เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 207
หนานกงเฉินเงียบลงสักพัก แล้วพูดว่า：“แค่คุณส่งเธอคืนมาให้ผม ผมจะใช้ทั้งชีวิตของผมปกป้องเธอ”
“ทั้งชีวิตของคุณ? ตัวคุณเองจะอยู่ได้อีกกี่ปียังไม่รู้เลย คุณจะปกป้องเธอได้นานแค่ไหนกัน? คุณอยู่กับเธอมาตั้งนาน คุณเคยปกป้องเธอไหม? ตอนเธอคลอดลูกคุณไปอยู่ที่ไหน? ถ้าตอนนั้นคุณอยู่ข้างๆเธอ จะเกิดเรื่องขึ้นกับลูกไหม? ไป๋ยิ่งอันจะมีโอกาสลงมือไหม? ถ้าในตอนนั้นคุณไม่ได้ยังมีเยื่อใยรักเก่ากับคุณหนูจู แล้วให้เขามาอยู่ข้างๆ แถมเปิดโอกาสให้เขาลงมืออีก มู่ชิงจะเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ไหม? คุณเชื่อจริงๆเหรอว่าอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นแค่อุบัติเหตุทั่วๆไป?”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วไม่ต้องพูดขึ้นมาแล้วได้ไหม? ผมคิดแค่อนาคตอยากอยู่กับเธอ”
“ถ้าคุณหนูจูกับคนที่อยู่เบื้องหลังนั่นยังมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้คงไม่ผ่านไปง่ายๆ”
“คนที่อยู่เบื้องหลังอะไร?”
“ขนาดตัวคุณเองยังไม่รู้เลย คนอื่นเขาจะรู้ได้ยังไง?”
หนานกงเฉินพยักหน้า：“โอเค แค่คุณส่งเธอคืนมาให้ผม ผมจะรีบไปหย่ากับจูจู”
“ผมส่งมู่ชิงคืนให้คุณได้ แต่คุณหนูจูต้องตายก่อน”
หนานกงเฉินจ้องเขาอย่างตะลึง：“คุณว่าอะไรนะ?”
“ขอแค่คุณหนูจูตาย มู่ชิงถึงจะปลอดภัย” เฉียวเฟิงฝืนยิ้มแล้วส่ายหน้า：“จากที่ผมเห็นคุณ ตระกูลหนานกงของคุณสภาพแวดล้อมซับซ้อนขนาดนั้น ถึงคุณหนูจูตายแล้ว ก็ไม่แน่ว่ามู่ชิงจะปลอดภัยอยู่ดี”
“นี่ไม่ใช่ว่าคุณตั้งใจแกล้งผมหรอกเหรอ?” หนานกงเฉินตะโกนไปทางเขาด้วยความโกรธ：“ผมฆ่าคุณหนูจู หลังจากนั้นคุณค่อยไปรายงานผมต่อศาล ชีวิตนี้ของคุณกับมู่ชิงก็จะไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้วใช่ไหม? นี่คือความตั้งใจของคุณล่ะสิ?”
“คุณหนูจูสามารถฆ่ามู่ชิงได้ขนาดที่ว่าไม่เจอร่องรอยอะไรเลย คุณมีฐานะขนาดนี้ มีคอนเนคชั่นขนาดนี้ หรือว่ายังสู้ผู้หญิงอย่างเขาไม่ได้?”
“ผมก็เคยสงสัยจูจู แต่ในตอนนั้นฝั่งตำรวจตรวจสอบอุบัติเหตุนั้นได้ผลชัดแล้ว คือการขับรถเร็วเกินไป ถ้าพวกคุณมีเบาะแสอะไรช่วยบอกผม ขอแค่จูจูเป็นคนทำ ผมไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน” หนานกงเฉินพูด
“พอแล้ว ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว” จู่ๆเฉียวซือเหิงก็ลุกขึ้นจากพื้นหญ้า เดินไปตรงหน้าหนานกงเฉิน：“ตอนแรกฉันรู้แค่หลังจากที่มู่ชิงเกิดอุบัติเหตุแล้วงมเธอขึ้นมาจากน้ำได้ อย่างอื่นก็ไม่รู้อะไรเลย อีกอย่าง เฉียวเฟิงก็พูดชัดเจนแล้ว ขอแค่คุณหนูจูตายเขาจะก็คืนมู่ชิงให้นายทันที นายลองพิจารณาเองละกัน”
เขาพูดจบ ก็หันไปพูดกับเฉียวเฟิงต่อ：“คุณก็กลับไปพักที่ห้องก่อนเถอะ รีบพักผ่อนซะ”
เฉียวเฟิงมองหน้าความพ่ายแพ้ของหนานกงเฉิน แล้วหมุนรถเข็นที่เขานั่งกลับห้องไป
หนานกงเฉินใช้มือทั้งสองข้างลูบหน้าของตัวเองที่ทั้งเขียวทั้งแดง หลังจากที่กะพริบตาทั้งสองก็จ้องเฉียวซือเหิงแล้วถาม：“ฉันอยากรู้ ความแค้นที่นายมีต่อฉันมันมาจากไหนกันแน่ ทำไมต้องทำแบบนี้กับฉัน? ไม่ใช่แค่เพราะเฉียวเฟิงอย่างเดียวถูกไหม?”
เฉียวซือเหิงชำเลืองมองเขา ไม่ได้พูดอะไร
หนานกงเฉินก็เลยตะโกนใส่เขา：“นายพูดสิ！”
เฉียวซือเหิงไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่กลับขมวดคิ้วไปทางเขา：“ทำไม? ยังอยากจะต่อยกันอีกเหรอ? แต่โทษที ฉันไม่อยู่ด้วยหรอกนะ” พูดจบ เขาก็หมุนร่างเดินไปทางประตูบ้าน
เดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆเขาก็หันกลับมาพูดประโยคหยอกล้อ：“รอแผลพวกเราทั้งสองคนหายดีแล้ว ฉันจะเลี้ยงเหล้านาย” พูดจบก็ไม่ได้สนใจสีหน้าน่าเกลียดของหนานกงเฉิน เดินมาถึงข้างๆรถดึงประตูแล้วเข้าไปนั่ง
มองรถของเขาที่ค่อยๆไกลออกไป ทั้งสองมือของหนานกงเฉินบีบเข้าหากันทีละนิด เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้โมโหจนจะบ้าแล้ว
พี่หลิงยกโจ๊กเนื้อวัวที่พึ่งจะต้มเสร็จเดินเข้าไปในห้องนอนของไป๋มู่ชิง พูดอย่างสุภาพ：“คุณหนูอี พี่ทำมื้อค่ำมาให้ คุณทานหน่อยเถอะ”
ไป๋มู่ชิงยังคงนอนพิงอยู่บนเตียง ไม่ขยับเขยื้อน
“คุณหนูอี คุณไม่จำเป็นต้องจริงจังอะไรมากกับคุณชายเฉิน คุณแอบทานสักนิดพี่สัญญาว่าจะไม่บอกเขาดีไหม?” พี่หลิงโน้มน้าวด้วยความหวังดี：“คุณไม่ทานอะไร จะหิวตายจริงๆนะ”
พี่หลิงโน้มน้าวเธอแล้วโน้มน้าวเธออีก ไป๋มู่ชิงก็ยังคงนอนบนเตียงไม่ขยับเขยื้อนใดๆ เธอจนปัญญาก็เลยเอาโจ๊กวางไว้ที่หัวเตียงแล้วพูดว่า：“คุณหนูอี เดี๋ยวถ้าอยากทานก็ทานได้เลยนะ พี่ไม่รบกวนเวลาพักผ่อนแล้ว”
หลังจากที่พี่หลิงเดินถึงประตู พอเปิดประตูก็เห็นว่าหนานกงเฉินยืนอยู่หน้าประตู เธอพูดเสียงเบา：“คุณชายเฉิน คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ?”
เธอสังเกตรอยแผลบนใบหน้าของคุณชายเฉิน：“คุณไปมีเรื่องมาเหรอ? หรือไปล้มที่ไหนมา? ทำไมคุณไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสักหน่อย......”
