เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 37

"ฉันเต้นรำคู่ไม่เป็น......"เธอเซ แล้วเหยียบลงบนเท้าของหนานกงเฉิน

หนานกงเฉินขมวดคิ้ว เจ็บจนต้องสูดลมหายใจเข้า

"ขอโทษค่ะ"เสียงรู้สึกผิดของไป๋มู่ชิงพูดจบ ก็เหยียบเท้าอีกข้างของเขา

ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าไม่สู้ดีนักของหนานกงเฉินด้วยความรู้สึกผิด ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะจากคนรอบข้าง รู้สึกแย่มากกว่าตอนที่ถูกทำให้อับอายต่อหน้าผู้คนเมื่อกี้นี้อีก

"ช้าลงนิดนึงตามสเต็ปเท้าของผม อย่าใจร้อน"หนานกงเฉินพูดข้างหูเธอ

ไป๋มู่ชิงพยายามก้าวตามสเต็ปขาของเขา พลางกระซิบข้างหูเขา: "คุณผู้ชายคะ คุณพอมีความสามารถด้านตรรกะบ้างไหมคะ?"

"หมายความว่ายังไง?"

"ฉันขอบคุณคุณมากที่นำสร้อยคอมาให้ และขอบคุณมากๆที่เต็มใจช่วยแก้ปัญหาให้ฉัน แต่คุณอย่าลืมสิ คราวก่อนคุณปรากฏตัวในฐานะชู้รักของฉัน รอบนี้ในฐานะหนานกงเฉิน คุณคิดว่าครูหนูใหญ่ตระกูลไป๋โง่หรอ? ละครไม่ควรเล่นแบบนี้สิ"เธอพูดอย่างแค้นนิดๆ: "นี่เหมือนยิ่งช่วยยิ่งแย่? เหมือนบังคับให้ฉันไปตายรู้ไหม? คุณจะให้ฉันจบเรื่องนี้ยังไง? ให้ฉันอธิบายกับตระกูลหนานกงยังไง? คราวที่แล้วคุณก็ทำให้ฉันโดนลงโทษด้วยกฏของตระกูลแล้วรู้ไหม......?

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจความก้าวร้าวของเธอ แค่ยิ้มให้บางๆ หลบส้นสูงของเธอที่กำลังจะเหยียบลงมาอย่างเฉียดฉิว

ด้านนอก ไป๋ยิ่งอันยกริมฝีปากขึ้นอย่างดูถูก พูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยว่า: "อีกาต่อให้ทาสีขาวก็เข้าฝูงพิราบไม่ได้ ดูท่าทางเงอะงะของเธอสิ ดูก็รู้ว่าเป็นเศษเดนที่โตมาในสังคมชั้นล่างสุด

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบรับจากหลิงอันหนาน ไป๋ยิ่งอันเอียงคอไป กลับเห็นเขากำลังจ้องมองกลางฟลอร์เต้นรำด้วยสีหน้าไม่ดี จู่ๆคนรอบๆก็ส่งเสียงโห่ร้องขึ้นเป็นพักๆ

เธอมองตามสายตาของหลินอันหนานไปยังกึ่งกลางของกลุ่มคน สีหน้าตะลึงเล้กน้อย สองคนในฟลอร์เต้นรำกำลังจูบกัน ดูแล้วเหมือนคู่สามีภรรยาที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง