เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 233

เซิ่งเคอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้น “เธอบอกว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ ของหยางหลี่”

หยางหลี่? หนานกงเฉินผ่านชื่อนี้ในหัวสมองอย่างรวดเร็ว สุดท้ายเขาก็นึกตัวละครนี้ไม่ออก จึงถามขึ้น “หยางหลี่คือใคร? ”

สีหน้าเซิ่งเคอเปลี่ยนไป ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “พี่โหดร้ายไร้ความปรานีจริงๆ เหมือนที่เหลียนเหยาพูดว่าไม่สนใจชีวิตมนุษย์เลยจริงๆ ”

สีหน้าหนานกงเฉินก็เปลี่ยนไปเช่นกัน เซิ่งเคอพูดต่อ “หยางหลี่เป็นภรรยาคนแรกของพี่ พี่ลืมเธอไปสนิทเลยจริงๆ เหรอ? ”

ได้ยินคำพูดของเซิ่งเคอ หนานกงเฉินก็ตกใจเล็กน้อย เขาสังเกตเซิ่งเคอแล้วถามขึ้น “นายว่าไงนะ? หยางหลี่คือภรรยาของฉัน? ผู่เหลียนเหยาคือน้องสาวของหยางหลี่? ”

“ถึงตอนนี้แล้ว พี่ยังเสแสร้งอะไรอีก? ” เซิ่งเคอถูกเขากระตุ้นจนสะเทือนใจขึ้นมาทันที พุ่งเข้าไปทุบเขา “หยางหลี่คือภรรยาของพี่ พี่ก็ไม่รู้เหรอ? พี่บีบบังคับให้เธอตายแม้แต่ชื่อเธอพี่ก็ไม่รู้เหรอ? พี่ยังเป็นคนหรือเปล่า? ”

เขาพลาดหมัดครั้งนี้ หนานกงเฉินหลบได้

เห็นเขาจะทุบมาอีกรอบ หนานกงเฉินก็เอ่ยปากหยุดเขา “หยุด!”

ถึงเซิ่งเคอจะหยุด แต่จ้องเขาด้วยใบหน้าโกรธเคือง ปากหายใจหอบหนัก

“พูดให้มันรู้เรื่อง เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” หนานกงเฉินมองย้อนกลับไปที่เขาแล้วพูดเรียบๆ เขาหยุดชั่วคราวไม่กี่วินาทีแล้วพูดต่อ “ภรรยาคนแรกตายไปสิบปีแล้วใช่ไหม? และเรื่องทั้งหมดในตอนแรกคุณย่าเป็นคนจัดการคนเดียว ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ฉันไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงที่ชื่อหยางหลี่อะไรนั่นด้วยซ้ำ”

เขาจำได้ตอนแรกที่เขาแต่งงานกับภรรยาคนแรก เพราะเขาดื้อรั้นมาก เลยเลือกที่จะหนีการแต่งงาน และหนีอยู่หลายวัน แม้แต่คืนแต่งงานก็ไม่กลับไป

เขานึกว่าวันต่อมาคุณผู้หญิงจะส่งคนมาจับตัวเขากลับไป ไม่คิดว่าวันที่สองวันที่สามก็สงบสุขมาก เรื่องนี้มันหายไปในพริบตา ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

ส่วนผู้หญิงคนนั้นไปอยู่ที่ไหน เขาไม่เคยถาม และไม่สนใจ

ไม่คิดว่าผ่านไปหลายปีแล้ว เรื่องนี้เซิ่งเคอจะพูดขึ้นมา และมันยังเกี่ยวข้องกับผู่เหลียนเหยาด้วย

“เหลียนเหยาบอกว่าตอนนั้นหยางหลี่จะแต่งงานแล้ว เพื่อบังคับให้เธอแต่งงานกับหนานกงเฉินไม่เพียงแต่บังคับให้คู่หมั้นหยางหลี่ตาย ตระกูลหนานกงยังเอาคนในครอบครัวหยางหลี่มาบังคับให้เธอเชื่อฟังอีก แต่หลังจากเธอโดนบังคับให้แต่งงานเข้าตระกูลหนานกง วันต่อมาก็มีข่าวว่าหยางหลี่ฆ่าตัวตาย แต่เธอคิดว่าหยางหลี่ไม่ใช่คนที่จะเลือกฆ่าตัวตาย เธอคิดว่าหยางหลี่ต้องโดนตระกูลหนานกงฆาตกรรม” เซิ่งเคอขยับลูกกระเดือกอย่างรู้สึกแย่ ดวงตาแดงก่ำ “พี่ ถึงแม้ตอนนั้นพี่จะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม แต่หยางหลี่ก็ตายเพราะพี่ ในสถานการณ์นี้ เหลียนเหยาจะไม่เกลียดพี่ได้ยังไง? มีเหตุผลอะไรที่จะไม่แก้แค้น? ในปีนั้นพี่ทำร้ายหยางหลี่ที่อายุแค่ยี่สิบปี ตอนนี้ก็มาทำร้ายเหลียนเหยา ถ้าไม่ใช่พี่ เธอจะเดินบนเส้นทางนี้ได้ยังไง พี่เป็นคนทำร้ายเธอ……”

