เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 55

ไป๋มู่ชิงหันข้างมามองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เปิดครั้งแรกที่เธอได้มองอย่างเปิดเผยแบบนี้

ก่อนที่จะเจอกับเขา เธอคิดว่าคงไม่มีใครหล่อเท่าหลินอันหนานแล้วล่ะ แต่พอเจอเขาเท่านั้นแหละ ก็ว่าทำไมเขาไม่อยากเปิดเผยหน้ากับเธอ คงกลัวว่าเธอจะหลงเขาหัวปักหัวปำ ผู้ชายที่หล่อดูดีแบบเขา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก

เธอใช้ปลายนิ้วลากผ่านเบาๆทั่วใบหน้าเขา พร้อมพูดเสียงเบาว่า "คุณไม่ต้องกังวลหรอก ฉันจะไม่ตอแยคุณ"

ตั้งแต่เด็กเธอก็ฝันอยากจะแต่งงานกับคนที่เธอรักแล้วรักเธอด้วย เขาจะมีลูกกับเธอแล้วแก่ไปด้วยกัน

แต่ผู้ชายตรงหน้า ถึงแม้เขาจะหล่อจะรวยแต่เขาไม่ใช่คนที่เธอรักแล้วเขาก็ไม่ได้รักเธอด้วย

เหนื่อยจัง……

เธอเริ่มหาวแล้วก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เขาด้วย เปลือกตาปิดเธอก็หลับเลย

เธอสาบานว่าเธออยากกลับไปที่ห้องของตัวเอง แล้วเธอก็รู้ดีว่าเขาไม่ชอบนอนกับเธอ แต่ว่า……เธอถูกเขากระทำจนปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนขยับไม่ได้

เช้าวันต่อมา ไป๋มู่ชิงยังรู้สึกปวดเมื่อยทั่วตัวแต่ก็ปวดน้อยกว่าเมื่อวานเล็กน้อย

กลิ่นอายที่คุ้นเคยนี้หอมฟุ้งทั่วห้อง นี่เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของหนานกงเฉิน เธอลืมตาขึ้นมาถึงรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของหนานกงเฉิน

ใช่สิ เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เธอนอนค้างในห้องของหนานกงเฉิน

เธอกลับตัวไปมองอีกข้างกลับพบแต่ความว่างเปล่า หนานกงเฉินตื่นเช้าทุกวันถึงแม้จะเมาก็ไม่เว้น

"พี่สะใภ้รีบนั่งลงแล้วรับประทานเถอะค่ะ" ผู่เหลียนเหยาพูดด้วยหน้าตายิ้มๆ

ไป๋มู่ชิงยิ้มตอบกลับแล้วเดินไปนั่งลงข้างหนานกงเฉิน แล้วบ่นกับเขาว่า "ทำไมตื่นแล้วไม่เรียกฉันด้วยล่ะ"

ไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินหรือเปล่า เพราะเขารับประทานอาหารเช้าอย่างไม่สนใจ

อยู่ดีๆเซิ่งเคอที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็พูดเสียงดังตกใจขึ้นว่า "นี่พี่สะใภ้ครับ รอยกัดบนคอพี่ชายเป็นคนกัดเหรอครับ?คงเจ็บน่าดูเลย"

"รอยกัดเหรอ" ไป๋มู่ชิงรีบเอามือไปลูบที่คอ แล้วลูบโดนรอยกัดพอดีทำเธอสะดุ้งเจ็บขึ้นมา

รอยกัดจริงๆด้วยสิ