เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 234

เป็นครั้งแรกที่หนานกงเฉินให้ความสนใจเบาะแสที่อยู่อดีตภรรยาพวกนั้นของตัวเองอย่างจริงจัง

หลังจากเขาออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่า หลังจากรวบรวมข้อมูลคร่าวๆ ของอีกห้าคนนั้นในระยะเวลาอันสั้น ก็ส่งข้อมูลไปให้เลขาเหยียน ให้เธอช่วยตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบันของพวกเธอ

เลขาเหยียนพูดอย่างไม่เข้าใจ “สิ่งสำคัญที่สุดคือการจัดการตาแก่เซิ่งตงหยางนั่น ไม่ใช่เวลามาจัดการเรื่องพวกนี้นะคะ? ”

“เซิ่งตงหยาง? ” หนานกงเฉินหัวเราะเยาะอย่างไม่เห็นด้วย “ฉันไม่คิดว่ามันจะทำเรื่องแผ่นดินแตกสลายได้”

“แต่……คนพวกนี้เป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้ว คุณจะตรวจสอบพวกเธอไปทำไมอีกคะ? ”

“ยังไงพวกเธอก็ไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าให้พวกเธอได้รับอันตรายเพราะตระกูลหนานกง”

เลขาเหยียนประหลาดใจเล็กน้อย แล้วยิ้ม “คุณชายเฉิน คุณเปลี่ยนไปจริงๆ ด้วย”

“เธอก็เปลี่ยนไม่ใช่เหรอ? เปลี่ยนเป็นพูดมากและขี้นินทา” หนานกงเฉินพูดเยาะเย้ย

“แค่ก……” เลขาเหยียนกระแอมไอ เธอเปลี่ยนไปแล้ว เพราะเธอไม่ใช่ลูกน้องของเขาแล้ว ไม่จำเป็นต้องเข้มงวดขนาดนั้น เธอพูดขึ้น “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะไปทำความเข้าใจเรื่องคุณหนูหยางที่โรงพยาบาลจิตเวชอันคังก่อน”

“ขอบใจ” หนานกงเฉินวางสายไป

--

เลขาเหยียนไม่นานก็สืบเรื่องราวหยางหลี่รู้เรื่องแล้ว ถูกนำตัวไปที่โรงพยาบาลจิตเวชอันคังจริงๆ แค่สภาพดูแย่มาก

ขณะที่เลขาเหยียนบอกข่าวนี้กับหนานกงเฉิน หนานกงเฉินก็เงียบไป

ดูเหมือนข้อมูลที่ว่าหยางหลี่บ้าไปแล้วจะเป็นความจริง คุณผู้หญิงไม่ได้โกหกเขา แค่ไม่รู้ว่าหนึ่งในเรื่องที่คุณผู้หญิงพูดเป็นความจริงหรือไม่ คุณหนูหยางตกใจท่านผู้หญิงจิ้งในห้องโถงบรรพบุรุษจนเป็นบ้าหรือไม่

ไป๋มู่ชิงเห็นเขาโทรศัพท์เสร็จแล้วก็ตกอยู่ในความคิดลึกๆ จึงเดินไปถามอย่างเป็นห่วง “เป็นอะไร? ใครโทรมา? ”

“เลขาเหยียนโทรมา” หนานกงเฉินพูดพลางหายใจเข้าเบาๆ

“เธอพูดอะไร? หยางหลี่คือใครอ่ะ? ”

“เธอ……” หลังจากหนานกงเฉินลังเลสักพัก ก็ยิ้มให้เธอ “เดี๋ยวฉันค่อยบอกเธอทีหลัง”

ไป๋มู่ชิงเห็นความยุ่งเหยิงเรียบๆ บนใบหน้าเขา ก็พยักหน้า ไม่ถามอะไรอีก

หนานกงเฉินเปลี่ยนคำพูด “ดึกแล้ว รีบไปพักผ่อนเร็วๆ หน่อยเถอะ”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้อง

เช้าวันต่อมา ไป๋มู่ชิงถูกปลุกด้วยฟังก์ชันเตือนอีเมลในโทรศัพท์เครื่องใหม่ เธอที่เดิมทีกำลังรอจดหมายโดยเฉพาะ จึงรู้สึกไวต่อข้อความแจ้งเตือนนี้มาก

เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและคลิกอีเมล เป็นอีเมลกำหนดเวลาที่จูจูส่งมาให้เธอจริงๆ ในนั้นบันทึกหลักฐานอาชญากรรมที่ผู่เหลียนเหยาทำทั้งหมด

หลังจากเธอดูหลักฐานในนั้นคร่าวๆ รอบหนึ่งแล้ว ก็นั่งขึ้นจากเตียง เดินเท้าเปล่าไปที่ห้องรับแขก

เธอเดินมาถึงห้องรับแขก เห็นหนานกงเฉินกำลังนั่งโซฟาใช้แล็ปท็อปเพื่อดูสิ่งต่างๆ เมื่อวานหนานกงเฉินขอรหัสผ่านของอีเมลเธอไป

