เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 50

ไป๋ยิ่งอันในชุดราตรีแสนเซ็กซี่รอจนกระทั่งหลินอันหนานมาถึงในที่สุด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเดินไปหาเขาข้างหน้า

ซูวยาหยงรีบดึงเธอไว้ แล้วพูดเตือนที่ข้างหูของเธอ “มีอะไรจะพูดก็พูดกันดีๆ อย่าใจร้อน”

“หนูรู้แล้วค่ะ” ไป๋ยิ่งอันพยักหน้า เดินไปต้อนรับแม่ลูกตระกูลหลิน

“คุณป้าหลิน อันหนาน พวกท่านมาแล้ว” เธอเดินไปด้านข้างคุณนายหลินอย่างสนิทสนม จูงมือคุณหญิงหลินอย่างยิ้มแย้มแล้วพูดว่า “วันนี้คุณป้าหลินสวยมาก ดูเด็กกว่าทุกวันเลยค่ะ”

คุณหญิงหลินไม่สนใจคำชมของเธอ ค่อยๆแกะมือของเธอออกแล้วพูดเสียงต่ำ “ยิ่งอัน ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าหากไม่อยากทำร้ายตระกูลหลินของเรา เธอก็ควรอยู่ห่างจากอันหนานสักหน่อย”

“คุณป้า......”

“อันหนาน เข้าไปทักทายคุณยายและพี่ชายกับแม่” คุณหญิงหลินใช้มือดึงแขนเสื้อของอันหนาน เดินนำไปในบ้าน

หลินอันหนานมองเห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของยิ่งอัน แล้วเดินตามคุณหญิงหลินเข้าไปในบ้าน

คุณหญิงหลินพาหลินอันหนานเข้าไปในห้องรับแขก หลังจากเลิกคิ้วแล้วขานเรียกท่านแม่ พร้อมกับขยิบตาให้หลินอันหนาน หลินอันหนานเรียกท่านยายอย่างว่านอนสอนง่าย เมื่อสายตามองไปเห็นหนานกงเฉินและไป๋มู่ชิง สีหน้าก็แสดงออกถึงความไม่สบายใจ “พี่ชาย พี่สะใภ้”

ไป๋มู่ชิงเห็นเขามาแค่คนเดียว ในใจคิดไม่ถึงว่าเพราะคำพูดของตัวเอง เขาก็ทิ้งไป๋ยิ่งอันแล้วจริงๆ? ถ้าหากเป็นเรื่องจริง งั้นผู้ชายคนนี้ก็ไม่นับถือ

คุณผู้หญิงชำเลืองมองคุณหญิงหลินแล้วยิ้มอย่างเย็นชา “เหมือนว่าฉันจะไม่ได้ส่งบัตรเชิญไปให้ตระกูลหลินนิ่? มากันได้ยังไง?”

สีหน้าของคุณหญิงหลินซีดลงทันที และรู้สึกอับอาย

ท่านอาใหญ่ หนานกงยู่รีบเดินเข้ามา ยิ้มแล้วพูดตัดบท “คุณแม่ เสี่ยวหรูเป็นลูกสาวแท้ๆของท่าน อันหนานก็คือหลานของท่าน เราครอบครัวเดียวกันยังต้องเชิญด้วยเหรอ?”

คุณผู้หญิงมองตาขวางไปที่สองแม่ลูก แล้วไม่พูดอะไร

หลังจากออกมาจากห้องรับแขก เดินผ่านระเบียงวนแห่งหนึ่ง ในที่สุดหลินอันหนานก็ทนไม่ไหวจึงประท้วง “คุณแม่ ในเมื่อคุณหญิงหนานกงไม่ยอมรับพวกเราทำไมพวกเราต้องเอาบากหน้าไปหาเขา ตระกูลหนานกงถึงจะมีเงิน มีอิทธิพล แต่พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องให้เธอไปประจบสอพลอเขา”

“แกจะรู้เรื่องอะไร?” คุณหญิงหลินมองเขาอย่างโมโห “แกไม่รู้อุบายของตระกูลหนานกงเหรอ? เขาอยากให้แกตาย แกก็ต้องตาย เดิมทีสองตระกูลก็ยังอยู่ด้วยกันอย่างสงบ ไม่มีเรื่องบาดหมางกัน แกและนังเด็กมู่ชิงคนนั้นจะยั่วยุคนอื่นให้ได้ อย่างนี้จะโทษใครได้ล่ะ?

