เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 248

เฉียวเฟิงพาตัวหว่านชิงไปสนามบินตั้งแต่เช้า เมื่อผ่านหน้าประตูบริษัทหนานกงก็ให้ลุงหลิ่วจอดรถ แล้วเข้ามานั่งที่ร้านกาแฟใต้ตึกบริษัทหนานกง

ผู้ช่วยเหยียนก็มาถึงอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มเอ่ย "คุณชายเฉียวมาหาฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?"

เฉียวเฟิงทอดมองไปที่เธอแล้วส่ายหัว "ไม่มีอะไรสำคัญ แค่จะมาบอกลากับคุณ"

"ตัดสินใจที่จะไปอังกฤษแล้ว?"

"อื้อ ผมอยากไป" เฉียวเฟิงเอ่ย "ผมรู้สึกว่าควรจะบอกลาคุณก่อน แล้วขอบคุณที่คุณดูแลผมด้วย"

"ความจริงไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้ เราเป็นเพื่อนกันหนิ"

"ก็เพราะเป็นเพื่อนกันก็เลยต้องบอกลากันก่อน"

ผู้ช่วยเหยียนมองไปที่เขาแล้วยิ้ม "ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณตั้งใจแบบนี้ งั้นฉันก็ขอให้คุณเดินทางปลอดภัย ขอให้คุณกับคุณหนูไป๋……อยู่ด้วยกันดีๆ"

ความจริงคำพูดคำหลังเธอไม่อยากพูด เพราะว่าเธอก็ไม่สนับสนุนให้พาไป๋มู่ชิงไปจากตัวหนานกงเฉิน แต่ว่านี่เป็นสิ่งที่เฉียวเฟิงเลือก เธอก็ไม่ควรเอ่ยพูดอะไร

แต่เฉียวเฟิงกลับยิ้ม "คุณสนับสนุนผมขนาดนี้เลยหรอ?"

"ถ้าพูดความจริง ก็ไม่ค่อยค่ะ แต่ในเมื่อคุณจะทำแบบนี้ฉันก็ทำได้แค่อวยพร" ผู้ช่วยเหยียนพูด

"งั้นก็ได้ ขอบคุณสำหรับคำอวยพร"

"ขอบคุณอะไรกัน เพื่อนกันหนิ"

เฉียวเฟิงมองสำรวจเธอแล้วเอ่ย "คุณล่ะ คิดจะอยู่ช่วยเหลือเขาเหรอ?"

"คุณชายเฉินยังไม่ฟื้น ฉันก็จะทำสุดความสามารถแล้วรักษาบริษัทไว้"

"ภายใต้สายตาที่หิวโหยของตาแก่พวกนั้น คุณรับมือไหวหรอ?"

ผู้ช่วยเหยียนส่ายหน้า" ถ้าคุณชายเฉินยังไม่ฟื้นอีก ฉันก็คงรับไม่ไหวแล้วค่ะ"

"อย่าลำบากขนาดนั้นเลย" น้ำเสียงของเขามีความเป็นห่วง

"ขอบคุณค่ะ ฉันจะระวัง"

"อื้อ ดีใจมากที่มีเพื่อนแบบคุณ" เฉียวเฟิงยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นดื่ม จากนั้นก็วางแก้วน้ำกลับไป "เอาล่ะ ผมไปสนามบินก่อนนะ"

"ให้ฉันไปส่งคุณไหมคะ?" ผู้ช่วยเหยียนลุกขึ้นจากโซฟา

"ไม่ต้อง ลุงหลิ่วจะส่งผมไปเอง"

"ค่ะ ฉันส่งคุณออกไป" ผู้ช่วยเหยียนเดินอ้อมไปหลังเขาแล้วเข็นเขาออกจากร้านกาแฟ

จนกระทั่งส่งเขาขึ้นรถแล้วมองรถของเขาแล่นหายไป ผู้ช่วยเหยียนค่อยหันหลังเดินเข้าตึก

--

เมื่อไป๋มู่ชิงมาถึงสนามบิน เฉียวเฟิงกับหว่านชิงก็รออยู่ที่สนามบินแล้ว

เสี่ยวหว่านชิงโบกมือให้เธอแล้ววิ่งมาที่เธอแล้วเอ่ย "คุณแม่ ตรงนี้ค่ะ……"

ไป๋มู่ชิงเอนตัวอุ้มเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วก้มหน้าไหลเธอ แล้วร้องไห้ยังไม่มีเสียง

เสี่ยวหว่านชิงที่สีหน้ายิ้มแย้มรู้สึกได้ว่าคุณแม่เสียใจ รอยยิ้มบนหน้าก็หายไปแล้วเอ่ยอย่างเป็นห่วง "คุณแม่เป็นอะไรคะ?"

