เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 54

ดึกมากแล้ว แขกก็เริ่มบางลงเสียงในบ้านก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม

ไป๋มู่ชิงที่กำลังหนังดูทีวีอยู่บนโซฟา อยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าแปลกๆ เธอจึงวางรีโมทลงแล้วเดินไปเปิดประตูดู

เธอเห็นผู่เหลียนเหยากำลังพยุงตัวหนานกงเฉินเดินขึ้นมา สภาพนั้นหนานกงเฉินน่าจะเมาแล้ว

เธอเปิดประตูออกไปพร้อมไปรับตัวหนานกงเฉินไว้ "เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

ผู่เหลียนเหยาก็ปล่อยตัวหนานกงเฉินไปทางเธอพร้อมยิ้มเอ่ยว่า "งั้นฝากดูแลพี่ชายด้วยนะคะ พี่สะใภ้"

"ได้ เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ" ไป๋มู่ชิงพยุงตัวหนานกงเฉินเข้ามาในห้องพร้อมปล่อยเขาลงบนเตียง เธออดไม่ได้ที่จะบ่น "รู้ว่าร่างกายตัวเองไม่แข็งแรงยังจะดื่มเยอะขนาดนี้อีก"

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขากำลังพยายามดึงเน็กไทออก

"ฉันเอง" ไป๋มู่ชิงเห็นว่าเขาดึงไม่ออก เธอจึงเอียงตัวไปช่วยเขา

เธอวางเน็กไทไว้บนหัวเตียง เธอไม่ได้เดินออกจากห้องไปแต่กลับนั่งมองเขาอยู่ข้างเตียง สีหน้าของเขาซีดขาวปนไปด้วยความเศร้าหมอง

เธอคิดว่าเธอควรอธิบายเรื่องชุดกับเขา เธอเลยพูดเสียงเบาว่า "ขอโทษนะคะคุณชาย เรื่องชุด……เมื่อกี้ฉันถามแล้วว่าคุณหนูผู่เป็นคนเลือกชุดให้ เธอทำเพราะความหวังดี เธอแค่อยากให้เรารักกันเร็วๆ อยากให้คุณลืมผู้หญิงคนนั้น"

หนานกงเฉินพยายามลืมตาช้าๆ แล้วสบตาเข้ากับเธอพอดี

ไป๋มู่ชิงโล่งอกไปเพราะเขาไม่ได้โมโหอาละวาด แต่กลับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงปกติ "รู้ไหมทำไมเธอถึงได้อยู่ตระกูลหนานกงนานขนาดนี้?"

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้าไปมา

ไม่ใช่เพราะว่าถอดแหวนบนนิ้วเธอไม่ได้เหรอ?

"เพราะบนตัวเธอมีเงาของเขา" หนานกงเฉินยิ้มกริ่มอ่อนๆ