เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 201

ผ่านไปสักครู่ เขาค่อยเอ่ยถามขึ้น "คุณว่าอะไรนะ? สามีเธอเป็นคนพิการงั้นหรอ?"

จูจูพยักหน้าแล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้า "สามีของเธอรวยมากแล้วก็หล่อมากด้วย ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะพิการ เธอก็คงไม่นอกใจหรอก ยิ่งไม่มีทางมายั่วยุคุณ"

เงียบไปอีกสักพัก หนานกงเฉินค่อยถามขึ้น "สามีเธอคือใคร?"

จูจูเกือบจะพูดไปว่าเป็นผู้บริหารของร้านอาหารซิงหยวน แต่พอคิดไปแล้วถ้าหนานกงเฉินรู้ว่าเธอไปหาเฉียวเฟิงก็คงจะโมโหอีกแน่ๆก็เลยส่ายหัว "ฉันไม่รู้ ฉันเคยเห็นเขา เขานั่งอยู่บนรถเข็น"

ความจริงเธอก็ไม่รู้ว่าเฉียวเฟิงเป็นเจ้าของร้านอาหารซิงหยวน เธอรู้แค่ว่าเฉียวเฟิงนั่งรถรถหรูหรา เสื้อผ้าก็แบรนด์เนมแล้วยังมีห้องทำงานที่ใหญ่โต แค่นี้ก็มองออกแล้วว่าเป็นคนรวย

หนานกงเฉินเงียบไปสักครู่จากนั้นก็หันหลังเดินออกประตูไป

"เฉิน คุณจะไปไหนคะ?" เมื่อจูจูเห็นเขาหันหลังจะเดินออกไปข้างนอกก็รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าแล้ววิ่งตามไป

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจเธอ ฝีเท้าไม่หยุดก้าวแล้วเดินลงไปข้างล่าง

จนกระทั่งเขาเดินไปที่ประตูแล้วขึ้นรถไป

เขาไม่ได้สตาร์ทรถทันทีแต่กลับนิ่งเหม่ออยู่ที่นั่ง เขาจะรีบร้อนไปทำไม? เขากำลังคาดหวังอะไรอยู่?

ความจริงหลังจากที่เจอไป๋มู่ชิงเมื่อเช้านี้ ในหัวเขาก็คิดถึงความบังเอิญบางอย่าง เฉียวซือเหิงบอกว่าลูกสาวเฉียวเฟิงอายุสามขวบแล้ว กี่วันนี้ก็กำลังจะไปต่างประเทศ ไป๋มู่ชิงก็บอกว่าจะลาออกแล้วย้ายไปอยู่ต่างประเทศ บังเอิญจริงๆ! แต่ว่าตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไรมาก ยิ่งไม่คิดไปถึงขนาดนี้เลย

จนกระทั่งเมื่อกี้ได้ยินจูจูพูดถึงว่าสามีของคุณหนูอีเป็นคนพิการ แล้วยังเป็นคนพิการที่หน้าตาหล่อแล้วรวยมาก ในสมองเขาก็คิดขึ้นมาได้ทันทีว่าเป็นเฉียวเฟิง

สามีของคุณหนูอีจะเป็นเฉียวเฟิงหรือเปล่า? เป็นไปได้ยังไง?

สุดท้ายเขาก็สตาร์ทรถแล่นรถออกจากคฤหาสน์ตระกูลหนานกงแล้วไปที่บ้านของคุณหนูอี

ยังดีที่เขาเคยส่งเธอกลับไปครั้งหนึ่งก็เลยรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

จนกระทั่งเขามาถึงหน้าบ้าน ในบ้านก็ยังมีแสงสว่าง ยังมีเสียงหัวเราะของเสี่ยวหว่านชิงลอยออกมา แล้วยังมีเสียงตำหนิของไป๋มู่ชิงด้วย "หว่านชิง! หยุดเล่นได้แล้ว รีบขึ้นไปนอนเลย"

"ไม่ค่ะ หนูอยากจะเล่นอีก"

"ถ้ายังไม่นอนพรุ่งนี้ก็จะตื่นสายนะ"

"ถ้างั้นหนูจะนอนกับคุณพ่อคุณแม่"

"ไม่ได้……เราคุยกันแล้วไงคะ หนูเป็นเด็กโตแล้ว นอนกับพ่อแม่ไม่ได้"

"……"

ได้ยินเสียงหัวเราะมีความสุขจากในบ้าน แค่นึกถึงก็เป็นภาพแห่งความสุข แต่ว่ากลับไม่ใช่ของเขา ในใจของหนานกงเฉินก็เริ่มรู้สึกผิดหวังขึ้นมา

จากนั้น เขาเห็นไฟในบ้านเริ่มปิดลงแล้วเสียงหัวเราะก็ค่อยค่อยหายไป

หลังจากที่นั่งนิ่งอยู่ในรถครู่หนึ่ง หนานกงเฉินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วโทรหาผู้ช่วยเหยียน

อีกฝั่งของโทรศัพท์ผู้ช่วยเหยียนก็ชินแล้วที่จะต้องทำงานทั้งยี่สิบสี่ชั่วโมงก็เลยรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว "คุณชายมีอะไรหรือเปล่าคะ?"

หนานกงเฉินมองไปที่บ้านตรงหน้า "คุณช่วยเช็คให้หน่อยว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้"

แค่สืบให้ได้ว่าใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ก็คงพอแล้วมั้ง เขาคิดว่าอย่างนั้น

จากนั้นผู้ช่วยเหยียนก็โทรกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วพูดอย่างมีมารยาท "คุณชายเฉินคะ เจ้าของบ้านเป็นเฉียวเฟิงค่ะ"

ชื่อนี้ทำให้หนานกงเฉินสูดหายใจเข้าลึก มือที่ถือโทรศัพท์ไว้ก็สั่นไหวไป

เมื่อผู้ช่วยรู้สึกถึงความเงียบของเขาก็เลยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "ทำไมคะ? คุณชายเฉิน"

หนานกงเฉินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหลังจากที่ตัวเองรู้ความจริงแล้วต้องตกใจขนาดนี้ด้วย ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก ไม่ว่าสามีของคุณหนูอีจะเป็นเฉียวเฟิงหรือว่าคนรวยคนไหนก็ไม่แปลกไม่ใช่หรอ? ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาไม่ใช่หรอ?

ไม่ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเขาไม่สนใจก็ได้ นอกจากเฉียวเฟิงนอกจากเขา!

นึกถึงตอนนั้นความสัมพันธ์ที่เลือนลางระหว่างเฉียวเฟิงกับไป๋มู่ชิง เขาก็อดไม่ได้ที่จะคาดเดา

"คุณชายเฉินคะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?" ผู้ช่วยเหยียนก็ถามขึ้นอีก

"ผมเพิ่งรู้วันนี้ ว่าสามีของคุณหนูอีเป็นเฉียวเฟิง" สายตาของหนานกงเฉินมองไปที่หน้าต่างที่ปิดไฟแล้วแล้วเอ่ยออกมา

"ใช่หรอคะ ทำไมบังเอิญขนาดนี้" แต่ท่าทางของผู้ช่วยเหยียนแตกต่างจากเขามาก ไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเลย

"คุณไม่รู้สึกแปลกใจหรอ?" หนานกงเฉินถามขึ้น หรือเป็นเพราะท่าทางของเขาเซนซิทีฟเกินไป?

"เออ……คุณชายเฉิน ฉันควรจะรู้สึกแปลกใจเหรอคะ?" ผู้ช่วยเหยียนประหลาดใจ

"ตอนนั้นไป๋มู่ชิงเอาเฉียวเฟิงมายั่วผมตั้งกี่ครั้ง ผมดูออกการกระทำของเฉียวเฟิง น่าจะชอบไป๋มู่ชิง เฉียวซือเหิงไม่เคยบอกผมเลยว่าเฉียวเฟิงแต่งงานมีลูกอยู่ต่างประเทศแล้ว ตอนนี้ข้างกายเขาก็มีภรรยาโผล่มา หน้าตาเหมือนกับไป๋มู่ชิงด้วย……"

ผู้ช่วยเหยียนพยายามนึกย้อนคิดในหัว กว่าจะนึกออกมาได้ก็เอ่ยขึ้นเสียงเบา "คุณชายเฉินสงสัยว่าคุณหนูอีเป็นคุณหญิงน้อยหรอคะ?"