หนานกงเฉินไม่ได้สนใจคำถามที่เธอถามมา แต่เดินผ่านเธอเข้าไปด้านในห้องนอน
ได้ยินคำพูดของพี่หลิง ตาทั้งสองของไป๋มู่ชิงก็ค่อยๆเปิดขึ้น สายตาไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของหนานกงเฉิน บาดแผลบนใบหน้าของเขาดูแล้วทั้งเขียวทั้งม่วง แต่ทว่าสายตาเธอก็ไม่ได้หยุดอยู่บนหน้าเขานานนัก ไม่นานก็หลับตาลงอีกครั้ง
สายตาเย็นชาของเธอเสียดแทงหัวใจของหนานกงเฉินเบาๆ หลังจากที่ผ่านเวลาช่วงนี้ไป ใจเขาถูกเธอทำร้ายจนเป็นแผลเป็นไปตั้งนานแล้ว ครั้งนี้ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรขนาดนั้น
เขาเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าไป๋มู่ชิง สายตาจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆโทรมๆของเธอ：“คุณไม่อยากรู้เหรอว่าเมื่อกี้ผมไปมีเรื่องกับใครมา?”
ถูกเขาถามแบบนี้ ไป๋มู่ชิงก็ตกใจ ลืมตาขึ้นมองเขา：“คุณไปมีเรื่องกับเฉียวเฟิงมาเหรอ? คุณได้ทำอะไรเขาหรือเปล่า?”
หนานกงเฉินฝืนยิ้มออกมา：“ดูแล้วในใจคุณคงมีแต่เขาจริงๆ เห็นแผลบนใบหน้าของผมขนาดหนังตาคุณยังไม่กระดิกเลย แต่กลับเป็นห่วงผู้ชายคนนั้นขนาดนั้น”
ไป๋มู่ชิงรีบถามต่อ：“สรุปแล้วเฉียวเฟิงเขาเป็นยังไงบ้าง?”
“วางใจเถอะ เขาโอเคกว่าผม”
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ค่อยๆวางใจลง แล้วรีบถามต่อ：“หว่านชิงล่ะ? เขาเห็นพวกคุณตอนมีเรื่องกันหรือเปล่า? เขาตกใจมากหรือเปล่า?”
หนานกงเฉินส่ายหน้าอย่างไม่เต็มใจ
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็เข้าใจ สุดท้ายก็กวาดสายตามองเขา ริมฝีปากกำลังจะขยับแต่ก็ไม่ได้คำพูดอะไรที่สื่อว่าเป็นห่วงออกมา
เธอเกลียดเขาขนาดนั้น จะเป็นห่วงบาดแผลเขาได้ไงล่ะ?
“คุณชายเฉิน ฉันหายามาให้คุณ คุณต้องเช็ดแผลก่อนนะคะ” พี่หลิงหายามาจากข้างนอกแล้วเดินเข้ามา
หนานกงเฉินกวาดสายตามองยาในมือของเธอ：“ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก”
“'งั้นก็เช็ดสักหน่อย คุณดูหน้าของคุณสิบวมหมดแล้ว ถ้าไม่เช็ดด้วยยาพรุ่งนี้คง......”
“ผมบอกว่าไม่ต้องไง！” หนานกงเฉินตะโกนไปทางเธอด้วยความโมโห
เสียงตะโกนนี้ทำให้พี่หลิงตกใจสะดุ้ง รวมถึงไป๋มู่ชิงก็สะดุ้งด้วย เธอขดตัวตามสัญชาตญาณ จ้องเขาอย่างหวาดผวา
หนานกงเฉินถอนหายใจเบาๆ จ้องไปที่เธอ น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง：“คุณกลับไปได้แล้ว”
บนหน้าของไป๋มู่ชิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน
หนานกงเฉินปล่อยเธอกลับไป? เป็นไปได้ยังไง?
