เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 234

เป็นครั้งแรกที่หนานกงเฉินให้ความสนใจเบาะแสที่อยู่อดีตภรรยาพวกนั้นของตัวเองอย่างจริงจัง

หลังจากเขาออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่า หลังจากรวบรวมข้อมูลคร่าวๆ ของอีกห้าคนนั้นในระยะเวลาอันสั้น ก็ส่งข้อมูลไปให้เลขาเหยียน ให้เธอช่วยตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเธอ

เลขาเหยียนพูดอย่างไม่เข้าใจ “สิ่งสำคัญที่สุดคือการจัดการตาแก่เซิ่งตงหยางนั่น ไม่ใช่เวลามาจัดการเรื่องพวกนี้นะคะ? ”

“เซิ่งตงหยาง? ” หนานกงเฉินหัวเราะเยาะอย่างไม่เห็นด้วย “ฉันไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องแผ่นดินแตกสลายได้”

“แต่……คนพวกนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้ว คุณจะตรวจสอบพวกเธอไปทำไมอีกคะ? ”

“ยังไงพวกเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าให้พวกเธอได้รับอันตรายเพราะตระกูลหนานกง”

เลขาเหยียนประหลาดใจเล็กน้อย แล้วยิ้ม “คุณชายเฉิน คุณเปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย”

“เธอก็เปลี่ยนไม่ใช่เหรอ? เปลี่ยนเป็นพูดมากและขี้นินทา” หนานกงเฉินพูดเยาะเย้ย

“แค่ก……” เลขาเหยียนกระแอมไอ เธอเปลี่ยนไปแล้ว เพราะเธอไม่ใช่ลูกน้องของเขาแล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้มงวดขนาดนั้น เธอพูดขึ้น “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะไปทำความเข้าใจเรื่องคุณหนูหยางที่โรงพยาบาลจิตเวชอันคังก่อน”

“ขอบใจ” หนานกงเฉินวางสายไป

--

เลขาเหยียนไม่นานก็สืบเรื่องราวหยางหลี่รู้เรื่องแล้ว ถูกนำตัวไปที่โรงพยาบาลจิตเวชอันคังจริงๆ แค่สภาพดูแย่มาก

ขณะที่เลขาเหยียนบอกข่าวนี้กับหนานกงเฉิน หนานกงเฉินก็เงียบไป

ดูเหมือนข้อมูลที่ว่าหยางหลี่บ้าไปแล้วจะเป็นความจริง คุณผู้หญิงไม่ได้โกหกเขา แค่ไม่รู้ว่าหนึ่งในเรื่องที่คุณผู้หญิงพูดเป็นความจริงหรือไม่ คุณหนูหยางตกใจท่านผู้หญิงจิ้งในห้องโถงบรรพบุรุษจนเป็นบ้าหรือไม่

ไป๋มู่ชิงเห็นเขาโทรศัพท์เสร็จแล้วก็ตกอยู่ในความคิดลึกๆ จึงเดินไปถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไร? ใครโทรมา? ”

“เลขาเหยียนโทรมา” หนานกงเฉินพูดพลางหายใจเข้าเบาๆ

“เธอพูดอะไร? หยางหลี่คือใครอ่ะ? ”

“เธอ……” หลังจากหนานกงเฉินลังเลสักพัก ก็ยิ้มให้เธอ “เดี๋ยวฉันค่อยบอกเธอทีหลัง”

ไป๋มู่ชิงเห็นความยุ่งเหยิงเรียบๆ บนใบหน้าเขา ก็พยักหน้า ไม่ถามอะไรอีก

หนานกงเฉินเปลี่ยนคำพูด “ดึกแล้ว รีบไปพักผ่อนเร็วๆ หน่อยเถอะ”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง

เช้าวันต่อมา ไป๋มู่ชิงถูกปลุกด้วยฟังก์ชันเตือนอีเมลในโทรศัพท์เครื่องใหม่ เธอที่เดิมทีกำลังรอจดหมายโดยเฉพาะ จึงรู้สึกไวต่อข้อความแจ้งเตือนนี้มาก

