เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 163

"อืม กำลังจะไปบริษัท"

"อ้อ ใช่ วันนี้วันจันทร์" จูจูพยักหน้า

ไป๋มู่ชิงในชุดทำงาน มือขวาโอบเอวของหนานกงเฉินอย่างสนิทสนม เธอส่งยิ้มให้จูจู: "คุณหนูจู มื้อเที่ยงอยากกินอะไรบอกเสี่ยวหยวนได้เลย พักผ่อนให้สบายนะ ตรงไหนที่ดูแลไม่ทั่วถึงก็ขออภัยด้วย"

จูจูพยักหน้า: "พวกคุณดูแลดีมากๆ แล้ว ฉันรู้สึกผิดมากเลย ที่ทำให้พวกคุณต้องวุ่นวายไปหมด หวังว่าคุณจะไม่มีปัญหาอะไร"

"จะมีได้ยังไงล่ะ คุณเป็นเพื่อนรักของเฉิน ย่อมเป็นเพื่อนรักของฉันด้วย ดูแลคุณเป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว"

"อืม ขอบคุณนะ" รอยยิ้มบนใบหน้าของจูจูใกล้จะฝืนต่อไม่ไหวแล้ว แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มไว้

"นั้นพวกเราไปก่อนนะ"

"ค่ะ เจอกันคืนนี้"

"เจอกันคืนนี้" ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นพูดกับหนานกงเฉิน: "สามีคะ เราไปกันเถอะ ช้ากว่านี้จะไปทำงานสายเอา"

"โอเค" หนานกงเฉินยิ้มให้คุณหนูจูเล็กน้อย หมุนตัวเดินออกจากห้องนอนของจูจูพร้อมไป๋มู่ชิง

หลังเดินออกจากห้องนอน ไป๋มู่ชิงถอดหายใจเบาๆ แล้วแอบชำเลืองมองหนานกงเฉิน เธอขอบคุณเขาที่ให้โอกาสแสดงความเป็นเจ้าของกับเธอ และดีใจมาก

ทั้งสองไปบริษัทพร้อมกันเหมือนที่ผ่านๆ มา จุมพิตบอกลากันในรถ

ไป๋มู่ชิงประจำที่นั่งอย่างเหม่อลอยนิดๆ จนกระทั่งผู้จัดการหวงของแผนกเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดี จึงถามเธอว่าไม่สบายหรอ เธอจึงรู้ตัวว่าตัวเองเสียการควบคุมไป

เวลางานไม่ตั้งใจทำงาน ถ้าเป็นบริษัทเอกชนคงโดนเจ้าของด่ากราดไปแล้วมั้ง?

เธอส่ายหน้าไปมาบ่งบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร หายใจเข้าลึกๆ ตัดสินใจลบภาพไม่ดีในในหัวออกเงียบๆ ตั้งใจทำงาน

ตอนกินข้าวกลางวัน น่าแปลกหนานกงเฉินไม่ได้โวยวายเรียกเธอไปกินข้าวข้างบนเหมือนทุกครั้ง เป็นครั้งแรก เธอรู้สึกใจไม่ดี ทำไมหนานกงเฉินไม่เรียกเธอ? เพราะอารมณ์ไม่ดีหรอ?

"มู่ชิง คุณจะไปกินข้าวที่โรงอาหารพร้อมพวกเราไหม?" เสี่ยวเถียนถามยิ้มๆ

ยังไม่ทันที่มู่ชิงจะตอบ เพื่อนร่วมงานสาวอีกคนก็พูดขึ้น: "มู่ชิงเขาไปกินที่ชั้นดาดฟ้า ไม่ว่างไปกินกับพวกเราที่โรงอาหารหรอก"

"พูดมีเหตุผล" เสี่ยวเถียนแววตาหยอกล้อ: "นั้นพวกเราไปเถอะ"

"ไม่ ฉันจะไปกับพวกคุณ" ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นจากที่นั่ง ตามทุกคนไป

"ทำไม? วันนี้ไม่ต้องขึ้นไปกินกับคุณชายเฉินหรอ?" เสี่ยวเถียนพิจารณาเธอ

ไป๋มู่ชิงยิ้มเก้อๆ : "ไม่ต้องแล้ว ฉันอยากไปกับทุกคนจะได้มีเพื่อนหน่ะ"

"คุณทำแบบนี้ คุณชายเฉินจะหึงเอานะ?"

"นั่นสิ ถ้าคุณชายเฉินหึงขึ้นมา พวกเราโดนหักโบนัสจะทำยังไง?"