“คุณดูจดหมายที่จูจูส่งมาใช่ไหม? ” เธอเดินไปนั่งข้างๆ หนานกงเฉิน พบว่าเนื้อหาอีเมลที่จูจูส่งมาอยู่บนหน้าจอ

ในนั้นมีเบอร์โทรศัพท์ของจูจูและผู่เหลียนเหยาที่เคยใช้ และยังมีบันทึกการโทรและบันทึกบทสนทนาเวลาทั้งคู่เจอกัน หลักฐานครบถ้วนสมบูรณ์มาก

“ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดครั้งนั้นที่ฉันไปเจอจูจูจะมีประโยชน์ ไม่งั้นเธอคงไม่ส่งหลักฐานอาชญากรรมอันนี้ให้กับฉันหรอก” ไป๋มู่ชิงอารมณ์ดีมาก ในที่สุดก็นำตัวผู่เหลียนเหยาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมได้แล้ว

“เธอพูดอะไรกับหล่อน? ” หนานกงเฉินถามลวกๆ

“ก็ไม่ได้พูดอะไร แค่เตือนเธอว่าผู่เหลียนเหยากำลังหลอกใช้หล่อนอยู่ตลอดเวลา” ไป๋มู่ชิงรู้สึกว่าหนานกงเฉินไม่มีความสุขอย่างที่คิดไว้ จึงถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณเป็นอะไร? ดูเหมือนไม่ดีใจเลย? ”

เธอรอหลักฐานนี้มาสามวัน กระสับกระส่ายอยู่สามวัน กลัวว่าจูจูจะหลอกผู่เหลียนเหยา ตอนนี้กว่าจะรอมาได้ เธอดีใจจนแทบจะบิน เธอคิดว่าหนานกงเฉินก็น่าจะโล่งใจเช่นเดียวกับเธอ จากนั้นก็อารมณ์ดีมาก

แต่ดูจากสีหน้าเขา ดูเหมือนสับสนมาก มีความโกรธ เศร้าและเสียใจ

หนานกงเฉินยกมือขึ้นโอบไหล่เธอแล้วพูดขึ้น “ไม่มีอะไร ฉันแค่ไม่คิดว่าอุบัติเหตุรถยนต์เมื่อสองปีก่อนพวกเธอสองคนจะทำจริงๆ ขอโทษนะ……ต้องโทษที่ฉันดูแลเธอได้ไม่ดี”

ถูกต้อง หลักฐานนี้ทำให้เขาโกรธ และทำให้เขาเสียใจ แต่เรื่องของหยางหลี่ก็ทำให้เขารู้สึกเศร้าอีกครั้ง

ผู่เหลียนเหยาน่าสงสารมาก แต่คนน่าสงสารมีเหตุผลที่ต้องทำสิ่งที่น่ารังเกียจเหรอ เซิ่งเคอขอร้องให้เขาปล่อยผู่เหลียนเหยาไป แต่ผู่เหลียนเหยาก่ออาชญากรรมร้ายแรงขนาดนั้นเขาจะปล่อยเธอไปได้อย่างไร? แม้ว่าเขาเต็มใจจะทำลายหลักฐานนี้แต่ไป๋มู่ชิงไม่ยอมแน่ๆ !

เขาแอบหายใจลึกๆ ในใจ เตือนตัวเองว่าอย่ารู้สึกผิดกับหยางหลี่ ไม่อย่างนั้นจะเสียใจกับความทุกข์ทรมานที่ได้รับในช่วงปีที่ผ่านมาของเขาและมู่ชิงมากเกินไป

“ฉันจะส่งอีเมลไปให้คนดูแลคดีโดยตรง” ไป๋มู่ชิงพูด

“เธอแน่ใจนะว่าอยากจะส่งมันไป? ” หนานกงเฉินถาม

ไป๋มู่ชิงประหลาดใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขา “หมายความว่าไง? ทำไมถึงไม่แน่ใจ? ”

“ไม่มีอะไร” หนานกงเฉินยิ้มบางๆ ลูบเส้นผมเธอ “ผู่เหลียนเหยาทำเรื่องเลวร้ายมากมายกับเธอขนาดนั้น เธอมีสิทธิตัดสินใจว่าจะทำยังไงกับเธอ”

“อืม ขอบคุณค่ะ” ไป๋มู่ชิงยิ้มตอบเขา ยื่นมือไปคลิกปุ่มส่งต่อ จากนั้นก็ส่งจดหมายไปยังกระทรวงความมั่นคงสาธารณะ

หลังจากเธอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เงยหน้าขึ้นมาพบว่าหนานกงเฉินตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง เธอลังเลสักพักหนึ่ง แล้วถามขึ้นอย่างสงสัย “เฉิน คุณรู้สึกว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้ใช่ไหม? หรือว่า……คุณคิดว่าฉันโหดร้ายไปที่ทำแบบนี้? ”

“เปล่า”

“แล้วทำไมคุณทำหน้าหนักอึ้งจัง? ”

“อ่อ……มันไม่เกี่ยวกับเธอ” เขากอดเธอ จูบหน้าผากเธอ “เธอทำแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา มันถูกต้องด้วย ไม่ได้โหดร้ายเลยสักนิด”

