เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 41

“ช่วยด้วย......ช่วยด้วย...…!” เธอพยายามทุบประตูอย่างสุดแรง ทำไมชายน่ารังเกียจผู้นั้นถึงคิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป แต่เธอกลับยังคงต้องคุกเข่าอยู่ที่นี่ ช่างไม่ยุติธรรมเลย!

ข้างนอกประตู พ่อบ้านได้ผลักประตูใหญ่ออก มองเธออย่างไม่ละสายตา “นายหญิงน้อย คุณเป็นอะไรอีก”

“ผี...... เลือด......เลือด......” ไป๋มู่ชิงกลัวว่าเขาไม่เชื่อ จึงยกแขนของตัวเองสูงขึ้น

พ่อบ้านกวาดตามองจุดสีแดงขนาดเท่ากับเหรียญบนมือของเธอ จากความโกรธกลับเปลี่ยนเป็นความกลัว “คุณหญิงน้อย อย่าหาว่าผมาไม่เตือนคุณเลย หากคุณผู้หญิงได้ยินคุณพูดคำว่าผีอีก ต้องโมโหคุณแน่ คุณคงได้คุกเข่าทั่งวันทั้งคืน”

“แต่ว่า... มันคือเลือดจริงๆ......”

“เลือดมันน่ากลัวตรงไหน ? อาจจะมีแมวจับหนูบนหลังคา เลือดหนูก็เลยบังเอิญหยดลงบนมือคุณ” ถึงแม้ว่าพ่อบ้านจะพูดอย่างนั้น แต่สีหน้าของเขากลับซีดขาวเช่นกัน สายตายังคงชำเลืองมองไปที่หยดเลือดบนแขนของเธออยู่บ่อยครั้ง

เขาพูดอย่างมีเหตุผล แต่ไป๋มู่ชิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวจนขนลุกขึ้นทั้งตัว

“คุณหญิงน้อย ได้โปรดล่ะ กลับไปคุกเข่าต่อจนถึงหนึ่งทุ่ม” พ่อบ้านผลักเธอให้กลับไปด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ฉันไม่อยาก......ฉันกลัว......”​

"นี่คือคำสั่งของคุณผู้หญิง"

ขณะที่ทั้งสองกำลังดึงดันกันอยู่นั้น สาวรับใช้คนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าของทั้งคู่ เพื่อแจ้งว่าคุณผู้หญิงเรียกให้ไป๋มู่ชิงไปที่บ้านใหญ่

ไป๋มู่ชิงโล่งใจ จึงรีบตามสาวใช้ไปที่บ้านใหญ่ในทันที

ขอเพียงแค่ไม่ใช่ที่ศาลบรรพบุรุษ จะให้ไปที่ไหนก็ได้ แม้ว่าไปถึงบ้านใหญ่จะโดนลงโทษหรือโดนดุด่าก็ไม่เป็นไร