เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 133

น่ารังเกียจ? เธอกล้าว่าเขาว่าน่ารังเกียจ?

เขาถึงกับวิ่งมาที่นี่ ใช้เธอเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ก็ถือว่าให้ความสำคัญแล้ว！

หลังจากที่เมื่อกี้วนรอบแม่น้ำข้างๆ สุดท้ายเขาก็จอดรถไว้ที่นี่ ความจริงเขาสามารถไปหาผู้หญิงคนอื่นก็ได้ แค่โทรไป ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหนก็มีหมด แต่เขากลับมาที่นี่ ขนาดตัวเขาเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเลือกเธอ

หรือนี่คือการแก้แค้น? แต่การแก้แค้นมันมีหลายวิธี เขาสามารถปฏิบัติเหมือนกับไป๋ยิ่งอันได้ หาผู้ชายสักคนที่ร่างกำยำให้เธอจนเธอทนไม่ไหว แต่เขากลับไม่ได้ทำแบบนี้

ถ้าเกลียดเธอขนาดนั้นจริงๆ รังเกียจเธอ เขาจะให้เธอสัมผัสร่างกายเขาทำไม?

หนานกงเฉินยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจตัวเองก็ยิ่งใจร้อนควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงขนาดไม่สนใจไป๋มู่ชิงที่ขอให้ยกโทษอีกครั้ง บีบบังคับเธอใต้ร่างอย่างรุนแรง

เวลาผ่านไปนานพอสมควร ภายในห้องนอนสงบลงอีกครั้ง

ในที่สุดหนานกงเฉินก็เหนื่อยจนหลับไปแล้ว ไป๋มู่ชิงที่ถูกเขาโอบอยู่ในอ้อมกอดกลับไม่มีแม้แต่ความง่วง ได้ยินเสียงหายใจของเขาเป็นจังหวะสม่ำเสมอกัน เธอหลับตาลง หลังจากหายใจลึกๆก็บังคับให้ตัวเองสงบลง หลังจากนั้นเอาแขนของเขาย้ายออกไปจากตัวเองอย่างระมัดระวัง ลงจากเตียงให้เสียงเบาที่สุด

เธอเดินตามทางของห้องรับแขกออกไป เก็บมือถือของตัวเองกับชุดนอนขึ้นมา ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วส่องดูตัวเองในกระจกพร้อมทั้งจัดผม

สีหน้าเธอในกระจกแดงก่ำ ผมยุ่งเป็นกระเซิง ทั้งตัวส่งกลิ่นคนที่เพิ่งผ่านฉากรักมา ร่างกายปวดเมื่อยและแข้งขาอ่อนปวกเปียก คล้ายกับคนที่เพิ่งจะผ่านสงครามมา

เธอควรจะรู้สึกยินดีที่หนานกงเฉินไม่ได้ทำนิสัยออกนอกกรอบมากเกินไป และก็ไม่ได้ทำให้เธอบาดเจ็บ ไม่เช่นนั้นผ่านไปหนึ่งถึงสองชั่วโมง เธอต้องถูกทรมานจนหาทางกลับไม่ถูกอย่างแน่นอน

เธอใช้มือมาปิดหน้าตัวเองอย่างรู้สึกอับอาย เวลานี้ ขนาดตัวเธอเองยังดูถูกตัวเองเลย

หลังจากผ่านไปชั่วขณะ เธอเอามือทั้งสองข้างที่อยู่บนหน้าวางลง เปิดประตูกลับไปยังห้องของตัวเองเหมือนกับว่าหนีมา

ได้ยินเสียงประตูใหญ่ถูกปิดลง หนานกงเฉินที่อยู่บนเตียงก็ค่อยๆลืมตาขึ้น กลิ่นอายความชั่วร้ายออกมาจากดวงตาของเขา

หลังจากกลับมาบนเตียงของตัวเอง ไป๋มู่ชิงพลิกไปพลิกมานอนไม่หลับ พอหลับตาก็นึกถึงฉากที่หนานกงเฉินกดตัวเองไว้ใต้ร่างของเขา

ถึงแม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอกับหนานกงเฉิน ขนาดลูกก็เคยเกิดมาแล้ว แค่ในตอนนี้สถานะไม่เหมือนกัน เขาเป็นสามีของไป๋ยิ่งอัน และในอีกไม่กี่วันเธอก็ต้องกลายเป็นภรรยาของหลินอันหนาน

ถ้าให้หลินอันหนานรู้เรื่องระหว่างเธอกับหนานกงเฉินที่สู้รบกันหลายร้อยรอบ ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง? คงโกรธจนอยากจะเด็ดหัวเธอให้ขาดสินะ?

