เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 42

“ยิ่งอัน” คุณหญิงหลินลุกขึ้นยืน พร้อมกับจูงมือเล็กๆของเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เมื่อวานนี้......ขอโทษด้วยจริงๆ”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่หลินอันหนานและไป๋ยิ่งอัน สัมผัสได้ถึงสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีของพวกเขา ความรู้สึกแบบนี้ของพวกเขา เธอเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก ในใจรู้สึกสมดุลขึ้นเล็กน้อย

“คุณชายใหญ่มาแล้วค่ะ” พี่เหอกล่าว

คุณชายใหญ่?

แต่ไหนแต่ไรคุณชายใหญ่ที่ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ...... ลงมาแล้วหรอ ?!

ไป๋มู่ชิงตะลึงงัน กวาดสายตาไปดูทางบันไดวนตามสัญชาตญาณ​

ไม่เพียงแต่เธอเท่านั้น แม้แต่หลินอันหนานกับไป๋ยิ่งอันก็มองไปที่ชั้นบนพร้อมกัน

แม้ว่าเมื่อวานนี้คุณหญิงหลินได้บอกกับพวกเขาอย่างชัดเจนแล้ว ชายคนที่พาไป๋มู่ชิงไปจากงานเลี้ยงเมื่อคืนก็คือ หนานกงเฉิน แต่พวกเขาก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อ​ และก็ยังคงไม่เชื่อ เพราะมันช่างต่างจากที่พวกเขาคิดเอาไว้มาก !

และเมื่อพวกเขามองไปที่บันไดวนก็ได้ปรากฏเป็นหนุ่มหล่อพราวสเน่ห์ ออร่าอันเปร่งประกายรอบๆตัวของหนากงเฉิน ความหวังสุดท้ายในใจก็ได้ดับลง

เขาคือหนานกงเฉินจริงๆ ! หนานกงเฉินที่แข็งแรง กระฉับกระเฉง !

หนานกงเฉินแท้จริงแล้วไม่ได้หน้าตาน่าเกลียด หรือร่างกายอ่อนแออย่างที่ผู้คนพูดกัน

เมื่อเทียบกับพวกเขา ไป๋มู่ชิงไม่เคยคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนจะยิ่งตกใจ และสับสน ทำให้ตกตะลึงจนเหมือนกับคนโง่

เมื่อหนานกงเฉินเดินลงมาจากบันได ยืนอยู่ต่อหน้าผู้คน เธอยังคงไม่สามารถหันหน้าหนีได้ ใช้มือขยี้ตาอย่างคนโง่เขลา ไม่ผิดแน่ คือเขา ชายคนที่ช่วยเธอจากความยากลำบากหลายครั้ง

หนานกงเฉินไม่ใช่ไม่เห็นสีหน้าโง่ๆของเธอ เพียงแค่เขาไม่ได้ให้ความสนใจ และได้กล่าวทักทายคุณหญิงหลินอย่างสุภาพ : “คุณอา”