เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 52

มือข้างหนึ่งของหนานกงเฉินล้วงกระเป๋าอยู่ส่วนอีกข้างก็ถือแก้วไวน์ ถึงแม้บนใบหน้าจะมีรอยยิ้มแต่ก็แอบแฝงด้วยความหงุดหงิด เขาเดินก้าวมาหาทั้งสองพร้อมเอ่ยว่า "หลังจากนี้ก็คงจะเป็นการพบรักกันจนแก่ตายงั้นเหรอ?"

ไป๋มู่ชิงยืนหน้าซีดอยู่อย่างนั้น หลินอันหนานก็รู้สึกถูกแซะแต่ก็ยังเรียกเขาอยากมีมารยาทว่า "พี่ชาย……"

"คุณชายเฉิน……" ไป๋มู่ชิงเดินไปข้างๆแล้วจับมือเขาไว้

"เธอแน่ใจเหรอว่าอยากจับมือฉัน?" หนานกงเฉินยกมือที่กำลังจับอยู่ไปตรงหน้าหลินอันหนานพร้อมพูดเยาะเย้ย "ตอนนี้เธอก็จับได้แค่มือของผมคนเดียวเท่านั้น อยากจับเหรอ? อย่างน้อยก็ต้องรอผมตายไปก่อนนะ"

"นี่คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับคุณชายหลินไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ" ไป๋มู่ชิงรีบอธิบายอย่างใจร้อน

ทั้งหมดก็เพราะหลินอันหนานนี่แหละ จะจับมือเธอแล้วยังพูดไร้สาระแบบนั้นอีก นี่เป็นแผนของเขาอีกแล้วเหรอ? จะทำให้หนานกงเฉินเข้าใจฉันผิด?

"ใจเย็นๆ ไว้ผมจะให้โอกาสคุณอธิบาย" หนานกงเฉินปล่อยมือของเธอแล้วโอบไหล่เธอแทน แล้วพาเธอเดินขึ้นไปด้วยกัน

มือของเขาโอบเธอไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ เขาคงโมโหมากเลยสิท่า

ไป๋มู่ชิงโดนเขาบังคับให้ขึ้นไปชั้นสอง เธอพยายามพูดเสียงเบากับเขาว่า "คุณชายคะ ข้างล่างยังมีแขกอยู่นะคะ คุณ……"

'ปัง' ประตูถูกเขาถีบออกอย่างแรงพร้อมผลักตัวเธอเข้าไปในห้อง

"โอ๊ย……" ไป๋มู่ชิงร้องขึ้น พยายามทรงตัวให้อยู่แล้วรีบหันไปอธิบายกับเขา "คุณชายฟังนะคะ คือฉันกับเขา……"

"ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์ฟังคำอธิบาย" หนานกงเฉินพูดแทรกขึ้นมาพร้อมดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วกวาดสายตาไปที่ชุดราตรีของเธอ "แต่ผมอยากรู้ว่าเธอเอาชุดนี้มาจากไหน?แล้วทำไมต้องใส่ชุดนี้ด้วย? ยังกล้าใส่ชุดแบบนี้ไปแอบเจอแฟนเก่าอีก? ใจเธอกว้างแค่ไหนกัน? อยากจะฮุบผู้ชายทุกคนเลยเหรอ?

"เปล่านะฉัน……"

'แควก' หนานกงเฉินกระชากชุดเธอจนขาดจนเห็นเรือนร่างของเธอ

"นี่คุณทำบ้าอะไรเนี่ย?" ไป๋มู่ชิงรีบเก็บชุดที่ขาดขึ้นมาปิดตัวเธอไว้ "คุณจะฉีกชุดฉันทำไม? บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีอะไรกับเขา เขาต่างหากที่พูดเรื่องบ้าๆพวกนั้น……อ้า……!"

ตัวของไป๋มู่ชิงเอนซบไปที่อกเขาแรงๆ ลมหายใจที่เยือกเย็นของเขาพ่นลงมาที่ตัวเธอ

เขาใช้มือจับท้ายทอยเธอไว้ให้แนบแน่นไปกับหน้าอกของเขา พร้อมเอ่ยอย่างเย็นชาว่า "ผมยังไม่ตายนะไป๋ยิ่งอัน เธอรีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ? แผนสลับผู้ชายของเธอก็ไม่เลวหนิ แต่เธออย่าลืมล่ะว่าผู้หญิงที่แต่งงานกับผมไม่มีใครรอดเหมือนผมที่ยังมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน……"

"หนานกงเฉิน!" ไป๋มู่ชิงกัดฟันแน่นพร้อมผลักเขาออก "คุณจะให้ฉันพูดอีกกี่รอบว่าฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ เขาเป็นคนดึงฉันไว้ อีกอย่าง ที่คุณจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นก็เพื่อจะลบล้างเรื่องเล่านั่นไม่ใช่เหรอ? แล้วยังมาพูดอีกว่าเหลือเวลาอีกไม่นาน ตัวคุณเองยังเชื่อเรื่องเล่านี้เลย แล้วจะให้คนอื่นคิดยังไง?

เธอหยิบชุดที่ขาดขึ้น"ชุดนี่อีก ถ้าคุณไม่ชอบฉันก็จะไปเปลี่ยน จะถามทำไมว่าชุดนี้มาจากไหนฉันจะใส่ทำไม?"

หนานกงเฉินยิ้มเย็นชา "ก็เธอเป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าจะเกาะผมจนตายแล้วจะได้แบ่งมรดก"

"ฉันพูดเพราะฉันโมโหต่างหาก"

"ถ้าคุณกลัวว่าฉันจ้องจะฮุบมรดกของคุณ คุณก็เขียนในใบพินัยกรรมไปเลยว่าฉันจะไม่ได้อะไรเลย ก็แค่นี้?

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

ก็จริง ถ้าเขาเขียนไว้แบบนั้นเธอจะไม่ได้อะไรเลย

ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้เขาไม่เคยเจอคนที่ไม่ชอบเงินเลย เขาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองพร้อมลุกขึ้นมามองเธอ "คืนนี้เธอไม่ต้องออกไปไหนแล้ว อยู่ในห้องนี่แหละ"

ไป๋มู่ชิงไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะเธอก็ไม่ชอบงานเลี้ยงแบบนี้อยู่แล้ว

หลังจากที่หนานกงเฉินออกห้องไป เธอก็ถอดชุดที่ถูกฉีกขาดไม่เป็นทรงนี้ออกแล้วเดินไปอาบน้ำแล้วเปลี่ยนชุดใหม่

เธอเดินออกมาจากห้องน้ำเธอก็มองไปที่ชุดที่ขาดไม่เป็นทรงนี้ ชุดสวยขนาดนี้เสียดายจัง

เธอเก็บชุดนี้ขึ้นมาดู แล้วนึกถึงสายตาที่เขามองมาที่เธอตอนใส่ชุดนี้แล้วคำพูดที่ทำให้เขาฉีกชุดนี้อีก

ถึงเธอจะใส่ชุดที่สวยอะไรแบบนี้ แต่ทำไมเขาต้องอารมณ์ขึ้นขนาดนั้นด้วย ทั้งๆบางคนในงานใส่ชุดสวยกว่าเธอโป๊กว่าเธออีก

เขาเป็นอะไรของเขากันแน่ ฉันงงไปหมดแล้ว