พอนึกถึงหลินอันหนาน เธอก็คิดได้ว่าเมื่อสักครูนั้นตัวเองไม่ได้รับสายโทรศัพท์เขา ก็เลยหยิบมือถือที่อยู่หัวเตียงลงมา กดเปิดดู สายที่ไม่ได้รับทั้งหมดยี่สิบกว่าสาย ทั้งหมดเป็นสายของหลินอันหนานที่โทรมา

ทำยังไงดี? ไม่ได้รับสายเยอะขนาดนี้ เขาต้องกำลังคิดมากอยู่แน่เลย? เดิมทีหลินอันหนานแกล้งทำว่าไม่ได้ถือสาเรื่องหนานกงเฉินในใจเธอ คราวนี้คงกำลังสงสัยแน่ๆ

ไป๋มู่ชิงลังเลอยู่ครู่ใหญ่ ตัดสินใจไม่โทรหาเขาสักพักแล้วกัน ทุกอย่างไว้รอเคลียร์พรุ่งนี้เถอะ

นอนไม่หลับทั้งคืนจนฟ้าสว่าง ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นจากเตียง ดูเวลาแล้วหลินอันหนานน่าจะตื่นและกำลังเตรียมตัวไปทำงานแล้ว ก็เลยหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเขา

เสียงโทรศัพท์ดังสองเสียงก็ถูกคนรับทันที เสียงของหลินอันหนานดังออกมา：“มู่ชิง ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้?”

“วันนี้ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก......” ไป๋มู่ชิงกลืนน้ำลาย พูดอย่างละอายใจเล็กน้อย：“เมื่อคืนคุณโทรหาฉันหลายสาย ฉันเพิ่งเห็นเมื่อกี้ อืม......มีธุระอะไรเหรอ?”

หลินอันหนานที่อยู่ปลายสายนั้นเงียบลงสักพัก เผลอหัวเราะเสียงเบาออกมา：“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ตื่นเต้นง่ายไปหน่อย อยากโทรไปหาเธอก่อนนอน”

“อ๋อ ขอโทษนะ ฉันปิดเสียงเอาไว้ตอนนอนน่ะ” ไป๋มู่ชิงไม่แน่ใจว่าหลินอันหนานความจริงแล้วกำลังสงสัยอะไรอยู่ โชคดีที่เขาไม่ได้บังคับถามว่าได้เจอหนานกงเฉินบ้างหรือเปล่า ไม่งั้นเธอก็คงไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี

หลังจากที่หลินอันหนานไตร่ตรองสักพัก ก็เปลี่ยนคำถาม：“มู่ชิง วันนี้คุณไปทำธุระอะไรเหรอ? ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม?”

“ไม่ต้องหรอก ฉันแค่ไปส่งลูกอมมงคลในวันแต่งงานที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร” ไป๋มู่ชิงยังคงไม่ได้บอกเขาเรื่องที่เธอกำลังจะไปเจอลูกสาว

เมื่อวานซูซี่บอกกับเธอว่าที่โรงพยาบาลมีทารกเพศหญิงคนหนึ่งหน้าตาคล้ายกันกับเธอมาก วันนี้จะไปที่คลินิก ให้เธอมาดูหน่อย

เด็กทารกที่เพิ่งจะสองขวบสามารถมองออกเลยเหรอว่าคล้ายกับเธอ? เธอสงสัยนิดหน่อย แต่กลับมีความหวัง

หลังจากวางสาย ไป๋มู่ชิงเดินไปเปลี่ยนเสื้อที่หน้าตู้เสื้อผ้า พอถอยออกมามองชุดนอนบนตัวของเธอเองก็พบว่าเต็มไปด้วยร่องรอยจากเมื่อคืนที่หนานกงเฉินทิ้งไว้ให้เธอ

เธอมองตัวเองในกระจกอย่างตะลึงงัน ในใจคิดว่าผู้ชายคนนี้อำมหิตเกินไปหน่อย ถึงทำให้ร่างกายเธอเป็นแบบนี้ได้ แบบนี้ สามวันให้หลังเธอจะใส่ชุดแต่งงานยังไง? คืนแต่งงานใหม่ที่จะเกิดขึ้นในอีกสามวันถ้าถูกหลินอันหนานเห็นร่องรอยพวกนี้จะทำยังไงอีก?