"ผมบ้าไปแล้วใช่ไหม?" หนานกงเฉินยิ้มเยาะเย้ยตัวเอง

ก็ว่าทำไมผู้ช่วยเหยียนถึงต้องตกใจขนาดนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นใครก็คงรู้สึกว่าเขาคงบ้าไปแล้ว

"คุณชายเฉินคะ……ฉันไม่รู้ว่าคุณมีความคิดแบบนี้เกินไปหรือเปล่า แต่ว่าฉันต้องเตือนคุณให้คุณคิดแยกแยะดีๆนะคะ"

"คุณพูดมาสิ"

"อันดับแรก อุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นเรื่องจริง เราเห็นจากกล้องหน้ารถแล้วว่านั่นเป็นคุณหญิงน้อย แล้วรถของคุณหญิงน้อยก็ระเบิดเป็นซากแล้วล้วงขึ้นมาจากทะเล คุณก็เป็นคนไปรับศพเองแล้วยังมีแหวนของตระกูลหนานกงด้วย คุณหญิงน้อยสวมแหวนอยู่ตลอดไม่เคยถอดเลย แล้วตอนนี้ก็อยู่ในมือของคุณหนูจู นอกเสียจากแหวนบนมือคุณหนูจูนี้จะเป็นของปลอม แล้วศพก็เป็นศพปลอมด้วย"

"คุณไม่เข้าใจ เพื่อที่ผมจะได้แต่งงานกับจูจู คุณย่าทำออกมาได้หมด" หนานกงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น

คุณหญิงบังคับเอาแหวนจากมือของไป๋มู่ชิงกลับมา แล้วทำศพปลอมขึ้นมา เรื่องแค่นี้ไม่ได้เป็นเรื่องยากสำหรับท่านเลย

"แต่ถ้าคุณหญิงเป็นคนที่เจอคุณหญิงน้อยแล้วแย่งแหวนกลับมา ดูจากนิสัยของท่านคงไม่มีทางให้คุณหญิงน้อยมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ได้" ผู้ช่วยเหยียนคิดไปคิดมาแล้วพูดขึ้น "แล้วคุณหนูอีตอนนี้อีก คุณก็เห็นแล้วเธอหน้าตาเหมือนกับหว่านชิงมาก ไม่เหมือนกับรับเลี้ยงเด็กเลย คุณหนูอีก็ไม่ได้คุ้นชินกับที่นี่ด้วย แล้วรู้สึกแปลกหน้าคุณชายเหมือนกับว่าไม่เคยเจอมาก่อน คงไม่ใช่เพราะความจำเสื่อมแล้วก็ไปศัลยกรรมด้วยมั้งคะ? นี่มันละครน้ำเน่าชัดๆ"

หนานกงเฉินก็เงียบไปอีกสักพักค่อยเอ่ยขึ้น "ที่คุณพูดก็ถูก แต่ผมลางสังหรณ์ของตัวเอง ผมคิดว่าไม่มีอะไรน่าเชื่อถือมากกว่าลางสังหรณ์แล้ว"

"ถ้าลองตรวจสอบดีๆก็ไม่มีผลเสียอะไรไม่ใช่หรอคะ?" ผู้ช่วยเหยียนพูด "แต่ว่าคุณชายเฉินคุณอย่าใจร้อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะช่วยคุณสืบ คุณพักผ่อนเถอะค่ะ"

"ขอบใจ" หนานกงเฉินวางโทรศัพท์

หลังจากที่วางโทรศัพท์เขาก็ไม่ได้ไปจากหน้าประตูบ้านของไป๋มู่ชิง แต่กลับขับรถไปจอดที่ตรงมุมถนน จากนั้นก็เริ่มต้นการรอคอยที่ยาวนาน

