เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 44

ผู้หญิงทุกคนก็คงไม่คาดหวังว่าตัวเองจะแต่งงานกับคนอัปลักษณ์ และคงไม่อยากจะถูกถามทุกครั้งที่ออกจากบ้านว่าสามีของตนหน้าตาน่าเกลียดแค่ไหน ไป๋มู่ชิงก็แค่สาวแรกรุ่น เธอก็ชอบสิ่งสวยๆงามๆเหมือนกับคนอื่นๆ

ดังนั้น หลังจากที่ได้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของหนานกงเฉิน หลังจากตกตะลึง ก็ต้องชื่นชมยินดีอย่างแน่นอน

ก็แค่......ชายหนุ่มที่หล่อเหลาเช่นนี้ แม้ว่าจะอ่อนแอ เธอจะสามารถกอดเขาได้ไหม ?

‘โครม’ เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก

ไป๋มู่ชิงตกใจครู่หนึ่ง และลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เงาของหนานกงเฉินก็โผล่พรวดเข้ามาด้านหน้าของเธอ

เธอตกใจ และจ้องมองไปยังสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขา

หนานกงเฉินก้าวไปข้างหน้า แล้วยกมือขึ้นไปปิดวาล์วน้ำ

ไป๋มู่ชิงหลบไปที่มุมตามสัญชาตญาน และเมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตนเองกำลังเปลือยเปล่า เธอก็ค่อยๆเอื้อมมือเพื่อไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่อยู่บนชั้นอย่างเบาๆ เพื่อห่มร่างกายที่เปลือยเปล่าของตน

“คุณ....คิดจะทำอะไร?” เธอจ้องไปที่เขา สายตาแสดงออกถึงความหวาดกลัว

นี่คือครั้งแรกที่เธอได้เผชิญหน้ากับเขาอย่างแท้จริง ทั้งยังเป็นตอนที่เขากำลังโกรธอย่างรุนแรง ในใจก็อดที่จะกลัวไม่ได้

หนานกงเฉินบีบไปที่กรามของเธอ ผลักเธอไปที่กำแพงแล้วมองก้มลงมองเธอ ตัวเขาสูงกว่าเธอมาก การแนบชิดกันอย่างกระทันหันนี้ทำให้ในใจของเธอรู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก

“ทำไม? เธอยังอยากจะแต่งงานกับเขาหรอ?”

“เปล่า.....” ไป๋มู่ชิงเดาว่าเขาโกรธเพราะสิ่งที่เธอได้พูดไป จึงรีบส่ายหน้า “ไม่นะ ฉันแค่ไม่อย่ากให้ผู้หญิงคนนั้นสมปรารถนา ฉันไม่อยากให้เธอลำพองใจ......”

“ฉันไม่......ปล่อย...…!” ไป๋มู่ชิงผลักเขากลับอย่างสุดแรง หนานกงเฉินที่ถูกเธอผลักก็ถอยหลังไปไม่กี่ก้าว ก็ไปชนอ่างล้างมือ

ไป๋มู่ชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากเห็นว่าเขาไม่เป็นอะไรก็พูดว่า “หนานกงเฉิน ถึงแม้ว่าฉันจะถูกขายให้ตระกูลหนานกง แต่ฉันก็ยังรักศักดิ์ศรีของตัวเอง คุณหลอกลวงฉันมานานฉันยังไม่ได้จัดการคุณเลย ฉัน......”

เธอพูดยังไม่จบ หนานกงเฉินเลิกคิ้วแล้วหัวเราะ “คุณนี่ยังไง ดีใจเหมือนคนบ้า? ยังจะเบิกบานใจได้อีกเหรอ?”

“หน้าไม่อาย”

“เธฮรู้หรือไม่ทำไมคุณย่าถึงไม่อยากให้เธอเห็นหน้าที่หน้าตาแท้จริงของฉัน”

“ทำไมล่ะ” เธอไม่เข้าใจ และก็ไม่เข้าใจมาตลอด