เขาปล่อยเธอ จ้องมองเธอลังเลสักพักหนึ่งแล้วพูดขึ้น “เมื่อคืนเธอถามฉันใช่ไหมว่าหยางหลี่คือใคร? ตอนนี้ฉันจะบอกเธอ……”

“คุณบอกว่าอีกไม่กี่วันค่อยบอกฉันไม่ใช่เหรอ? ” ไป๋มู่ชิงมองสังเกตเขาอย่างประหลาดใจ

“เมื่อคืนฉันไม่บอกเธอ เพราะกลัวว่ามันจะมีอิทธิพลต่อความคิดเธอ ในเมื่อตอนนี้เธอส่งหลักฐานไปแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกังวลปัญหานี้อีก” หนานกงเฉินหายใจเข้าลึกๆ พูดขึ้น “หยางหลี่คือภรรยาคนแรกของฉัน และเป็นน้องสาวแท้ๆ ของผู่เหลียนเหยา……”

อย่างที่คิดไว้ สิ่งที่เขาเพิ่งพูดออกไปทำให้ไป๋มู่ชิงตกตะลึง……

--

ภายในโรงพยาบาลจิตเวชอันคัง

ผู่เหลียนเหยากำลังเดินไปเดินมารออยู่ในห้องรับรอง จากนั้นก็หันไปตรงหน้าเซิ่งเคอแล้วถามขึ้น “นายหลอกฉันหรือเปล่า? พี่สาวฉันเธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอ? เซิ่งเคอนายกำลังหลอกฉันใช่ไหม? ”

เซิ่งเคอเอื้อมมือดึงเธอเข้าอ้อมแขน “เหลียนเหยา เธออย่าเพิ่งกังวล……”

“นายอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” ผู่เหลียนเหยาผลักเขาออก ดวงตาที่จ้องมองเขาแดงก่ำ “นายแค่ต้องบอกฉัน พี่สาวฉันอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหมก็พอแล้ว”

“พี่บอกฉัน เขาไม่น่าจะโกหกฉัน” เซิ่งเคอพูด “เหลียนเหยา พี่เองก็ไม่รู้ว่าตอนแรกมันเกิดอะไรขึ้น และช่วงนี้เพิ่งถามความจริงจากคุณย่าเหมือนกัน เธอ……”

“คุณชายเซิ่ง! นี่นายกำลังประนีประนอมช่วยเขาพูดอยู่เหรอ? ”

“ฉันแค่หวังว่าพวกคุณจะละทิ้งความเกลียดชังซึ่งกันและกันได้”

“ละทิ้งความเกลียดชังเหรอ? ” ผู่เหลียนเหยายิ้มเยาะ กัดฟันตะคอก “ฉันบอกนายแล้ว! ถึงฉันตายก็เป็นไปไม่ได้!”

“เหลียนเหยา……”

“ทั้งสองคน พวกคุณตามฉันมาได้” ที่ประตูทางเข้าจู่ๆ บุคลากรทางการแพทย์ท่านหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะที่เซิ่งเคอจะพูดออกไป

ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง รีบคว้าแขนบุคลากรทางการแพทย์ “หมายความว่าไง? แปลว่าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่จริงๆ เหรอ? เธออยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ? ”

“คือ……เธอใช่คุณหนูหยางที่พวกคุณพูดใช่ไหม คุณเห็นแล้วจะรู้เอง” บุคลากรทางการแพทย์พูด

“งั้นรีบพาฉันไปดูเร็วเข้า” ผู่เหลียนเหยาเร่งเร้าอย่างรอไม่ไหว

ภายใต้การนำของบุคลากรทางการแพทย์ เซิ่งเคอและผู่เหลียนเหยาก็เดินมาทางสวนหลังบ้านด้วยกัน จนถึงชั้นสามของอาคารหลังสุดท้าย บุคลากรทางการแพทย์นำทางพวกเขาไปข้างหน้าพร้อมกำชับ “ตึกนี้เต็มไปด้วยผู้ป่วยขั้นวิกฤติที่ไม่สามารถดูแลตัวเองได้ เมื่อพวกคุณสองคนเห็นผู้ป่วย ไม่ว่าเธอจะเป็นคนที่พวกคุณตามหาหรือไม่ หวังว่าพวกคุณจะพูดคุยกับเธออย่างใจเย็น อย่าทำให้เธอได้รับการกระตุ้นจนอาการกำเริบเด็ดขาด”

ผู่เหลียนเหยาหัวใจขึ้นๆ ลงๆ เซิ่งเคอจึงตอบว่าตกลงแทน

ขณะที่มาถึงห้องสุดท้าย บุคลากรทางการแพทย์เปิดประตูห้อง ผู่เหลียนเหยาแทบรอไม่ไหวที่จะก้าวเข้ามา

ห้องนั้นไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ นอกจากเตียงหนึ่งเตียงและโต๊ะเก้าอี้ หญิงสาวจิตใจเสื่อมสภาพใบหน้าบอบบางคนหนึ่งกำลังนั่งข้างหน้าต่างห้อง เส้นผมของหญิงสาวกระจัดกระจาย เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย มือและขาถูกมัดกับเก้าอี้ด้วยเชือก