"ไม่หรอก คุณชายเฉินเขาแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้"

ทั้งหมดหัวเราะกันอย่างสนุกสนาม เดินไปยังลิฟท์

ตั้งแต่ทานข้าวจนจบมื้อเที่ยง ไป๋มู่ชิงไม่ได้รับสายหรือข้อความจากหนานกงเฉินเลย เธอกลับมาประจำที่นั่งอย่างรู้สึกหดหู่ใจ เริ่มคิดต่างๆ นาๆ อย่างอดไม่ได้

ก่อนเลิกงานในตอนเย็น ไป๋มู่ชิงได้รับสายจากหนานกงเฉินสักที เธอรีบรับสายทันควัน น้ำเสียงกลับราบเรียบเหมือนทุกครั้ง: "เลิกงานแล้วหรอ?"

หนานกงเฉินที่อยู่ปลายสายเหมือนจะยุ่งอยู่ น้ำเสียงค่อนข้างจริงจัง: "มู่ชิง เธอกลับไปก่อนนะ ผมกำลังประชุมอยู่"

ไป๋มู่ชิงรีบพูดแบบไม่ต้องคิด: "ฉันรอคุณที่บริษัทค่ะ"

"ไม่ต้องหรอก"

"ไม่เป็นไร พอดีฉันมีงานบางส่วนยังไม่เสร็จ" ให้เธอกลับไปก่อน? กลับไปหาคุณหนูจูจอมเสแสร้ง?

หลังเลิกงาน เสี่ยวเถียนยังคงพิจารณาเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ พูดด้วยรอยยิ้ม: "มู่ชิง คุณยังไม่กลับหรอ? คงไม่ได้กำลังรอคุณชายเฉินเลิกงานอยู่ใช่ไหม?"

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า เพื่อนร่วมงานต่างจากไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน

ทุกคนล้วนรู้สึกว่าเธอมีความสุขมาก ไม่มีความกังวลใดๆ มีแค่เธอที่รู้ เธอในตอนนี้เหมือนเดินอยู่บนน้ำแข็งบางๆ มีโอกาสถูกรักแรกของหนานกงเฉินเหยียบอยู่ใต้เท้าได้ทุกเมื่อ

ขณะที่รอในห้องทำงานจนถึง 1 ทุ่ม จู่จู่ก็มีเสียงเรียกชื่อเธอจากด้านหลัง ไป๋มู่ชิงหันไป เห็นพนักงานต้อนรับนำข้าวกล่องมาให้: "คุณหนูไป๋ นี่เป็นข้าวกล่องของคุณค่ะ"

ไป๋มู่ชิงพิจารณาข้าวกล่องในมือของเธอ ถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ: "ฉันไม่ได้สั่งข้าวกล่องนี่นา"

"อ้อ เลขาเหยียนสั่งมาให้คุณค่ะ"

เลขาเหยียนช่วยสั่งมาให้หรอ? นั้นก็เป็นคำสั่งของหนานกงเฉินสินะ?

ไป๋มู่ชิงยิ้มบางๆ ให้เธอ: "ขอบคุณค่ะ วางตรงนี้เถอะ"

หลังจากที่พนักงานต้อนรับจากไป เธอเปิดข้าวกล่อง พบว่าในกล่องเป็นกับข้าวที่เธอชอบทั้งหมด ไม่น่าเชื่อว่าหนานกงเฉินที่กำลังงานยุ่งยังมีใจสั่งให้เลขาหยวนช่วยสั่งข้าวกล่องให้เธอ ความรู้สึกหดหู่ใจตลอดทั้งวันได้รับการเติมเต็มเล็กน้อยในทันที

งานที่เธอทำค้างไว้เมื่อกลางวันก็เรียบร้อยแล้ว ท้องก็อิ่มแล้ว ไป๋มู่ชิงเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที ฟุบตัวลงบนโต๊ะเริ่มร่างแบบไปได้พักหนึ่ง ร่างไปร่างมาเผลอหลับไปซะอย่างนั้น

เมื่อคืนเธอหลับไม่ค่อยสนิท จึงหลับลึกอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งหนานกงเฉินมาอยู่ตรงหน้าเธอก็ยังไม่รู้ตัว

หนานกงเฉินพิจารณาใบหน้าที่หลับอย่างสงบของเธอ ใช้นิ้วจิ้มไปที่แขนเธอกลับไม่ได้รับการตอบรับ จึงอดใจไว้ไม่ปลุกเธอ

จริงๆ แล้วเขายังทำงานไม่เสร็จ แต่กลัวว่าเธอจะรอนานจึงเลิกงานก่อน ในเมื่อตอนนี้เธอกำลังหลับลึก เขาเลยตัดสินใจลากเก้าอี้มาข้างเธอ แล้วหยิบโน๊ตบุ๊คออกจากกระเป๋ามาวางบนโต๊ะ

หนานกงเฉินถอดเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ เธอยังคงหลับสนิทอยู่

หนานกงเฉินนัั่งทำงานบนเก้าอี้ จนกระทั่ง 5 ทุ่ม

ไป๋มู่ชิงตื่นจากการหลับที่ยาวนาน เห็นหนานกงเฉินนั่งอยู่ข้างกายด้วยความประหลาดใจ เคาะแป้นพิมพ์ด้วยความตั้งใจ

เธอหลับตาลงครู่หนึ่ง หัวเราะเยาะตัวเองในใจ คิดในใจว่าตัวเองเป็นอะไรไป ขนาดฝันยังฝันเห็นหนานกงเฉินอยู่ข้างกายเธอ นี่เธอกลัวว่าคุณหนูจูจะแย่งเขาไปขนาดไหนกัน!