ไป๋มู่ชิงส่ายหัว ไม่เอ่ยพูดอะไร

"คุณแม่ไม่อยากไปจากคุณพ่อเหรอคะ?" เสี่ยวหว่านชิงตบบ่าเธอปลอบใจ "คุณแม่ไว้ใจเถอะค่ะ คุณพ่อมีคุณทวดดูแล ต้องดีขึ้นมาแน่นอนค่ะ"

"ใครบอก……?"

"คุณพ่อเฉียวค่ะ" หว่านชิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

ไป๋มู่ชิงพยักหน้าแล้วปล่อยตัวเธอพร้อมเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

"คุณแม่ไม่เสียใจนะคะ ถ้าคุณแม่เสียใจหนูกับคุณพ่อก็จะเสียใจด้วย"

"ได้ คุณแม่ไม่เสียใจ" ไป๋มู่ชิงพยายามฝืนยิ้มออกมา

นี่เป็นทางเลือกที่เธอเลือกเอง ไม่ว่าจะฝืนใจแค่ไหนเธอก็ต้องเดินต่อไปไม่ใช่หรอ?

ไป๋มู่ชิงยังไม่ได้ปรับสีหน้าอารมณ์หางตาก็เห็นคุณหญิงกับพี่เหอเดินมา เธอสูดจมูกจากนั้นก็จูงมือหว่านชิงไปทางคุณหญิง

"คุณย่า……" เธอเอ่ยเสียงเบา

"คุณทวด" หว่านชิงทักทายอย่างมีมารยาท

"หว่านชิง……" คุณหญิงจับมือทั้งสองข้างของเสี่ยวหว่านชิงแล้วมองสำรวจ "เด็กดี หนูจะไปจริงหรอ? จะไปจากคุณทวดหรอ?"

เสี่ยวหว่านชิงพยักหน้าแล้วพูดอย่างอ่อนโยน "คุณทวดไว้ใจเถอะค่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะกลับมาเยี่ยมคุณทวดนะคะ"

"อื้อ ต้องกลับมานะ คุณทวดต้องคิดถึงหว่านชิงมากๆ"

"หว่านชิงก็คิดถึงเหมือนกันค่ะ" หว่านชิงเอ่ย "คุณทวดต้องอยู่กับคุณพ่อดีๆนะคะ หว่านชิงก็จะคิดถึงคุณพ่อ"

"ได้ คุณทวดจะดูแลคุณพ่อให้ดีแน่นอน……" คุณหญิงลูบศีรษะของเธอแล้วลุกขึ้นเอ่ยขอร้องไป๋มู่ชิง "เธอบอกว่าจะส่งหว่านชิงกลับมาจริงหรอ?"

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า "คุณย่าไว้ใจเถอะค่ะ จะส่งกลับมาแน่นอน"

ถึงแม้เธอจะไม่อยากแยกกับเสี่ยวหว่านชิง แต่เธอจะให้หนานกงเฉินเสียทั้งเธอแล้วก็หว่านชิงไม่ได้ ไม่งั้นหนานกงเฉินคงทนรับไม่ไหว!

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี……" คุณหญิงพยักหน้าแล้วจูงมือของหว่านชิงไว้

เฉียวเฟิงเข็นรถเข็นมาแล้วมองกวาดไปที่ทุกคนพร้อมเอ่ยทักทายคุณหญิง จากนั้นก็ยิ้มอ่อนไปทางไป๋มู่ชิง "มู่ชิง เราต้องเข้าไปแล้ว"

คุณหญิงมองไปทางเฉียวเฟิงแล้วเอ่ยอย่างหงุดหงิด "คุณชายรองเฉียว คุณปล่อยมู่ชิงไม่ได้หรอ? เธอกับเฉินรักกันขนาดนั้น แม้แต่ยายแกแบบฉันก็ใจอ่อนกับความรักของพวกเขา ทำไมคุณถึงใจดำขนาดนี้ เห็นแก่ตัวขนาดนี้……ขอร้องให้คุณปล่อยพวกเขาไปเถอะ……"

