เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 135

มองรอยยิ้มที่เดิมทีสง่าตอนนี้ก็เริ่มถูกความชั่วร้ายย้อมทับ ในที่สุดไป๋จิ้งผิงก็สำนึกได้ว่าเขาไม่เหมือนกับพูดเล่นอยู่ แล้วนึกถึงเรื่องที่ภรรยาและลูกสาวของตัวเองทำในช่วงนี้

ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือดกระทันหัน หนานกงเฉินรู้แล้ว? เขารู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

งั้นเรื่องของบริษัท……

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงจะเอ่ยปากถามอย่างกล้าๆกลัวๆ："บริษัทยิ่นเทียน…...เป็นของคุณ?"

"ถูกต้อง" หนานกงเฉินพยักหน้า

"คุณ……!" ไป๋จิ้งผิงยืนขึ้นจากโซฟาอย่างฉับพลัน กัดฟันแล้วจ้องไปที่เขาอย่างตะลึงงัน ที่แท้ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะว่าคุณทำเอาไว้

"แต่ว่านี่เป็นแค่การโต้ตอบเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ที่ยอดเยี่ยมกว่านี้อยู่ข้างหลังต่างหาก" หนานกงเฉินเอาบุหรี่กดไปที่ที่เขี่ยบุหรี่ให้ดับลง ยิ้มอย่างไม่มีภัย "ท่านประธานไป๋ แผนการเล็กน้อยของผมเมื่อเทียบกับแผนการที่ยิ่งใหญ่ของพวกคุณตระกูลไป๋แล้วมันคนละชั้นกันเลย ไม่คุ้มค่าเลยสักนิด"

"ตกลงคุณจะเอายังไง?" ผ่านไปครู่ใหญ่ไป๋จิ้งผิงถึงถาม วันนี้เขาอุตส่าห์แบกหน้ามาขอความช่วยเหลือและสนับสนุน ไม่ได้คิดว่าผลจะออกมาเป็นอย่างนี้ เป็นผลที่ทำให้คนตกใจและโมโหในเวลาเดียวกัน

เขายืนทรงตัวไม่ค่อยอยู่ล้มนั่งบนโซฟา โมโหจนหัวใจบีบรัดเป็นพักๆ

หนานกงเฉินชายตามองกระปุกยาเล็กๆบนโต๊ะ ยิ้มอย่างหยอกเล่น："เมื่อกี้ก็พูดแล้วไง เอายาเม็ดในนี้ไปแบ่งให้ลูกสาวทั้งสองของคุณหนึ่งคนต่อหนึ่งเม็ด แล้วผมจะส่งบริษัทไป๋ซื่อกับยิ่นเทียนให้คุณ"

"คุณเอาอะไรมาล้อเล่น? คุณบ้าไปแล้ว!"

ให้เขาฆ่าลูกสาวด้วยมือของเขาเอง? เขาไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม?

"ที่บ้าคือตระกูลไป๋ของพวกคุณ……" ร่างกายของหนานกงเฉินเอนไปด้านหน้าเล็กน้อย รินแก้วชาแล้วจิบหนึ่งอึก ชายตามองไปยังเขา："แล้วก็…...ผมหนานกงเฉินไม่เคยล้อเล่น"

"เอาแบบนี้ไหม ผมให้คุณเลือกอีกที" หนานกงเฉินใช้กรามชี้ไปทางหน้าต่างที่ยาวจรดพื้น："คุณกระโดดจากตรงนี้ลงไปสิ ผมก็จะปล่อยลูกสาวที่รักของคุณทั้งสองไป"

ไป๋จิ้งผิงมองตามสายตาของเขาไปทางหน้าต่าง นี่มันชั้นหกสิบนะ กระโดดลงไปคงตายแน่ๆ

"ก็ยังไม่ยินยอมใช่ไหม?" หนานกงเฉินลุกขึ้นยืนจากโซฟา ยิ้ม："ท่านประธานไป๋ไม่ต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น ล้อคุณเล่นเฉยๆเท่านั้นเอง ยี่สิบปีที่อยู่ในคุกคงเจ็บปวดกว่าการกระโดดลงไปจากที่นี่สินะ ผมกลับชอบท่าทางของคุณตอนที่ติดคุก คงสนุกแน่นอน"

