เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 56

เธอรีบลงมาจนลืมส่องกระจก ก็เลยไม่เห็นรอยฟันบนคอเธอ ตอนนี้เผลอไปแตะก็รู้สึกเจ็บๆรีอนๆขึ้นมา นั่นเป็นแผลที่หนานกงเฉินกัดเมื่อวาน

หน้าเธอแดงวูบ เธอหันไปทางหนานกงเฉินก็สบตาเข้ากับเขาพอดี

หนานกงเฉินกวาดสายตาผ่านใบหน้าที่แดงก่ำของเธอแล้วมองไปที่รอยฟัน เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาจำได้หมดแถมยังรู้ตัวว่าควบคุมตัวเองไม่ได้จนกัดเธอไป

เซิ่งเคอมองทั้งสองสลับไปมาพร้อมพูดแซวเล่น "นี่พี่ชาย ผิวอันบอบบางของพี่สะใภ้ช้ำหมด ควรจะทะนุถนอมหน่อยสิ ใช่มั้ยครับพี่สะใภ้?"

หน้าของไป๋มู่ชิงแดงกว่าเดิม พร้อมอธิบายว่า "คุณชายไม่ได้กัดหรอก พี่ไม่ระวังเองเกาแรงไปหน่อยน่ะ"

"เป็นไปได้ยังไง? นี่มันรอยฟันชัดๆ ใช่มั้ยพี่ชาย" เซิ่งเคอหันไปขยิบตากับหนานกงเฉิน

"พอแล้วๆ อย่าแซวพี่ๆเขาเลย" ผู่เหลียนเหยาสะกิดเบาๆที่แขนเซิ่งเคอ

"ผมก็แค่สงสัย……"

"ฉันเป็นคนกัดเอง" หนานกงเฉินที่เอาแต่นั่งเงียบเอ่ยขึ้นพร้อมวางแก้วในมือลง "ทำไม? นายอยากทำตามเหรอ?"

เขายอมรับงั้นเหรอ ไป๋มู่ชิงอายจนแทบอยากมุดลงดินไป

เซิ่งเคออึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอื้อมมือไปโอบผู่เหลียนเหยาพร้อมส่ายหน้า "ไม่ไม่ไม่ อย่างผู่เหลียนเหยาไม่ยอมให้ผมกัดหรอก"

"รู้ก็ดี" ผู่เหลียนเหยายกมือของเขาออก

จากนั้นหนานกงเฉินก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าว "ผมขอตัวไปบริษัทก่อนนะครับ เชิญรับประทานต่อให้อร่อย"

"วันนี้คงจะมีนักข่าวดักรออยู่ ระวังตัวด้วย" คุณหญิงพูดอย่างเป็นห่วง

เพื่อที่จะบังรอยกัดนี่ไว้ เธอจึงเลือกเสื้อที่คอปกสูงๆใส่ แล้วมัดผมขึ้นสูงแล้วรีบหยิบกระเป๋าออกไป

เมื่อเธอเดินมาถึงประตู หนานกงเฉินก็นั่งรออยู่ในรถแล้ว รถคันหรูหราของเขา

ไป๋มู่ชิงเพิ่งนึกได้ ทำไมเธอไม่เคยสังเกตว่าในบ้านตระกูลหนานกงก็มีรถคันนี้ด้วย แต่ก็โทษเธอไม่ได้ เธอผู้ซึ่งไม่เคยมีรถเลยไม่เคยเดินไปทางลานจอดรถ

หนานกงเฉินนั่งอยู่ข้างหลังพร้อมกำลังเปิดอ่านหนังสือพิมพ์

ข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ก็เป็นข่าวเกี่ยวกับเรื่องเล่าของตระกูลหนานกงแถมยังมีรูปของเขาข้างๆพาดหัวข่าวอีก

ไป๋มู่ชิงเปิดประตูเข้าไปพร้อมพูดขอบคุณเขา "ขอบคุณนะคะที่ให้ฉันติดรถไปด้วย ไปได้เลยค่ะ"