เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 39

ไป๋มู่ชิงถูกหนานกงเฉินพาออกจากงาน แล้วพลักเข้าในรถ Spyker

รถสตาร์ทช้าๆ แล้ววิ่งบนถนน ทั้งสองคนในรถต่างพากันเงียบ

จนกระทั่งรู้ว่ารถวิ่งไปทางบ้านตระกูลหนานกง ไป๋มู่ชิงจึงพูดออกมาเสียงเบาว่า: "ช่วยอะไรฉันเป็นอย่างสุดท้ายได้ไหม?"

หนานกงเฉินเอียงคอชายตามองเธอ ไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ

"หาสุสานสักที่ขุดหลุม แล้วจัดการฉันทันที" ไป๋มู่ชิงพึมพำตอบ

"เหตุผลละ?"

"เหตุผล?" จู่จู่ไป๋มู่ชิงก็พุ่งตัวเข้าหาตัวเขา บีบคอเขาพลางตะโกนถาม: "คุณยังมีหน้ามาถามหาเหตุผลกับฉันหรอ? คุณผู้ชายคะ ต่อให้คืนนั้นฉันปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวแล้วกลับบ้านไป คุณก็ไม่ควรแก้แค้นฉันขนาดนี้นะ?

หนานกงเฉินถูกรบกวนขนาดนี้ รถแกว่งไปมาเกือบชนรถคันข้างหน้า สีหน้าเขานิ่งลงทันที รีบจอดรถข้างทางด้วยความร้อนรน

"เธอทำอะไรน่ะ?" หนานกงเฉินผลักตัวเธอออกอย่างโกรธๆ

"ฉัน......"ไป๋มู่ชิงร้อนรนจนน้ำตาจะไหล จ้องเขาพลางพูดอย่างเคืองๆว่า: "ฉันรู้ว่าคุณใจดีช่วยฉัน แต่นี่คุณกำลังช่วยให้ทุกอย่างแย่ลงรู้ไหม? คุณให้ฉันกลับไปเจอหน้าคนตระกูลหนานกงยังไง? คุณยัง......จูบฉันด้วย"

เธอใช้มือแตะไปยังริมฝีปากของตัวเอง น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลออกมา: "คุณคิดว่าคนเลวคู่นั้นจะปล่อยฉันไปง่ายๆหรอ? คาดว่าไม่ต้องรอฉันถึงบ้านตระกูลหนานกง รูปถ่ายก็ถึงมือคุณผู้หญิงแล้ว ฉันตอนนี้ต่อให้ฉันอธิบายยังไง ก็ไม่มีใครเชื่อแล้ว

แม้ว่าเขาปรากฏตัวในเวลาที่ใช่ และเตรียมการมาดีมาก แม้แต่คุณหญิงหลินก็ยอมเชื่อเขา แต่ว่า......

ไป๋มู่ชิงกระสับกระส่ายจนโขกหัวกับกระจกรถ เมื่อคิดถึงห้องโถงบรรพชนของตระกูลหนานกง เธอก็อยากตายให้รู้แล้วรู้รอด

จูบเธอแล้ว ใช่ เขาจูบเธอต่อหน้าคนมากมาย นี่ไม่เหมือนเรื่องปกติที่เขาทำสุดๆ หนานกงเฉินสูดลมหายใจเข้าเบาๆ เขาได้ทำเรื่องที่ไม่ปกติกับเธอมากเกินไปแล้ว อย่างเช่นการไปงานพิธีหมั้นในวันนี้!

เขาชายตามองเธอแล้วยิ้มอย่างเย็นชา: "คุณหนูไป๋ ผมกำลังช่วยตัวผมเองต่างหาก ไม่ได้เป็นการช่วยเธอ"

"หมายความว่ายังไง?"

"ความหมายคือเธอลงจากรถไปได้แล้ว อยากไปสุสานเรียกรถไปเองละกัน"