เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 40

เขียนข่าวแบบนี้......ไม่แปลกหรอกที่คุณหญิงหนานกงจะโกรธขนาดนี้!

"ลากตัวออกไปลงโทษตามกฏตระกูลเดี๋ยวนี้" คุณผู้หญิงสั่งด้วยความโกรธ

ตามคาด ไป๋มู่ชิงโดนลากตัวมายังห้องบรรพชนตระกูลหนานกงห้องนั้นที่ทำเธอตกใจจนฉี่แทบแตกอีกครั้ง

แต่ว่า......ในห้องบรรพชนรอบนี้เหมือนจะไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว ยังมี......เขา?

ไป๋มู่ชิงแปลกใจประเมินหนุ่มหล่อที่เพิ่งลงพาดหัวข่าวหน้าหนึ่งผู้ซึ่งพัวพันกับเธอไม่เลิกคนนี้ สักพักจึงถามขึ้นว่า: "คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

แถมยังคุกเข่าอยู่ตรงนี้ หรือว่าเขาโดนคุณผู้หญิงลงโทษตามกฏตระกูลด้วย? กฏลงโทษของตระกูลหนานกงใช้กับคนนอกได้ด้วยหรอ?

หนานกงเฉินหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ ไม่มองเธอด้วยซ้ำ: "ไม่เห็นหรอ? ก็เพราะเธอไง"

"เพราะอะไรละ?"ไป๋มู่ชิงช็อกสุดๆ: "คือ......คุณกับหนานกงเฉินสนิทกันไม่ใช่หรอ? ทำไมยัง......"

"นายหญิงน้อย เชิญคุกเข่าค่ะ" พี่เหอผลักเธอลงพื้นอย่างไม่แยแส

ไป๋มู่ชิงเจ็บจนร้องออกมาเล็กน้อย รีบคลานไปคุกเข่าข้างหนานกงเฉิน

ประตูห้องบรรพชนถูกปิดลงอีกครั้ง ด้านในยังคงมีแค่แสงเทียนมืดๆไม่กี่แท่ง บรรยากาศแปลกๆทำให้เธอสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หันไปมองผู้ชายด้านข้าง ยังดีคืนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียว!

ในขณะคุกเข่ากับพื้น ไป๋มู่ชิงเริ่มคิดฟุ้งซ่าน แล้วหันไปจ้องหนานกงเฉินพลางพูดว่า: "เอ่อ......คุณเป็นใครกันแน่? อย่าบอกนะว่าเป็นหนานกงเฉินจริงๆ?"

แต่ไม่มีเหตุผลเลย เซิ่งเคอบอกเธออย่างชัดเจนว่าหนานกงเฉินหน้าตาขี้เหร่หาที่เปรียบไม่ได้ ถ้าเขาคือหนานกงเฉิน คุณผู้หญิงคงไม่โกรธหนักขนาดนี้เพราะเห็นรูปที่เธอกับเขาจูบกันไม่ใช่หรอ?

หนานกงเฉินเงียบไปสักพักแล้วหันมาชายตามองเธอ: "คุณหนูไป๋ เธอเป็นผู้หญิงที่โง่ที่สุดที่ผมเคยเจอ"

ทั้งคืน สายตาของไป๋มู่ชิงจ้องไปยังประตูของห้องด้านขวาหน้าด้านใน คราวที่แล้วเธอเห็นเงาขาวๆที่นั่น ยังดีที่ผ่านไปทั้งคืนโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สีท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น เธอหลับตาลง รอบที่แล้วคงเป็นภาพหลอนของเธอเอง ในโลกนี้ไม่มีผีสางเทวดาหรอก

แขนเธอเย็นนิดๆ เหมือนโดนของเหลวหยดมาโดน ไป๋มู่ชิงค่อยๆลืมตาขึ้น ยกแขนขึ้นมาดู แล้วชะงักในทันที

เลือด......มันคือเลือด?

มีเลือดหยดอยู่บนแขนของเธอได้ยังไง? แล้วหยดลงมาจากไหน?

เธอตกใจมาก เงยหน้าอันสั่นเทาขึ้น นี่เป็นอาคารที่สร้างโดยกระเบื้องเคลือบและกำแพงสีแดง เป็นสถาปัตยกรรมแนวโบราณที่มาตรฐาน ของตกแต่งที่อยู่บนเพดานแค่มองก็เห็นทั้งหมด ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลย

กำลังจะผ่อนคลายความกังวลก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นอีกครั้ง ไป๋มู่ชิงแทบกรี๊ดพลางลุกขึ้นจากพื้น พุ่งตัวไปยังประตูใหญ่