"หนานกงเฉิน…...คุณมันไม่ใช่คน!" ไป๋จิ้งผิงโมโหจนร่างกายไม่มั่นคงแล้ว

"ใช่ ผมไม่ใช่คน ตระกูลไป๋ต่างหากคือคน"

"คุณ……"

หนานกงเฉินเห็นว่าท่าทางเขาเหมือนจะล้มลงมา ก็รีบเดินไปที่โต๊ะทำงานโทรบอกฝ่ายเลขา："เรียกรถพยาบาลมาหน่อย"

หลังจากที่เอาไมโครโฟนติดไว้แล้ว หนานกงเฉินหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง："ท่านประธานไป๋ ยังมีเรื่องอะไรต้องพูดอีกไหม? ถ้าไม่มี…...ขอโทษทีนะ ผมยุ่งมาก"

ไป๋จิ้งผิงยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผาก จังหวะหายใจก็ไม่มั่นคง เขาจ้องหนานกงเฉินด้วยความลำบากแล้วถามออกมา："ผมตายแล้ว จะช่วยให้ความโกรธของคุณลดน้อยลงไหม?"

หนานกงเฉินไตร่ตรองสักพัก ลากมุมปากแล้วยิ้ม："บอกไม่ได้"

"พ่อเกิดอะไรขึ้น? วันนี้ตอนบ่ายยังดีๆอยู่ไม่ใช่เหรอ?" ไป๋ยิ่งอันมองไป๋จิ้งผิงบนเตียงผู้ป่วยไปด้วย ถามอย่างกังวลไปด้วย

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เลขาของหนานกงเฉินมาที่นี่พร้อมกับรถพยาบาล" สวีหย่าหรงพูด："ฉันได้ยินเลขาผู้หญิงคนนั้นพูดว่าพ่อเธอเป็นลมล้มลงในห้องทำงานของหนานกงเฉิน ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น"

"หรือว่าคุณชายเฉินจะไม่ตอบรับ? พ่อก็เลยรีบ?" ไป๋ยิ่งอันล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า："หนูจะโทรไปถามคุณชายเฉิน"

เธอถือโทรศัพท์กำลังจะกดโทร ไป๋จิ้งผิงในตอนนี้กลับหันหน้ามาหาเธออย่าเงียบๆ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีแรง："ไม่ต้องหรอก……"

"พ่อ พ่อฟื้นแล้ว?" ไป๋ยิ่งอันอึ้งไปสักพัก รีบวางโทรศัพท์แล้วไปจับมือของพ่อไว้："พ่อ พ่อเป็นไงบ้าง? รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

ไป๋จิ้งผิงอ้าปาก กลับพูดไม่ออกสักประโยค ทำได้แค่บีบมือเล็กๆของไป๋ยิ่งอัน

"พ่อ พ่อไม่ต้องพูดแล้ว นอนพักแบบนี้นี่แหละ"

ไป๋จิ้งผิงมองเธอ หางตาทั้งสองข้างมีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ยิ่งอัน…...เป็นเพราะไม่ได้ปกป้องพวกเธอให้ดี พ่อไม่มีความสามารถ" ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขารักลูกสาวเกินไป ลูกสาวคงไม่เปลี่ยนเป็นแบบนี้ที่ในตอนนี้ใช้อำนาจบาตรใหญ่

ถ้าในตอนนั้นไม่ใช่เขาเห็นด้วยกับความคิดของภรรยาที่ให้ไป๋มู่ชิงกลับมาแต่งงานแทน ตระกูลไป๋คงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์อย่างวันนี้ เรื่องบริษัทเขาไม่กล้าจะหวังอะไรแล้ว ตอนนี้ขอแค่หนานกงเฉินปล่อยภรรยากับลูกสาวของตัวเองไป

"พ่อ…...พ่ออย่าเป็นแบบนี้สิ" ไป๋ยิ่งอันน้ำตารื้นจนอารมณ์ทุกอย่างแสดงออกอยู่บนใบหน้า："ไม่มีบริษัทแล้วก็ไม่เป็นไร อนาคตหนูสามารถเลี้ยงพ่อกับแม่ได้ อย่าลืมสิว่าตอนนี้หนูเป็นถึงนายหญิงน้อยของตระกูลหนานกงเลยนะ"

