เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 38

ไป๋มู่ชิงกัดลิ้นเขาด้วยความร้อนรน กลิ่นคราวเลือดกระจายตัวตามปากและลิ้นของทิ้งสองคน หนานกงเฉินไม่คิดเลยว่าเธอจะกัดคน เจ็บจนต้องปล่อยตัวเธอออกตามสัญชาตญาณ

ไม่รอให้เธอหนีไป หนานกงเฉินดึงสติกลับมาได้ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ยิ้มให้ทุกคนแล้วพูดว่า: "ภรรยาผมเขินซะแล้ว ตอนอยู่บ้านไม่ได้ขี้อายแบบนี้นะ"

คำพูดคลุมเครือชวนเข้าใจผิดขนาดนี้กลับพูดต่อหน้าคนอื่น ไป๋มู่ชิงอยากฆ่าคนอีกครั้ง

ไป๋ยิ่งอันยิ้มมุมปากเล็กน้อย ฝืนยิ้มบนใบหน้าแล้วเดินเข้าไป ชำเลืองมองทั้งสองคน: "ทั้งคู่เล่นพอหรือยัง? พี่คะ พี่สวมเขาให้พี่เขยแบบเปิดเผยขนาดนี้ไม่ดีมั้งคะ? แล้วก็คุณ สุดหล่อ พี่เขยฉันน่าสงสารมากพออยู่แล้ว คุณยังมาทำให้เขาอับอายขนาดนี้ ไม่ทำเกินไปหน่อยหรอ?

"ตกลงเขาคือหนานกงเฉินหรือเปล่า?" แขกในงานงงหนักกว่าเดิม

ไป๋ยิ่งอันชายตามองหนานกงเฉิน ยิ้มเย็นๆ แล้วพูดว่า: "ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว เขาเป็นคนที่พี่สาวดิฉันจ้างมาเพื่อหลอกตาทุกคนเท่านั้น"

"จริงหรอ? นี่ไม่ไร้ยางอายไปหน่อยหรอ?" เหอหลิงนำหาเรื่อง

"นั่นสิ ทำแบบนี้มีความหมายอะไร? ช้าเร็วความก็แตกอยู่ดีไม่ใช่หรอ?" หญิงสาวอีกคนกล่าว

หน้าของไป๋มู่ชิงเริ่มร้อน ก็คิดไว้อยู่แล้วทำแบบนี้จะทำให้ถูกเยาะเย้ยหนักกว่าเดิม เธอควรลากผู้ชายคนนี้ออกจากงานไปตั้งแต่เขาปรากฏตัว

เธอร้อนรนจนหน้าแดงก่ำ หนานกงเฉินที่อยู่ข้างๆยังคงยิ้มอยู่ ไม่ได้ถูกรบกวนอารมณ์จากเสียงรอบๆเลย

ในขณะที่ไป๋มู่ชิงไม่รู้จะทำยังไงดี จู่จู่คุณหญิงหลินที่ได้ยินว่าชั้นล่างเกิดเรื่อง จึงเดินออกจากห้องพักผ่อนชั้น2 เดินลงทางบันไดวน มายังทั้งสองคน

"เฉิน คุณมาแล้ว" คุณหญิงหลินรู้สึกปลื้มใจ ยิ้มกว้างพลางดึงมือของหนานกงเฉินไว้: "เมื่อกี้ยิ่งอันบอกว่าคุณไม่ได้มาด้วย ฉันนึกว่าเป็นเรื่องจริงซะอีก"