แค่แวบเดียว ผู่เหลียนเหยาก็ปิดปากร้องไห้ออกมา

แค่เห็นการตอบสนองของเธอ เซิ่งเคอก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้คือพี่สาวของผู่เหลียนเหยา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างสงสาร ปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน “อย่าร้องไห้เลย อย่างน้อยเธอก็ยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ? ”

ผู่เหลียนเหยาเช็ดน้ำตาบนหน้า ก้าวไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วนั่งยองๆ ตรงหน้า มองสังเกตใบหน้าที่งุนงงและจริงใจของเธอแล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ “พี่……ฉันหยางเหลียน เหลียนเอ๋อร์ พี่จำฉันได้ไหม? ”

สีหน้าของหยางหลี่จำเธอไม่ได้อย่างเห็นได้ชัด ถึงขนาดตอนที่เธอเข้าใกล้ก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้โดยไม่รู้ตัว เห็นการตอบสนองที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้ ผู่เหลียนเหยาก็ยิ่งใจสลาย

“พี่ พี่จำฉันไม่ได้เหรอ? ” เธออดไม่ได้ที่จะถามต่อ “ฉันเหลียนเอ๋อร์ไง เหลียนเอ๋อร์ที่พี่รักมากที่สุด……พี่เคยบอกว่าจะดูแลฉันและน้องชายตลอดไป……”

น้ำตาเธอไหลลงมา

ในที่สุดหยางหลี่ก็ขยับริมฝีปากที่แห้งผาก “เหลียนเอ๋อร์……”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า พูดพร้อมน้ำตาไหล “ถูกต้อง ฉันเหลียนเอ๋อร์ พี่ ในที่สุดพี่ก็จำฉันได้แล้วใช่ไหม? ”

“เหลียนเอ๋อร์……” หยางหลี่พึมพำสองคำนี้ซ้ำๆ สายตาที่จ้องมองเธอค่อยๆ มีความคาดหวัง เอ่ยออกมาเบาๆ “เหลียนเอ๋อร์……พาฉันออกไปจากที่นี่ได้ไหม……”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้าสุดชีวิต จับมือเล็กของเธอที่ถูกมัดไว้กับราวจับแล้วพูดอย่างสะอึกสะอื้น “ได้ เหลียนเอ๋อร์จะพาพี่ออกไปจากที่นี่ ต่อไปเหลียนเอ๋อร์จะดูแลพี่เอง เหลียนเอ๋อร์จะไม่ทิ้งพี่โดยไม่สนใจอีกแล้ว……”

“จริงเหรอ? ” จู่ๆ หยางหลี่ก็ยิ้มขึ้นมา

“จริงสิ” ผู่เหลียนเหยาพยักหน้าต่อ ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาในดวงตา “พี่ ฉันนึกว่าพี่ตายไปตั้งนานแล้ว ไม่งั้นฉันจะไม่ทิ้งพี่โดยไม่สนใจหรอก……”

“ตาย? ” จู่ๆ หยางหลี่ก็ร่างกายสะดุ้ง ใบหน้าเปื้อนไปด้วยความหวาดกลัว “คนตาย……มีคนตาย……ฉันเห็นคนตาย……!”

สีหน้าเธอเปลี่ยนไป มือและเท้าเริ่มดิ้นไม่หยุด ปากยิ่งร้องก็ยิ่งหวาดกลัว “มีคนตาย……ปล่อยฉัน……ปล่อยฉันไป……!”

ผู่เหลียนเหยารีบโน้มตัวไปกอดเธอ พูดอย่างสงสาร “พี่……ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่……และที่นี่ก็ไม่มีคนตาย”

“มันมี……มี……ฉันเห็นด้วยตาตัวเอง……” หยางหลี่ยิ่งสะเทือนใจขึ้นเรื่อยๆ การเคลื่อนไหวดิ้นรนกลายเป็นรุนแรงขึ้น ทั้งร้องและกรีดร้อง “ปล่อยฉัน! พวกแกสารเลวปล่อยฉัน……ปล่อย……!”

“พี่ พี่อย่าเป็นแบบนี้ พี่ใจเย็นหน่อย”

นางพยาบาลเห็นหยางหลี่เริ่มเสียสติ รีบเดินเข้าไปดึงผู่เหลียนเหยาออกมาจากเธอแล้วพูดขึ้น “คุณหนูผู่ พี่สาวคุณอาการเริ่มกำเริบแล้ว รีบอยู่ห่างจากเธอหน่อย ไม่งั้นจะถูกเธอทำร้าย”

หลังจากนางพยาบาลดึงผู่เหลียนเหยาออกมา ก็มัดเชือกที่ข้อมือหยางหลี่ให้แน่นโดยไม่สนใจการดิ้นของเธอ

“ปล่อยฉัน……ขอร้องพวกคุณปล่อยฉัน……” หยางหลี่ตะโกนต่อไป

ผู่เหลียนเหยาเห็นบาดแผลระยะยาวที่โดนมัดบนข้อมือหยางหลี่ เห็นเธอดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด น้ำตาก็ร่วงไหลลงมา