ให้ตายเถอะ เธอไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ

เพื่อปกปิดรอยที่น่าอายพวกนี้ เธอต้องหาเสื้อผ้าแขนยาวใส่

ขณะที่ไป๋มู่ชิงเดินออกมาจากห้องนอน จูฮุ่ยกำลังทำอาหารเช้า ก็เลยเรียกไปใช้งาน：“มู่ชิง เอาขยะไปทิ้งหน่อย เหม็นจะตายแล้ว”

ไป๋มู่ชิงขานตอบรับ หิ้วขยะแล้วเดินไปที่หน้าประตู

เอาขยะไปทิ้งในถังขยะใหญ่ที่อยู่ตรงบันไดดับเพลิง ขณะที่ไป๋มู่ชิงกำลังเดินกลับ เห็นว่าประตูห้องข้างๆเปิดพอดี จะหลบก็คงไม่ทัน เงาของหนานกงเฉินปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

แต่พอเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืนแล้ว แม้ว่าหลบไม่ทันก็ต้องหลบ เธอหมุนตัวแล้วเริ่มกดรหัสที่ประตูห้องอย่างเร่งรีบ เธอกลับกดผิดไปสองครั้ง

ขณะที่เธอรีบจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาที่ขมับนั้น หนานกงเฉินที่มองดูเหตุการณ์ในที่สุดก็ก้าวเท้าเดินมาหาเธอ ยื่นมือมาจับข้อมือเธอให้หันกลับไป จ้องเขม็งเธอแล้วยิ้มเยาะ：“ทำไม? เมื่อคืนยังสู้รบกับฉันอยู่เลย วันนี้ส่ายหน้าไม่ยอมรับกันแล้ว”

ตอนพูด ร่างกายของเขาก็ดันเข้ามา ดันเธอไปติดกับประตู

“หนานกงเฉิน คุณช่วยทำตัวให้เหมาะสมหน่อย！” ไป๋มู่ชิงเตือนเสียงต่ำ เขากำลังทำอะไร? นี่มันที่สาธารณะนะ ถ้าถูกแม่ของเธอได้ยินหรือเห็นเข้าจะทำยังไง?

หนานกงเฉินไม่สนใจการข่มขู่ของเธอ พูดยิ้มๆ：“เธอเป็นฝ่ายยั่วฉันตลอด ตอนนี้ฉันก็แค่อยากเป็นเธอบ้าง ทำไม? มีสามีแล้วก็ไม่ต้องการชายชู้แล้ว?”

เขากลับบอกว่าตัวเองอยู่ในสถานะชายชู้ ไป๋มู่ชิงหมดคำจะพูด

เธอใช้แรงผลักเขาไปด้านข้าง ข้อมือเขาออกแรงดันที่กำแพง ไม่ขยับเลยสักนิด เธอโมโหแล้ว：“คุณจะเอายังไงกันแน่?”

“ไม่ยังไง? ก็แค่อยากจะมอนิ่งคิสให้คุณเท่านั้นเอง” หนานกงเฉินระหว่างที่พูด ฝ่ามือของเขาก็ลูบไปที่ใต้คางของเธออย่างเบามือ หลังจากนั้นก็ใช้แรงดันหน้าให้เงยขึ้นมา ก้มหน้าไปจูบที่ริมฝีปากของเธอ

เธอยิ่งคิดที่จะขับไล่เขา เขาก็ยิ่งอยากทรมานเธอ เมื่อคืนเขาตั้งใจทำรอยประทับไว้บนร่างเพื่อหลงเหลือไว้ให้เขา

ไป๋มู่ชิงดิ้นเพื่อจะหันศีรษะกลับ หนานกงเฉินกลับใช้มือข้างหนึ่งรั้งที่ท้ายทอยเธอไว้ ทำให้เธอไม่สามารถขยับตัวได้

กลัวว่าจะถูกแม่ที่อยู่ด้านในห้องได้ยินเข้า ไป๋มู่ชิงไม่กล้าพูดเสียงดัง และไม่กล้าทำอะไรที่มันเอิกเกริก เพราะเวลานี้เธอถูกหนานกงเฉินดันไปติดที่ประตู ถ้ามีการเคลื่อนไหวเล็กน้อยเกรงว่าคนด้านในก็จะได้ยิน

จนกระทั่งได้ยินเสียงหลงของจูฮุ่ยจากด้านใน น้ำเสียงวิตกกังวล：“เสี่ยวอี้…...เสี่ยวอี้เป็นอะไรไป”