“ดังนั้น……พี่ คิดซะว่าตระกูลหนานกงผิดก่อนได้ไหม? ให้อภัยเหลียนเหยาในครั้งนี้? ” เซิ่งเคอพูดด้วยใบหน้าอ้อนวอน “ฉันสัญญาว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะดูแลเธอให้ดี พาเธอไปให้ไกลและไม่ทำผิดอีก”

ถึงหนานกงเฉินจะรู้สึกประหลาดใจ แต่เขาไม่ใจอ่อนกับเรื่องนี้ แต่จ้องมองเขาพูดขึ้น “เรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้หรือเปล่า ฉันจะไปตรวจสอบกับคุณย่า สำหรับเรื่องอาชญากรรมของผู่เหลียนเหยา เซิ่งเคอทางที่ดีนายมีสติหน่อยว่าเธอไม่ได้ทำผิดกฎตระกูลหนานกง แต่ผิดกฎหมายของประเทศ และกลายเป็นเป้าหมายตำรวจในการรวบรวมพยานหลักฐาน ฉันจะให้อภัยเธอหรือไม่มันไม่สำคัญเลย”

เขาเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นก็พูด “ฉันจะไม่ให้นายรับผิดชอบการยักยอกเงินมหาศาลในตอนนี้ แต่กำหนดเวลาที่ฉันให้นายไม่ใช่ให้นายไปร่วมมือกับผู่เหลียนเหยา นายไม่จำเป็นต้องเอาตัวไปเข้าร่วม แต่ให้โอกาสนายในการชักชวนพ่อของนาย ให้มองตามความจริงหน่อย อย่าคิดฝันที่จะแย่งบริษัทอีก ไม่งั้นอย่าโทษที่ฉันไม่คิดถึงความรักครอบครัว”

หลังจากพูดประโยคนี้ หนานกงเฉินก็เดินไปที่รถของตัวเอง

หลังจากออกมาจากลานจอดรถ หนานกงเฉินก็จอดรถไว้ข้างถนน ครุ่นคิดสักพักก็เปลี่ยนเส้นทางไปยังคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลหนานกง

--

พอหนานกงเฉินกลับไปที่คฤหาสน์หลังเก่า คุณผู้หญิงก็ถามอย่างเป็นห่วงทันที “เฉิน ทำไมกลับมาเองล่ะ? มู่ชิงเธอยังโอเคไหม? ”

หนานกงเฉินหยุดฝีเท้า หันข้างไปมองเธอ “คุณย่า คุณย่าเป็นห่วงความปลอดภัยของมู่ชิงหรือเป็นห่วงหัวใจของเธอ? ”

น้ำเสียงเขาไม่แยแส คุณผู้หญิงพูดไม่ออกสักพัก แล้วพูดขึ้น “ฉัน……ก็ต้องเป็นห่วงความปลอดภัยของเธออยู่แล้ว”

“เป็นแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้วครับ” หนานกงเฉินพูดอย่างเข้มงวด “คุณย่า มู่ชิงไม่ใช่จูจู ทางที่ดีอย่าไปคิดไม่ดีกับเธอ เพราะกว่าผมจะหาเธอกลับมาได้”

“โอเคๆ ย่าจะไม่ทำอะไรเลย” คุณผู้หญิงเห็นสีหน้าเขาแย่แบบนี้ ก็รู้ว่าช่วงนี้เขาไม่ง่ายเลย ไม่คิดจะทำให้เขาโกรธแน่นอน

หนานกงเฉินเดินเข้าไปในห้องไม่กี่ก้าว หันตัวกลับมาจ้องมองคุณผู้หญิงอีกครั้งแล้วพูดขึ้น “คุณย่า ผมอยากถามอะไรคุณหน่อย คุณต้องตอบผมตามความจริง”

“เรื่องอะไรทำไมจริงจังแบบนั้น? ”

“เหตุการณ์หยางหลี่ในปีนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ” หนานกงเฉินยังคงทำหน้าจริงจัง

“หยางหลี่คือใคร? ” คุณผู้หญิงหันหน้าไปถามพี่เหอ

พี่เหอรีบพูด “คุณผู้หญิงลืมไปแล้วเหรอคะ? หยางหลี่คือภรรยาคนแรกของคุณชายใหญ่”