ในที่สุดเธอก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ ผลักนางพยาบาลออกไปจากตรงหน้าหยางหลี่แล้วพูดขึ้น “เธอไม่ใช่สัตว์นะ! คุณมัดเธอแบบนี้ได้ยังไง? คุณไม่เห็นมือเธอเลือดไหลเหรอ? ”

นางพยาบาลลุกขึ้นมาจากพื้น พูดอย่างอดทน “คุณหนูผู่ ได้โปรดใจเย็นหน่อย พี่สาวคุณป่วยรุนแรงมากเกินไป ถ้าเราไม่มัดเธอ เธอจะทำร้ายตัวเอง”

“เหลียนเหยา พวกคุณพยาบาลไม่มีทางเลือกเลยต้องทำแบบนี้ เธอไม่ต้องกังวลนะ”

“ไม่ใช่พี่สาวนาย นายก็ไม่กังวลสิ!” หลังจากผู่เหลียนเหยาตะคอกใส่เขา ก็หันไปหานางพยาบาลอีกครั้ง “ได้โปรดแกะเชือกบนร่างกายเธอออก ฉันจะพาเธอกลับบ้านไปดูแลเอง”

“เหลียนเหยา!” เซิ่งเคอกอดเธอไว้อย่างหมดหนทางและสงสาร ควบคุมเธอไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดขึ้น “เหลียนเหยาเธอลืมไปแล้วเหรอ? ตอนนี้เธอปกป้องตัวเองยังยากเลย แล้วจะดูแลพี่สาวเธอได้ยังไง? ”

คำพูดของเขาทำให้ร่างกายผู่เหลียนเหยาแข็งทื่อ สีหน้าบนใบหน้าก็หยุดนิ่งทันที

เซิ่งเคอลูบร่างกายเธอแล้วพูดอย่างปลอบโยน “เธอไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะช่วยเธอดูแลพี่สาวเธอเป็นอย่างดี ฉันจะช่วยเธอหาสามีที่ดีที่สุดให้กับเธอ หาพยาบาลที่ดีที่สุด หลังจากฉันหาเจอแล้วจะไม่ให้พวกเขามัดพี่สาวเธอแบบนี้อีก”

ทันใดนั้นผู่เหลียนเหยาก็หันตัวมา คว้าเสื้อผ้าบนหน้าอกเขาแล้วพูดอย่างกังวล “เซิ่งเคอ พาฉันไปหาไป๋มู่ชิงหรือไม่ก็หนานกงเฉินหน่อย ขอร้องนายพาฉันไปหาพวกเขาเดี๋ยวนี้……!”

เซิ่งเคอมองสังเกตเธออย่างประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าความคิดเธอกระโดดเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร กระโดดไปยังหนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงแล้ว

“เธอไปหาพวกเขาทำไม? พวกเขาจะไม่มาเจอเธอหรอก”

“ฉันรู้ว่าพวกเขาจะไม่มาเจอฉัน ฉันเลยอยากให้นายช่วยไง? ” ผู่เหลียนเหยากังวลจนน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง

ก่อนหน้านี้เพราะเธอไม่อยากเกี่ยวข้องกับเซิ่งเคอ เลยไม่ได้ขอให้เขาช่วยติดต่อไป๋มู่ชิงให้ แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเร่งด่วน เธอต้องขอให้เขาช่วยเหลือ

เธอคิดแล้วพูดขึ้นอีก “เซิ่งเคอ ขอร้องโทรหาหนานกงเฉินให้หน่อย บอกว่าฉันต้องการต่อรองกับเขา ใช้อาการป่วยของเธอต่อรองกับเขา”

“หมายความว่าไง? ”

“นายรีบโทรเร็วๆ !” เธอพูดเร่งเร้าอย่างกังวล

เซิ่งเคอหยิบโทรศัพท์ออกมารีบกดเบอร์หนานกงเฉิน ผู่เหลียนเหยาแย่งโทรศัพท์ที่ต่อสายถึงหนานกงเฉินแล้วพูดขึ้น “หนานกงเฉิน พี่สาวฉันต้องการฉัน ดังนั้นตอนนี้ฉันจะเป็นอะไรไปไม่ได้ ฉันรู้ว่านายจะไม่ปล่อยฉันไปฟรีๆ แต่……”

ขณะที่เธอพูดก็ร้องไห้ขึ้นมา แต่หนานกงเฉินในโทรศัพท์นั้นพูดขัดเธอว่า “คุณหนูผู่ มันไม่ทันแล้ว”

“นายว่าไงนะ? ” ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง

ความรู้สึกนี้ยังดำเนินต่อไปจนกระทั่งตอนที่เธอรู้ว่าผู่เหลียนเหยาโดนจับตัว ไม่ได้โล่งใจ แต่ยิ่งกลายเป็นร้ายแรงขึ้น