"นายหญิงน้อยของตระกูลหนานกง……" ไป๋จิ้งผิงยิ้มออกมาด้วยความเจ็บปวด บีบมือของเธอ："ยิ่งอัน…...ถ้าวันไหนหนานกงเฉินไม่ต้องการเธอแล้ว อย่าเพิ่งรีบร้อนนะ แล้วก็อย่าทำเรื่องโง่ๆลงไป ให้หาผู้ชายดีๆแต่งงานด้วยใช้ชีวิตให้ดี"

"พ่อ พ่อพูดอะไรน่ะ?"

"พ่อพูดหลักความเป็นจริงกับเธออยู่" ไป๋จิ้งผิงไม่ได้บอกพวกเขาเรื่องที่หนานกงเฉินเปลี่ยนไปตอนนี้ เพราะกลัวว่าพวกเขาจะตื่นตระหนก กลัวพวกเขาจะรับไม่ได้

ไป๋มู่ชิงก็ใกล้จะแต่งงานกับหลินอันหนานแล้ว เขาไม่อยากให้กระทบถึงงานแต่งของคู่สามีภรรยา ถ้าหลินอันหนานสามารถปกป้องไป๋มู่ชิงได้ ก็คงจะดีไม่น้อย!

"คุณผู้ชาย ตอนนี้คุณไม่ได้เป็นโรคมะเร็งสักหน่อย และก็ไม่ได้มีโรคอะไรร้ายแรง แค่ร่างกายไม่มีแรงก็เท่านั้นเอง อย่าทำให้เหมือนว่ามาลาได้ไหมแบบนี้ทำให้ลูกตกใจกลัวนะ" สวีหย่าหรงเป็นห่วงแทนเขา："ไม่ต้องพูดแล้ว พักผ่อนเถอะ ฉันยังรอให้คุณออกจากโรงพยาบาลแล้วคิดบัญชีอยู่นะ"

ไป๋จิ้งผิงรู้ว่าเธอหมายถึงเรื่องเมื่อวานตอนบ่ายที่เขาได้เจอกับจูฮุ่ย ยิ้มอย่างอ่อนแรง："ได้…...ผมจะรอให้คุณมาคิดบัญชีกับผม ถ้าคุณไม่มาหาผมแล้วทะเลาะสามวันสามคืนผมคงไม่ชินซะมากกว่า"

"ยังจะพูดเล่นอีก" สวีหย่าหรงด่าอย่างโมโห

จูฮุ่ยคิดไปคิดมา สุดท้ายก็ถือโอกาสที่สวีหย่าหรงกับไป๋ยิ่งอันไม่อยู่มาหาไป๋จิ้งผิงที่ห้องผู้ป่วย

พยาบาลสาวเห็นว่าเธอเข้ามา มองไป๋จิ้งผิงที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย หลังจากนั้นก็ถอยออกไปตามสถานการณ์

ไป๋จิ้งผิงไม่ได้คาดหวังว่าจูฮุ่ยจะมาเยี่ยมตนเอง หลังจากที่บนหน้าเกิดความประหลาดใจขึ้น ก็เรียกเสียงเบา："เสี่ยวฮุ่ย คุณมาแล้ว"

จูฮุ่ยเดินเข้าไป สังเกตว่าเขาซูบลงไปเยอะ ความสงสารในใจก็ล้นออกมา："คุณสบายดีไหม?"