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคลิกอีเมล เป็นอีเมลกำหนดเวลาที่จูจูส่งมาให้เธอจริงๆ ในนั้นบันทึกหลักฐานอาชญากรรมที่ผู่เหลียนเหยาทำทั้งหมด

หลังจากเธอดูหลักฐานในนั้นคร่าวๆ รอบหนึ่งแล้ว ก็นั่งขึ้นจากเตียง เดินเท้าเปล่าไปที่ห้องรับแขก

เธอเดินมาถึงห้องรับแขก เห็นหนานกงเฉินกำลังนั่งโซฟาใช้แล็ปท็อปเพื่อดูสิ่งต่างๆ เมื่อวานหนานกงเฉินขอรหัสผ่านของอีเมลเธอไป

“คุณดูจดหมายที่จูจูส่งมาใช่ไหม? ” เธอเดินไปนั่งข้างๆ หนานกงเฉิน พบว่าเนื้อหาอีเมลที่จูจูส่งมาอยู่บนหน้าจอ

ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของจูจูและผู่เหลียนเหยาที่เคยใช้ และยังมีบันทึกการโทรและบันทึกบทสนทนาเวลาทั้งคู่เจอกัน หลักฐานครบถ้วนสมบูรณ์มาก

“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดครั้งนั้นที่ฉันไปเจอจูจูจะมีประโยชน์ ไม่งั้นเธอคงไม่ส่งหลักฐานอาชญากรรมอันนี้ให้กับฉันหรอก” ไป๋มู่ชิงอารมณ์ดีมาก ในที่สุดก็นำตัวผู่เหลียนเหยาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้แล้ว

“เธอพูดอะไรกับหล่อน? ” หนานกงเฉินถามลวกๆ

“ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เตือนเธอว่าผู่เหลียนเหยากำลังหลอกใช้หล่อนอยู่ตลอดเวลา” ไป๋มู่ชิงรู้สึกว่าหนานกงเฉินไม่มีความสุขอย่างที่คิดไว้ จึงถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณเป็นอะไร? ดูเหมือนไม่ดีใจเลย? ”

เธอรอหลักฐานนี้มาสามวัน กระสับกระส่ายอยู่สามวัน กลัวว่าจูจูจะหลอกผู่เหลียนเหยา ตอนนี้กว่าจะรอมาได้ เธอดีใจจนแทบจะบิน เธอคิดว่าหนานกงเฉินก็น่าจะโล่งใจเช่นเดียวกับเธอ จากนั้นก็อารมณ์ดีมาก

แต่ดูจากสีหน้าเขา ดูเหมือนสับสนมาก มีความโกรธ เศร้าและเสียใจ

หนานกงเฉินยกมือขึ้นโอบไหล่เธอแล้วพูดขึ้น “ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่คิดว่าอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อสองปีก่อนพวกเธอสองคนจะทำจริงๆ ขอโทษนะ……ต้องโทษที่ฉันดูแลเธอได้ไม่ดี”

ถูกต้อง หลักฐานนี้ทำให้เขาโกรธ และทำให้เขาเสียใจ แต่เรื่องของหยางหลี่ก็ทำให้เขารู้สึกเศร้าอีกครั้ง

ผู่เหลียนเหยาน่าสงสารมาก แต่คนน่าสงสารมีเหตุผลที่ต้องทำสิ่งที่น่ารังเกียจเหรอ เซิ่งเคอขอร้องให้เขาปล่อยผู่เหลียนเหยาไป แต่ผู่เหลียนเหยาก่ออาชญากรรมร้ายแรงขนาดนั้นเขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร? แม้ว่าเขาเต็มใจจะทำลายหลักฐานนี้แต่ไป๋มู่ชิงไม่ยอมแน่ๆ !