ค่ำคืนที่ยาวนานผ่านไปทีละนิด แต่เขาไม่รู้สึกง่วงเลย แค่นึกถึงว่าภรรยาของตัวเองอาจจะนอนอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น แค่คิดถึงตรงนี้เขาก็หงุดหงิดจะแย่อยู่แล้ว อารมณ์ต่างๆถูกห้ามไว้ในใจแล้วปั่นป่วนไปมา แม้แต่ความคิดพิจารณาเขาก็ไม่เหลือแล้ว

ฟ้าค่อยๆสว่าง บนหลังคารถก็มีใบไม้กับหมอกปกคลุมอยู่ ดูก็รู้เลยว่ารถคันนี้ไม่ได้ไปจากที่นี่ทั้งคืน

รอบข้างก็เริ่มมีเงาของคนทำงาน หนานกงเฉินนั่งอยู่ในรถอย่างนิ่งชา สายตาไม่เคยห่างออกจากบ้านหลังนั้นเลย

จนสุดท้ายเขาเห็นรถคันนึงแล่นมาจอดอยู่หน้าประตูบ้าน จากนั้นก็เป็นเสี่ยวหว่านชิงที่วิ่งออกมาจากบ้านอย่างดีใจแล้วทักทายกับคนขับรถจากนั้นก็ขึ้นรถไป แล้วตามมาด้วยคุณหนูอีที่เข็นรถเข็นของเฉียวเฟิงออกมา

ใช่ เป็นเฉียวเฟิง เป็นเขาจริงๆด้วย!

ความสงสัยในใจของหนานกงเฉินหายไปในพริบตา เมื่อคืนเขาก็คิดว่าทุกคนอาจจะเข้าใจผิด สามีของคุณหนูอีอาจจะไม่ใช่เฉียวเฟิงก็ได้ แต่เวลานี้ความสงสัยนี้หายไปแล้ว

ครอบครัวตรงหน้าของเขาดูสนิทสนมแล้วมีความสุขมาก บนใบหน้าของทุกคนมีแต่ความสุข

ด้วยโอกาสนี้ เขาก็มองไปที่สีหน้าของคุณหนูอี รอยยิ้มบนใบหน้าเธอเหมือนกับไป๋มู่ชิงมาก ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือน

หลังจากที่ทั้งครอบครัวขึ้นรถไปแล้วรถก็ค่อยๆเล่นออกไปทิศทางอีกทางหนึ่ง

จนกระทั่งพวกเขาไปไกลแล้ว หนานกงเฉินค่อยขยับขาทั้งสองข้างที่นิ่งชาแล้วเดินออกมาจากรถ เขาทรงตัวให้นิ่งแล้วค่อยๆชินกับความรู้สึกชาของขาทั้งสอง จากนั้นก็ก้าวเดินไปที่บ้านหลังนั้น

มองผ่านประตูเหล็กที่กั้นอยู่ เขาเห็นสวนที่ดูเรียบร้อยแล้วมีน้องหมาที่น่ารักกำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวน บ้านไม่ได้หลังใหญ่โตมาก แต่ก็เป็นชีวิตที่เงียบสงบอย่างที่ไป๋มู่ชิงต้องการ

"มู่ชิง เป็นเธอหรือเปล่า?" เขาเอ่ยขึ้นเสียงเบาในใจ

เมื่อคืนหนานกงเฉินไม่ได้กลับมาทั้งคืนแล้วคุณหญิงก็เป็นห่วงว่าเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่าบวกกับคำยุยงของจูจูก็มาถึงบริษัทแต่เช้า

ก่อนที่คุณหญิงกับจูจูจะมาถึงบริษัท หนานกงเฉินกำลังนั่งมองรูปภาพในห้องทำงาน นั่นเป็นภาพวาดของเสี่ยวหว่านชิง

ทำไมคุณหนูอีถึงหน้าตาเหมือนเสี่ยวหว่านชิงขนาดนั้น คำถามนี้เอาแต่วนอยู่ในหัวของเขา ถ้าคุณหนูอีเป็นไป๋มู่ชิง ใบหน้าของเธอก็ศัลยกรรมตามใบหน้าของเสี่ยวหว่านชิงหรอ? เพื่อที่จะทำให้ดูเหมือนแม่ลูกกันงั้นหรอ?