สุดท้าย ผู่เหลียนเหยาและจูจูก็ต้องจ่ายราคา ในที่สุดเธอก็โอเคและอยู่กับเฉียวเฟิงและหว่านชิงได้ตามประสงค์แล้ว เป็นเรื่องที่ควรดีใจ แต่เธอไม่รู้สึกมีความสุขเลยสักนิด

--

ผู่เหลียนเหยาถูกดำเนินการตามกฎหมายแล้ว ไป๋มู่ชิงก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยในอพาร์ทเมนท์นี้อีก

ตอนบ่ายเธอฉวยโอกาสที่หนานกงเฉินออกไปข้างนอก เตรียมออกจากอพาร์ทเมนท์ เมื่อกำลังจะไปก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เธอเครียดในใจเล็กน้อย ในใจคิดว่าคงไม่ใช่ผู้สมรู้ร่วมคิดของผู่เหลียนเหยาก่อนหน้านี้มาแก้แค้นเธอหรอกใช่ไหม?

ไม่รอให้เธอคิดเพ้อเจ้อจบ รหัสที่ประตูใหญ่ก็ถูกคนกดแล้วเปิด คุณผู้หญิงเดินเข้ามาพร้อมพี่เหอ

เมื่อเห็นคุณผู้หญิง ไป๋มู่ชิงก็ตกตะลึง เรื่องคู่ครองแวบเข้ามาในใจด้วยสัญชาตญาณ

คุณผู้หญิงเห็นแก่ตัวและโหดเหี้ยมมากแค่ไหนไม่ใช่เธอไม่รู้ ตอนนี้มาหาเธอ ต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ใช่ไหม?

ยกเว้นตอนแรกที่ท้อง เธอไม่เห็นคุณผู้หญิงยิ้มอย่างอ่อนโยนและเป็นมิตรเหมือนในตอนนี้มานานมากแล้ว แวบแรกที่เห็น อาจบอกได้ว่าเธอเป็นคุณยายที่ใจดีคนหนึ่ง

เธอได้สติกลับมาเล็กน้อย ทักทายอย่างสุภาพ “คุณผู้หญิง คุณมาทำไมคะ? ”

“ทำไมเรียกฉันว่าคุณผู้หญิงล่ะ? เธอควรเรียกฉันว่าคุณย่าสิ” คุณผู้หญิงเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม จับสองมือเธอ มองสังเกตเธอพร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เธอใช่มู่ชิงจริงๆ ใช่ไหม? ท่าทางเธอในตอนนี้ดูน่ามองกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย และสวยมากขึ้นด้วย”

พี่เหอข้างๆ ก็พูดขึ้น “คุณผู้หญิง ถึงใบหน้านายหญิงน้อยจะเปลี่ยนไป แต่ตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็รู้สึกว่า……นี่ไม่ใช่คุณหนูไป๋ที่คุณชายใหญ่คิดถึงมาตลอดหรอกเหรอ? ”

คำพูดเหล่านี้อาจจะน่าฟังสำหรับคนอื่น แต่ไป๋มู่ชิงได้ยินแล้วกลับรู้สึกแสบแก้วหูเป็นพิเศษ

เพราะเธออาจจะเดาประโยคถัดไปของคุณผู้หญิงได้ว่าจะชักชวนให้เธอกลับไปที่ตระกูลหนานกง แล้วเอาหัวใจออกมา……

เธอตัวสั่นเล็กน้อย ชักมือกลับมาจากมือคุณผู้หญิง จากนั้นก็หันกลับไปที่บาร์เพื่อรินน้ำให้ทั้งสองคน หัวใจเธอเต้นเร็วตึกตัก ในขณะที่เดาจุดประสงค์ที่แท้จริงในการมาของคุณผู้หญิงครั้งนี้ด้วย

มาลักพาตัวเธอไปตรงๆ เหรอ? หรือว่า……?

คุณผู้หญิงรับแก้วน้ำมาจิบหนึ่งอึก ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “มู่ชิงอ่า ที่ผ่านมาฉันรุนแรงกับเธอไปหน่อยจริงๆ แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกนะ ฉันคิดถึงอาการป่วยของเฉิน เลยต้องบังคับเขาให้แต่งงานกับจูจู แต่เธอต้องเชื่อใจเฉินนะ ตอนแรกเขาคิดว่าเธอตายไปแล้ว ในใจก็อยากตายตาม แต่ถูกฉันบังคับให้แต่งงานกับจูจู ในช่วงสามปีที่ผ่านมาเขากลายเป็นคนเงียบ มีนิสัยสันโดษมากกว่าแต่ก่อน อย่าว่าแต่กับจูจู แม้แต่คุณย่าอย่างฉันคนนี้ก็ไม่พูดดีๆ ด้วยสักคำ จนกระทั่งเร็วๆ นี้เขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ในที่สุดเขาก็มีความโกรธบ้าง และมีความกระตือรือร้นในชีวิตบ้าง……”

“คุณผู้หญิง……” ไป๋มู่ชิงขัดจังหวะเธอ มองเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่ต้องพูดแล้วค่ะ เรื่องพวกนี้ฉันรู้แล้ว”