ไป๋มู่ชิงตกใจ คิดไปถึงเสี่ยวอี้จะเกิดเรื่องขึ้นตามสัญชาตญาณ

“มู่ชิง! มู่ชิงเธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหน? รีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ……！” จูฮุ่ยยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง

หนานกงเฉินถึงแม้ว่าจะไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจน แต่เขาสามารถรับรู้ได้ว่าเกิดเรื่องขึ้น เขาถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ไป๋มู่ชิงก็กดรหัสอย่างเร่งรีบ หลังจากนั้นก็ผลักประตูเข้าไป

พอเธอเข้าไป ก็เห็นว่าเสี่ยวอี้เป็นลมอีกแล้ว

“เสี่ยวอี้……” เธอรีบพยุงเสี่ยวอี้ขึ้นมาจากที่พื้นอย่างกระวนกระวายใจ กอดเขาไปด้วยพูดอย่างร้อนใจไปด้วย：“แม่ รีบโทรหาแผนกฉุกเฉิน…...เร็วเข้า”

จูฮุ่ยล้มลุกคลุกคลานรีบวิ่งไปโทรศัพท์หาแผนกฉุกเฉิน ไป๋มู่ชิงจะอุ้มเสี่ยวอี้ลงมาชั้นล่างเพื่อรอรถพยาบาล แต่ถึงแม้ว่าเสี่ยวอี้จะผอมมาก แต่ยังไงซะเขาเป็นถึงเด็กอายุหกเจ็ดขวบ น้ำหนักยี่สิบกว่ากิโลกรัมนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะอุ้มขึ้นมา

ในช่วงที่เธอกำลังออกแรงนั้น ขณะที่กำลังอุ้มเสี่ยวอี้ขึ้นมาจากพื้นอย่างยากเย็น ข้อพับด้านในของเสี่ยวอี้ก็ถูกคนรับไป

“ฉันเอง” หนานกงเฉินรับเสี่ยวอี้เสร็จก็รีบหมุนร่างเดินเร็วออกไปทางประตู

ไป๋มู่ชิงมึนๆงงๆ แล้วรีบร้อนเดินตามออกไป

หนานกงเฉินไม่ได้ให้เสี่ยวอี้รอรถพยาบาลด้านล่าง แต่กลับอุ้มเสี่ยวอี้ไปที่รถของเขา และขับด้วยความเร็วสูงสุดไปยังโรงพยาบาลหงเอิน

จูฮุ่ยร้องไห้ตลอดทาง ไป๋มู่ชิงนั้นกอดร่างของเสี่ยวอี้และก็สั่นไปด้วย ถึงขนาดว่าเธอไม่ได้สนใจว่าในเวลานี้ที่นั่งของคนขับเป็นหนานกงเฉิน

ชีวิตของเสี่ยวอี้สำคัญกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ข้อนี้เธอรู้ดี

หลังจากที่อุ้มร่างของเสี่ยวอี้มาที่แผนกฉุกเฉิน เสี่ยวอี้ก็ถูกคุณหมอพาเข้าห้องไอซียู หลังจากที่ประตูของห้องไอซียูปิดลง โถงทางเดินก็เงียบสงัดได้ยินเพียงแต่เสียงร้องไห้ของจูฮุ่ย

ไป๋มู่ชิงเดินมาที่ข้างๆจูฮุ่ย จับมือของเขาแล้วปลอบใจ：“แม่ แม่อย่าเพิ่งร้อนใจไปเลย เสี่ยวอี้ไม่เป็นไรหรอก”

พอเจอกับการปลอบใจของเธอ จูฮุ่ยกลับเอามือของทั้งสองเธอสะบัดออกไปจากแขนของตัวเอง แล้วตำหนิอย่างโมโห：“ให้เธอไปทิ้งขยะทำไมเธอไปนานขนาดนั้นล่ะ? ถ้าเกิดว่าเสี่ยวอี้จากไปอย่างนี้จริงๆจะทำยังไง? เธอไม่ละอายใจต่อเขาเหรอ?”

ไป๋มู่ชิงชินกับความไม่มีเหตุผลของแม่นานแล้ว และก็ไม่ได้โต้แย้งอะไรกลับ กลับเงยหน้ากวาดสายตาไปที่หนานกงเฉินที่กำลังจะเตรียมตัวหมุนร่างออกไปจากที่นี่ สัมผัสได้ถึงสายตาที่เขามองมาพอดี

สายตาอันเยือกเย็นของเขา กลับไม่มีแม้แต่ความละอายใจ

ไป๋มู่ชิงอดไม่ได้ที่จะโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะเขา เธอจะไปนานขนาดนั้นเหรอ?

เวลานี้จูฮุ่ยก็นึกถึงหนานกงเฉิน นึกถึงความดีของเขาที่อุ้มเสี่ยวอี้ลงมาด้านล่างแล้วส่งมาที่โรงพยาบาล ถ้าไม่ใช่เพราะเขา ช่วงเวลาเร่งด่วนอย่างนี้ คาดว่าพวกเขาคงต้องรอรถพยาบาลอยู่ที่บ้าน

เธอปาดน้ำตาที่อยู่บนหน้า แล้วพูดกับหนานกงเฉินว่า：“คุณชายหนานกง ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือเมื่อกี้นี้”

หนานกงเฉินมองไปที่ไป๋มู่ชิงแวบนึง พูดว่า：“ผมไม่ได้กำลังช่วยพวกคุณ แต่กำลังช่วยเสี่ยวอี้ พวกคุณไม่ต้องรู้สึกว่าเกรงใจหรอก”

พูดจบ เขาหมุนร่างเดินจากไป

ไป๋ยิ่งอันถูกทรมานทั้งคืน จนถึงตอนที่ฟ้าใกล้จะสว่าง ในที่สุดหลัวเซินก็เหนื่อยจนได้ นอนหลับพิงอยู่บนเตียง

ไป๋ยิ่งอันปวดเมื่อยทั้งตัว ใกล้จะเป็นเหน็บชา เธออยากจะใช้เท้าถีบผู้ชายที่น่าสะอิดสะเอียนคนนี้ลงจากเตียงไป กลับไม่มีแรง ถึงขนาดว่าแรงลงจากเตียงยังไม่มีเลย

เธอที่ไม่มีแรงจะโต้เถียงกับผู้ชายคนนี้นั้น ทำได้แค่ดิ้นรนลงมาจากบนเตียง ย้ายไปทางห้องนอน

เธอทั้งเหนื่อยทั้งง่วง พอได้สัมผัสกับเตียงก็ง่วงจนหลับไป

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน จนกระทั่งประตูห้องมีเสียง'ปังๆ' เธอถึงจะตื่นขึ้นมาจากหลับไหล ได้ยินเสียงของหลัวเซินดังมาจากประตู：“คุณหนูไป๋ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า?”

พอได้ยินเสียงที่น่ารังเกียจนี้ ไป๋ยิ่งอันก็รีบเอาตัวเองขดตัวเข้าไปในผ้าห่ม กลั้นหายใจ สักนิดก็ไม่กล้าที่จะขยับ

หลังจากที่หลัวเซินส่งเสียงอยู่ที่ประตูสักพัก ก็พูดเสียงดัง：“คุณหนูไป๋ ผมมาลาคุณ ผมจะไปทำงานแล้ว” เว้นช่วงสักพักแล้วพูดต่อ：“เมื่อคืนมีความสุขมาก หวังว่าครั้งหน้าจะยังมีโอกาสได้เจอกับคุณหนูไป๋อีกนะครับ”

“ออกไป！” ไป๋ยิ่งอันทนไม่ไหวก็เลยตะโกนออกไป

หลัวเซินที่อยู่หน้าประตูยิ้ม：“ก็ได้ ดูแล้วคุณหนูไป๋ยังคงอายอยู่ งั้นไว้เจอกันนะครับ”

เสียงเท้าที่ด้านนอกประตูห่างไกลออกไป หลังจากที่รู้ว่าหลัวเซินออกไปแล้ว ไป๋ยิ่งอันก็แอบถอนหายใจออกมา

นอนไปงีบนึง ความเจ็บปวดบนร่างกายก็เริ่มเบาลง แต่ความปวดเมื่อยยังคงหนักอยู่

จู่ๆโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงก็ดังขึ้น เธอหยิบมือถือขึ้นมาดู ขณะที่เธอเห็นว่าเบอร์โทรศัพท์ที่ปรากฏบนหน้าจอนั้นเป็นหนานกงเฉิน ก็รีบลุกจากเตียงขึ้นมาอย่างตกใจ

หนานกงเฉินโทรมาหาเธอตอนนี้? เพื่ออะไรกันแน่? คงไม่ใช่เพราะว่ารู้สึกตัวเรื่องที่เมื่อคืนเธอกับคนขับรถอยู่ด้วยกันหรอกนะ?

กำโทรศัพท์ในมือ ไป๋ยิ่งอันทนไม่ไหวเริ่มจิตใจว้าวุ่น ถ้าให้หนานกงเฉินรู้ว่าเมื่อคืนเธอกับคนขับรถทำอะไรกันทั้งคืน คงจะโมโหจนอยากจะเด็ดหัวเธอให้ขาดเป็นแน่? ไม่ เธอจะให้เขารู้ไม่ได้ ไม่เด็ดขาด!

เธอเอาโทรศัพท์ปิดเข้าที่หน้าอกแล้วหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่กระแอมเสียงในลำคอแล้วค่อยกดปุ่มรับสาย

“คุณชายใหญ่……” เธอเรียกเสียงเบา

“ตื่นเช้าขนาดนี้เลยหรอ?” หนางกงเฉิน เสียงปลายสายที่ถามอย่างนุ่มนวล

“อือ เพิ่งตื่น”

“เมื่อคืนนอนหลับดีไหม?”

“ก็ดีนะ……” ในใจไป๋ยิ่งอันสงสัยนิดหน่อย เมื่อคืนหนานกงเฉินดื่มยาในไวน์นั่นเหมือนกับเธอ เธอรู้สึกว่าตนเองถูกไฟราคะดันจนเกือบจะระเบิดอยู่แล้ว เขากลับสามารถออกจากบ้านพักตากอากาศไปจัดการเรื่องเร่งด่วนได้? เป็นไปได้ยังไง?

“คุณ…...เมื่อคืนไปไหนเหรอ? ทำไมจู่ๆก็หายไป” เธอถามสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจ

หนานกงเฉินยิ้มเล็กน้อย：“เดิมทีมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ แต่สุดท้ายดื่มเยอะเกินไปจัดการไม่ไหวจริงๆ ก็เลยพักอยู่ที่คอนโดทั้งคืน”

“อ๋อ……” ไป๋ยิ่งอันตอบรับ ในใจเก็บความรู้สึกไม่ค่อยจะอยู่

“แม่ อีกสักพักพวกเราค่อยคุยกันก็แล้วกัน อยู่ที่โรงพยาบาลไหน? หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“อยู่ที่โรงพยาบาลหงเอิน”

หลังจากไป๋ยิ่งอันจดที่อยู่ ก็รีบวางโทรศัพท์แล้วเดินออกไปทางประตูใหญ่

ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมงกว่ากับการช่วยชีวิตให้พ้นจากขีดอันตราย เสี่ยวอี้ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน สองแม่ลูกก็รีบรีบร้อน จูฮุ่ยจับมือของเสี่ยวอี้แล้วเรียกชื่อของเขา ไป๋มู่ชิงหันไปถามคุณหมออยากเร่งรีบว่า คุณหมอคะ น้องชายฉันเขาเป็นยังไงบ้าง?

คุณหมอมองเสี่ยวอี้แล้วตอบ ใบหน้ามีสีหน้าเคร่งขรึม：“อาการไม่ค่อยสู้ดี ต้องอยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลหนึ่งอาทิตย์นะ”

“ไม่ค่อยสู้ดี?” จูฮุ่ยได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ ก็รีบร้องไห้ออกมาอีก

“ผ่าตัดล่ะ? การผ่าตัดจะช่วยให้เขาดีขึ้นได้ไหม” ไป๋มู่ชิงรีบถาม

คุณหมอคิดแล้วพูดออกมา：“โอกาสในการผ่าตัดนั้นมีแค่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ อีกทั้งต้องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ วางใจเถอะครับ พวกเราจะจัดการทุกอย่างให้ดีเอง”

คุณหมอพูดจบ เข็นเสี่ยวอี้ไปทางห้องผู้ป่วย

ไป๋มู่ชิงจับมือของจูฮุ่ย ปลอบใจเสียงเบา：“แม่ อย่าร้องไห้เลย คุณหมอก็บอกแล้วว่ายังเหลือโอกาสในการผ่าตัด”

“โอกาสเพียงแค่สิบห้าเปอร์เซ็นต์เอง จะไม่ให้ฉันกังวลได้ยังไง” จูฮุ่ยปาดรอยน้ำตาบนหน้า ร้องอย่างเป็นกังวล