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเขาก็รีบเก็บภาพวาดลงใต้โต๊ะแล้วเอ่ยขึ้น "คุณย่า ทำไมถึงมาบริษัทครับ?"

"เมื่อคืนอยู่ๆแกก็วิ่งออกจากบ้าน ฉันเป็นห่วงว่าแกจะเป็นอะไร" คุณหญิงนั่งลงที่โซฟาพร้อมกับจูจู แล้วมองสำรวจเขาเมื่อเขาไม่เป็นไรค่อยโล่งอกไป แต่ท่านก็ยังเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง "เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

"ไม่มีอะไรครับ แค่นึกถึงธุระบางอย่างที่เร่งด่วน" หนานกงเฉินเดินออกมาจากโต๊ะทำงาน

จูจูมองไปที่เขาแล้วในใจก็คิดว่าเขาวิ่งออกไปหลังจากที่ได้ยินว่าสามีของคุณหนูอีเป็นคนพิการ ทำไมเขาถึงแสดงท่าทางขนาดนั้น? เป็นเพราะว่าได้ยินว่าสามีเธอเป็นคนพิการแล้วคิดว่าตัวเองยังมีความหวังหรอ?

ในขณะที่คิดมากอยู่ในหัว เธอก็รู้สึกว่ามือของตัวเองถูกใครบางคนจับจากเธออึ้งไป เมื่อดึงสติกลับมาค่อยรู้ว่าหนานกงเฉินจับมือเธอไว้

ในใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเพราะว่าสายตาที่หนานกงเฉินมองไปที่มือของเธอเป็นสายตาที่อ่อนโยน ความอ่อนโยนที่ไม่เคยมี แต่วินาทีต่อมาจินตนาการในใจของเธอก็แตกสลายไปทันที หนานกงเฉินถอดแหวนบนนิ้วนางของเธอออก

"เฉิน คุณกำลังทำอะไรคะ?" ในใจจูจูก็สั่นเกร็งไป ทำไมเขาต้องถอดแหวนของเธอด้วย? เขาจะหย่ากับเธอหรอ? เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรีบร้อนแล้วหันไปทางคุณหญิง

"เฉิน นี่แกกำลังทำอะไร?" คุณหญิงก็เข้มงวดขึ้นมา

หนานกงเฉินยิ้มแล้วจ้องไปที่คุณหญิง "จะเกร็งทำไมครับ? แค่รู้สึกแหวนดูแปลกๆครับ"

"แหวนจะแปลกได้ยังไง? ฉันกลัวว่าแกจะเอาแหวนไปให้ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก" คุณหญิงเอ่ยอย่างไม่พอใจ "ฉันขอเตือนแกไว้เลย แกจะทำอะไรข้างนอกก็ได้ แต่อย่าคิดที่จะเอาแหวนไป"

สีหน้าของคุณหญิงไม่เหมือนแสดงละครตบตาเลย หนานกงเฉินก็เดาไม่ออกว่าในใจท่านกำลังคิดอะไรอยู่แล้วยิ้มไปให้ "คุณย่าครับ ถึงผมจะเกเรแค่ไหนก็ไม่กล้าเอาแหวนตระกูลหนานกงไปให้คนอื่นหรอกครับ แล้วอีกอย่าง แหวนนี้เป็นแหวนสืบทอดของตระกูลเรา แต่สำหรับผู้หญิงข้างนอกพวกนั้นคงไม่ได้มีค่าอะไรมาก ถึงผมจะให้คนอื่นเขาก็อาจจะไม่รับก็ได้"

"นี่เป็นแหวนที่แสดงให้เห็นถึงฐานะของคุณหญิงน้อยตระกูลหนานกง" คุณหญิงไม่พอใจกับการที่เขาดูถูกแหวนของตระกูล

"ผมรู้" หนานกงเฉินมองกวาดไปที่จูจู ก็ยังรักษาใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่ "จูจูคุณกลัวแหวนวงนี้ไม่ใช่หรอ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเอากลับมาคืน"

"ไม่……" จูจูยังไม่ทันได้เอ่ยพูดหนานกงเฉินก็พูดแทรกเธอแล้วจ้องไปที่เธอ "ถ้าผมเอากลับมา ก็อย่าหาข้ออ้างอะไรที่จะไม่ใส่อีก"

ในใจจูจูก็ยังรู้สึกสงสัยอยู่ ถึงแม้ไม่อยากให้เขาเอาแหวนไปแต่ก็ไม่กล้าแย่งแหวนจากในมือเขามา ก็เลยยิ้มให้ "ได้ ต่อไปฉันจะใส่ทุกวันเลย"

หนานกงเฉินแค่อยากจะแยกตัวเธอออกแล้วถามคุณหญิงเกี่ยวกับเรื่องไป๋มู่ชิง แต่พอจะเอ่ยถามออกมาก็ต้องกลืนกลับไป ในใจคิดว่าช่างเถอะ ถ้าเกิดว่าคุณหญิงเป็นคนทำจริงแล้วรู้ว่าเขาเริ่มสงสัยก็คงจะขัดขวางไม่ให้เขารู้ความจริง

เพราะฉะนั้นก่อนที่จะรู้ความจริง ในขณะที่ตัวเองไม่สามารถรับรองความปลอดภัยของคุณหนูอีได้ เขาก็จะไม่ทำอะไรเปิดเผยเด็ดขาด

หลังจากที่คุณหญิงออกไป หนานกงเฉินก็เรียกผู้ช่วยเหยียนแล้วนำแหวนให้เธอ "แหวนวงนี้ตอนนั้นผมเคยเอาไปเช็คแล้ว คุณเอาไปเช็คอีกรอบ อย่าทำหายเด็ดขาด"

"คุณชายเฉินไว้ใจเถอะค่ะ ฉันจะระวัง" แหวนของตระกูลหนานกง ให้ความกล้าเธอแค่ไหนเธอก็ไม่กล้าทำให้หาย

ผู้ช่วยเหยียนเก็บแหวนเรียบร้อยแล้วเงยหน้าขึ้น "คุณชายเฉินคะ ความจริงมีวิธีอีกวิธีหนึ่งที่ทำได้ตรงเลย ก็คือหาคุณแม่กับน้องชายของคุณหญิงน้อย จากนั้นก็ใช้เส้นผมบนตัวพวกเขาแล้วเอาไปตรวจดีเอ็นเอก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอคะ"

ไป๋มู่ชิงมองเขาอย่างประหลาดใจ "คุณชายเฉินถามเรื่องนี้ทำไมคะ?"

"ผมแค่อยากรู้" หนานกงเฉินจ้องไปที่เธอ "ขอแค่คุณตอบคำถามผม ผมก็จะไปทันที"

"แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันไม่มีเหตุผลหรือว่าหน้าที่อะไรต้องบอกคุณ"

"ถึงบอกผมก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับคุณไม่ใช่หรอ?"

"แล้วคุณบอกฉันมาสิคะ ทำไมคุณถึงอยากรู้เรื่องพวกนี้"

หนานกงเฉินจ้องไปที่เธอผ่านไปครู่หนึ่งค่อยเอ่ย "ผมพูดความจริงกับคุณก็ได้ ภรรยาของผมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นรถระเบิดทั้งคัน"

"ที่แท้คุณชายเฉินก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่ฉันเหมือนกับภรรยาเก่าของคุณ" ไป๋มู่ชิงส่ายหัวอย่างหมดคำพูดแล้วยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องอดีตเลย แต่ฉันก็จะบอกคุณว่าฉันไม่เคยประสบอุบัติเหตุ เป็นเพราะที่บ้านไฟไหม้ฉันเลยมีแผลค่ะ"

"เฉียวเฟิงเป็นคนบอกคุณหรอหรือว่าคุณจำสถานการณ์ตอนนั้นได้เอง?"

ไป๋มู่ชิงประหลาดใจไป "คุณสืบเรื่องสามีของฉันหรอคะ? หนานกงเฉินสรุปคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?"

"ผมแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นภรรยาของผมหรือเปล่า?"

"ฉันจะเป็นภรรยาของคุณได้ยังไงคะ? ฉันมีสามีแล้วมีลูกมีครอบครัวแล้ว" ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า "คุณชายเฉิน ฉันไม่ใช่ภรรยาเก่าที่คุณพูดถึงจริงๆค่ะ ฉันขอร้องให้คุณปล่อยฉันไปได้ไหมคะ?"