เพียงแต่ เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง หนานกงเฉินกลับไม่ได้หายไปในอากาศ

เมื่อเธอได้สติว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ความฝัน รีบนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ พิจารณาเขาแล้วพูดเสียงเบาว่า: "คุณชายใหญ่ คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

หนานกงเฉินยิ้มบางๆ โดยไม่หันหน้าไป: "จะเพราะอะไรได้อีกล่ะ? รอคุณเลิกงานไง"

"คุณรอฉันเลิกงาน?"

"อืม"

เธอรอเขาเลิกงานชัดๆ ไป๋มู่ชิงรีบใช้มือแตะที่มุมปาก และเห็นว่าตัวเธอนั้นสวมเสื้อคลุมของเขาอยู่ แล้วมองเวลาบนนาฬิกา อุทานเสียงเบาอย่างอดไม่ได้: "พระเจ้า 5 ทุ่มแล้ว!"

"อืม ผมรอตั้งแต่ 3 ทุ่ม จนถึง 5 ทุ่ม

"ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ?" ไป๋มู่ชิงมองเขาอย่างรู้สึกผิด

หนานกงเฉินยิ้มบางๆ : "ผมเรียกแล้ว แต่ว่าเธอไม่ตื่น"

"เป็นไปได้ยังไง"

"เธอถูกเลี้ยงจนเป็นหมูน้อยที่รักการนอนแล้ว หรือว่าเธอยังไม่รู้ตัวหรอ?" หนานกงเฉินหันไปมองเธอแวบหนึ่ง ปิดโน๊ตบุ๊คลง แล้วลุกจากเก้าอี้: "ไปเถอะกลับบ้านกัน"

ไป๋มู่ชิงถอดเสื้อคลุมออกจากตัวด้วยความเคอะเขิน แล้วส่งคืนให้เขา: "เสื้อของคุณ รีบใส่เถอะ"

"เธอใส่เถอะ เพิ่งตื่น เป็นหวัดง่าย" หนานกงเฉินนำเสื้อคลุมมาคลุมให้เธออีกครั้ง มือข้างหนึ่งโอบเธออีกข้างหนึ่งถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คมากอดไว้ เดินไปยังลิฟท์

ขณะที่ยืนอยู่ในลิฟท์ที่มีกระจกทั้ง 4 ด้าน ไป๋มู่ชิงมองเงาทั้งสองในกระจก ช่างสนิทสนมช่างกลมเกลียวกันจริงๆ ราวกับว่าไม่มีคุณหนูจูคนนี้ปรากฏตัวมาก่อน

ไป๋มู่ชิงมองเขาในกระจกแล้วถามว่า: "จริงสิ ตอนเที่ยงคุณกินที่ไหนหรอ?"

"กินข้างนอก ทำไมหรอ?"

"ไม่มีอะไร" ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า​: "แค่เป็นห่วงเฉยๆ "

"ทำไม? ผมไม่ได้รบกวนเธอ เธอไม่ชินใช่ไหม?" หนานกงเฉินหยอกล้อข้างหูเธอ

"ที่ไหนกัน" ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าของเขา แอบสงสัยในใจว่าเขาไปกินข้าวข้างนอกที่ไหนกันแน่? คงไม่ได้กลับคฤหาสน์หลังเล็กไปกินเป็นเพื่อนคุณหนูจูหรอกนะ?

เธอไม่ได้ถามออกมาตรงๆ และไม่รู้ว่าจะถามยังไง

ขณะที่ทั้งสองกลับมาถึงคฤหาสน์หลังเล็กนั้น ในบ้านก็เงียบสงบลงแล้ว

ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างของชั้นสอง ปิดไฟไปแล้ว

"ทุกคนหลับหมดแล้วหรอ?" ช่วงกลางคืนของฤดูใบไม้ผลิค่อนข้างหนาว พอลงจากรถก็มีลมพัดผ่านมาพอดี เธอกระชับเสื้อคลุมที่สวมอยู่ตามสัญชาตญาณ

"น่าจะนอนแล้วมั้ง ใกล้เที่ยงคืนแล้ว" หนานกงเฉินล็อครถ เดินเข้าตัวบ้านพร้อมไป๋มู่ชิง

ทั้งสองเพิ่งก้าวขาเข้าบ้าน พบว่าจูจูกำลังเดินลงมาจากชั้น 2

"จูจู ดึกขนาดนี้แล้วคุณยังไม่นอนอีกหรอ?" หนานกงเฉินถามพลางงประเมินเธอ

ไป๋มู่ชิงรู้สึกถึงลางไม่ดีแวบขึ้นมาในใจ ดึกขนาดนี้แล้วยังไม่เข้านอน......เธอต้องการทำอะไร?

