เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 231

พอเดินออกมา หนานกงเฉินก็กำลังนำอาหารเช้าออกมาจากกล่องเก็บอุณหภูมิแล้วกวาดมองเธอ "เสื้อผ้าพอดีไหม?"

"พอดี ขอบใจ" ไป๋มู่ชิงเดินไปแล้วเอ่ยถามเขา "ใช่สิ เรื่องของผู่เหลียนเหยาจัดการยังไงบ้าง? นายได้รับข่าวหรือยัง?"

หนานกงเฉินวางจานลงแล้วมองไปที่เธอ "ปล่อยออกมาแล้ว"

"เร็วขนาดนี้เลย?"

"ใช่ แค่กักขังบริเวณ ก็หมายความว่าต้องรอตำรวจตรวจสอบอีก" หนานกงเฉินดึงข้อมือเธอมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร "ค่อยเป็นค่อยไป ตำรวจต้องหาหลักฐานเจอแน่นอน"

"แต่ฉันไม่เข้าใจ" ไป๋มู่ชิงเงยหน้ามองไปที่เขาเพื่อเอ่ยถามความสงสัยในใจ "นายก็ให้คนสะกดรอยตามผู่เหลียนเหยาไม่ใช่หรอ? จะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอไปโรงแรม?"

"ผู่เหลียนเหยาฉลาดแค่ไหน ถ้าไม่มั่นใจจริงเธอจะกล้าเข้าไปในโรงแรมได้ยังไง?" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หนานกงเฉินก็รู้สึกเอื้อมระอา ผู่เหลียนเหยาหนีจากคนสะกดรอยตามของเขาแล้วค่อยไปโรงแรม

"ถ้าตำรวจไม่เชื่อฉันแล้วเชื่อเธอ……ฉันจะโดนจับตัวไปอีกไหม?" ไป๋มู่ชิงมีความกังวล ถึงแม้จะใส่ร้ายเธอ แต่ยังไงก็มีความผิด

หนานกงเฉินยิ้มปลอบใจ "ไม่หรอก วางใจเถอะ"

ไป๋มู่ชิงจะไม่กังวลได้ยังไง? ผู่เหลียนเหยาเจ้าเลห์ขนาดนี้ คนทั่วไปจะจัดการกับเธอได้ยังไง?

หรือว่าเธอต้องภาวนาว่าคำพูดก่อนที่จูจูจะตายเป็นเรื่องจริง แบบนั้นผู่เหลียนเหยาจะได้รีบชดใช้กรรมของตัวเอง

--

หลังจากที่ผู่เหลียนเหยาถูกปล่อยตัวออกมา ยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ว่างเปล่าก็รู้สึกใจหายไปทันที

ความคิดที่ว่าค่อยเป็นค่อยไปนี้ไม่ดีเลย แต่ยังดีที่ตอนนี้ตำรวจทำอะไรเธอไม่ได้ แค่กักขังบริเวณของเธอ

เมื่อเดินออกโรงพัก เธอก็เห็นผู้ชายที่ใส่เครื่องแบบเต็มยศ เป็นเซิ่งเคอ! ในขณะเดียวกันเซิ่งเคอก็มองไปที่เธอก็รู้สึกเสียใจเหมือนกัน

เธออึ้งไปแล้วตั้งใจหลบสายตาเขา แล้วเดินไปอีกทาง

เซิ่งเคอรีบก้าวเดินตามเธอไปแล้วดักหน้าเธอไว้แล้วพูดอย่างไม่เชื่อ "เธอจะเกี่ยวข้องกับคดีของจูจูได้ยังไง? ที่พวกเธอพูดเป็นเรื่องจริงหรอ? แล้วอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนของพี่สะใภ้……"

ผู่เหลียนเหยาพูดแทรกขึ้น "คุณชายเซิ่ง! ตอนนี้คุณก็อยู่ในฐานะผู้ต้องหา ยังกล้ามาที่สถานีตำรวจอีกหรอ? คุณไม่กลัวว่าตัวเองจับหรอ?"

"ผมกลัวสิ แต่ผมอยากรู้มากกว่าว่านี่มันอะไรกันแน่!"

"คุณแน่ใจเหรอว่าจะถามฉันตรงนี้?" ผู่เหลียนเหยาจ้องไปที่เขาอย่างไม่สบอารมณ์

เซิ่งเคออ้าปากจะพูดแล้วอ้อมไปข้างหลังเธอแล้วผลักเธอไปจากที่นี่

เซิ่งเคอพาตัวเธอกลับมาที่พักชั่วคราวของเขา เมื่อหันหลังดูว่าดูข้างนอกแล้วค่อยปิดประตู จากนั้นก็เดินมาตรงหน้าผู่เหลียนเหยา

ไม่รอให้เขาเอ่ยปากพูด ผู่เหลียนเหยาก็เอ่ยถามเขา "นายกลับมาเมื่อไหร่? ไม่กลัวว่าหนานกงเฉินจะส่งนายไปให้ตำรวจหรอ?"

"พี่ชายรู้ว่าผมถูกบังคับ ไม่มีทางบีบบังคับผมหรอก แต่เธอต่างหาก เธอเป็นคนทำร้ายคุณหนูจูหรือเปล่า?" เซิ่งเคอถอดหมวกแล้วโยนไปข้างๆ จากนั้นก็จ้องไปที่เธอ

"ใช่ ฉันเป็นคนทำเอง" เซิ่งเคอคาดไม่ถึงเลยว่าผู่เหลียนเหยาจะไม่ปฏิเสธ

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ "เหลียนเหยา เธอบ้าแล้วหรอ? ทำไมต้องทำแบบนี้?"

"เพราะว่าเธอมีหลักฐานความผิดที่ฉันเคยทำ" ผู่เหลียนเหยาลุกขึ้นจากรถเข็นแล้วเดินไปทางห้องรับแขก