“เธอรู้แล้วเหรอ? ” คุณผู้หญิงพยักหน้า “อืม เธอรู้แล้วก็ดี เฉินเขารักเธอมากสุดหัวใจ โดยเฉพาะตอนนี้เขารู้ว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ในปีนั้น ฉันว่าเขายิ่งปล่อยเธอไปไม่ได้ ไม่สามารถแยกจากเธอได้”

“เรื่องพวกนี้ฉันรู้แล้ว แต่ฉันแต่งงานแล้ว”

“แต่งงาน? ” คุณผู้หญิงพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม “กับคุณชายรองตระกูลเฉียวเหรอ? การเล่นสนุกแบบนี้มันถือว่าเป็นการแต่งงานอะไรกันล่ะ? เธอกับเฉินเป็นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“ไม่ใช่ได้ยังไง? ถึงแม้ตอนแรกเธอจะเซ็นใบหย่า แต่พอเฉินฟื้นขึ้นมาเห็นก็ฉีกมันทันที ต่อมาเพราะเธอ ‘ตาย’ ความสัมพันธ์ชีวิตสมรสของเฉินกับเธอก็กลายเป็นอดีตไปอัตโนมัติ จากนั้นเขาก็แต่งงานกับจูจูได้ แต่ความจริงเธอยังไม่ตาย ดังนั้นความสัมพันธ์ชีวิตสมรสของเธอกับเฉินก็ยังมีผลอยู่เหมือนเดิม ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เธอยังเป็นภรรยาตามกฎหมายของเฉินอยู่เข้าใจไหม? ”

คุณผู้หญิงพูดอย่างจริงจัง ไป๋มู่ชิงมองเธอด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่าการมาในวันนี้ของเธอจะนำพาความจริงที่แม้แต่เธอเองก็มองข้ามไป

“นายหญิงน้อย วันนี้คุณผู้หญิงมารับคุณกลับบ้านโดยเฉพาะเลยนะคะ” พี่เหอข้างๆ พูดขึ้น

“ฉันไม่กลับไป” ไป๋มู่ชิงปฏิเสธด้วยสัญชาตญาณ จ้องมองคุณผู้หญิงแล้วพูดขึ้น “คุณย่า ถึงแม้ฉันกับหนานกงเฉินยังไม่หย่ากันอย่างเป็นทางการ แต่ไม่ช้าก็เร็วเราก็ต้องแยกจากกัน ฉันสามารถฟ้องหย่าได้ หรือไปหาหนานกงเฉินเพื่อเจรจาการหย่า ยังไงฉันก็ไม่กลับไปตระกูลหนานกงค่ะ”

“ทำไม? ”

“ก็ไม่ทำไม เพราะฉันแต่งงานกับเฉียวเฟิงแล้ว เป็นภรรยาของเฉียวเฟิงแล้ว” ไป๋มู่ชิงคิด กังวลว่าตัวเองจะก้าวสู่ถนนเส้นเก่าของหยางหลี่ จึงเสริมไปหนึ่งประโยค “คุณผู้หญิง เรื่องราวของหยางหลี่เป็นโศกนาฏกรรมที่โหดร้ายมาก ฉันไม่อยากให้คุณใช้กลอุบายนี้กับฉันอีก และไม่อยากให้คุณทำร้ายเฉียวเฟิงด้วย ยังไงแล้วตระกูลเฉียวก็ถือว่าเป็นหนึ่งในครอบครัวที่ใหญ่ที่สุดในเมืองซี ไปรบกวนเขามันไม่ดีต่อตระกูลหนานกง และไม่ดีต่อหนานกงเฉินเช่นกัน”

“นี่เธอกำลังขู่ฉันอยู่เหรอ? ” คุณผู้หญิงหมดความอดทน

“ไม่ได้ขู่ แต่มันเป็นความจริงค่ะ นอกจากนี้เรื่องราวของหยางหลี่ก็ทำให้หนานกงเฉินโทษตัวเองและรู้สึกแย่มากแล้ว ถ้าคุณยังทำแบบนี้ต่อไปอีก คุณชายใหญ่ก็จะไม่ให้อภัยคุณ” ไป๋มู่ชิงรู้ว่าคุณผู้หญิงต้องโกรธแน่ แต่เธอก็ยังพูดประโยคเหล่านี้ออกมา

“แต่เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว ตอนนี้เธอยังเป็นคนของตระกูลหนานกงของฉัน และเป็นคู่ครองของเฉิน”

“มาถึงตอนนี้แล้ว คุณผู้หญิงคุณยังเชื่อเรื่องนี้อยู่เหรอ? ”

“ฉันเชื่อ”

“แต่ฉันไม่เชื่อ” ไป๋มู่ชิงพูดอย่างค่อนข้างหมดหนทาง “คุณคิดว่าหนานกงเฉินจะให้คุณจัดการกับฉันเหรอ? หรือคุณคิดว่าฉันจะอุทิศชีวิตด้วยความเต็มใจ เพียงเพื่อเติมเต็มความฝันที่น่าขำของคุณ? ”

เธอนิ่งไป หายใจเข้าลึกๆ “คุณผู้หญิง ฉันพูดจบแล้ว ฉันไปก่อนนะคะ”

ไป๋มู่ชิงหยิบกระเป๋าบนโซฟาแล้วจะเดินไปที่ประตูทางเข้า คุณผู้หญิงตะโกนทันที “หยุด!”