"ก็ดี ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลย" ไป๋จิ้งผิงพยายามพยุงตัวให้นั่งขึ้นมา จูฮุ่ยรีบเดินไปช่วยเอาหมอนรองให้เขา

"คุณล่ะ? เสี่ยวอี้เป็นยังไงบ้าง?" ไป๋จิ้งผิงถามกลับ

"เขาสบายดี กำลังรอเข้ารับการผ่าตัด"

บทสนทนาของทั้งสองเงียบลง บรรยากาศก็เลยอึดอัดนิดหน่อย จูฮุ่ยทำลายความเงียบ："ฉันก็แค่มาเยี่ยมคุณ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ"

"เสี่ยวฮุ่ย" จู่ๆไป๋จิ้งผิงก็ยื่นมือออกมา ขณะที่เธอกำลังหมุนร่างไปก็คว้ามือของเธอไว้

จูฮุ่ยนิ่งอึ้ง หันหน้ามามองเขา

"ผมสามารถถามเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม สรุปว่ามู่ชิงเป็นลูกสาวของผมหรือเปล่า?" ไป๋จิ้งผิงมองแล้วถามเธอด้วยมาดเอาจริงเอาจัง

จูฮุ่ยมองเขา แล้วยิ้มด้วยความเจ็บปวด

เธอนึกว่าเขาจะพูดคำขอโทษออกมา ทั้งปีนั้น และช่วงนี้ เรื่องที่เขาทำผิดกับเธอมีเยอะมาก หรือพูดกับเธอเรื่องอื่นก็ได้ อย่างน้อยก็ทำให้เธอรู้สึกปลื้มใจสักนิด น่าเสียดาย!

เขาไร้น้ำใจขนาดนี้ เธอกลับเป็นห่วงเขาจากใจจริง หลังจากที่เจอกันเมื่อวานตอนบ่าย ใจของเธอไม่ค่อยดี

เห็นได้ชัดว่าคนอื่นเขาไม่ต้องการเธอไม่สนใจเธอตั้งนานแล้ว หลังจากที่เธอเห็นว่าเขาป่วยเธอกลับยังรักและสงสารเขา เธอรู้สึกว่าตัวเองนั้นเลวมาก เมื่อวานต่อว่ามู่ชิงอย่างรุนแรง ความจริงแล้วเธอกำลังด่าตัวเองอยู่!

"คุณช่วยบอกความจริงผมได้ไหม?" ไป๋จิ้งผิงรอไม่ไหวถามออกมาอีกประโยค

จูฮุ่ยกระพริบตาทั้งสองข้าง บังคับให้น้ำตาที่อยู่ใต้ตากลับไป พูดอย่างเศร้าสลด："ตอนที่มู่ชิงยังเด็ก ฉันพาเธอไปที่ตระกูลไป๋เพื่อแนะนำให้ทุกคนรู้จัก แม่ของคุณด่าฉันแรงมาก บอกว่าเกิดลูกผู้หญิงยังจะมีหน้ากลับมาแย่งตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูลไป๋อีก หลังจากนั้นหนึ่งปีฉันไปที่นั่นอีกครั้ง เขาก็ชี้หน้าของมู่ชิงบอกว่าหน้าตาไม่เหมือนกับคนตระกูลไป๋เลย หลังจากนั้นก็ถีบหัวส่งพวกเราสองคนแม่ลูกออกไปจากตระกูลไป๋ หลังจากนั้นอีก ฉันโกรธมากก็เลยให้มู่ชิงเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างให้เหมือนไป๋ยิ่งอัน กลับโดนแม่ของคุณกับคุณผู้หญิงเฆี่ยนตี คุณผู้หญิงของคุณยังถือมีดมาข่มขู่ว่าจะทำลายหน้าของมู่ชิง ครั้งนั้น ฉันก็เลยเลิกคิด และในที่สุดก็เข้าใจได้ว่าไม่ใช่พวกคุณตระกูลไป๋ไม่เชื่อมู่ชิง แต่เป็นเพราะแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่อยากจะยอมรับเธอ ฉันรู้ทุกครั้งที่ฉันพามู่ชิงไปที่นั่น คุณเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในห้องไม่ยอมออกมาพบฉัน ยิ่งไปกว่านั้นหน้าของมู่ชิงคุณไม่แม้แต่จะเคยเห็น แต่ที่ฉันไม่เข้าใจ ไป๋ยิ่งอันก็เป็นเด็กผู้หญิง แต่ทำไมเขาถึงได้รับความรักจากแม่คุณล่ะ? เพราะว่าทางบ้านของสวีหย่าหรงมีฐานะงั้นเหรอ?"

ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวน้ำตารินไหลออกมา สะอึกสะอื้นเสียงต่ำ："คุณรู้ว่ามู่ชิงเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณชัดๆ แต่กลับยังถามแบบนี้ ถ้าลูกที่ฉันเกิดเป็นผู้ชาย พวกคุณตระกูลไป๋คงไม่ทำแบบนี้กับฉันใช่ไหม? ต้องโทษที่ฉันไม่มีประโยชน์ เกิดลูกผู้ชายไม่ได้ถูกไหม……?"

เธอกัดริมฝีปาก พูดต่อไม่ได้แล้ว

ไป๋จิ้งผิงมองไปยังเธอ ครู่ใหญ่ถึงจะพูดออกมาสามคำอย่างรู้สึกผิด："ขอโทษนะ"

"ขอโทษจะไปมีประโยชน์อะไร? คุณทำร้ายฉันกับมู่ชิงจนกลายเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะว่าพวกคุณปฏิเสธอีกครั้ง ฉันคงไม่พามู่ชิงไปศัลยกรรมหรอก ยิ่งไม่ให้พวกคุณมีโอกาสบังคับให้เธอแต่งงานกับตระกูลหนานกง" จูฮุ่ยส่ายหน้ากะทันหัน："ไม่ ต้องโทษฉันถึงจะถูก เพราะฉันใจร้อนเกินไป เพราะฉันทำร้ายมู่ชิงจนกลายมาเป็นถึงทุกวันนี้"

เบ้าตาของไป๋จิ้งผิงก็เริ่มร้อน ใบหน้ารู้สึกผิด："เธอพูดถูก เป็นความผิดของฉันเอง"

แต่ว่านะ รู้ว่าผิดแล้วจะมีประโยชน์อะไร? มันไม่มีทางที่จะชดเชยได้อีกแล้ว

"หวังว่างานแต่งงานของเขาในวันมะรืนนี้จะเป็นไปได้ราบรื่น หวังว่าเขากับหลินอันหนานสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข" ไป๋จิ้งผิงพูดพึมพำ："หลินอันหนานรักเขามากใช่ไหม? เขาจะปกป้องมู่ชิงได้ใช่ไหม?"

จูฮุ่ยมองเขา："คุณไม่ได้กำลังสงสัยเขาเหรอ? ทำไมต้องกังวลอนาคตของเขาด้วย?"

"ขอแค่เธอบอกฉันกับปากว่ามู่ชิงเป็นลูกสาวแท้ๆของฉัน ฉันก็จะไม่สงสัยอีก" ไป๋จิ้งผิงจ้องมาที่เธอ ประโยคนี้ที่เขาไม่กล้าพูดออกมาเขาก็ได้พูดออกมาแล้ว

ถ้าตอนนี้เขายังไม่กล้ายอมรับลูกสาวคนนี้อีก พอเขาเป็นวิญญาณก็คงจะไม่ให้อภัยตนเองเหมือนกัน

"ให้ผมได้เจอเขาหน่อยได้ไหม?" จู่ๆเขาก็พูดน้ำเสียงขอร้อง

จูฮุ่ยมองเขา หลังจากที่เงียบไปสักพักก็ส่ายหน้า："เจอแล้วจะทำยังไงต่อ? คุณจะทำอะไรได้? คุณกล้ารับเขากลับเข้าตระกูลไหม? คุณกล้ายอมรับเขาไหม? คุณจะให้เขาแต่งออกจากบ้านใหญ่ตระกูลไป๋ไหม?"

ไป๋จิ้งผิงเงียบลง

จูฮุ่ยยิ้มเยาะ："ถ้าพวกนี้คุณยังทำไม่ได้ แล้วจะมีหน้าอะไรไปเจอเขา?"

"เสี่ยวฮุ่ย" ไป๋จิ้งผิงเงยหน้ามองเธอแล้วพูด："อย่าทำแบบนี้ได้ไหม? ก็คิดซะว่าฉันอยากจะทำหน้าที่พ่อที่จะเจอลูกสาวของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย"

"ทำไมเป็นครั้งสุดท้าย? ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่?" จูฮุ่ยได้ยินเขาพูดแบบนี้ จู่ๆก็กังวล

ไป๋จิ้งผิงส่ายหน้า："ไม่มีอะไร ฉันก็แค่รู้สึกว่าร่างกายของฉันไม่ค่อยจะไหวแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าวันไหนตัวเองไม่ระวังก็คงจะล้มลง แล้วก็ บริษัทเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ถึงแม้ว่าฉันตอนนี้จะยังไม่ตาย อนาคตก็คงจะเข้าไปอยู่ในคุก"

จูฮุ่ยได้ยินเพียงแค่ไป๋ซื่อเกิดปัญหาขึ้น กลับไม่คิดว่าจะรุนแรงถึงเพียงนี้ เธอแต่ไหนแต่ไรมาก็ใจอ่อนอยู่แล้ว หลังจากที่ได้ยินไป๋จิ้งผิงพูดแบบนี้ก็คงต้องประนีประนอม หมุนร่างออกไปทางประตูห้องผู้ป่วย

ไป๋มู่ชิงไม่อยากจะเจอกับไป๋จิ้งผิง ในตอนนั้นที่ออกมาจากตระกูลไป๋เธอก็ตะโกนใส่หน้าไป๋จิ้งผิงว่าต้องการจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเขา อีกทั้งตัดสินใจแล้วว่าจะแตกหักกับเขา

แต่เธอก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจการโน้มน้าวและอ้อนวอนของแม่ได้ สุดท้ายก็มาที่หน้าเตียงผู้ป่วยของไป๋จิ้งผิง

มองคนที่อยู่บนเตียงกับสองคนก่อนหน้านี้ พ่อที่ดูอ่อนแรง คนที่แต่ไหนแต่ไรมาจิตใจดีอย่างเธอก็อดสงสารไม่ได้ แต่สงสารก็ส่วนสงสาร ภายนอกยังคงเย็นชาอยู่

"ท่านประธานไป๋ เรียกหาฉันมีธุระอะไร?" เธอถามอย่างหน้าตาเฉย

ไป๋จิ้งผิงมองสีหน้าเย็นชาของเธอ ในใจรู้สึกเสียใจ แต่สิ่งเหล่านี้เขารนหาที่เอง ใจเขารู้ดีที่สุด สายตาจับจ้องไปที่เธอครู่ใหญ่ เขาถึงเริ่มพูดออกมา："มู่ชิง ขอโทษนะ"

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า："ท่านประธานไป๋ ฉันไม่รับคำขอโทษของคุณ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรอีกไหม?"

"มู่ชิง" จูฮุ่ยเตือนเธอเสียงเบาอยู่ข้างๆ："พูดแบบนี้กับพ่อไม่ได้นะ"

ไป๋มู่ชิงกลับหันไปทางจูฮุ่ยอย่างโกรธ จ้องเขาแล้วอารมณ์ไม่ดี："แม่ แม่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเขาทำอะไรกับพวกเราไว้บ้าง? กลับให้หนูยอมรับเขาเป็นพ่อ? สรุปแม่ยังเหลือความเคารพตัวเองกับขีดจำกัดอยู่บ้างไหม?"

เธอโกรธจัด พูดไปพูดมาอย่างไม่สนใจถึงขนาดไม่ได้เป็นกังวลถึงความรู้สึกของแม่

ตอนนั้นก็เป็นเพราะว่าแม่เอาแต่โน้มน้าวเธอให้ยกโทษให้พ่อ ตอนที่เธอโดนคนตระกูลไป๋เสแสร้งแกล้งทำว่ารับเธอเข้าตระกูลแล้วเพื่อจะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็วิ่งไปอย่างโง่ๆ แล้วก็โดนเขาบีบบังคับให้แต่งงานกับหนานกงเฉิน

หนึ่งปีมานี้ เธอกว่าจะผ่านมาได้ก็เกือบตาย แม่ที่อ่อนแอคนนี้กลับอยากให้เธอให้อภัย?

ตอนนี้ก็นับว่าเธอเข้าใจแล้ว นิสัยของตัวเองอ่อนแอไม่มีความสามารถขนาดนั้น หลักๆเลยก็คงเป็นเพราะกรรมพันธุ์ที่มาจากแม่ที่ไม่มีประโยชน์คนนี้