เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 47

เมื่อเดินออกมาจากห้องนอน ไป๋มู่ชิงก็มองเห็นคนรับใช้กำลังจัดแต่งบ้าน เธอดึงมือสาวใช้คนหนึ่งมาถาม “ตกแต่งบ้านทำไมเหรอ? ในบ้านจะมีงานมงคลอะไร?”

สาวใช้มองหน้าเธอ แล้วหันหลับไปทำงานต่อ

กฏของตระกูลหนานกงคือ พูดให้น้อย ทำให้เยอะ แน่นอนว่าต้องมีเงินเดือนที่สูงมาก ดังนั้นใครที่คิดจะทำงานที่บ้านหนานกง ก็จะไม่พูดมากในเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการทำงาน

“เธอก่อเรื่องวุ่นวายให้ตระกูลหนานกงขนาดนี้ ตระกูลหนานกงไม่สมควรจะตอบโต้กลับรึ” เสียงที่ไม่จริงจังมาจากด้านหลัง

ไป๋มู่ชิงตกใจแล้วหันหน้ากลับไป ก็มองเห็นเซิ่งเคอที่เดินออกมาจากห้องนอน มองเห็นหน้าที่ไม่เจียมตัว อีกทั้งรอยยิ้มที่ไม่แยแสของเขา ไป๋มู่ชิงโกรธจนไม่สนใจสิ่งใด ตรงเข้าไปบีบคอของเขา เขย่าไปพร้อมกับพูดด้วยความโกรธ “นายพูดอย่างไม่ละอายใจ! ถ้าหากไม่ใช่นายกับคุณชายใหญ่ร่วมมือกันหลอกฉัน แกล้งฉัน ฉันจะก่อเรื่องวุ่นวายมากขนาดนั้นเลยหรอ? คนโกหก! โกหกเหมือนกับหนานกงเฉิน!

เซิ่งเคอที่ถูกเธอบีบค่อยๆหนีออกไป พลางหัวเราะขึ้นมา

“นายยังจะหัวเราะอีก! นี่มันหมายความว่ายังไง? เห็นฉันถูกคนรังแกแบบนี้มันสนุกมากหรอ？นอกจากจะโกหกว่าหน้าของคุณชายใหญ่จะอัปลักษณ์เหมือนถูกรถแทรกเตอร์บด หน้าของนายน่ะสิ่ที่เหมือนถูกรถแทรกเตอร์บด...…!” เนื่องจากการขยับค่อนข้างแรง เซิ่งเคอที่ถูกเธอขู่เข็นค่อยๆถอยไปข้างหลัง โดยไม่ทันระวังก็ไปเหยียบไม้กวาดบนพื้น ร่างกายก็ล้มไปด้านหลัง และร่างของไป๋มู่ชิงก็ล้มลงไปด้วยตามหลักกลศาสตร์แล้ว เธอกำลังนอนคว่ำอยู่บนตัวเขา

“คุณหนูไป๋ คุณตัวหนักมาก...…!” เซิ่งเคอที่ถูกชนกัดฟันกรอดๆ “ชายหญิงไม่ชัดเจน ผมจะบอกท่านพี่ คุณล่วงเกินผม!”

ไป๋มู่ชิงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนตัวของเขา ทั้งยังอยู่ต่อหน้าคนรับใช้หลายคน พยายามลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก แต่กลับถูกเซิ่งเคอใช้มือจับแขนและดึงเธอลงมา เธอจึงล้มไปบนตัวเขาอีกครั้ง

“นายคิดจะทำอะไร?”

“คุณข่มขู่ผม ไม่ต้องขอโทษผมหรอ?”

“คนที่ควรขอโทษก็คือนาย! คนหลอกลวง!” ไป๋มู่ชิงพยายามประคองตัวขึ้นมา คุณชายเล็กที่ชั่วร้ายไม่กลัวโดนใครเห็นหรอ？ทั้งยังกล้าจับเธอไม่ปล่อย