เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 45

“ก็กลัวเธอจะเป็นเหมือนตอนนี้ หลงไหลฉัน เกาะติดฉัน สุดท้ายก็เหมือนกับลูกอมที่ติดหนึบกับฉันจะแกะก็แกะไม่ออก”

“คุณ......หนานกงเฉินถ้าคุณไม่หลงตัวเองจะตายมั๊ย?” ไป๋มู่ชิงโกรธอย่างมาก เธอตะโกนออกไปจนไม่เป็นภาษา “ฉันไม่ทรมานตัวเองด้วยการไปติดพันกับคนอ่อนแอที่และคงมีอายุไม่ถึงสามสิบปีหรอก”

สีหน้าของหนานกงเฉินจริงจังขึ้น ชำเลืองตามองเธอ “รอฉันตายแล้ว เธอกับพวกคุณอาก็จะเข้าแถวรอรับมรดกด้วยกันล่ะซิ ?”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของเขา กลับค่อยๆทำให้สังเกตุเห็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ไป๋มู่ชิงที่กำลังโกรธ ไม่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ที่แปรปวนของเขา เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น ตัวเองกลับยิ่งโกรธมากขึ้น เธอกัดฟันแน่น แสร้งทำเป็นรู้ตัว “อ้อ ใช่ ทำไมฉันถึงไม่คิดเรื่องนี้นะ? ใช่สิ เพื่อมรดกของตระกูลหนานกงฉันก็ต้องติดพันคุณ เกาะติดคุณจนกว่าคุรจะตาย!”

“อ๊ะ...…!” เธอส่งเสียงร้องเบาๆ สักพักก็ถูกเขาผลักชนกำแพงอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเธอจะมีชีวิตที่สนุกหรือเปล่า” เขาจูบเธอ ระหว่างริมฝีปากก็เต็มไปด้วยความเย็นชา สองมือก็ดึงผ้าขนหนูผืนใหญ่ออกจากตัวเธออย่างไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด

และเขาก็รู้ดีว่ามันคงจะไม่ใช่จุดจบที่ดีแน่!

ไป๋มู่ชิงหลับตาสนิท กัดฟันอดทนต่อความหยาบคายและการระรานของเขา

เมื่อไป๋ยิ่งอันเดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยความโกรธ ซูวยาหยงที่กำลังดื่มชาอยู่ในห้องรับแขก เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ลูกสาวแล้วพูดด้วยความโมโห “ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้ว การจะแต่งเข้าบ้านตระกูลหลิน ครอบครัวที่ร่ำรวย เธอต้องสง่าผ่าเผยและมีความเป็นผู้ใหญ่ ไม่ใช่เป็นคนขึ้นๆลงๆแบบนี้”

เมื่อโดนเธอพูดเช่นนี้ ไป๋ยิ่งอันก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แล้วนั่งลงข้างๆเธอ “ยังจะแต่งเข้าตระกูลหลินอีกเหรอ ตระกูลหลินบ้าๆ”