เธอนิ่งไปสักพัก เพื่อที่จะไล่เขาไปแล้วเอ่ยขึ้นอีก "ฉันตกลงมาจากระเบียง ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันถูกเผาผิวกายไหม้ไปหมด เป็นเพราะสามีกับลูกสาวของฉันที่อยู่กับฉันถึงทุกวันนี้ ฉันรักสามีกับลูกสาวของฉันมาก เพราะฉะนั้นขอร้องคุณอย่ามารบกวนพวกเราอีกได้ไหมคะ? ขอร้องเถอะค่ะ"

"มู่ชิง……"

"ฉันไม่ใช่มู่ชิง ฉันชื่อว่าอีหลิน" ไป๋มู่ชิงพูดตัดเขา

"คุณหนูอีอย่าพึ่งอารมณ์เสียนะครับ"

"ฉันจะไม่อารมณ์เสียได้ไงคะ? คุณมายุ่งวุ่นวายกับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า มารบกวนฉันแล้วยังเป็นเหตุผลเดียวกันอีก ถึงแม้ฉันจะหน้าตาเหมือนกับภรรยาเก่าของคุณ ฉันผิดหรอคะ? ฉันยั่วยวนคุณหรอคะ? คุณต่างหากที่คิดไม่ดี เห็นคนอื่นมีชีวิตดีกว่าคุณไม่ได้!" ไป๋มู่ชิงพูดจบจากนั้นก็ใช้มือกดไปที่ตัวล็อกประตู สุดท้ายประตูก็เปิดออก

"มู่ชิง……" ด้วยความใจร้อนหนานกงเฉินก็จับข้อมือของเธอไว้

"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่มู่ชิง ฉันชื่ออีหลิน!" ไป๋มู่ชิงมองไปที่ฝ่ามื้อเขาที่จับข้อมือตัวเองไว้แล้วพูดอย่าหงุดหงิด "ขอให้คุณชายให้เกียรติคนอื่นด้วยค่ะ"

หนานกงเฉินก็ยังไม่อยากปล่อยมือ แต่ไป๋มู่ชิงก็อยากจะรีบไปจากที่นี่ เธอใช้มืออีกข้างงัดมือของเขาออกจากนั้นก็ลงรถแล้วปิดประตูเดินกลับไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง

มองไปที่แผ่นหลังของเธอที่เดินจากไปอย่างรวดเร็ว หนานกงเฉินก็สูดหายใจเข้าอย่างไม่สบอารมณ์

ก่อนที่จะมาที่นี่เขารู้ว่าคงจะเป็นแบบนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมาหาเธอ เพราะว่าเขาอยากรู้ความจริงมาก เขากลัวว่าเธอจะไปต่างประเทศจริงๆ

หลังจากที่นั่งนิ่งอยู่ในรถไปสักพัก เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วโทรหาเฉียวซือเหิง อีกฝั่งก็มีเสียงที่ขี้เกียจของเฉียวซือเหิงดังขึ้น "นายดื่มไม่ได้ซะหน่อยจะหาฉันทำไม?"

"ไม่ว่าจะดื่มหรือไม่ดื่ม ออกมานั่งก็ยังดี" หนานกงเฉินพูด

"ก็ได้ เจอกันที่เดิม" เฉียวซือเหิงลังเลไปครู่หนึ่งค่อยเอ่ยขึ้น

หลังจากไป๋มู่ชิงกลับถึงบ้าน เฉียวเฟิงก็ออกมาจากห้องนอนพอดี

เมื่อเห็นว่าไป๋มู่ชิงเดินเข้ามาจากนอกบ้านเฉียวเฟิงก็มองกวาดไปที่เธอแล้วเอ่ย "คุณออกไปหรอ?"

