เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 46

เมื่อพูดถึงตระกูลหลิน ไป๋ยิ่งอันกลับยิ่งร้องไห้ด้วยความโมโห “แม่รู้รึเปล่า จริงๆแล้วแม่ของอันหนานคือลูกสาวแท้ๆของคุณหญิงหนานกง นังตัวดีก็กลับกลายมาเป็นพี่สะใภ้ของหนูกับอันหนาน ที่น่าโมโหที่สุดคือคุณหญิงหลินที่ทำเหมือนตระกูลหนานกงเป็นเทพเจ้า ทั้งยังจะลากหนูและอันหนานไปขอโทษนังตัวดีให้ได้ และที่หน้าโมโหยิ่งไปกว่าคือนังตัวดีที่ใช้ความอ่อนแอของคุณหญิงหลิน เรียกร้องให้เขาไล่หนูออกจากบ้านตระกูลหลิน ชั่วชีวิตนี้ไม่สามารถอยู่ร่วมกับอันหนานได้อีก”

“อะไรนะ?” ซูวยาหยงกระโดดขึ้นจากโซฟา

ไป๋ยิ่งอันเอามือเช็ดน้ำตา “แม่ ตอนนี้หนูสูญเสียคุณผู้หญิงและอกหักแล้ว ทำให้นังสารเลวคนนั้นสาสมใจแล้ว”

“งั้น......คุณหญิงหลินว่ายังไง?”

“หนูฟังจากที่อันหนานบอก เธอกำลังโน้มน้าวใจให้อันหนานยกเลิกการหมั้นกับหนู” ไป๋ยิ่งอันจับข้อมือของซูวยาหยง น้ำตาไหลราวกับสายฝน “แม่ ทำยังไงดี สูญเสียหนานกงเฉินก็โชคร้ายมากแล้ว ถ้าหากต้องสูญเสียอันหนานอีก หนู......”

“ไม่หรอก ลูกวางใจเถอะ” ซูวยาหยงตบมือเธออย่างปลอบโยน “ลูกลืมแล้วเหรอ แม่เคยพูดว่ายังไง ลูกคือคุณหนูตระกูลไป๋ ที่ไป๋มู่ชิงนังเด็กคนนั้นมีทั้งหมดเป็นของลูก แม่มีวิธีที่จะทำให้ลูกได้ทุกอยากคืนกลับมา”

“จริงเหรอคะ?”

ซูวยาหยงพยักหน้า “เขากล้าที่จะแยกลูกกับอันหนาน งั้นแม่ก็จะให้เขาคืนหนานกงเฉินให้กับลูก คอยดูให้ดีเถอะ”

แม้ว่าซูวยาหยงจะพูดอย่างมั่นใจ แต่ว่าไป๋ยิ่งอันก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี

ซูวยาหยงมองน้ำตาของเธอที่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโมโห “ลูกก็ด้วย ตอนแรกทุกอย่างมันก็ปกติดีอยู่แล้ว ลูกก็เอาแต่ยั่วยุเขาเล่น ทำให้เขามีโอกาสตอบโต้กลับแบบนี้

“ใครจะไปคิดว่าคุณหญิงหลินจะเป็นคนตระกูลหนานกงล่ะ” ไปยิ่งอันไม่สำนึกผิด

“พอแล้ว ตอนนี้ลูกก็อย่าเพิ่งไปยั่วยุเขา ใช้ความคิดสักหน่อย โน้มน้าวใจคุณหญิงหลินให้กำหนดเรื่องการแต่งงานให้แน่นนอนเสียก่อนค่อยว่ากัน”