ทันใดนั้นที่ประตูทางเข้าก็มีชายหนุ่มสองสามคนบุกเข้ามา ไป๋มู่ชิงตกตะลึง ในใจเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

คุณผู้หญิงก็ยืนขึ้นจากโซฟาตาม จ้องมองแผ่นหลังเธอแล้วพูดขึ้น “ไป๋มู่ชิง ตอนแรกเธอหลอกลวงตระกูลหนานกง แต่งงานกับเฉินแทนไป๋มู่ชิงฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยนะ เธอเห็นตระกูลหนานกงเป็นอะไร? สถานที่แห่งความสุขอยากมาก็มาอยากไปก็ไปเหรอ? เธอจะมาก็ไม่เป็นไร แต่ยังมารบกวนจิตใจเฉินอีก ทำร้ายเขาให้กลายเป็นไม่ใช่คนไม่ใช่ผีแบบนี้ เธอต้องการจะไปเหรอ? มันไม่ง่ายแบบนั้น!”

“คุณต้องการอะไร? ” ไป๋มู่ชิงหันไปจ้องเธอ

“ฉันอยากให้เธอกลับไปเป็นนายหญิงน้อยตระกูลหนานกงที่เธอชอบที่สุดต่อไป” คุณผู้หญิงส่งสายตาให้กับผู้ชายข้างๆ เธอ “พาเธอไปที่คฤหาสน์หลังเก่าซะ”

ผู้ชายสองคนรีบเดินเข้ามาทันที มาจับแขนไป๋มู่ชิงไว้คนละด้าน

“อย่าแตะต้องตัวฉัน……!” ไป๋มู่ชิงร้อนรนใจแล้ว บิดสองมือไปมาแล้วเริ่มดิ้น

คุณผู้หญิงเดินมาตรงหน้าเธอ น้ำเสียงเย็นชา “เธอให้ความร่วมมือกับฉันหน่อยจะดีกว่านะ พยายามอย่าทำร้ายตัวเอง”

“คุณผู้หญิง ทำไมคุณเลือดเย็นได้ขนาดนี้? คุณเป็นโจรเหรอ? พวกนายปล่อยฉันนะ……!” ไป๋มู่ชิงถูกพวกเขาพาเดินออกไป เดินโซซัดโซเซ เธอดิ้นไปด้วยตะโกนไปด้วย ในใจก็เริ่มตื่นตระหนกขึ้นมาทีละนิด

เธอรู้ว่าคุณผู้หญิงจะไม่ปล่อยเธอไป แต่เธอไม่คิดเลยว่าหลังจากผ่านเรื่องราวของหยางหลี่มาแล้ว คุณผู้หญิงยังทำอะไรป่าเถื่อนและไร้เหตุผลแบบนี้!

ถึงแม้เธอจะดิ้นรนอย่างหนัก แต่สุดท้ายก็ถูกชายสองคนที่มีแรงมหาศาลลากไปที่ประตู ขณะที่เธอถูกผลักออกไปจากประตู หนานกงเฉินก็กลับมาแล้ว และเธอก็ชนร่างหนานกงเฉินพอดี

“อ๊ะ--!” เธอกรีดร้อง

หนานกงเฉินจับร่างเธอไว้ด้วยความหงุดหงิด กวาดตามองผู้ชายสองคนด้วยความโกรธ “พวกแกกำลังทำอะไร? ”

“เรา……” ผู้ชายอ้าปาก มองไปทางคุณผู้หญิงที่อยู่ในห้องอย่างรู้สึกผิด

คุณผู้หญิงไม่คิดว่าหนานกงเฉินจะเลิกงานกลับบ้านก่อนเวลา หัวใจอดรู้สึกผิดไม่ได้ แต่ความรู้สึกผิดในใจก็อยู่ได้ไม่นาน ใบหน้าก็กลับสู่ความสงบและความเป็นธรรมชาติที่ควรจะมีแล้วพูดขึ้น “ย่ามาพามู่ชิงกลับบ้านด้วยตัวเอง ทำไม? ไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ได้แน่ๆ ” หนานกงเฉินพูดอย่างโกรธๆ “ใครบอกจะให้มู่ชิงกลับไปตระกูลหนานกง? ”

“ย่าบอกเอง” คุณผู้หญิงพูดอย่างเป็นธรรมชาติต่อไป “หลานไม่ได้อยากให้เธอกลับไปมาโดยตลอดเหรอ? ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดี”

หนานกงเฉินขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด เขาก้มหน้าชำเลืองมองไป๋มู่ชิงที่หน้าซีดในอ้อมแขนเขา สุดท้ายก็พ่นออกมาหนึ่งประโยค “วันนี้มู่ชิงจะไม่กลับตระกูลหนานกง คุณย่ากลับไปก่อนดีกว่านะครับ” พูดจบ เขาก็ดึงไป๋มู่ชิงเดินเข้าไปในห้อง