"ใช่ค่ะ ฉันไปทิ้งขยะ" ไป๋มู่ชิงใช้คางชี้ไปที่ถังขยะที่ว่างเปล่า เรื่องที่ไปเจอหนานกงเฉิน เพื่อที่จะไม่ให้เฉียวเฟิงคิดมากเธอคิดว่าอย่าพูดดีกว่า

"หว่านชิงนอนแล้วหรอคะ?" เธอถาม

"นอนแล้ว" เฉียวเฟิงพยักหน้าแล้วพูดกับเธอ "รีบไปอาบน้ำเถอะ อาบน้ำเสร็จแล้วก็พักผ่อน"

"ได้" ไป๋มู่ชิงตอบรับจากนั้นก็หันหลังเดินไปทางห้องอาบน้ำ

หลังจากที่ปิดประตูห้องน้ำเธอก็แอบถอนหายใจแล้วเดินไปหน้ากระจกมองสำรวจตัวเอง เธอเหมือนภรรยาเก่าของหนานกงเฉินขนาดนั้นเลยหรอ? ทำไมเขาเอาแต่อยากจะรู้เรื่องที่เกี่ยวกับเธอ?

เธอก็รู้สึกประหลาดใจกับหน้าตาของผู้หญิงที่ชื่อว่า'มู่ชิง' ก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วค้นหาข้อมูลของ จากนั้นก็เห็นรูปถ่ายของเขากับภรรยา มองไปที่ใบหน้าที่แปลกตาในรูป เธอไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองเหมือนตรงไหน

เฉียวเฟิงเคยบอกเธอว่าเมื่อสองปีก่อนหมอศัลยกรรมตามใบหน้าเดิมของเธอ แล้วใบหน้าตอนนี้ก็เป็นเธอด้วย เธอเชื่อมั่นอย่างนั้นแล้วอีกอย่างเสี่ยวหว่านชิงก็เป็นหลักฐานที่ดีที่สุด

เสี่ยวหว่านชิงเป็นลูกสาวของเธอ เรื่องนี้เธอแน่ใจมาก!

แต่ว่าเฉียวเฟิงปิดบังอะไรเธอหรือว่าหนานกงเฉินคิดถึงภรรยาเก่ามากเกินไป จนหลอนขึ้นสมอง?

หลังจากที่ไป๋มู่ชิงอาบน้ำเสร็จก็เดินมานั่งลงที่หน้าเฉียวเฟิงแล้วมองไปที่เขา "อ่าเฟิง ก่อนที่ฉันจะความจำเสื่อมฉันหน้าตาเป็นยังไงหรอ?"

เฉียวเฟิงก้มหน้าลงไปแล้วมองสำรวจเธอ "ทำไมถึงถามล่ะ?"

"ฉันก็ไม่รู้ แค่อยากถามให้แน่ใจ"

"หนานกงเฉินมาหาคุณอีกหรือเปล่า? แล้วคิดว่าคุณเป็นภรรยาเก่าของเขา?" ในใจของเฉียวเฟิงก็สั่นเกร็งขึ้นมาทันที

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า "ไม่ใช่ ฉันแค่อยากจะรู้เฉยๆ"

เฉียวเฟิงจับมือของเธอไว้แล้วทอดมองเธอ "ถึงแม้เรื่องเล่าของหนานกงเฉินจะซึ้งแค่ไหน แต่คุณไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย เชื่อผมนะ"

ไป๋มู่ชิงมองไปที่ใบหน้าที่ของเขาก็รีบพยักหน้า "ฉันเชื่อคุณ แค่เป็นสิ่งที่คุณพูดฉันก็เชื่อ เพราะฉันรู้ว่าบนโลกนี้ไม่มีใครรักฉันมากกว่าคุณ"

"รู้ก็ดีแล้ว"เฉียวเฟิงกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วพูดเสียงเบาข้างหู "บนโลกนี้ก็ไม่มีใครรักคุณมากกว่าผมแล้ว"

พวกเขาใช้ข้ออ้างที่รักเธอแล้วเอาแต่ทำร้ายเธอ หลินอันหนานก็เป็นแบบนี้ หนานกงเฉินก็เป็นเหมือนกัน พวกเขาไม่เพียงทำร้ายเธอ ยังให้คนอื่นมารังแกด้วย ผู้ชายแบบนี้จะมีสิทธิ์อยู่ข้างกายเธอได้ยังไง?