ไป๋มู่ชิงไม่รู้ว่าจะปลอบแม่อย่างไรดี ทำได้แค่เงียบลง เดินไปทางห้องผู้ป่วยกับเขา

ทั้งสองเดินมาถึงแผนกอายุรกรรมโรคหัวใจ จูฮุ่ยมองไป๋จิ้งผิงและครอบครัวเขาสามคนอย่างแปลกใจ สวีหย่าหรงกับไป๋ยิ่งอันช่วยกันพยุงไป๋จิ้งผิงที่ดูเหมือนไม่มีแรงคนละข้าง

รู้สึกได้ว่าก้าวเดินของแม่หยุดลง ไป๋มู่ชิงก็มองเขา แล้วมองตามสายตาของเขาไปด้านหน้า และได้เผชิญกับครอบครัวสามคนนั้นที่มองมาพอดี

ทั้งสองฝ่ายจ้องตากัน ในใจของทุกคนเริ่มที่จะไม่สงบ

ไป๋จิ้งผิงกับจูฮุ่ยต่างฝ่ายต่างจ้องฝ่ายตรงข้ามนานกว่าใครๆ ไม่มีใครคิดจะจะถอนสายตากลับไป

ไป๋จิ้งผิงที่อยู่ตรงหน้าดูเหมือนจะไม่มีชีวิตชีวาในวันธรรมดาแล้ว มักจะหวีผมที่ห้อยลงมาที่ขมับไปด้านหลัง ร่างกายที่ใส่เสื้อผ้าผู้ป่วยนั้นสงบเสงี่ยมลง ขนาดความกล้าในตาของเขายังหายไปไม่น้อย

ไป๋มู่ชิงเห็นเขาแค่ไม่กี่ครั้ง นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทางที่เขาไม่มีแรงแบบนี้ แต่เธอนั้นไม่ได้สงสารเขา กลับคล้องแขนของแม่แล้วหมุนร่างเดินไป：“แม่ พวกเราไปกันเถอะ”

จูฮุ่ยถึงจะเก็บสายตาจากไป๋จิ้งผิงกลับมา พยักหน้า：“โอเค”

“รอเดี๋ยวสิ” ไป๋จิ้งผิงจู่ๆก็เรียกสองแม่ลูกไว้ เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวแล้วสังเกตพวกเขา แล้วใช้สายตาจ้องไปที่จูฮุ่ยเพื่อถามว่า：“ฮุ่ย? คุณสบายดีไหม? ตอนนี้พักอยู่ที่ไหน?”

จูฮุ่ยหันกลับมา ไม่กล้าปะทะสายตาของสวีหย่าหรงกับไป๋ยิ่งอัน มองซ้ายขวายังไม่เป็นตัวเอง：“ก็ดีค่ะ ตอนนี้พักอยู่ที่เขตเซียงตี”

ไป๋มู่ชิงร้อนใจดึงแขนของแม่ ขณะที่ไม่ได้ป้องกันแม่กลับเผยความลับนี้ออกไป

เธอมองไปยังไป๋ยิ่งอันอย่างรวดเร็ว เห็นว่าสีหน้าของเธอเปลี่ยนไปจริงๆด้วย สายตาเย็นชานั้นยิงกราดมายังเธอ：“เซียงตี? พวกเธอพักอยู่ในเขตเซียงตี?”

ไป๋มู่ชิงไม่พูดอะไร คล้องแขนของแม่แล้วเดินไปอย่างไม่สนใจเขา

แม่ลูกเพิ่งจะเดินเข้าไปในแผนกอายุรกรรมที่หนึ่ง สวีหย่าหรงจู่ๆก็อ้อมจากอีกทางเดินมาขวางทางทั้งสองเอาไว้ หลังจากนั้นก็สะบัดฝ่ามือมาทางจูฮุ่ย

“คุณจะทำอะไร?” ไป๋มู่ชิงตาไวมือไวใช้แรงรับแล้วโยนมือนั้นกลับไป พูดอย่างเต็มไปด้วยความโมโห：“คุณผู้หญิงไป๋ทางที่ดีคุณสำรวมหน่อย แม่ฉันไม่ใช่ทาสของคุณที่จะลงมือตบตีเขายังไงก็ได้！”

สวีหย่าหรงชี้หน้าเธออย่างโมโห：“ฉันจะบอกเธอให้นะยัยผู้หญิงต่ำช้า！แม่เธอสู้ทาสไม่ได้หรอก เขาก็แค่โสเภณีที่ไร้ยางอาย ตอนเขาวัยรุ่นก็ยั่วผู้ชายไปทั่ว ตอนนี้แก่แล้วยังไม่ให้เกียรติตัวเองอีก……”

“คุณพอได้แล้ว” ไป๋มู่ชิงพูดแทรกอย่างโมโห

สวีหย่าหรงกลับยิ้มเยาะ：“ทำไม? ท่าทางของแม่เธอที่ไม่สงบเสงี่ยมเจียมตัวเมื่อกี้นี้เธอมองไม่เห็นหรือไง? อายุปูนนี้แล้วยังคิดจะแย่งสามีของฉันอีก? ยังกล้ายุ่งวุ่นวายกับสามีฉันอีก?”