เขาแอบหายใจลึกๆ ในใจ เตือนตัวเองว่าอย่ารู้สึกผิดกับหยางหลี่ ไม่อย่างนั้นจะเสียใจกับความทุกข์ทรมานที่ได้รับในช่วงปีที่ผ่านมาของเขาและมู่ชิงมากเกินไป

“ฉันจะส่งอีเมลไปให้คนดูแลคดีโดยตรง” ไป๋มู่ชิงพูด

“เธอแน่ใจนะว่าอยากจะส่งมันไป? ” หนานกงเฉินถาม

ไป๋มู่ชิงประหลาดใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขา “หมายความว่าไง? ทำไมถึงไม่แน่ใจ? ”

“ไม่มีอะไร” หนานกงเฉินยิ้มบางๆ ลูบเส้นผมเธอ “ผู่เหลียนเหยาทำเรื่องเลวร้ายมากมายกับเธอขนาดนั้น เธอมีสิทธิตัดสินใจว่าจะทำยังไงกับเธอ”

“อืม ขอบคุณค่ะ” ไป๋มู่ชิงยิ้มตอบเขา ยื่นมือไปคลิกปุ่มส่งต่อ จากนั้นก็ส่งจดหมายไปยังกระทรวงความมั่นคงสาธารณะ

หลังจากเธอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เงยหน้าขึ้นมาพบว่าหนานกงเฉินตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เธอลังเลสักพักหนึ่ง แล้วถามขึ้นอย่างสงสัย “เฉิน คุณรู้สึกว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ใช่ไหม? หรือว่า……คุณคิดว่าฉันโหดร้ายไปที่ทำแบบนี้? ”

“เปล่า”

“แล้วทำไมคุณทำหน้าหนักอึ้งจัง? ”

“อ่อ……มันไม่เกี่ยวกับเธอ” เขากอดเธอ จูบหน้าผากเธอ “เธอทำแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา มันถูกต้องด้วย ไม่ได้โหดร้ายเลยสักนิด”

เขาปล่อยเธอ จ้องมองเธอลังเลสักพักหนึ่งแล้วพูดขึ้น “เมื่อคืนเธอถามฉันใช่ไหมว่าหยางหลี่คือใคร? ตอนนี้ฉันจะบอกเธอ……”

“คุณบอกว่าอีกไม่กี่วันค่อยบอกฉันไม่ใช่เหรอ? ” ไป๋มู่ชิงมองสังเกตเขาอย่างประหลาดใจ

“เมื่อคืนฉันไม่บอกเธอ เพราะกลัวว่ามันจะมีอิทธิพลต่อความคิดเธอ ในเมื่อตอนนี้เธอส่งหลักฐานไปแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลปัญหานี้อีก” หนานกงเฉินหายใจเข้าลึกๆ พูดขึ้น “หยางหลี่คือภรรยาคนแรกของฉัน และเป็นน้องสาวแท้ๆ ของผู่เหลียนเหยา……”

อย่างที่คิดไว้ สิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไปทำให้ไป๋มู่ชิงตกตะลึง……

--

ภายในโรงพยาบาลจิตเวชอันคัง

ผู่เหลียนเหยากำลังเดินไปเดินมารออยู่ในห้องรับรอง จากนั้นก็หันไปตรงหน้าเซิ่งเคอแล้วถามขึ้น “นายหลอกฉันหรือเปล่า? พี่สาวฉันเธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอ? เซิ่งเคอนายกำลังหลอกฉันใช่ไหม? ”

เซิ่งเคอเอื้อมมือดึงเธอเข้าอ้อมแขน “เหลียนเหยา เธออย่าเพิ่งกังวล……”

“นายอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ผู่เหลียนเหยาผลักเขาออก ดวงตาที่จ้องมองเขาแดงก่ำ “นายแค่ต้องบอกฉัน พี่สาวฉันอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหมก็พอแล้ว”

“พี่บอกฉัน เขาไม่น่าจะโกหกฉัน” เซิ่งเคอพูด “เหลียนเหยา พี่เองก็ไม่รู้ว่าตอนแรกมันเกิดอะไรขึ้น และช่วงนี้เพิ่งถามความจริงจากคุณย่าเหมือนกัน เธอ……”

“คุณชายเซิ่ง! นี่นายกำลังประนีประนอมช่วยเขาพูดอยู่เหรอ? ”

“ฉันแค่หวังว่าพวกคุณจะละทิ้งความเกลียดชังซึ่งกันและกันได้”

“ละทิ้งความเกลียดชังเหรอ? ” ผู่เหลียนเหยายิ้มเยาะ กัดฟันตะคอก “ฉันบอกนายแล้ว! ถึงฉันตายก็เป็นไปไม่ได้!”