"ตอนบ่ายฉันนอนมากไป เลยนอนไม่หลับ" จูจูพูดด้วยสีหน้าอมยิ้มพลางเดินลงจากบันได: "พวกคุณล่ะ? ทำไมกลับมาดึกจัง?"

"พวกเราทำโอทีน่ะ" ไป๋มู่ชิงตอบ

"ทำโอทีจนดึกขนาดนี้เลยหรอ? แม้ว่างานจะสำคัญ แต่ก็อย่าหักโหมเกินไปล่ะ ยังไงสุขภาพก็สำคัญที่สุด" จูจูพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย

"จริงสิ ฉันต้มยาของเฉินไว้แล้ว และยังทำขนมกินเล่นกับป้าใบ้ไว้ พวกคุณคงจะหิวกันใช่ไหม?" จูจูถามพร้อมเดินเข้าไปในครัว

เธอยกยาจีนถ้วยหนึ่งและขนมกินเล่นจานหนึ่งออกจากครัว แล้ววางไว้บนโต๊ะพร้อมเรียกพวกเธอไปกิน

หนานกงเฉินลังเลเล็กน้อย ก่อนจะจูงมือไป๋มู่ชิง: "ไปกัน กินสักหน่อยแล้วค่อยขึ้นนอน"

ไป๋มู่ชิงก้าวขากระทันหัน แล้วไปถึงโต๊ะก่อนหนานกงเฉิน รับถาดมาไว้ในมือแล้วแสดงความขอบคุณกับจูจู: "ขอบคุณความหวังดีของเธอนะ พวกเรากลับไปกินที่ห้องเถอะ"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก"

"แต่ว่าเรื่องการต้มยาต้องควบคุมไฟละเอียดมาก ฉันต้องเรียนจากพี่เหอตั้งหลายครั้งกว่าจะต้มได้สำเร็จ ยังไงคราวหน้าให้ฉันต้มเองเถอะนะ อีกอย่างคุณหนูจูเป็นแขก กินดีอยู่ดีที่นี่ก็พอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรพวกนี้เพื่อพวกเราหรอก รู้สึกเกรงใจน่ะ"

"ฉันก็รู้สึกว่าว่างไปไม่มีอะไรทำเลยทำน่ะ" จูจูยังคงยิ้มอย่างสุภาพ: "ยังไงก็เป็นการกินฟรีอยู่ฟรี ฉันก็เกรงใจที่ไม่ได้ทำอะไรเลย"

"คุณหนูจูเกรงใจกันเกินไปแล้ว" ไป๋มู่ชิงหันไปพูดกับหนานกงเฉินว่า: "สามีคะ คุณคุยเป็นเพื่อนคุณหนูจูสักหน่อย คุยเสร็จรีบขึ้นไปพักผ่อนนะคะ"

หนานกงเฉินมองไป๋มู่ชิงแวบหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไร

ไป๋มู่ชิงยกถาดขึ้นชั้นบนไป ปล่อยพวกเขาสองคนไว้ที่ชั้นล่าง

จูจูมองแผ่นหลังของไป๋มู่ชิงลับตาไป แล้วมองหนานกงเฉินอย่างเก้ๆ กังๆ : "มู่ชิงเธอ......เหมือนจะไม่ชอบให้ฉันทำเรื่องพวกนี้"

หนานกงเฉินฉีกริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย: "เธอพูดถูกนะ การต้มยายุ่งยากมากเลย ขนาดเสี่ยวหยวนยังทำได้ไม่ดี"

"ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะตอนแรกฉันไม่รู้ ยังคิดว่าการต้มยาจีนก็แค่ใช้น้ำสามถ้วยต้มให้เหลือถ้วยเดียวน่ะ"

"ยาของผมไม่เหมือนของคนอื่นๆ "หนานกงเฉินยกมือขึ้นแตะไหล่ของเธอเบาๆ : "ความหวังดีของคุณผมได้รับแล้วนะ รีบขึ้นไปพักผ่อนเถอะ"

จูจูพยักหน้า: "ค่ะ พวกคุณก็รีบพักผ่อนนะ"

"ราตรีสวัสดิ์" หลังจากบอกลาเธอแล้ว หนานกงเฉินก็ก้าวขาขึ้นบันไดไป

เมื่อไป๋มู่ชิงกลับมาถึงห้องนอนวางถาดยาไว้บนโต๊ะน้ำชา ยกถ้วยยาขึ้นดม แล้วยกไปเทลงในโถส้วม

คุณหนูจูออกโรงขนาดนี้ไม่คิดดีแน่นอน เธอจะไปกล้ากินของที่เธอทำได้ยังไง จะกล้าให้หนานกงเฉินดื่มยาที่เธอต้มได้ยังไง

เมื่อหนานกงเฉินเดินเข้ามา เห็นเธอถือถ้วยเปล่าออกมาจากห้องน้ำพอดี แววตาเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย รู้สึกประหลาดใจ: "เธอเทยาทิ้งหรอ?"