แค่คิดถึงตอนเมื่อกี้ที่ไป๋จิ้งผิงกับจูฮุ่ยปะทะสายตากัน คิดถึงตอนที่จูฮุ่ยบอกไป๋จิ้งผิงเรื่องที่อยู่ของตัวเองออกมา สวีหย่าหรงก็โกรธจนแทบอยากจะพุ่งไปฉีกจูฮุ่ยให้ย่อยยับ

จูฮุ่ยถูกเขาทำให้ตกใจกลัวจนหน้าซีด ก้าวเท้าถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

ไป๋มู่ชิงถึงแม้ว่านิสัยจะไม่เด็ดเดี่ยว แต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นแม่ของเธอถูกคนเหยียดหยามถึงขนาดนี้ เอาร่างไปขวางไว้ด้านหน้าของจูฮุ่ย ชี้ไปที่จมูกของสวีหย่าหรงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“ขอโทษแม่ฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะรีบโทรหาหนานกงเฉิน”

พูดจบ เธอก้มหน้าเริ่มหาควานโทรศัพท์ในกระเป๋า

สวีหย่าหรงพอได้ยินเธอจะโทรหาหนานกงเฉิน สีหน้าก็เปลี่ยนกระทันหัน เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ไป๋มู่ชิงหยิบโทรศัพท์ออกมาแกล้งทำว่ากดเบอร์ สวีหย่าหรงตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง：“เธอกล้าเหรอ！”

“คุณจะขอโทษหรือไม่ขอโทษ” ไป๋มู่ชิงถกแขนเสื้อขึ้น

“พอแล้ว มู่ชิง พวกเรารีบไปกันเถอะ” จูฮุ่ยดึงมือของไป๋มู่ชิง เขาไม่อยากมีเรื่องในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้

สวีหย่าหรงถอนหายใจเบาๆ ยิ้มอย่างเยือกเย็น：“งั้นเธอก็ไปบอกเขาสิ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ถ้าไม่มีชีวิตอยู่ ใครจะดูแลแม่ที่ไร้ยางอายกับน้องชายของเธอล่ะ?”

“คุณ……”

“พอแล้ว มู่ชิง！” จูฮุ่ยเริ่มออกหน้ามาห้ามเธออย่างไม่สบายใจ

หลังจากที่ไป๋ยิ่งอันพยุงไป๋จิ้งผิงกลับไปที่ห้องผู้ป่วย ก็ออกมาหาสวีหย่าหรง มองเห็นไป๋มู่ชิงถกแขนเสื้อขึ้นอย่างคนต้องการมีเรื่องอย่างไกลๆ แต่ทว่าเรื่องที่ไป๋มู่ชิงกล้าตำหนิสวีหย่าหรงไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เธออับอายจนโกรธ แต่เป็นเรื่องรอยคิสมาร์กบนแขนของเธอ！

นึกถึงเรื่องเมื่อคืนหนานกงเฉินดื่มยาที่อยู่ในไวน์เหมือนกับเธอชัดๆ เธอเกือบถูกไฟราคะเผาจนสุก หนานกงเฉินกลับสามารถวิ่งออกไปพักที่คอนโดได้ ที่แท้ความจริงก็อยู่ตรงนี้

เธอพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน จับคอเสื้อของไป๋มู่ชิงดึงออก เผยให้เห็นครึ่งไหล่ของไป๋มู่ชิง ผิวที่ขาวสะอาดเต็มไปด้วยรอยจูบสีแดงคล้ำ

ถ้าไม่ใช่ว่าคืนนี้เห็นว่าตัวเองนั้นทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยจูบ เธอก็คงไม่รู้สึกไวขนาดนั้น คงไม่แวบเดียวก็มองออก

เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายธรรมดาอย่างหลินอันหนานจะจูบได้รอยแบบนี้ คงจะถูกหนานกงเฉินที่โดนวางยาทำอย่างบ้าคลั่งถึงได้ออกมาแบบนี้แน่นอน！