“ผม......”

คุณหญิงหลินห้ามเขา “สรุปแล้วฉันต้องการให้แกถอนหมั้นกับไป๋มู่ชิงทันที และมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลหนานกง”

เห็นหลินอันหนานหลบหน้าตัวเองตลอด ในใจของไป๋ยิ่งอันทั้งโกรธทั้งร้อนใจ ในที่สุดก็เจอเขาที่ทางเข้าห้องน้ำ

“หลินอันหนาน คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?” ไป๋ยิ่งอันจ้องเขาอย่างไม่พอใจ “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณวางแผนจะเลิกกับฉันแบบนี้จริงๆเหรอ?

หลินอันหนานมองเธอ ในตามีแต่ความทุกข์ใจ “ผมขอโทษ คำพูดของแม่ ผมไม่เชื่อฟังไม่ได้”

และเขาก็เหมือนผู้ชายหลายคนยากที่จะหลีกหนี

อีกทางหนึ่งก็เพื่อให้ตำแหน่งของตัวเองมั่นคง จากนั้นทิ้งไป๋มู่ชิงอย่างเด็ดเดี่ยวเปลี่ยนไปใช้ชีวิตไปวันๆกับไป๋ยิ่งอัน

ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าที่ดูไม่ดีของทั้งสองคน เดินไปข้างหน้าของไป๋ยิ่งอันไม่กี่ก้าว มองเธอแล้วถามแบบยิ้มๆ “คุณหนูไป๋ ในความเป็นจริงฉันอยากจะบอกคุณสักคำ หลินอันหนานเขาสามารถปฎิบัติต่อฉันอย่างไร้ความเมตตาขนาดนี้ สุดท้ายวันหนึ่งฉันจะส่งส่วนแบ่งที่ไร้ความปรานีไปให้เธอ มีภาษิตกล่าวอย่างดีว่า แมวจะไม่ลืมที่จะขโมยเนื้อปลา”

หลินอันหนานค่อยๆก้มหน้าลงเล็กน้อย ในใจรู้สึกซับซ้อนมาก

ตั้งแต่เด็กจนโต ไป๋ยิ่งอันมีแค่ดูถูกเหยียดหยามไป๋มู่ชิง เคยถูกเธอเหน็บแนมแบบนี้เหรอ? ใบหน้าเล็กๆของไป๋ยิ่งอันเปลี่ยนเป็นแดงและขาวเนื่องจากความอับอายและความโกรธ จ้องมองที่เธอ “แต่งกับคนใกล้ตาย เธอภูมิใจเหรอ?”

“อย่างน้อยฉันก็จะไม่ถูกทิ้ง” ไป๋มู่ชิงพูดแก้ตัว “อีกทั้งสุขภาพของหนานกงเฉินก็ดีมาก ปากไม่ดีแบบนี้ระวังจะเดือดร้อนอีก”

ไป๋ยิ่งอันรู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิด ก็ไม่มีหน้าที่จะโต้เถียงกับเธอต่อ เสียงเย็นๆมาจากด้านหลังของเธอและเดินผ่านไปที่ห้องจัดเลี้ยง

ไป๋ยิ่งอันเดินออกมาที่สวน บังเอิญเห็นหนานกงเฉินกำลังพูดกับแขกบนเวทีที่สร้างขึ้นชั่วคราว งานเลี้ยงคืนนี้จัดขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเขา และเขาจำเป็นต้องขึ้นไปพูดบนเวที

คำพูดของเขาสั้นและเรียบง่าย แต่ตรงประเด็น และจบลงในไม่กี่คำ

ไป๋ยิ่งอันมองเขาอยู่ไกลๆ มองดูเขาส่งไมโครโฟนให้พิธีกร อย่างสง่างามก้าวลงจากเวทีอย่างสง่างาม และผู้หญิงในงานส่วนใหญ่หลงใหลในผู้ชายลึกลับและมีเสน่ห์คนนี้