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า: "ใช่ค่ะ พี่เหอเคยบอกว่าถ้ายาต้มไม่ดีจะไม่มีประสิทธิภาพ ถือว่าให้คุณพักยาวันนึงแล้วกันค่ะ" เธอยิ้มเล็กน้อย: "คุณคิดหนักเรื่องข้ออ้างที่จะไม่กินยาทุกคืนเลยไม่ใช่หรอ? นี่ยังไม่สมใจคุณหรอคะ?"

หนานกงเฉินยิ้มตอบบางๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

ตรงหน้าเขาเป็นขนมกินเล่นที่จูจูทำเองกับมือ ไป๋มู่ชิงมองขนมแล้วพูดว่า: "คุณหิวไหม ถ้าหิวก็รีบกินเถอะ กินเสร็จจะได้อาบน้ำนอน"

ไป๋มู่ชิงพูดจบหันไปหยิบชุดนอนออกมาชุดหนึ่งจากตู้เสื้อผ้า แล้วหมุนตัวเดินเข้าห้องน้ำไป

เมื่ออาบน้ำเสร็จ เดินออกมา เธอพบว่าขนมบนโต๊ะไม่มีคนแตะต้องเลย ส่วนหนานกงเฉินนั่งใช้รีโมทเปลี่ยนช่องอยู่บนโซฟา

"ทำไมไม่กินล่ะ?" ไป๋มู่ชิงถาม

"ผมไม่หิว" หนานกงเฉินเงยหน้ามองเธอเล็กน้อย: "เธอกินเถอะ"

"ฉันก็ไม่หิว" ไป๋มู่ชิงเดินเข้าไปหา จ้องเขาด้วยรอยยิ้มข้างตัวเขา: "คุณคงไม่ได้ไม่กล้ากินใช่ไหม? วางใจเถอะ ฉันไม่ได้บ้าอำนาจไร้เหตุผลขนาดนั้น"

"หนานกงเฉินยืดตัวขึ้น จุมพิตที่ริมฝีปากเธอครั้งหนึ่ง: "แต่ถ้าผมกินไป คืนนี้ยังมีคนนอนไม่หลับมั้ง"

สีหน้าของไป๋มู่ชิงอายเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ : "ไม่หรอก คุณกินเถอะ"

"นั้นผมกินจริงๆ นะ"

"กินเถอะ" ไป๋มู่ชิงหยิบขนมขึ้นมาชิ้นหนึ่งแล้วยัดใส่ปากเขา

หนานกงเฉินถูกบังคับกินไปชิ้นหนึ่ง พยักหน้า: "อื้ม......รสชาติไม่เลวเลย คุณไม่กินเสียดายแย่เลย"

"ไร้สาระ!" ไป๋มู่ชิงจ้องหน้าเขาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วหมุนตัวเดินไปที่เตียง

หนานกงเฉินลุกขึ้นจากโซฟาด้วยรอยยิ้ม หยิบชุดนอนเข้าห้องน้ำไป

เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น ขณะที่หนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกัน ได้ยินเสียงพูดคุยของจูจูและเสี่ยวหยวนที่อยู่ในครัวดังมาแต่ไกล

จูจูยกอาหารเช้าเดินออกมาจากห้องครัว เห็นทั้งสองคนเดินเข้าห้องอาหารพอดี ยิ้มทักทายทั้งสองคน: "อรุณสวัสดิ์ค่ะทั้งสองคน"

"ทำไมคุณตื่นเช้าจัง?" หนานกงเฉินถาม

"ฉันกินฟรีอยู่ฟรีที่นี่ ถ้าไม่ทำอะไรสักหน่อยรู้สึกไม่สบายใจหนะ"

"คุณยังมีแผลอยู่"

"แผลฉันใกล้จะหายแล้ว ไม่กระทบเลยสักนิด" ยังคงมีรอยยิ้มกว้างอยู่บนใบหน้าของจูจู: "ทั้งสองคนรีบมานั่งกินอาหารเช้าสิ"

"ฉันดูได้ไหม?"

"ได้สิ ลองเรียนรู้ไว้ด้วย" หนานกงเฉินยื่นแบบในมือปึกหนึ่งให้เธอ: "นี่เป็นแบบผลงานยอดเยี่ยมที่ทางบริษัทเลือกไว้ในไตรมาสที่แล้ว ระดับของเธอยังห่างไกลอีกมากนัก"

"เชอะ ระดับของฉันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?" ไป๋มู่ชิงมองเขาตาขวางอย่างไม่พอใจ เริ่มเปิดแบบในมือดู ไม่ยอมรับไม่ได้จริงๆ ผลงานพวกนี้ไม่เลวเลยจริงๆ

เป็นสิบกว่าแบบที่ถูกคัดเลือกตลอดทั้งไตรมาส ในแผนกออกแบบมีแต่หัวกะทิ เป็นที่ที่เหมาะกับการเรียนรู้ของเธอจริงๆ

"ไม่ยอมรับ?"