“เหลียนเหยา……”

“ทั้งสองคน พวกคุณตามฉันมาได้” ที่ประตูทางเข้าจู่ๆ บุคลากรทางการแพทย์ท่านหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะที่เซิ่งเคอจะพูดออกไป

ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง รีบคว้าแขนบุคลากรทางการแพทย์ “หมายความว่าไง? แปลว่าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอ? เธออยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ? ”

“คือ……เธอใช่คุณหนูหยางที่พวกคุณพูดใช่ไหม คุณเห็นแล้วจะรู้เอง” บุคลากรทางการแพทย์พูด

“งั้นรีบพาฉันไปดูเร็วเข้า” ผู่เหลียนเหยาเร่งเร้าอย่างรอไม่ไหว

ภายใต้การนำของบุคลากรทางการแพทย์ เซิ่งเคอและผู่เหลียนเหยาก็เดินมาทางสวนหลังบ้านด้วยกัน จนถึงชั้นสามของอาคารหลังสุดท้าย บุคลากรทางการแพทย์นำทางพวกเขาไปข้างหน้าพร้อมกำชับ “ตึกนี้เต็มไปด้วยผู้ป่วยขั้นวิกฤติที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ เมื่อพวกคุณสองคนเห็นผู้ป่วย ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่พวกคุณตามหาหรือไม่ หวังว่าพวกคุณจะพูดคุยกับเธออย่างใจเย็น อย่าทำให้เธอได้รับการกระตุ้นจนอาการกำเริบเด็ดขาด”

ผู่เหลียนเหยาหัวใจขึ้นๆ ลงๆ เซิ่งเคอจึงตอบว่าตกลงแทน

ขณะที่มาถึงห้องสุดท้าย บุคลากรทางการแพทย์เปิดประตูห้อง ผู่เหลียนเหยาแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวเข้ามา

ห้องนั้นไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ นอกจากเตียงหนึ่งเตียงและโต๊ะเก้าอี้ หญิงสาวจิตใจเสื่อมสภาพใบหน้าบอบบางคนหนึ่งกำลังนั่งข้างหน้าต่างห้อง เส้นผมของหญิงสาวกระจัดกระจาย เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย มือและขาถูกมัดกับเก้าอี้ด้วยเชือก

แค่แวบเดียว ผู่เหลียนเหยาก็ปิดปากร้องไห้ออกมา

แค่เห็นการตอบสนองของเธอ เซิ่งเคอก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของผู่เหลียนเหยา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างสงสาร ปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน “อย่าร้องไห้เลย อย่างน้อยเธอก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ? ”

ผู่เหลียนเหยาเช็ดน้ำตาบนหน้า ก้าวไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วนั่งยองๆ ตรงหน้า มองสังเกตใบหน้าที่งุนงงและจริงใจของเธอแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ “พี่……ฉันหยางเหลียน เหลียนเอ๋อร์ พี่จำฉันได้ไหม? ”

สีหน้าของหยางหลี่จำเธอไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด ถึงขนาดตอนที่เธอเข้าใกล้ก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้โดยไม่รู้ตัว เห็นการตอบสนองที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้ ผู่เหลียนเหยาก็ยิ่งใจสลาย

“พี่ พี่จำฉันไม่ได้เหรอ? ” เธออดไม่ได้ที่จะถามต่อ “ฉันเหลียนเอ๋อร์ไง เหลียนเอ๋อร์ที่พี่รักมากที่สุด……พี่เคยบอกว่าจะดูแลฉันและน้องชายตลอดไป……”