“ไม่ใช่ว่าทุกวินาทีคุณเอาแต่คิดว่าจะกลับไปอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้นหรอกเหรอ? ทำไมยังไม่ไปอีก?” หนานกงเฉินชำเลืองมองเธอ：“แต่คุณฟังไว้นะ ที่ผมปล่อยคุณไปไม่ใช่เพราะผมชกต่อยไม่ชนะเฉียวเฟิง แต่เพราะทนไม่ได้ที่เห็นคุณอ่อนแอลงไปทุกวันๆแบบนี้ ทนไม่ได้ที่เห็นคุณกำลังเดินไปหาความตายที่จริงๆ”
เขารู้จักนิสัยของไป๋มู่ชิงดี เวลาที่ดื้อรั้นทำยังไงก็ไม่มีทางยอมหรอก คิดไม่ถึงว่าสูญเสียความทรงจำไปแล้วแต่นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ยังคงดื้อรั้นทำให้คนเขาสงสารได้ง่ายๆ
เห็นเธอที่อดอาหารประท้วงแบบนี้ทุกวัน เขาจะไม่สงสารได้ยังไง? ไม่กลัวได้ยังไง?
“คุณ......ให้ฉันกลับไปได้จริงๆเหรอ?” ไป๋มู่ชิงมองไปที่เขาแล้วถามอย่างระมัดระวัง
“อย่ารอฉันเปลี่ยนความคิด”
ไป๋มู่ชิงได้ยินประโยคนี้ของเขา ก็รีบพลิกตัวลงจากเตียง แต่เพราะนานมากที่ไม่ได้ทานอะไรเลย แม้แต่ยืนเธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะยืนให้มั่นคงได้ ร่างกายเกือบล้มลงที่พื้น
หนานกงเฉินยื่นมือเข้าไปโอบร่างกายเธอไว้ ไป๋มู่ชิงกลับรีบดีดตัวออกจากเขาตามสัญชาตญาณอย่างกับโดนน้ำร้อนลวก เธอออกห่างแค่ร่างกายเขา แต่มือที่เขาจับที่เอวเธอนั้นกลับสลัดไม่ออก
เธอจ้องเขาอย่างหวาดผวา ในใจคิดเขาคงไม่เปลี่ยนความคิดเร็วขนาดนั้นหรอกใช่ไหม?
“ทานโจ๊กบนโต๊ะให้หมดก่อนค่อยไป” หนานกงเฉินพูดออกมาเบาๆ
เอวของเธอเดิมทีก็ผอมอยู่แล้ว ไม่กี่วันมานี้ข้าวไม่ตกถึงท้องก็ยิ่งผอมเข้าไปใหญ่ ฝ่ามือข้างหนึ่งของเขาสามารถจับได้ครึ่งหนึ่งเลย ใจของเขาเจ็บปวด ถึงแม้ว่าเธอจะใช้สายตาเย็นชามองเขาเวลานี้ เขาก็ยังคงสงสารเธอ
พี่หลิงรีบเดินไปตรงหน้าโต๊ะหัวเตียง ยกถ้วยโจ๊กนั้นไปตรงหน้าเธอส่งสายตาบอกให้เธอรีบกิน
ไป๋มู่ชิงมองโจ๊กในถ้วย แล้วมองหนานกงเฉิน ในใจยังคิดว่าหรือนี่จะเป็นแผนการที่หนานกงเฉินบังคับให้เธอทานอาหาร หนานกงเฉินเหมือนว่าจะมองออกว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่ มองเธอแล้วพูด：“ถึงแม้ว่าฉันในใจเธอจะน่ารังเกียจขนาดไหน แต่ก็คงไม่ถึงกับไม่มีความเชื่อใจหลงเหลืออยู่เลยถูกไหม?”
ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ไม่ลังเล รับถ้วยในมือของพี่หลิงมาแล้วทานอย่างรวดเร็ว
ไม่ว่าเขาจะวางแผนไว้หรือไม่ ลองดูก็ไม่เสียหาย บางทีเขาอาจจะปล่อยเธอไปจริงๆก็ได้
หลังจากที่ไป๋มู่ชิงใช้ความเร็วสูงสุดที่การกวาดโจ๊กให้หมด วางถ้วยลงแล้วรีบร้อนออกไปทางประตู จังหวะที่เธอก้าวเท้าออกจากประตู มือทั้งสองข้างพยุงที่ประตูแล้วหันกลับมาจ้องเขา：“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันก็คงต้องขอบคุณคุณที่ยอมปล่อยฉันไป”
พูดจบ เธอก็ออกไปจากห้องนอน รีบเดินลงไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว
ร่างกายของเธอยังถือว่าอ่อนแรงอยู่ ขาทั้งสองข้างก็ไม่มีแรง แต่เธอไม่อยากจะหยุดสักวินาที เธอกลัวว่าถ้าตัวเองหยุดแล้วจะถูกหนานกงเฉินจับกลับไปอีกรอบ
เสี่ยวหลินรออยู่ที่ชั้นล่างนานแล้ว พอเห็นเธออกมาก็รีบพูด：“คุณหนูอี ผมจะไปส่งคุณกลับเองครับ”
ไป๋มู่ชิงมองเขาแล้วส่ายหน้า：“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้”
จู่ๆหนานกงเฉินก็ปล่อยเธอไป เธอรู้สึกว่าเกินความคาดหมายแล้ว ไม่อยากจะเชื่อแล้ว แล้วจะกล้านั่งรถของเขาออกจากที่นี่อีกเหรอ?
“คุณหนูอี นี่เป็นคำสั่งของคุณชายเฉินโดยเฉพาะ กรุณาขึ้นรถเถอะครับ ไม่งั้นผมก็ไม่รู้จะไปรายงานกับคุณชายเฉินว่าอะไร” เสี่ยวหลินดึงประตูรถออกอย่างเร่งรีบ：“อีกอย่าง ดึกขนาดนี้แล้ว ด้านนอกก็คงไม่มีรถกลับไปเขตตัวเมืองแล้ว หรือว่าคุณอยากจะกลับด้วยสองขาของคุณครับ?”
ไป๋มู่ชิงมองท่าทางจริงใจบนใบหน้าเขา สุดท้ายก็ตัดสินใจขึ้นรถของเขา
ไป๋มู่ชิงออกไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว หนานกงเฉินเหมือนกับว่าถูกของอะไรสักอย่างทำให้ชะงัก ยังคงนั่งบนเก้าอี้ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ
ในมือพี่หลิงยกโจ๊กมาอีกถ้วย พูดอย่างระมัดระวัง：“คุณชายใหญ่ คุณก็ทานหน่อยเถอะค่ะ ทานเสร็จก็รีบพักผ่อน”
ในที่สุดหนานกงเฉินก็ขยับ แล้วพูดว่า：“ผมไม่อยากทาน”
“คุณหนูอีเธอไปแล้ว หรือว่าคุณจะประท้วงไม่ทานอาหารเพื่อเธอเหรอคะ?”
“เธอไปแล้ว......” หนานกงเฉินฝืนยิ้ม
ใช่สินะ เธอไปแล้ว ไปอย่างไม่อาลัยอาวรณ์เลยสักนิด ไปอย่างอดใจรอไม่ไหว！
เขานึกว่าเขาสามารถขังเธอไว้ที่นี่ได้ บังคับให้เธอทานยาทุกวัน ช่วยให้เธอฟื้นความจำกลับมา
แต่ทว่าก็เหมือนที่เลขาเหยียนพูดไว้ เขาไม่สามารถขังเธอ บังคับเธออย่างตอนนั้นได้อีก เพราะว่าในใจเธอไม่ได้มีเขาแล้ว ไม่มีทางที่จะเต็มใจทนพฤติกรรมป่าเถื่อนทั้งหมดของเขาได้
เขาขังตัวเธอไว้ได้ แต่ขังใจเธอไว้ไม่ได้
--
เสี่ยวหลินจอดรถที่หน้าลานบ้านของบ้านเฉียวเฟิง ไป๋มู่ชิงเกือบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอกลับมาแล้วจริงๆ！
เธอลองเปิดประตูรถ เสียงปลดล็อคประตูรถดังขึ้น
ขนาดคำขอบคุณเธอยังลืมพูด เธอลงจากรถอย่างรวดเร็วผลักประตูเหล็กบานใหญ่ออกแล้วเดินเข้าไป
ในลานบ้านยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ เป็นร่องรอยที่พวกเขาสามคนชกต่อยหลงเหลือกันไว้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก รีบเดินตรงเข้าไปในห้อง
เธอไม่แน่ใจว่าเฉียวเฟิงกับหว่านชิงกลับมาถึงที่นี่หรือยัง แต่ด้านในห้องรับแขกเปิดไฟอยู่ เธอก็มีความหวัง เธอยื่นมือไปเคาะที่ประตู หลังจากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป
ขณะที่เธอเดินเข้าไป เฉียวเฟิงกำลังนั่งใจลอยอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก พอเห็นเธอ เฉียวเฟิงนึกว่าตัวเองมองผิดไป นึกว่าตัวเองสร้างภาพหลอนขึ้นมา
หนานกงเฉินพึ่งจะพูดไปว่าไม่มีทางปล่อยเธอ ตอนนี้ทำไมถึงปล่อยเธอกลับมา?
ไป๋มู่ชิงเดินไปนั่งลงข้างๆเขา จ้องไปที่รอยยิ้มบางๆของเขาอย่างไม่ละสายตา：“ฉันกลับมาแล้ว คุณไม่ดีใจเหรอ?”
“ไม่ใช่ไม่ดีใจ แต่ไม่อยากจะเชื่อ” เฉียวเฟิงยื่นมือสัมผัสไปที่ใบหน้าเล็กๆของเธอ：“เป็นคุณจริงๆเหรอ? ผมไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม?”
“คุณไม่ได้นอนหลับสักหน่อย จะฝันได้ยังไงคะ?” ไป๋มู่ชิงยิ้มบางๆแล้วจับมือของเขาที่อยู่บนหน้าตัวเองพร้อมสัมผัสกลับไป：“รู้สึกได้หรือยัง? เหมือนความจริงมากใช่ไหม?”
เป็นความจริงจริงๆด้วย！
ในใจเฉียวเฟิงสั่นไหว ยื่นมือดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกอดเธอแน่น จูบที่ข้างหูของเธอแล้วพูด：“ผมนึกว่าคุณจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว ผมนึกว่าคุณไม่ต้องการผมกับหว่านชิงแล้ว”
“คนโง่ จะเป็นอย่างนั้นได้ไงคะ?” ไป๋มู่ชิงโอบร่างกายเขาให้แน่นขึ้น แล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น：“จำที่ฉันเคยพูดได้ไหม แม้ว่าจะไม่ต้องการคนทั้งโลก ฉันก็ไม่มีทางไปจากคุณกับหว่านชิง สำหรับฉัน คุณกับหว่านชิงคือคนที่ฉันรักที่สุดในโลก”
“ผมนึกว่าคุณจะถูกหนานกงเฉินทำให้เปลี่ยนใจ แล้วอยู่ต่อข้างๆเขาซะอีก” เฉียวเฟิงพูดอย่างลำบากใจ
“ไม่หรอกค่ะ คุณดูสิตอนนี้ฉันก็กลับมาแล้วไง”ไป๋มู่ชิงถอยออกมาจากอ้อมกอดเขา เอียงตัวไปจูบบนริมฝีปากเขาแล้วยิ้ม：“หว่านชิงล่ะ? เวลานี้เขาคงนอนหลับอยู่ในห้องนอนแล้วใช่ไหม? เขาสบายดีใช่ไหม?”
เฉียวเฟิงยิ้มบางๆแล้วพยักหน้า：“คุณว่าไงล่ะ?”
“ฉันว่าเขาคงอยู่ในห้องนอนแน่ๆ ฉันคิดถึงเขามากเลย ฉันจะเข้าไปดูเขาสักหน่อย” ไป๋มู่ชิงเก็บมือทั้งสองข้างกลับมาจากต้นคอของเขา ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องนอน
เฉียวเฟิงมองด้านหลังเธอที่เดินไปทางห้องนอน ท่าทางเธอสบายใจขนาดนั้นอ่อนช้อยขนาดนั้น เขาเหมือนจะมองเห็นภาพเมื่อก่อนที่พวกเขาสามคนอยู่ด้วยกัน เก็บความเสียใจมาหลายวัน ในที่สุดก็ได้รับการปลดปล่อยเสียที
ถึงแม้ว่า อนาคตจะเป็นยังไงเขาไม่รู้ แต่เวลานี้ เขาปลื้มใจมาก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด