมาได้ยังไง?"

ไป๋มู่ชิงทำแค่เหล่มอง แล้วเดินขึ้นไปบนห้อง

"เดี๋ยวก่อน " ซูวยาหยงเรียกเธอไว้ ไป๋มู่ชิงทำไรไม่ได้ ได้แค่หันกลับไปหา "มีอะไรอีก? ฉันเหนื่อยแล้ว อยากพักผ่อน"

เมื่อกี้ฟังเธอบ่นมาทั้งทาง หูชาไปหมด

ซูวยาหยงทิ้งกระเป๋าไปที่โซฟา มองเธอด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูดว่า "เพื่อป้องกันไม่ให้เธอเจอกับคนบ้านตระกูลหนานอีก ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอก็อาศัยอยู่ที่นี่ซะ ออกบ้านให้น้อยที่สุด ถ้าจำเป็นจริงๆก็ให้เสี่ยวจ้าวส่งเธอออกไป เข้าใจไหม?"

“เข้าใจแล้ว” ไป๋มู่ชิงตอบ

ไม่แปลกที่ซูวยาหยงจะทำแบบนี้ แค่ไม่ให้คนติดตามเธอทุกย่างก้าว อย่าทำเหมือนเธอเป็นนักโทษก็พอ

มองไป๋มู่ชิงที่เดินหายไปบนชั้นสอง ไป๋ยิ่งอันก็ถามซูวยาหยงเสียงเบาว่า "แม่คะ ทำไมเธอถึงไม่เป็นอะไรเลย"

"แล้วเธอควรเป็นอะไรอย่างงั้นหรอ?"

"เธอไม่ใช่......โดนขอทานนั่น......"ไป๋ยิ่งอันรีบเงียบทันที

ซูวยาหยงสาดสายตาเย็นชามาที่เธอ "ลูกตามแม่มา"

น้อยครั้งที่ไป๋ยิ่งอันจะโดนแม่เย็นชาใส่ก็เกิดตกใจ เดินตามหลังเธอเข้าไปที่ห้องนอน

พอแน่ใจว่าไม่มีคนอื่นแล้วจึงปิดประตู หันกลับไปหาเธอแล้วถามด้วยความโกรธ "ยิ่งอัน เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนี้เธอเป็นคนทำงั้นหรอ?"

"เรื่องอะไรคะ?"ไป๋ยิ่งอันตัดสินใจทำเป็นไม่รู้

"ยังจะโกหกฉันอีกงั้นหรอ?" ซูวยาหยงโกรธจนตบหน้าเธอ ไม่ได้แรงมาก ไป๋ยิ่งอันตกใจมาก ในเมื่อแม่ของเธอน้อยมากที่จะใช้กำลังกับเธอแบบนี้

เธอเอามือจับหน้าตัวเองแล้วมองไปที่แม่ของเธอ รู้ว่ายังไงก็ปิดไว้ไม่ได้แล้ว จึงค่อยๆพูดขึ้น"แม่คะ หนูแค่อยากทำให้เธอแท้ง แล้วเราก็ไม่ต้องรออีกสี่เดือน อีกอย่าง หนูก็ไม่เคยเลี้ยงเด็ก ถึงเวลานั้นแม่จะให้หนูพาเด็กกลับบ้านนั้น หนูต้องบ้าตายแน่ๆ"

"แล้วใครเกิดมาแล้วเลี้ยงลูกเป็นบ้าง?เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วจะเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลหนานกงได้ยังไง?"

"ก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆของหนูสักหน่อย......"

"แม่บอกกับลูกกี่ครั้งแล้ว ว่าเด็กคนนี้จะช่วยให้ลูกเข้าไปอยู่บ้านตระกูลหนานกงได้ ไม่ว่าเด็กคนนี้จะดีหรือไม่ดี ยังไงสะก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของระกูลหนานกง ถ้าไม่มีเด็กคนนี้ ถึงเวลาลูกจะเอาข้ออ้างอะไรกลับไปบ้านนั้น อย่าลืมว่าตอนนี้ลูกออกมาเพื่อดูแลครรภ์อยู่"

"ก็ได้ค่ะ หนูรู้แล้ว" ไป๋ยิ่งอันตอบด้วยความน่าสงสาร

"คราวหน้าคิดจะทำอะไรก็บอกแม่ก่อน ได้ยินไหม?"

"ก็หนูกลัวแม่ไม่เห็นด้วยนี่นา"

"อย่างเรื่องของคืนนี้ฉันไม่เห็นด้วยอยู่แล้ว"

"ก็ใช่ไงคะ"

ซูวยาหยงถอนหายใจ มองเธอแล้วพูดว่า"ถ้าวันนี้ฉันไปสถานีตำรวจไม่ทัน ยัยเด็กนั่นคงกลับบ้านกับหนานกงเฉินไปแล้ว แผนของเราได้ล่มกันหมดแน่"

"มันก็โชคดีไปงั้นแหละ"ไป๋ยิ่งอันบ่นกับตัวเอง

เดิมทีเธอจ้างคนไปแค่ต้องการจะแกล้งไป๋มู่ชิงสักหน่อย ให้มันแท้งลูกก็พอ คิดไม่ถึงว่าหนานกงเฉินจะเข้ามาเห็นเข้า

"แม่คะ แม่คิดว่าเธอจะทำตามสิ่งที่เราบอก อยู่ที่นี่จนจะคลอดอย่างงั้นหรอคะ?" เธอถามด้วยความกังวล เพราะเธออยากให้ไป๋มู่ชิงแท้งลูกมากกว่า ลดปัญหาไปตั้งเยอะ