น้ำตาเธอไหลลงมา

ในที่สุดหยางหลี่ก็ขยับริมฝีปากที่แห้งผาก “เหลียนเอ๋อร์……”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า พูดพร้อมน้ำตาไหล “ถูกต้อง ฉันเหลียนเอ๋อร์ พี่ ในที่สุดพี่ก็จำฉันได้แล้วใช่ไหม? ”

“เหลียนเอ๋อร์……” หยางหลี่พึมพำสองคำนี้ซ้ำๆ สายตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ มีความคาดหวัง เอ่ยออกมาเบาๆ “เหลียนเอ๋อร์……พาฉันออกไปจากที่นี่ได้ไหม……”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้าสุดชีวิต จับมือเล็กของเธอที่ถูกมัดไว้กับราวจับแล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ได้ เหลียนเอ๋อร์จะพาพี่ออกไปจากที่นี่ ต่อไปเหลียนเอ๋อร์จะดูแลพี่เอง เหลียนเอ๋อร์จะไม่ทิ้งพี่โดยไม่สนใจอีกแล้ว……”

“จริงเหรอ? ” จู่ๆ หยางหลี่ก็ยิ้มขึ้นมา

“จริงสิ” ผู่เหลียนเหยาพยักหน้าต่อ ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาในดวงตา “พี่ ฉันนึกว่าพี่ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่งั้นฉันจะไม่ทิ้งพี่โดยไม่สนใจหรอก……”

“ตาย? ” จู่ๆ หยางหลี่ก็ร่างกายสะดุ้ง ใบหน้าเปื้อนไปด้วยความหวาดกลัว “คนตาย……มีคนตาย……ฉันเห็นคนตาย……!”

สีหน้าเธอเปลี่ยนไป มือและเท้าเริ่มดิ้นไม่หยุด ปากยิ่งร้องก็ยิ่งหวาดกลัว “มีคนตาย……ปล่อยฉัน……ปล่อยฉันไป……!”

ผู่เหลียนเหยารีบโน้มตัวไปกอดเธอ พูดอย่างสงสาร “พี่……ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่……และที่นี่ก็ไม่มีคนตาย”

“มันมี……มี……ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง……” หยางหลี่ยิ่งสะเทือนใจขึ้นเรื่อยๆ การเคลื่อนไหวดิ้นรนกลายเป็นรุนแรงขึ้น ทั้งร้องและกรีดร้อง “ปล่อยฉัน! พวกแกสารเลวปล่อยฉัน……ปล่อย……!”

“พี่ พี่อย่าเป็นแบบนี้ พี่ใจเย็นหน่อย”

นางพยาบาลเห็นหยางหลี่เริ่มเสียสติ รีบเดินเข้าไปดึงผู่เหลียนเหยาออกมาจากเธอแล้วพูดขึ้น “คุณหนูผู่ พี่สาวคุณอาการเริ่มกำเริบแล้ว รีบอยู่ห่างจากเธอหน่อย ไม่งั้นจะถูกเธอทำร้าย”

หลังจากนางพยาบาลดึงผู่เหลียนเหยาออกมา ก็มัดเชือกที่ข้อมือหยางหลี่ให้แน่นโดยไม่สนใจการดิ้นของเธอ

“ปล่อยฉัน……ขอร้องพวกคุณปล่อยฉัน……” หยางหลี่ตะโกนต่อไป

ผู่เหลียนเหยาเห็นบาดแผลระยะยาวที่โดนมัดบนข้อมือหยางหลี่ เห็นเธอดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด น้ำตาก็ร่วงไหลลงมา

ในที่สุดเธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ ผลักนางพยาบาลออกไปจากตรงหน้าหยางหลี่แล้วพูดขึ้น “เธอไม่ใช่สัตว์นะ! คุณมัดเธอแบบนี้ได้ยังไง? คุณไม่เห็นมือเธอเลือดไหลเหรอ? ”