"ยอมรับ!" ไป๋มู่ชิงพยักหน้า

หนานกงเฉินยิ้มแล้วพูดว่า: "แต่พูดความจริงนะ ฝีมือของเธอพัฒนาขึ้นมากๆ แล้ว อีกไม่นานก็คงมีผลงานที่ถูกบริษัทนำไปใช้แน่นอน"

"ขอบคุณคำชมของคุณสามีค่ะ ในที่สุดฉันก็ได้เจอแรงผลักดันที่อยากทำงานต่อแล้ว!" เธอชื่นชมแบบไปพักหนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืน: "โอเค ฉันลงไปทำงานแล้วนะ"

"รีบขนาดนี้?"

"ใช่สิ ตั้งใจเรียนรู้ไง" ไป๋มู่ชิงยื่นแบบในมือคืนให้เขา

หลังเลิกงาน ไป๋มู่ชิงและหนานกงเฉินกลับคฤหาสน์หลังเล็กพร้อมกัน

เห็นสามีภรรยามีอายุคู่หนึ่งยืนอยู่หน้าคฤหาสน์มาแต่ไกล กำลังโวยวายชี้นิ้วกับ รปภ. ของคฤหาสน์หลังเล็ก

"พวกเขาเป็นใครหรอ?" ไป๋มู่ชิงลดกระจกรถลงถามด้วยความสงสัย

หนานกงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอบเสียงเรียบ: "คุณน้ากับน้าเขยของจูจู"

"ญาติคุณหนูจูหรอ? แล้วเธอมาที่นี่ทำไมกัน? ดูท่าทางดุมากด้วย"

หนานกงเฉินไม่ได้ตอบ รถเคลื่อนข้างหน้าเล็กน้อย ผู้หญิงคนนั้นพุ่งเข้าหารถทันที ใช้มือดันรถไว้บังคับให้เขาหยุดรถ แล้วเดินอ้อมจากหน้ารถไปยังฝั่งคนขับ ชี้ไปยังหนานกงเฉินที่นั่งอยู่ในรถแล้วด่ากราด: "หนานกงเฉิน! คุณคิดว่าคุณมีเงินจะทำอะไรก็ได้หรอ? รีบส่งจูจูคืนให้พวกเราเดี๋ยวนี้!"

หนานกงเฉินเปิดประตูรถแล้วลงไป ก้าวขาไปยืนตรงหน้าเธอ จ้องเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: "ตอนนี้จูจูบาดเจ็บ กำลังรักษาตัวอยู่ข้างใน ขอให้พวกคุณอย่าบีบบังคับเธอได้ไหม?"

"เธอบาดเจ็บหรอ? แม่เธอยังเสียใจจนเข้าโรงพยาบาลเพราะเธอเลย!" คุณน้าม้วนผม แต่งตัวดูดี แต่คำที่พูดทั้งไม่น่าฟังทั้งเสียงแหลม ชี้นิ้วไปที่หนานกงเฉิน: "ฉันจะบอกคุณนะ จูจูของพวกเราเป็นผู้หญิงที่หมั้นหมายแล้ว คุณอย่ามาคิดไม่ซื่อกับเธออีก เมื่อหกปีก่อนคุณปิดบังเรื่องโรคของคุณหลอกให้เธอมาอยู่เมืองซี กว่าพวกเราจะจับเธอไปอยู่เมืองนอกได้ ไม่คิดเลยว่าเพิ่งกลับมาคุณก็มาเกาะติดเธออีก แล้วยังขังเธอไว้ในบ้านอีก ตกลงคุณต้องการอะไรกันแน่? เมื่อไหร่คุณจะยอมปล่อยจูจูของพวกเราไป? คุณ......"

"คุณผู้หญิงคะ......" ไป๋มู่ชิงมองเธอใช้นิ้วจิ้มลงบนตัวของหนานกงเฉินหลายครั้ง จึงอดไม่ได้เปิดประตูลงจากรถไป ใช้ตัวของเธอ กันคุณน้าออกจากหนานกงเฉินอย่างไม่เกรงใจแล้วพูดว่า: "คุณทำความเข้าใจใหม่นะ คุณหนูจูแค่มาอาศัยชั่วคราวเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ และเธอเป็นคนมาหาคุณชายเฉินเอง เมื่อเธอหายดีแล้วจะกลับไปเอง"

คุณน้าถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ประเมินเธอ: "คุณเป็นใครอีก?"

"ฉันเป็นภรรยาของคุณชายเฉินค่ะ" ไป๋มู่ชิงตอบ

คุณน้าเมื่อได้ยินว่าเธอเป็นภรรยาของหนานกงเฉิน เพิ่มเสียงดังขึ้นทันที หันหน้าไปบอกสามีของตัวเองว่า: "คุณดูสิ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าผู้ชายตระกูลหนานกงเชิ่อไม่ได้ มีภรรยาแล้วยังจะมาเกาะแกะจูจูของพวกเราไม่เลิก โชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้ให้จูจูอยู่กับเขา"

ผู้ชายคนนั้นไม่กล้าโวยวาย ได้แต่พูดว่า: "ที่รักมีอะไรค่อยๆ พูดกัน อย่าใจร้อน"

"ใครบอกว่าจะคุยกับเขาดีดี? พูดดีดีเขาจะยอมปล่อยจูจูของพวกเราหรอ? ชาติที่แล้วจูจูติดค้างตระกูลหนานกงของคุณใช่ไหม? ทำไมมาตอแยกันไม่เลิกแบบนี้?"

"ฉันบอกแล้ว หลังจากคุณหนูจูหายดีจะกลับไป ตอนนี้เธอกับคุณชายเฉินไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันทั้งนั้น ขอให้พวกคุณพูดอะไรให้เกียรติกันด้วย" หลังพูดจบไป๋มู่ชิงหันไปพูดกับ รปภ. ว่า: "กันพวกเขาออกให้หน่อย คุณชายใหญ่จะเข้าไป"

เมื่อ รปภ. ได้ยินคำสั่ง จึงรีบรุดขึ้นมา

"รอเดี๋ยว" หนานกงเฉินพูดในที่สุด เขายื่นมือไปดึงไป๋มู่ชิงมาข้างกาย จ้องคู่สามีภรรยาแล้วพูดว่า: "เรื่องการหมั้นหมายของจูจูกับเถ้าแก่หลี่ผมจะไปคุยกับเถ้าแก่หลี่เอง พวกคุณรับค่าสินสอดมาเท่าไหร่ผมจะคืนให้เอง เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จูจูกับเถ้าแก่หลี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอีก ขอให้พวกคุณอย่าบีบบังคับเธออีก"

"คุณพูดอะไร? คุณจะถอนหมั้นของจูจูหรอ? คุณมีสิทธิ์อะไร? งานแต่งที่ดีเหมาะสมขนาดนี้จะไปหาที่ไหนได้อีก?"

"ตัวของจูจูเองเธอไม่ได้อยากแต่งงาน"

"นั้นเป็นเรื่องในครอบครัวของพวกเรา เกี่ยวอะไรกับคุณ? คุณรู้ว่าสำหรับผู้หญิงสิ่งที่สำคัญที่สุดคือได้แต่งงานกับผู้ชายที่รวยและรักเธอไหม?" คุณน้าพิจารณาเขา แล้วโวยวายต่อ: "คุณไม่คิดจะให้เธออยู่ที่นี่เป็นชู้รักของคุณไปตลอดชีวิตใช่ไหม? คุณมีภรรยาแล้วอย่าฝันไปเลย!"

"ท่านทั้งสองสบายใจเถอะ ผมไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น" พูดจบหนานกงเฉินส่งสายตาไปยัง รปภ. ทั้งสองคน รปภ. เข้าไปจับทั้งสองคนไว้ทันที

"มู่ชิง เราไปกันเถอะ" หนานกงเฉินดึงไป๋มู่ชิงไปขึ้นรถ ขับรถเข้าไปยังลานท่ามกลางเสียงด่าทอของคุณน้า

รถจอดหน้าตัวบ้าน ไป๋มู่ชิงมองหนานกงเฉิน แม้ว่าหนานกงเฉินจะดับรถไปแล้วแต่ยังคงนั่งอยู่ตรงเบาะที่นั่ง ครู่หนึ่งจึงสูดลมหายใจเข้าเบาๆ หันไปพูดกับไป๋มู่ชิงว่า: "เมื่อกี้ขอบคุณมาก"

เขาไม่คิดเลยว่าไป๋มู่ชิงจะกล้าที่จะเสนอตัวเพื่อช่วยเขา

ไป๋มู่ชิงไม่ได้คิดอะไรจึงยิ้มและพูดว่า: "ฉันไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย"

"คุณมีใจขนาดนี้ผมก็ดีใจมากแล้ว"

ไป๋มู่ชิงคิดสักครู่ จ้องเขาแล้วถามว่า: "เรื่องของคุณหนูจู คุณวางแผนไว้ยังไงบ้าง?"

"ลองดูไปก่อนแล้วกัน" หนานกงเฉินปลดเข็มขัดนิรภัยออก และช่วยปลดให้เธอด้วย: "ไปเถอะ เข้าไปกัน"

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินเข้าบ้านพร้อมเขา

เมื่อทั้งสองก้าวขาเข้าบ้าน เสี่ยวหยวนรีบวิ่งออกมาจากตัวบ้านสีหน้าหวาดกลัว: "คุณชายใหญ่ นายหญิงน้อยพวกคุณกลับมาเสียที"

"คุณหนูจูล่ะ?" หนานกงเฉินถาม

"เกิดอะไรขึ้น?" ไป๋มู่ชิงถาม

ทั้งสองถามขึ้นเกือบจะพร้อมกัน

เสี่ยวหยวนมองไปตรงหน้าบ้าน แล้วพูดว่า: "สองคนข้างนอกดุมาก คุณหนูจูกลัวจนหัวหดไปแล้ว" พูดจบ เธอใช้ปลายคางชี้ไปยังด้านล่างของบันได

หนานกงเฉินมองตามสายตาของเธอไป หรี่ตาเล็กน้อย แล้วก้าวขาเข้าไป

เขาโค้งตัวลง ประเมินจูจูที่หดตัวจนเป็นก้อน น้ำตาไหลริน ครู่หนึ่งจึงเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงสงสาร: "จูจู......"

เมื่อได้ยินเสียงเขา จูจูเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้น ตามด้วยส่ายหน้าพร้อมถอยเข้าไปในมุมห้อง: "ไม่ ขอร้องล่ะอย่าไล่ฉันไปเลย ฉันไม่อยากแต่งงานกับตาแก่คนนั้น ฉันยอมตายก็จะไม่แต่งกับเขา......"

เสียงของเธอแหบพร่า ดวงตาบวมแดง น้ำตานองแก้ม ยิ่งมองยิ่งสงสารจับใจ

หนานกงเฉินยื่นมือไปหาเธอ พูดด้วยความเจ็บใจ: "สบายใจเถอะ ผมไม่ยอมให้คุณแต่งงานกับเขาหรอก"

"จริงหรอ?" จูจูปาดน้ำตาบนหน้า

"ผมเคยโกหกคุณตอนไหนกัน?" หนานกงเฉินยิ้มปลอบ จูจูจึงยื่นมือที่กำลังลังเลออกไป วางมือบนฝ่ามือของหนานกงเฉิน

หลังจากเลื่อนตัวออกจากมุมห้อง จูจูโผเข้าอ้อมกอดหนานกงเฉินทันที กอดเขาไว้แน่นแล้วพลางร้องไห้พลางสะอื้นแล้วพูดว่า: "ฉันคิดว่าตัวเองจะถูกพวกเขาพากลับไปซะแล้ว โชคดีที่คุณกลับมาทัน เฉิน......ขอบคุณนะ......"

หนานกงเฉินมองไป๋มูู่ชิงแวบหนึ่ง ยกมือขึ้น แตะไหล่เธอเบาๆ แล้วพูดว่า: "สบายใจเถอะ มีผมอยู่ คุณจะไม่โดนพวกเขาพากลับไปหรอก"

"แต่เมื่อกี้นี้คุณไม่อยู่"

"ก็ยังมี รปภ. ไง ผมเคยบอกว่าจะดูแลความปลอดภัยของคุณ ก็จะทำแน่นอน" หนานกงเฉินใช้แรงดันตัวเธอออกเล็กน้อย: "เป็นเด็กดีนะ ขึ้นไปล้างหน้าสักหน่อย แล้วลงมากินข้าวด้วยกัน"

จูจูใช้หลังมือปาดน้ำตาบนหน้า เพิ่งเห็นไป๋มู่ชิงที่ยืนอยู่ข้างๆ

เธอรีบถอยหลังไปก้าวหนึ่ง จ้องไป๋มู่ชิงด้วยอาการร้อนรนแล้วพูดว่า: "มู่ชิง......คุณอย่าเข้าใจผิด......เมื่อกี้ฉันแค่กลัวมากเกินไป ก็เลย......" เธอมองหนานกงเฉิน สภาพเหมือนเพิ่งทำอะไรผิดไป

ไป๋มู่ชิงไม่รู้ว่าน้ำตาจริงหรือเสแสร้ง และไม่รู้ว่าพวกที่มาโวยวายหน้าบ้านเป็นเรื่องจริงหรือแค่แสดง มันเหมือนจริงไปหมด

ต่อให้เป็นเรื่องจริง เธอก็ไม่ควรกอดหนานกงเฉินแบบนี้ แล้วเช็ดน้ำตาบนหน้ากับอกของเขาไหม?

ตอนนี้เธอเป็นคนอ่อนแอ คนอ่อนแอที่น่าสงสารจนใจของหนานกงเฉินแทบสลายได้ ถ้าเธอมาถกเถียงกันตอนนี้ มีแต่จะทำให้หนานกงเฉินคิดว่าเธอไม่มีความเห็นอกเห็นใจ มองว่าเธอไร้เหตุผล แล้วตกหลุมพรางของผู้หญิงคนนี้เอาได้