เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 30

นี่เป็นห้องคอนโดติดทะเลที่กว้างขวางโล่งสว่าง ตกแต่งสไตล์ผู้ชายและหรูหรามาก ไป๋มู่ชิงพยุงเขาไปบนเตียงในห้องนอน จ้องเขาและพูดว่า: "ฉันไปนะ"

หนานกงเฉินกลับคว้ามือเธอไว้ เสียงที่แฝงด้วยคำสั่งเบาๆ: "ไปรินน้ำให้ผมสักแก้ว"

ไป๋มู่ชิงออกจากห้องนอน กวาดสายตามองรอบๆแล้วเดินไปรินน้ำอุ่นที่เครื่องทำน้ำดื่ม เมื่อกลับเข้าห้องนอนในมือหนานกงเฉินมียาอยู่ 1 เม็ด เขายื่นมือไปรับแก้วน้ำมา กลืนยาในมือลง

"คุณกินยาอะไร? คุณเป็นอะไรกันแน่?"

"ยาแก้ปวด"

"คุณเจ็บตรงไหนหรอ?"

หนานกงเฉินไม่ตอบ ล้มตัวลงบนที่นอน

ในเมื่อเขากินยาไปแล้ว เธอเองก็ควรกลับบ้าน จึงพูดว่า: "คุณผู้ชายคะ ที่บ้านฉันเข้มงวดมาก ถ้ายังไม่รีบกลับจะโดนลงโทษด้วยกฏของตระกูลแน่นอน ดังนั้น......ฉันต้องกลับแล้วค่ะ"

"อย่าเพิ่งไป"

"ทำไมละ?"

"ทำของกินให้ผมหน่อย"

"แต่ว่า......" ไป๋มู่ชิงมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้กำลังจะ 4 ทุ่มแล้ว ถ้ายังทำของกินให้เขาอีก เธอกลับไปโดนลงโทษตามกฏของตระกูลแน่นอน เมื่อคิดถึงห้องบรรพชนที่น่ากลัว เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย

"เธอสบายใจเถอะ ผมจะรับรองให้เธอไม่โดนลงโทษตามกฏของตระกูล"

"คุณจะรับรองฉัน? ด้วยอะไร?"

"ก็ด้วย......ความสัมพันธ์ของผมกับหนานกงเฉิน"

"คุณเป็นอะไรกับหนานกงเฉิน?"

หนานกงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย นอนคว่ำหน้าบนเตียงแล้วอ้วกออกมายกใหญ่