เฉียวเฟิงไม่ได้โมโหอารมณ์เสียเพราะคำตำหนิของคุณหญิง ใบหน้าก็ยังมีรอยยิ้ม "คุณหญิง ผมกับมู่ชิงตัดสินใจแล้ว เครื่องบินก็จะบินแล้ว คุณกลับไปเถอะ"

ไป๋มู่ชิงจับมือของคุณหญิงไว้ "คุณย่าคะ อีกหน่อยเฉินก็ต้องขอร้องคุณย่า แล้วก็คุณย่ารักษาร่างกายด้วยนะคะ อย่าเกิดอุบัติเหตุอะไรอีก"

"ได้ เธอไว้ใจเถอะ" คุณหญิงพยักหน้า

ไป๋มู่ชิงปล่อยมือของท่านแล้วหันไปทางเฉียวเฟิง "เราไปกันเถอะ"

เธอรู้สึกหม่นหมอง เฉียวเฟิงก็เห็น แต่ว่าเขาไม่ได้เอ่ยอะไร เพราะว่าตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเอ่ยพูดอะไรถึงจะเหมาะสม

--

หลังจากที่ไป๋มู่ชิงไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ สุดท้ายหนานกงเฉินก็ฟื้น

เขามองกวาดไปรอบๆ ก็ไม่เห็นเงาของไป๋มู่ชิงกับหว่านชิง ทั้งที่สัญญาแล้วว่าจะเฝ้าอยู่ข้างกายเขาแล้วรอเขาฟื้นแต่กลับไม่อยู่!

เขาสูดหายใจเข้าเบาๆแล้วหลับตาลง นึกถึงเมื่อสามปีก่อนตอนที่ตัวเองฟื้น แต่ข้างเดียวก็ขาดแค่เงาของไป๋มู่ชิง แล้วครั้งนี้ด้วย!

แต่ว่าครั้งนี้เป็นเพราะอะไร? เขาไม่อยากให้เกิดอะไรกับไป๋มู่ชิง เขากลัว

คุณหญิงเอ่ยอย่างระมัดระวัง "เฉิน แกฟื้นแล้วใช่ไหม? หรือว่าฉันตาฝาดไป?"

"คุณหญิงคุณไม่ได้ตาฝาดค่ะ คุณชายเฉินฟื้นแล้วจริงๆค่ะ" ผู้ช่วยเหยียนยิ้มอ่อน

"แล้วทำไมเขา……?" คุณหญิงชี้ไปที่แขนของหนานกงเฉิน "เป็นอะไร? ไม่อยากเห็นยายแก่คนนี้หรอ?"

สุดท้ายหนานกงเฉินก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วเอ่ยอย่างเข้มงวด "คุณย่า คุณย่าทำอะไรมู่ชิงหรือเปล่า?"

คุณหญิงเอ่ยอย่างเยือกเย็น "ใช่ ฉันควักหัวใจเธอ ไม่งั้นแกจะฟื้นมาได้ยังไง?"

"คุณย่า……!" หนานกงเฉินลุกขึ้นนั่งบนเตียง คุณหญิงตกใจจนถอยหลังไป เมื่อผู้ช่วยเหยียนเห็นว่าสีหน้าของหนานกงเฉินเปลี่ยนไปก็รีบยิ้มแล้วอธิบาย "คุณหญิงคะ คุณอย่าล้อคุณชายเลยค่ะ เดี๋ยวคุณชายจะเป็นลมไปอีก"

พูดจบก็หันไปมองหนานกงเฉินที่กำลังจ้องจะฆ่าคนแล้วยิ้ม "คุณชายเฉินไว้ใจเถอะค่ะ คุณหนูไป๋เธอสบายดี"

"จริงหรอ? แล้วเธออยู่ไหน?" หนานกงเฉินมองไปที่เธออย่างไม่เชื่อใจ

"อยู่……" ผู้ช่วยเหยียนไม่รู้จะเอ่ยพูดยังไงก็หันไปทางคุณหญิง

คุณหญิงรีบเอ่ย "เธอรู้ว่าแกจะฟื้นก็เลยจะไปทำโจ๊กให้แก ตอนนี้กำลังต้มโจ๊กอยู่ที่บ้าน"