นางพยาบาลลุกขึ้นมาจากพื้น พูดอย่างอดทน “คุณหนูผู่ ได้โปรดใจเย็นหน่อย พี่สาวคุณป่วยรุนแรงมากเกินไป ถ้าเราไม่มัดเธอ เธอจะทำร้ายตัวเอง”

“เหลียนเหยา พวกคุณพยาบาลไม่มีทางเลือกเลยต้องทำแบบนี้ เธอไม่ต้องกังวลนะ”

“ไม่ใช่พี่สาวนาย นายก็ไม่กังวลสิ!” หลังจากผู่เหลียนเหยาตะคอกใส่เขา ก็หันไปหานางพยาบาลอีกครั้ง “ได้โปรดแกะเชือกบนร่างกายเธอออก ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปดูแลเอง”

“เหลียนเหยา!” เซิ่งเคอกอดเธอไว้อย่างหมดหนทางและสงสาร ควบคุมเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดขึ้น “เหลียนเหยาเธอลืมไปแล้วเหรอ? ตอนนี้เธอปกป้องตัวเองยังยากเลย แล้วจะดูแลพี่สาวเธอได้ยังไง? ”

คำพูดของเขาทำให้ร่างกายผู่เหลียนเหยาแข็งทื่อ สีหน้าบนใบหน้าก็หยุดนิ่งทันที

เซิ่งเคอลูบร่างกายเธอแล้วพูดอย่างปลอบโยน “เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะช่วยเธอดูแลพี่สาวเธอเป็นอย่างดี ฉันจะช่วยเธอหาสามีที่ดีที่สุดให้กับเธอ หาพยาบาลที่ดีที่สุด หลังจากฉันหาเจอแล้วจะไม่ให้พวกเขามัดพี่สาวเธอแบบนี้อีก”

ทันใดนั้นผู่เหลียนเหยาก็หันตัวมา คว้าเสื้อผ้าบนหน้าอกเขาแล้วพูดอย่างกังวล “เซิ่งเคอ พาฉันไปหาไป๋มู่ชิงหรือไม่ก็หนานกงเฉินหน่อย ขอร้องนายพาฉันไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้……!”

เซิ่งเคอมองสังเกตเธออย่างประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าความคิดเธอกระโดดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร กระโดดไปยังหนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงแล้ว

“เธอไปหาพวกเขาทำไม? พวกเขาจะไม่มาเจอเธอหรอก”

“ฉันรู้ว่าพวกเขาจะไม่มาเจอฉัน ฉันเลยอยากให้นายช่วยไง? ” ผู่เหลียนเหยากังวลจนน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้เพราะเธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับเซิ่งเคอ เลยไม่ได้ขอให้เขาช่วยติดต่อไป๋มู่ชิงให้ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเร่งด่วน เธอต้องขอให้เขาช่วยเหลือ

เธอคิดแล้วพูดขึ้นอีก “เซิ่งเคอ ขอร้องโทรหาหนานกงเฉินให้หน่อย บอกว่าฉันต้องการต่อรองกับเขา ใช้อาการป่วยของเธอต่อรองกับเขา”

“หมายความว่าไง? ”

“นายรีบโทรเร็วๆ !” เธอพูดเร่งเร้าอย่างกังวล

เซิ่งเคอหยิบโทรศัพท์ออกมารีบกดเบอร์หนานกงเฉิน ผู่เหลียนเหยาแย่งโทรศัพท์ที่ต่อสายถึงหนานกงเฉินแล้วพูดขึ้น “หนานกงเฉิน พี่สาวฉันต้องการฉัน ดังนั้นตอนนี้ฉันจะเป็นอะไรไปไม่ได้ ฉันรู้ว่านายจะไม่ปล่อยฉันไปฟรีๆ แต่……”

ขณะที่เธอพูดก็ร้องไห้ขึ้นมา แต่หนานกงเฉินในโทรศัพท์นั้นพูดขัดเธอว่า “คุณหนูผู่ มันไม่ทันแล้ว”

“นายว่าไงนะ? ” ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง